Οι δορυφόροι

O Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς*, αναλύει τα αίτια πίσω από το τουρκικό τεχνολογικό ράλι, αποκαλύπτει τους μηχανισμούς που εξασφαλίζουν την κρατική... καχεξία στην Ελλάδα (που, όσο αφορά την τεχνολογία των laser, προηγείτο σε σχέση με την Τουρκία κατά τριάντα χρόνια μέχρι το 2000) και εξηγεί πώς μπορεί η χώρα μας να κινηθεί από τώρα και στο εξής.

Αὕτη γὰρ μόνη ἐστὶ
κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι.  
Επειδή το μοναδικό κακό είναι να στερηθεί κάποιος την γνώση. (Πλάτων, «Πρωταγόρας» 345α)
Στα μέσα Ιανουαρίου του 2015 σε διάφορα σημεία της Τουρκικής πρωτεύουσας κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε. Είκοσι περίπου αυτοκίνητα της ΜΙΤ με πάνοπλους αστυνομικούς περίμεναν υπομονετικά όλη την νύκτα έξω από αντίστοιχο αριθμό οικιών για να μεταφέρουν το πρωΐ σε μια από τις καλλίτερα φυλασσόμενες εγκαταστάσεις της χώρας μία ομάδα πολιτών συμπεριλαμβανόμενου και του υπουργού αμύνης. Το ίδιο απόγευμα, η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε θριαμβευτικά ότι «το πρωτότυπο σύστημα αναχαίτισης πυραυλικών συστημάτων και αεροσκαφών με laser, αεριοποίησε επιτυχώς σε δέκα μόλις δευτερόλεπτα το ατσάλι του κινητού στόχου δοκιμής με την πρώτη προσπάθεια». Τρία χρόνια νωρίτερα, η αντίστοιχη εισήγηση, συνολικού κόστους 450 εκατομμυρίων δολαρίων, του Yφυπουργείου Aμυντικής Βιομηχανίας (SSM), υιοθετήθηκε αμέσως από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της χώρας. Ακολούθησε η εφαρμογή του επιχειρησιακού σχεδίου που περιελάμβανε την συνεργασία μεταξύ του τουρκικού ερευνητικού κέντρου SAVTAG του TÜBITAK, του ιδιωτικού πανεπιστήμιου BILKENT και της ηλεκτρονικής αμυντικής βιομηχανίας ASELSAN [1]. Το μεγαλόπνοο σχέδιο, που όπως ισχυρίζοντο, θα ήτο πλήρως επιχειρησιακά έτοιμο σε 72 μήνες, απαιτούσε την άψογη διαχείριση των οικονομικών πόρων του προγράμματος χωρίς πολιτικές μίζες και θα υλοποιείτο με ανθρώπινο δυναμικό επιλεγμένο αξιοκρατικά χωρίς κομματικές και ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις, με μοναδικό κριτήριο την επιστημονική και τεχνολογική κατάρτιση του προσωπικού. Τo εκπληκτικό του εγχειρήματος και της επιτυχούς διαχείρισης του προγράμματος βασίστηκε στην παράκαμψη της απαγόρευσης που αφορούσε την μαζική προμήθεια εξαρτημάτων που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του συστήματος, λόγο της απαγόρευσης της διάχυσης τεχνολογίας που επιβάλλεται συνήθως από τις ΗΠΑ στα τεχνολογικά προϊόντα με αμυντική διάσταση. Μέσα σε ένα μικρό σχετικά χρονικό διάστημα ολοκλήρωσαν την κατασκευή ενός αυτοματοποιημένου εργοστασίου κατασκευής ολοκληρωμένων ηλεκτρονικών κυκλωμάτων, το οποίο εκτός από την υλοποίηση του ανωτέρω προγράμματος, θα επιτρέπει εφεξής στην αμυντική τουρκική βιομηχανία να προβαίνει στον σχεδιασμό και την υλοποίηση πολυπλόκων αμυντικών συστημάτων μεγάλης κλίμακος. Σε δηλώσεις τους την ίδια μέρα οι Τούρκοι αξιωματούχοι ανακοίνωσαν ότι το ως άνω αμυντικό σύστημα είναι το δεύτερο στον κόσμο, μετά το αμερικανικό που δοκιμάστηκε στο πολεμικό πλοίο USS Ponce, παρά το γεγονός ότι το ίδιο σύστημα ήταν ήδη επιχειρησιακά λειτουργικό στο Ισραήλ, πολύ νωρίτερα από το αντίστοιχο αμερικανικό και τουρκικό.
Η ανακοίνωση αυτή και η σημαντική τεχνολογική τουρκική επιτυχία συσχετίζεται εμμέσως με την πλήρη αποτυχία της πολιτικής της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα, αφού η χώρα μας απέτυχε παταγωδώς να σχεδιάσει και να υλοποιήσει παρόμοια εθνικά προγράμματα μεγάλης κλίματος. Η Ελλάδα, όσο αφορά την τεχνολογία των laser, προηγείτο σε σχέση με την Τουρκία κατά τριάντα χρόνια μέχρι το 2000. Σταδιακά όμως με την άνοδο των ισλαμιστών στην εξουσία, η χώρα μας άρχισε να υπολείπεται επιστημονικά και τεχνολογικά της Τουρκίας. Η πολιτική αποτυχία διαχείρισης της επιστημονικής έρευνας στην Ελλάδα, είναι το φυσικό επακόλουθο της ανικανότητας των προηγουμένων κομμάτων εξουσίας να συνδέσουν την επιστημονική και τεχνολογική έρευνα στη Ελλάδα με την πραγματική οικονομία μέσω οικονομικά βιώσιμων εθνικών προγραμμάτων. Την πρακτική αυτή ακολουθεί η Τουρκία ήδη από την δεκαετία του 1980, εστιαζόμενη σε αμιγώς αμυντικά προγράμματα μεγάλης κλίμακας, με γνώμονα τις πολιτικές και στρατιωτικές της επιδιώξεις, την απόκτηση εθνικής τεχνογνωσίας και την δημιουργία εκατομμυρίων νέων θέσεων εργασίας. Αντιθέτως, η ελληνική πολιτική αποτυχία ήταν προδιαγεγραμμένη αφού βασίστηκε στις ιδεοληψίες και στις μίζες, στην ανικανότητα αντίληψης της σημασίας της εθνικής αμυντικής τεχνογνωσίας στις διεθνείς σχέσεις και στην πλήρη απουσία έστω και μιας στοιχειώδους γεωπολιτικής στρατηγικής αντίληψης από το πολιτικό σύστημα.
Είναι δύσκολο να αναλυθεί στις λίγες γραμμές του κειμένου τα λογικά ερωτήματα τα οποία η τουρκική επιτυχία εγείρει, δηλαδή: Τι είναι αυτό που καθιστά εντελώς ανίκανη την Ελληνική κοινωνία να «δημιουργεί» και ταυτόχρονα να αδυνατεί να κατανοεί τα γεωπολιτικά δεδομένα που σχετίζονται με την επιβίωση της χώρας.
Το μήνυμα που εξέπεμψαν τα κόμματα εξουσίας προς την κοινωνία τα τελευταία τριάντα χρόνια ήτο ότι αφενός η παγκοσμιοποίηση φυσιολογικά συνεπάγεται τον διορισμό των γόνων των στελεχών των κομμάτων εξουσίας στην καλώς αμειβόμενη γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αφετέρου, ότι είναι ένα δημοκρατικά κατοχυρωμένο δικαίωμα η δωρεάν σίτιση του λαού από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα ανάπτυξης. Φυσιολογικός εθεωρείτο επίσης από το πολιτικό σύστημα και ο παράλογος δανεισμός της χώρας, καθώς και η αντίληψη ότι αυτή η πρακτική είναι δυνατόν να διαιωνίζεται χωρίς συνέπειες.
Η διαπίστωση ότι μια μικρή χώρα επτά εκατομμυρίων ανθρώπων που ζει στην μικρή γεωγραφική έκταση του Ισραήλ έχει αναδειχθεί σε παγκόσμια τεχνολογική υπερδύναμη εγείρει το εύλογο ερώτημα του συγκριτικού πλεονεκτήματος που διαθέτει η Ισραηλινή, ή η Τούρκική κοινωνία, σε σχέση με την Ελληνική.
Συνήθως πολύπλοκες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις μπορούν να αναλυθούν και να κατανοηθούν μέσω συσχετισμών από απλά γεγονότα. Πριν από τρία περίπου χρόνια εμφανίσθηκε στον τύπο η είδηση της εικοσαήμερης φυλάκισης του υιού του πρωθυπουργού του Ισραήλ, επειδή απουσίασε αδικαιολόγητα για μερικές ώρες από την στρατιωτική μονάδα στην οποία υπηρετούσε. Η αποφυγή στράτευσης από Έλληνες πολιτικούς στα πλαίσια «νομίμων και ηθικών» νομοθετικών πλαισίων, η μετάθεση των γόνων τους στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης ή στο Πολεμικό Μουσείο, δεν έχουν καμία σχέση με αυτή του νεαρού Νετανιάχου, αλλά είναι πρακτικές ισοδύναμες με αυτές των μνημονιακών πολιτικών, που ενώ απειλούν και σείουν το δάκτυλο στους πολίτες, τοποθετούν τα πολλά χρήματά τους στις τράπεζες του εξωτερικού που στραγγάλισαν την πατρίδα τους.
Οι συμπεριφορές αυτές αντιπροσωπεύουν την νοοτροπία ενός λαού που ενώ διαθέτει το συγκριτικό πλεονέκτημα της ιστορικής συνέχειας χιλιάδων ετών δεν κατόρθωσε να ολοκληρωθεί ως έθνος. Η διαδικασία της εξέλιξης της διαμόρφωσης της νεοελληνικής εθνικής συνείδησης άρχισε το 1800 μέσω του «Νεοελληνικού Διαφωτισμού» και περατώθηκε το 1922 με την Μικρασιατική Καταστροφή χωρίς να ολοκληρωθεί. Η απουσία λοιπόν ενός πλαισίου «ελάχιστης εθνικής συνεννόησης και κατανόησης» μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και τον Εμφύλιο, έχει δημιουργήσει τα εκφυλιστικά φαινόμενα στον δημόσιο, πολιτικό και κοινωνικό βίο και βεβαίως κατοπτρίζει την απουσία ύπαρξης μεγαλοαστικής/ αστικής τάξης με εθνικά αντανακλαστικά. Η μεγαλοαστική τάξη στην χώρα μας μετά την Μικρασιατική Καταστροφή δεν είχε ποτέ ολοκληρωμένη ιστορική, χρονική και εδαφική συνέχεια με την χώρα. Υπήρξε ιδεολογικά ρηχή, παρασιτική και αποξενωμένη από την λαϊκή παράδοση και την πολιτιστική συνέχεια του λαού μας, υιοθετώντας πλήρως δυτικά πολιτιστικά πρότυπα. Η απουσία εθνικής ιδεολογικής βάσης από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, ο Βαλκανικού τύπου «διεθνισμός» τους και νεοφιλελευθερισμός τους, καθώς και οι ιδιοτελείς «ευαισθησίες» και τα αντανακλαστικά τους λειτουργούν ανασταλτικά στο να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο εθνικής στρατηγικής σκέψης και μακροπρόθεσμων εθνικών σχεδίων που θα επέτρεπαν την τεχνολογική αναβάθμιση της χώρας.
Ένας τόνος γεωργικών, βιομηχανικών και υψηλής τεχνολογίας προϊόντων έχουν μέση προστιθέμενη αξία τριακόσια, είκοσι χιλιάδες και ένα εκατομμύριο ευρώ, αντίστοιχα. Είναι λοιπόν προφανές ότι για να μπορέσει να επιβιώσει η χώρα σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, θα πρέπει να αναδιοργανώσει την οικονομική της βάση στοχεύοντας στην παραγωγή προϊόντων υψηλής τεχνολογίας. Αυτή η μετάβαση από την γεωργική στην τεχνολογική οικονομία προϋποθέτει την υιοθέτηση πολιτικών δράσεων που απουσίαζαν μέχρι σήμερα από την πολιτική των κομμάτων εξουσίας και αφορούν την δημιουργία ενός νέου νομοθετικού πλαισίου που θα στοχεύει στην διοικητική αναβάθμιση της παιδείας με βάση την αριστεία, στον εξοβελισμό των κομμάτων από τα Πανεπιστήμια, την εστίαση στην εφαρμοσμένη επιστημονική και τεχνολογική έρευνα και στον επαναπατρισμό των Ελλήνων επιστημόνων της διασποράς μέσω ανοικτών και αξιοκρατικών διαδικασιών χωρίς μικροκομματικά κριτήρια. Η επιτυχής πολιτική οικονομικής ανάπτυξης είναι αδύνατη χωρίς τον εκ βάθρων διοικητικό επανασχεδιασμό της επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας, προσαρμοσμένο στην υλοποίηση μακροχρόνιων εθνικών στόχων με μακροοικονομικό αντίκτυπο και απεμπλεκόμενο από την ερευνητική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία έχει σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να ευνοεί αποκλειστικά και μόνο την μεταφορά χρημάτων στα μεγάλα βιομηχανικά συγκροτήματα του βορρά.
Η υιοθέτηση των «μαϊμούδων» ερευνητικών προγραμμάτων, όπως ερευνητικά προγράμματα για τον «τουρισμό ή την «κοινωνική ένταξη των μεταναστών», καθώς και ερευνητικά προγράμματα για ανύπαρκτες βιομηχανικές εφαρμογές με παράλληλη διοχέτευση πακτωλού χρημάτων σε επαγγελματικά «προτζεκτάδικα» υπήρξαν πρακτικές του παρελθόντος οι οποίες στην δεκαετία του 2000 ανάγκασαν Γενικό Γραμματέα Υπουργείου να καταγγείλει στην εισαγγελία υπόθεση που αφορούσε την εμπλοκή υψηλόβαθμου πολιτικού στελέχους του κόμματος του, που σήμερα μας κουνά το δάκτυλο, σε απάτη «ερευνητικού προγράμματος» ύψους μερικών εκατομμυρίων ευρώ.
Ο Πρωθυπουργός σήμερα φαίνεται ότι έχει αντιληφθεί το γενικό πλαίσιο που χρειάζεται να κινηθεί η Ελλάδα στο μέλλον, ώστε να επανεκκινηθεί η παράγωγη και η οικονομία, αφού εξέπληξε ευχάριστα με την ίδρυση υπουργείου για την Έρευνα και την Καινοτομία. Ο νέος υπουργός κ. Κ. Φωτάκης έχει υψηλότατο δείκτη νοημοσύνης και ικανότητες ώστε να δύναται να ανατρέψει με επαναστατικές και όχι με διαχειριστικές αλλαγές τα μέχρι σήμερα απαράδεκτα παλαιοκομματικά τεκταινόμενα στην επιστημονική έρευνα και την τεχνολογία.
Στο χρονικό διάστημα της μιας ώρας που απαιτήθηκε για να γραφτεί αυτό το κείμενο, οι Τουρκικοί δορυφόροι φωτογράφισαν την Ελληνική επικράτεια και το Αιγαίο τουλάχιστον 6 φορές με διακριτική ικανότητα 80 εκατοστών.
[1] http://www.trdefence.com/2013/07/02/tubitak-to-develop-laser-ciws/
*Ο Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.

http://www.dimokratianews.gr

http://adiavroxoi.blogspot.gr