Το επόμενο ημίχρονο στον Παράδεισο...

Κάποτε το ποδόσφαιρο δεν ήταν «προϊόν» ούτε οι ομάδες ανώνυμες εταιρείες.

Κάποτε την νίκη επί του αντιπάλου γιόρταζαν οι  ποδοσφαιριστές σε κάποιο ταβερνάκι με φασολάδα και ρετσίνα που πλήρωναν οι ίδιοι από την τσέπη τους και το πρίμ της διοίκησης ήταν το επιδόρπιο, κάποιο παγωτό ή τα φρούτα.

Κάποτε το αποτέλεσμα κάθε αγώνα δεν εξαρτάτο από το «στοίχημα» αλλά από τις ιδρωμένες φανέλες των ποδοσφαιριστών.

Κάποτε οι ελληνικές ομάδες είχαν έλληνες παίκτες και όχι όπως σήμερα που, μαύροι,
άσπροι, κίτρινοι από τα πέρατα της γης, απλώς φοράνε πράσινες, κόκκινες, κίτρινες φανέλες.
Κάποτε οι φίλαθλοι πανηγύριζαν, φώναζαν,  έβριζαν, πλακώνονταν στο ξύλο, για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, κτλ.  Σήμερα πανηγυρίζουν, φωνάζουν, βρίζουν, σπάει ο ένας το κεφάλι του άλλου για τις ανώνυμες εταιρείες του Μαρινάκη, του Αλαφούζου και των λοιπών μεγαλομετόχων επειδή νομίζουν ότι πρόκειται για τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό κτλ...
Κάποτε εκεί, γύρω στο 1960, μια από τις μεγάλες μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου και του Παναθηναϊκού, ο Κώστας Λινοξυλάκης, όργωνε τα γήπεδα. Σήμερα, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 81 ετών. 
Το επόμενο ημίχρονο στον Παράδεισο...  με την κερκίδα πάντα να χειροκροτεί και τους ακροατές του ραδιοφώνου να ριγούν...  
οπ