Τρικυμία στα (ου)κρανία τους...

Χαῖρε το πέλαγος της ασεβείας!
Χαῖρε το τέναγος της αμετροεπείας!
Χαῖρε το βάθος της αλαζονείας!
Χαῖρε το τέλμα της αγνοίας!
Δυο μήνες, λένε οι παρακοιμώμενοι του πορφυρογέννητου, αφιέρωσε ο ηγετίσκος του «μαξίμ(ου)» για να συγγράψει (ἤ να συρράψει;) το κείμενο της «ιστορικής ομιλίας» που εκφώνησε ενώπιον της Συγκλήτου. Δυο μήνες έψαχνε να βρει ένα «ιστορικό» αντίστοιχο προς την εν Μαριουπόλει, πολεμική σύγκρουση. Και εὕρηκε και την συνέκρινε ο αθεόφοβος με την πολιορκία του Μεσολογγίου!!!
--Εξισώνοντας, έτσι, τους γνωστής προελεύσεως και προσανατολισμού υπερασπιστάς του Αζοφστάλ, με τους Ελεύθερους Πολιορκημένους,
-- αποδίδοντας στον Ζελένσκι, τον ηρωισμό του Θανάση Ραζή-Κότσικα και την αυτοθυσία του Χρήστου Καψάλη,
-- ευτελίζοντας την αξία του ανεφοδιασμού των Ελεύθερων Πολιορκημένων από τον Ανδρέα Μιαούλη, συγκρίνοντάς την με τον πακτωλό δισεκατομμυρίων που απλόχερα προσφέρει η Δύση στον Ζελένσκυ,
-- αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του Πούτιν, την αναλγησία του Ιμπραήμ και την πονηρία του Κιουταχή,
-- ζευγαρώνοντας τις κραυγές του Στόλτενμπεργκ, με τις ὠδές του Λόρδου Βύρωνα και,
-- επιφυλάσσοντας για τον Εαυτό του, το ρόλο του Διονυσίου Σολομού…
Κι οι συγκλητικοί, μόνον και μόνον επειδή είχαν αλλού απασχολημένα τα χέρια τους (παλαμοκροτούσαν γάρ ὡς εἶχον εκ του σεναρίου υποχρέωση), δεν έξυναν απορημένοι τα (ου)κρανία τους, καθώς κανένας από δαύτους δεν θα ‘χε ποτέ ακούσει κάτι για Μεσολόγγι και πολιορκία και Έξοδο, - ἤ κι έτυχε να ‘χαν ποτέ κάποιο φευγαλέο άκουσμα ακούσει δεν θα ‘χαν ποτέ φανταστεί τέτοια τερατώδη, φρικτή και ιερόσυλη, «κουλή» αντιστοιχία…
Δυο μήνες έγραφε ο Καισαρίων… κι αν ήθελε να τους θυμίσει κάτι δικό τους, ας τους μιλούσε για το Άλαμο, στα 1836, μόλις δέκα χρόνια μετά το Μεσολόγγι… «Αλλά, μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις…»
Μ.Α.