Προδοσία σε δόσεις

Σπύρος Παπαγιάννης

Παρακολουθήσαμε επί μία βδομάδα, σε όλη την Ελλάδα, το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Τα δύο μνημονιακά καθεστωτικά κόμματα, του πάλαι ποτέ δικομματισμού, που δεν κατάφεραν παρά τον κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους εκλογικό νόμο να κατακτήσουν από κοινού την κυβερνητική πλειοψηφία, να προσπαθούν να ρυμουλκήσουν το αναδειχθέν σε αξιωματική αντιπολίτευση κόμμα του Σύριζα, σε μία άνευ όρων κυβερνητική συνεργασία μαζί τους. Αποδεχόμενα εκ παραλλήλου, θεωρητικά, την όποια επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου θα ήθελε να
επιχειρήσει εκείνο, χωρίς όμως να έχει κανένα ουσιαστικό διαπραγματευτικό όπλο, από την στιγμή που η συγκυβέρνησή τους θα εδράζονταν πάνω στον αμετακίνητο όρο, πως δεν θα ετίθετο καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε κίνδυνο το ευρώ και η παρουσία της χώρας στην ευρωζώνη.
Επιστρατεύθηκε γιά άλλη μια φορά η άχρωμη έννοια της πατρίδος, καθώς κανείς δεν τολμάει να επικαλεσθεί το έθνος, έγινε υπενθύμιση γιά άλλη μια φορά , τόσο από τους ξένους όσο και τους ντόπιους πολιτικούς πειραματιστές στα πειραματόζωά τους, για τους κινδύνους της οικονομικής κατάρρευσης που ελλοχεύουν, αν αυτά δραπετεύσουν από τον πειραματικό κλωβό του μνημονίου. Στο τέλος στηλιτεύθηκε τόσο από το πολιτικό όσο και το τηλεοπτικό - δημοσιογραφικό κατεστημένο η έπαρση και η αλλαζονεία των άκαμπτων, ανυποχώρητων ευρωαριστερών, των αριστερών δηλαδή που θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ και την Ενωμένη Ευρώπη, δεν εννοούν όμως παρ’ όλα αυτά να πάψουν να είναι κοινωνιστές και σε κάποιο βαθμό αριστεροί. Έλα όμως που στην σύγχρονη, νεοφιλελεύθερη Ευρώπη η κοινωνία είναι υπό κατάργηση, καθώς σύμφωνα με την θεωρία του νεοφιλελευθερισμού τόσο αυτή, όσο και οι άλλες συλλογικές έννοιες, ανθρωπότης, έθνος, λαός, πρέπει να εξαλειφθούν από το μυαλό των ανθρώπων και να συνειδητοποιήσουν όλοι πως είναι μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο και να πάψουν να φαντασιάζονται πως αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου ανθρώπινου συνόλου.

Η εθνική προδοσία λοιπόν είναι πταίσμα, μπροστά στην πολύ ευρύτερη αυτής ανθρωπιστική προδοσία που πρεσβεύει ο κυρίαρχος σήμερα ιδεολογικά στην κεφαλαιοκρατική Ευρώπη, νεοφιλελευθερισμός, και είναι ενάντια σ’ αυτήν, πολύ περισσότερο της πρώτης, που νιώθουν την ανάγκη να αγωνισθούν, όσοι θέλουν ακόμη να λέγονται σοσιαλιστές και δεν δέχονται να προδώσουν χάριν της ανθρωποφάγας πατρίδας των πλουσίων, την συνείδησή τους, τα πιστεύω τους, τους ψηφοφόρους τους και το πολιτικό και ιδεολογικό τους όνομα και αυτοσεβασμό.
Κοντά σ’ αυτούς ανεφύη και το πατριωτικό αστικό κόμμα των ανεξαρτήτων Ελλήνων, που κι’ αυτοί δεν συνειδητοποίησαν ακόμη πόσο ξεπερασμένη είναι στις μέρες μας η εθνική ιδέα, που ένωνε κάποτε συνειδησιακά και πολιτισμικά, τους γονιδιακά και φυλετικά συγγενείς, πλούσιους και πτωχούς και δεν μπορούν να χωνέψουν την αναγκαιότητα του φυγοκεντρισμού των Ελλήνων, της κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας και της λεηλασίας της χώρας, χάριν της υπό την στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, αδιακρίτως χρώματος και φυλής, οικονομικής ανάπτυξης.
Ο πατριωτισμός όμως προσφέρει πολύ λιγότερη αντίσταση στα πατριωτικά καλέσματα των σειρήνων της εξουσίας, απ’ ότι ο δεδηλωμένος κοινωνικός ανθρωπισμός των ταμπουρωμένων στα εργατικά δικαιώματα των βιοπαλαιστών της ζωής, σοσιαλιστών.
Γι’ αυτό και ο κ. Καμμένος εμφάνισε κάποια υποχωρητικότητα την τελευταία στιγμή στις πολιτικές πιέσεις της προεδρίας της δημοκρατίας, τον έσωσε όμως η γενικότερη απόφαση του πολιτικού κατεστημένου, να μην στήσει κυβέρνηση, χωρίς ευρύτερη σοσιαλιστική νομιμοποίηση, μια που ο σοσιαλισμός του Πασοκ ξεθύμανε και ο υπερβολικά διαλλακτικός και πολύ προσαρμοστικός στο περιβάλλον του σοσιαλισμός, του σοφού Νέστορα της πολιτικής, Κουβέλη , δεν επαρκεί για να δικαιολογήσει τα κοινωνικά εγκλήματα που πρέπει να συντελεσθούν.

Κοινωνικά εγκλήματα λοιπόν χρειάζεται επειγόντως η ακοινώνητος πατρίς, μα της κοινωνίας απούσης πλέον από τον εγκέφαλο των εξουσιαστών, είναι εγκλήματα άνευ αντικειμένου, αίματος και τύψεων , παρά τις χιλιάδας των αυτοχείρων που παρελαύνουν από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Γι’ αυτό δημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός, χωρίς υποταγμένο, και συμμετέχοντα στις αμαρτίες του, σοσιαλισμό, δεν γίνεται.
Αφού λοιπόν οι δερβίσηδες του νεοφιλελευθερισμού δεν μπόρεσαν να κουρσέψουν με το πολιτικό γιουρούσι τους τις συνειδήσεις των εκπροσώπων της νέας σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης, έφυγαν άτακτα προς τα πίσω για να προετοιμάσουν το νέο κύμα της επίθεσής τους. Πίσω τους όμως άφησαν ένα μικρό προγεφύρωμα, στην ΔΗΜΑΡ, που ενώ δεν ήθελε με την πρώτη να μεταπηδήσει από το αντιμνημονιακό στρατόπεδο στο μνημονιακό, είναι έτοιμη να πέσει με την δεύτερη.
Οι άνθρωποι του κόμματος αυτού τους έδωσαν σε όλα δίκιο και κατηγόρησαν ως αμερόληπτοι διαιτητές της πολιτικής τους διαμάχης με τους σοσιαλιστές Συριζαίους, τους τελευταίους από τους οποίους ξεγεννήθηκαν πολιτικά μόλις στο ξεκίνημα της μνημονιακής κρίσεως. Δήλωσαν μάλιστα, πως επ΄ ουδενί θα συνεργαστούν πολιτικά μαζί τους, μετά τις νέες εκλογές. Ταυτόχρονα με την απομόνωση έτσι των ανθρώπων του Σύριζα από το ένα, δεξιό τους πλάγιο, έχουν επιτύχει από καιρού την πάγια απομόνωσή τους από το άλλο, το άκρο αριστερό τους , που αρκείται να ξεχορταριάζει τον εκτός του πολιτικού κοινωνικού αγώνος, προαύλιο περιβάλλοντα χώρο.
Οι ορθόδοξοι κομμουνιστές, που καμιά όρεξη δεν έχουν να ξαναρχίσουν από την αρχή το παλιό σοσιαλιστικό εξουσιαστικό τους πείραμα, το προηγηθέν ιστορικά του νεοφιλελεύθερου τοιούτου, αρνούνται να συμπράξουν και στα ελάσσονα ακόμη θέματα με τους εντός των πολιτικών τειχών ομοϊδεάτες τους, ακολουθώντας μία πολιτική ουδετερότητα που εκπλήσσει τον άδολο παρατηρητή. Το ΚΚ προτιμά τον ξεθυμασμένο σοσιαλισμό του Πασοκ, από τον εμφιαλωμένο, μη εφαρμοσμένο ακόμη σοσιαλισμό του Σύριζα, μια που ο πρώτος του επιτρέπει να ξορκίζει το λιμνάζον πολιτικό σύστημα και να ασχολείται με το κυνήγι, για συλλεκτικούς λόγους, των ιδεολογικών πεταλούδων του πολιτικού αιθέρα και να προβαίνει, ως άλλη Κασσάνδρα, σε βαρύνουσες προφητείες διά το μάταιον της όποιας προσπάθειας δημοκρατικής αλλαγής της διεφθαρμένης δημοκρατίας. Το μόνο που προτείνει είναι το γκρέμισμα κάποτε, εν καιρώ, κατά το πρότυπο του Ιησού του Ναυή, με το σάλπισμα των επαναστατικών του σαλπίγκων, των πολιτικών τειχών της αμαρτωλής Ιεριχούς.
Δεν θα μπεί όμως στον πειρασμό να πάρει από το χέρι τους Ιουδαίους από τον σιτοβολώνα της προσομοιάζουσας με την αρχαία Αίγυπτο, Ενωμένης Ευρώπης, όπου είχαν πάει κάποτε ελεύθεροι πριν καταντήσουν δούλοι, για να τους οδηγήσει μέσα από την έρημο του Σινά, στην γή τις Επαγγελίας και να θέσει όρους και εντολές στην αχαλίνωτη, χωρίς αίσθηση της κοινωνικής αμαρτίας, νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική καθημερινότητα. Αντίθετα, θα πάει στην γη της Επαγγελίας και θα τους περιμένει εκεί να’ ρθουν κάποτε από μόνοι τους, αναγνωρίζοντας την ματαιότητα της πολιτικής ζωής, όπου το ένα πολιτικό κατεστημένο διαδέχεται το άλλο, έτσι που όποιος θέλει να διαφυλάξει την πολιτική του αθωότητα, ν’ αφήνει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και ν’ ασχολείται με την σωτηρία της ψυχής του και μόνο, προσερχόμενος στο σοσιαλιστικό του μοναστήρι.

Αυτή λοιπόν η πολιτική σταθερά του απολιθωμένου ιδεολογικά και κομματικά ΚΚ, επέτρεψε στο λιμνάζον πολιτικό σύστημα του διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου με τους καναλάρχες, το ντόπιο κεφάλαιο και τους επικυρίαρχους της Ευρώπης, Γερμανούς, να εξυφάνει την οικονομική συνωμοσία του νεοφιλελευθερισμού ενάντια στην Ελληνική οικονομία και δημοκρατία και μακροπρόθεσμα ενάντια στο βιοτικό επίπεδο και τα εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Ευρωπαϊκών λαών. Γνώριζε βεβαίως πως η αριστερά είναι διασπασμένη και δεν θα ενωθεί ούτε μπρος στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, ούτε μπρος στην κατάφωρη παραβίαση των εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των ψηφοφόρων της.
Οι συνωμότες της προσχεδιασμένης εξαθλίωσης της κοινωνικής ζωής για την ανάγκη του επαναπατρισμού των δυτικών κεφαλαίων και βιομηχανιών από την Κίνα, προσποιούνται πως όλα γίναν άδολα, με καλόν σκοπό, αν και με κακό τρόπο, για την σωτηρία της πονηράς πατρίδας, της στερούμενης όμως την αίσθηση της κοινωνικής της συνείδησης και της ιστορικής, εθνικής της συνέχειας.
Προτείναν έτσι, αφού ΄χάσαν προσωρινά την εξουσία, την πολιτική συμφιλίωση με τους αντιπάλους τους, για να ξανάρθει ο πολιτικός εφησυχασμός στους ψηφοφόρους και η πολιτική λήθη για αυτά που έζησαν τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν τόλμησαν όμως παρ΄ όλο που διέθεταν με την ΔΗΜΑΡ τις απαραίτητες βουλευτικές έδρες , να αγνοήσουν την ευρύτερη αντιμνημονιακή πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, δεδομένου μάλιστα ότι και η ΔΗΜΑΡ είχε πολιτευθεί με αντιμνημονιακή σημαία. Τώρα οι δερβίσηδες του νεοφιλελευθερισμού υποχώρησαν προσωρινά για να επιτεθούν εκ νέου, κραδαίνοντας και πάλι την σημαία του Ευρώ, σαν σημαία υποτέλειας, μια που η υποτέλεια δεν μπορεί παρά να έχει εθνικά, μα ούτε και κομματικά χρώματα. Το πάση θυσία ευρώ όμως, περνάει πάνω από πτώματα Ελλήνων, σαν εκείνου που αυτοκτόνησε στην πλατεία συντάγματος και από την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.

Ας το αναλογισθούν αυτό οι πατριώτες, που δείχνουν ευαισθησίες μόνο ως προς τα εξηρτημένα πολιτικά ανακλαστικά των για χρόνια εκτός εξουσίας αριστερών διεθνιστών και όχι προς τις ήδη διαπραγμένες, κολοσσιαίες προδοσίες της κυρίαρχης ως σήμερα και ομογενοποιημένης πολιτικά, νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς.
Ο Σύριζα και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που αποτελούν αυτήν την στιγμή τα μοναδικά πολιτικά αντερείσματα του απειλούμενου απροκάλυπτα από την δυτική Ευρώπη, Ελληνισμού, μια που το ΚΚ αυτοπεριθωριοποιείται και η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται από όλους ως εν δυνάμει αντιδημοκρατική απειλή, πρέπει να βρούν το πολιτικό θάρρος να συνεργασθούν πρώτα μεταξύ τους, προτού αναγκασθούν μπροστά στην αναντίρρητη ανάγκη της χώρας να αποκτήσει μετεκλογικά κυβέρνηση, να συνεργασθούν και με τον διάβολο του μνημονίου ακόμη, όπως τους το πρότειναν ήδη, με τις επιθέσεις φιλίες τους οι πολιτικοί υπηρέτες του μνημονίου, αμέσως μετά την πολιτική ήττα τους.
Η συγκυβέρνηση όμως με την διαπλοκή του δικομματισμού, προτού αυτός κατεδαφισθεί οριστικά, θα δημιουργούσε μακροπρόθεσμα νέα διαπλοκή και έναν νέο αναγεννημένο δικομματισμό στην θέση του παλαιού. Τα ως χθες πολιτικά αουτσάϊντερ του Σύριζα και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων πρέπει γι’ αυτό να ενηλικιωθούν τάχιστα πολιτικά και να συνεργασθούν για να εκτοπίσουν μακροπρόθεσμα από την πολιτική σκηνή τα διεφθαρμένα, νεοφιλελεύθερα κόμματα του Πασοκ και της ΝΔ, που έχουν κάμει την εθνική υποτέλεια, ιδεολογική, διεθνιστική τους σημαία.

Οι διαχωριστικές σημαίες της παλαιάς δεξιάς και αριστεράς είναι παραπλανητικές σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοκρατίας των αγορών, όπως παραπλανητική είναι και η διαχωριστική γραμμή σοσιαλδημοκρατίας και σοσιαλισμού, που θέλει να συντηρεί το ΚΚ για να δικαιολογεί τον τόσο χρήσιμο για το πολιτικό σύστημα κομματικό απομονωτισμό του και το μονοπώλιο της επαναστατικής απραξίας του.
Η κυβέρνηση μετεκλογικά, των κομμάτων μόνο της αριστεράς που κατ’ αρχήν οραματίζεται ο Σύριζα, είναι πράγματι ουτοπική. Μια τυχόν κομματική αυτοδυναμία από την άλλη του Σύριζα, θα ήταν πιθανώς και αυτή με τον καιρό επικίνδυνη, αν δεν συνοδευθεί από έναν άμεσο εκδημοκρατισμό των πολιτικών θεσμών, καθώς η εξουσία μακροπρόθεσμα διαφθείρει αυτούς που φιλοδοξούν να της προσδώσουν ήθος και εντιμότητα λόγων και πράξεων.
Νέος εκλογικός νόμος δεν έχει όμως ακόμη ψηφισθεί για να περιθωριοποιηθούν οριστικά τα μηνμονιακά κόμματα και το νεοπαγές κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έχει και αυτό πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να διατυπώσει και να καθορίσει με σαφή πολιτικό λόγο τις διαχωριστικές του γραμμές από το αντεθνικό καρκίνωμα του νεοφιλελευθερισμού και για το πώς θα πολεμήσει σε μάκρος χρόνου την ανίατη αυτή του καπιταλισμού ασθένεια.

Οι προδότες απέδειξαν πως μπορούν να περιμένουν όπως οι κυνηγοί στο δάσος το θήραμά τους. Μετά την υπογραφείσα χάριν των δανειακών δόσεων εθνική προδοσία, επικρέμαται ο κίνδυνος της με δόσεις προδοσίας της εκπεφρασμένης αντιμνημονιακής λαϊκής ετυμηγορίας. Ο λαός γι αυτό, καλείται για άλλη μια φορά να δείξει στα κόμματα την οδό της συνεργασίας των πατριωτών και ανθρωπιστών και όχι των κάθε λογής και είδους, πάση θυσία, ή με ολίγες μόνο θυσίες, Ευρωπαϊστών και διεθνιστών.