Το περί δικαίου αίσθημα και ο νόμος του Λιντς

Αντώνης Πανούτσος

Αρκετοί θα πίστεψαν ότι η καταδίκη του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου ήταν μια ήττα της Ν.Δ. Ο Παπαγεωργόπουλος, ωστόσο, δεν ήταν ο κατεξοχήν σαμαρικός, ήταν στέλεχος της Ν.Δ. από τη Μεταπολίτευση, βουλευτής και δήμαρχος της Θεσσαλονίκης. Επίσης, όλο και κάποια δήλωση θα βρισκόταν -όπως αυτή που βρέθηκε και έλεγε ότι ο Παπαγεωργόπουλος είναι έντιμος- για να εκτεθεί ο Σαμαράς. Η καταδίκη του Παπαγεωργόπουλου έμοιαζε δώρο για τον ΣΥΡΙΖΑ κι όμως οι εκπρόσωποί του σε όποιο

κανάλι και να εμφανίστηκαν δεν έμοιαζαν ενθουσιασμένοι. Για την ακρίβεια, θύμιζαν «κηδείες». Ο λόγος είναι ότι κάθε απατεώνας που θα καταδικάζεται, κάθε ληστής τράπεζας που θα πιάνεται, κάθε απόπειρα απόδρασης που θα αποτυγχάνει θα αποτελεί ζημιά για μια αντιπολίτευση που στηρίχτηκε αποκλειστικά στην αγανάκτηση των πολιτών. Την αγανάκτηση του «τίποτα δεν πρόκειται να γίνει εδώ», η οποία οδηγεί τον απελπισμένο να ψηφίσει ότι να ’ναι. Μια τακτική που ενέχει κινδύνους.

Πρώτον, τον κίνδυνο της γελοιότητας - όπως στην απόπειρα απόδρασης του Παναγιώτη Βλαστού. Ο Δημήτρης Στρατούλης, αφού αναρωτήθηκε αν «έπεσαν λιγότερες ή περισσότερες σφαίρες» και προβληματίστηκε αν κάτι κρύβεται στην πολιτική της έντασης, πήγε στο θέμα των κανονισμών. «Πρέπει να εξεταστούν οι κανονισμοί και όχι πάρε ένα όπλο και πυροβόλα», είπε ο νουνεχής Στρατούλης. Σε έναν ιδανικό κόσμο που θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ η απόδραση Βλαστού θα είχε ως ακολούθως: το ελικόπτερο θα πέταγε πάνω από τη φυλακή των Τρικάλων.

«Κατεβαίνει για απόδραση», θα έλεγε ο αντιδραστικός φύλακας που δεν θα είχε μελετήσει το εγχειρίδιο Στρατούλη για αποδράσεις. «Δεν το ξέρεις», θα του απαντούσε ο ενημερωμένος για τον νέο κανονισμό συνάδελφός του. «Οσο κατεβαίνει το ελικόπτερο, λέγεται προσγείωση. Οταν ανεβαίνει και έχει κατάδικο μέσα, λέγεται απόδραση. Δεν είμαστε στην παλιά εποχή που παίρναμε ένα όπλο και βαράγαμε. Να δούμε πρώτα τι ισχύει». Το ελικόπτερο θα προσγειωνόταν στο προαύλιο, ο φυλακισμένος θα έμπαινε μέσα και θα άρχιζε να ανεβαίνει. «Απόδραση, απόδραση», θα φώναζε ο πρώτος φύλακας πηγαίνοντας να πιάσει το όπλο. «Τι πας να κάνεις; Τώρα είναι απόδραση, αλλά δεν θυμάσαι ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να πυροβολήσουμε αν αυτοί δεν πυροβολήσουν πρώτοι;». «Δεν πυροβολάνε όμως!». «Εχουμε τότε το δικαίωμα να τους φωνάξουμε να πυροβολήσουν πρώτοι. Ευγενικά».

Ο δεύτερος κίνδυνος, που είναι και μεγαλύτερος είναι να δημιουργηθεί ένα πλήθος που δεν θα ψάχνει για δικαιοσύνη ή έστω σκληρή τιμωρία, αλλά εκδίκηση. Ενα πλήθος που πριν από έναν χρόνο το ικανοποιούσε η προφυλάκιση του Τσοχατζόπουλου, αλλά τώρα για να ικανοποιηθεί έπρεπε να φάει ισόβια ο Παπαγεωργόπουλος - και στην επόμενη σύλληψη θα θέλει κάτι παραπάνω. Η απόσταση ανάμεσα στην ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματος και στον νόμο του Λιντς είναι αρκετά μικρή και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η Χρυσή Αυγή, ψαρεύουν στα θολά νερά της αγανάκτησης, τα ψάρια όλο και περισσότερο θα είναι τα ίδια.