Ο καλύτερος φίλος του Πελεγρίνη

                                                           Στέφανος Κασιμάτης
Δεν είναι άλλος, βεβαίως, από τον Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, τον υφυπουργό Παιδείας, σύμφωνα με εκείνους τουλάχιστον που υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός υπουργός είναι ο εξωκοινοβουλευτικός Αγγελος Λάσκαρης. Οχι μόνον παρατείνεται η απεργία στο Καποδιστριακό και το Μετσόβιο, αλλά τώρα έρχεται να προστεθεί και η σύγκλητος του Αριστοτελείου να ζητήσει και αυτή ανάκληση της Κοινής Υπουργικής Απόφασης για την διαθεσιμότητα. Επόμενο ήταν, όταν βλέπουν ότι ο Θ. Πελεγρίνης κερδίζει την αναμέτρηση με το υπουργείο Παιδείας, το οποίο υποχρεώνεται να μειώσει στους 100 τον αριθμό όσων θα τεθούν σε

διαθεσιμότητα. Για να το πω με τρόπο ευπρεπή και πολιτικώς ορθό: μάθανε ότι προσφερόμεθα προς συνουσία, πλακώσανε και οι Ρομά...

Ως προερχόμενος από τη συντεχνία των πανεπιστημιακών, ο Κ. Αρβανιτόπουλος πρέπει να είναι μάλλον ικανοποιημένος από την εξέλιξη. Ως μέλος της κυβέρνησης όμως πώς να αισθάνεται έτσι ωραία που τα κατάφερε; Διότι το ζήτημα δεν είναι ο αριθμός εκείνων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα ―αν θα είναι 100, 200 ή 300. Με τις διαστάσεις που έλαβε η κρίση στα πανεπιστήμια, η ουσία της αντιπαράθεσης Αρβανιτόπουλου και Πελεγρίνη αφορά πλέον την τύχη του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων και μάλιστα στο κατ’ εξοχήν πεδίο από το οποίο αντλεί κύρος και γόητρο η αντίσταση της Αριστεράς στις μεταρρυθμίσεις.

Φαντάζομαι ότι, προσπαθώντας να ισορροπήσει τους δύο ρόλους του, ο Κ. Αρβανιτόπουλος πρέπει να τελεί σε κατάσταση σύγχυσης και τον λυπάμαι για τη θέση στην οποία έφερε τον εαυτό του. Το πιθανότερο είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβε ότι ο εξορθολογισμός της λειτουργίας του πανεπιστημίου, διαδικασία την οποία ο ίδιος υπονόμευσε καίρια καθ’ όλη τη διάρκεια της υπουργίας του, είναι προϋπόθεση για το καλύτερο μέλλον και των ίδιων των ΑΕΙ και της χώρας συνολικά. Δεν αποκλείεται κάποιες στιγμές να του πέρασε από το νου, αλλά τελικά στην κρίση του να επικράτησε η σημασία του υπουργικού παρόντος του. Γιατί να χαλάσει την απόλαυση μιας ανέφελης υπουργίας, εμπλεκόμενος σε διενέξεις με έναν χώρο, του οποίου τη δύναμη ο ίδιος τη γνωρίζει καλύτερα από οιονδήποτε άλλο; Υποτίμησε τον στόχο και υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του.

Το λάθος είναι δικό του, αλλά όχι κυρίως δικό του. Πρωτίστως είναι του πρωθυπουργού, ο οποίος φαίνεται ότι δεν εκτίμησε όσο θα έπρεπε ότι υπουργοί τύπου «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» αποτελούν επικίνδυνο αναχρονισμό, σε μια κυβέρνηση υποχρεωμένη να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Τώρα, βέβαια, είναι αργά για τη διόρθωση του λάθους. Είναι αμφίβολο αν θα προσέφερε τίποτα η αντικατάσταση του Κ. Αρβανιτόπουλου. Είναι αμφίβολο αν μπορεί να αναστραφεί η πορεία του πανεπιστημίου προς τη «φθορά, φθορά, φθορά», που θα έλεγε ο Πελεγρίνης...