Οι πολιτικές ευθύνες του λαού

Σπύρος Παπαγιάννης

Ψάχνοντας σήμερα όλοι μας, τους υπεύθυνους της οικονομικής καταστροφής μας, κάνουμε συγχρόνως και την αυτοκριτική μας. Πολλοί από μας έβλεπαν από καιρό την κατηφόρα. Άλλοι καλύπτονταν πίσω από το σλόγκαν, « Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει» γιατί είχαν πεισθεί πως η ζωή είναι ένα διαρκές παρόν και κατά τα πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού, δεν χρειάζεται να προνοούμε και να ανησυχούμε για το μέλλον.
Οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, λόγω νομής της
εξουσίας από το κόμμα τους, ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στον πειρασμό, συμβιβάσθηκαν και παραιτήθηκαν από τα σοσιαλιστικά, μα κι εθνικά ιδανικά, καθώς το λιγότερο κράτος του εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού συμβάδιζε με την ιδέα του αποεθνοποιημένου, αποχρωματισμένου φυλετικά, ιδεολογικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά, κράτους.
Αφού αυτοί λοιπόν που οραματίσθηκαν την σοσιαλιστική αλλαγή , συμβιβάστηκαν τόσο εύκολα με τα κομματικά κόλλυβά της, που δεν θα είχαν πλέον κανένα πρόβλημα να συμβιβαστούν με οτιδήποτε. Σ’ αυτούς πάνω στηρίχθηκε και ο γενικότερος συμβιβασμός του Έλληνα πολίτη και του μικροαστού ειδικότερα, που αποτελεί την ευρύτερη κοινωνική τάξη στην Ελληνική κοινωνία και που απεδέχθη τον μύθο της Ενωμένης πλούσιας Ευρώπης, που θα τον τάϊζε δωρεάν, εσαεί, με αντάλλαγμα την μειωμένη εθνική ευαισθησία του και γενικότερα την μειωμένη εθνική κυριαρχία του.

Για ένα κράτος που ήταν σε όλη του την ιστορία μισόκαρδο και φρόντιζε πάντα τους μισούς ἤ και λιγότερο από τους μισούς πολίτες του, για ένα κράτος αδιάφορο και ανάλγητο, γιατί να ενδιαφερθεί λοιπόν ο πολίτης και να επισύρει πάνω του όλη την εξουσιαστική του μανία, όταν δεν υπάρχουν θεσμοί να τον προστατέψουν και οι συμπολίτες του έχουν εθισθεί στην κομματική μεροληψία που διαιρεί το κοινωνικό σώμα, αδρανοποιεί τους νόμους, και αμοίβει τους υποτακτικούς και διαπλεκόμενους; Πως λοιπόν να υπερασπισθεί κανείς την κρατική και εθνική συλλογικότητα, μα και κάθε συλλογικότητα, όταν βλέπει στην θέση τους το πανταχού παρόν κόμμα; Σε ένα κράτος που διοικείται από μια μεγάλη κομματική μαφία κι’ από πολλές μικρότερες, παράγωγα αυτής, σ’ όλη την διοικητική δομή, ποιός να σπάσει τον νόμο της Οmerta και να κτυπηθεί με τα ποικιλοτρόπως διαπλεκόμενα συμφέροντα;
Σ’ αυτήν την άτυπη φεουδαρχία πώς να βρείς αρχή και άκρη; Έτσι λοιπόν μπορούσε να βρεί εύκολο έδαφος ο νεοφιλελευθερισμός που διαφήμιζε την ισόνομη, δήθεν αξιοκρατική ατομικότητα δια του στόματος αυτών των ίδιων των κρατικών και κομματικών ταυτόχρονα μαφιόζων. Κι αφού αυτό το κράτος, που ποτέ δεν ένιωσε δικό του ο πολίτης, ακόμα και όταν σκανδαλωδώς τον ευνοούσε, ήθελε να αυτοκτονήσει στην αγκαλιά της Ενωμένης Ευρώπης, γιατί να αγωνισθεί να το συγκρατήσει; Μόνο που δεν κατάλαβαν οι πολίτες πως το κράτος αυτό θα τους κατάπινε μαζί του, στην δίνη της βύθισής του κι’ οι μόνοι που θα διασώζονταν θα ήταν αυτοί που το κυβερνούσαν, οι μυημένοι στο σχέδιο της απωλείας του, οι οποίοι και θα εισέπρατταν τα ασφάλιστρα του ναυαγίου του και θα δρούσαν σαν τον καπετάνιο που βυθίζει για τα ασφάλιστρα το καράβι του, βλέποντάς το σαν ένα όγκο από παλιοσίδερα, χωρίς ιστορία, επιβάτες και ναυτικούς πάνω του. Και εκτός από όλα αυτά δεν είχαν ακόμη συνειδητοποιήσει πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν μια ενιαία κρατική οντότητα που θα τους περιέθαλπτε μετά το εθνικό ναυάγιό τους, μα αποτελούσε απλώς μια πλωτή κοινοπολιτεία που λικνίζονταν πάνω στις εθνικές βάρκες της και πως αν οι άλλες ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες δεν χρειάζονταν κανένα κρατικό προστατευτισμό, στις συνθήκες του παγκόσμιου ανταγωνισμού, δεν συνέβαινε το ίδιο και με την δική τους . Ο Νεοφιλελευθερισμός κατ’ ουσίαν, σαν διεθνιστικό οικονομικό μοντέλο που είναι, αντιστρατεύεται τον εθνικό οικονομικό προγραμματισμό που βασίζεται στην ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της οικονομίας μιας χώρας, με επιδιωκόμενο στόχο την εις τον μέγιστον βαθμόν αυτάρκεια αυτής, τόσο σε γεωργικά αγαθά, όσο και σε βιομηχανικά, στο μέτρο του δυνατού βεβαίως. Ο νεοφιλελευθερισμός αντίθετα αντιγράφει εν μέρει το αποικιοκρατικό μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, που δεν στηρίζεται στις ανάγκες κάθε περιοχής να παράξει τα αγαθά που έχει ανάγκη, όσο στις ανάγκες και την προοπτική κέρδους των επενδυτών, που υποκαθιστούν, αυτοί πλέον, τον πάλαι στρατηγικό οικονομικό νού της αποικιοκρατικής μητρόπολης. Παρόμοιο τρόπο οικονομικής οργάνωσης είχε ακολουθήσει και η σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση, όπου οι επί μέρους σοβιετικές δημοκρατίες αλληλοσυμπληρώνονταν οικονομικά, έτσι ώστε να είναι όλες εξαρτημένες από το διοικητικό και οικονομικό κέντρο της Ένωσης. Η προσχώρηση λοιπόν της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση αρχικά και στην παγκοσμιοποιητική πολιτική των ανοικτών οικονομικών συνόρων μετά, εγγυάτο την παραίτηση της χώρας από κάθε οικονομικό αναπτυξιακό σχεδιασμό, καθώς με την ενοποίηση των αγορών εκμηδενίζονταν κάθε προοπτική εκβιομηχάνησης της χώρας και ανταγωνισμού των φθηνών εισαγόμενων βιομηχανικών προϊόντων της αλλοδαπής. Μακάριοι δηλαδή οι ήδη ανεπτυγμένοι, διότι αυτών έσονται οι αγορές, ενώ οι ευελπιστούντες να δουν ανάπτυξη, θα έβλεπαν όνειρο καλοκαιρινής νυκτός. Και τέτοιο φυσικά είδαν και οι αυτοχειριαζόμενοι οικονομικά Έλληνες, οι οποίοι μετά την οικονομική ανάπτυξη που είχαν πετύχει με το ισόρροπο αυτάρκες εθνικό οικονομικό μοντέλο επί χούντας, έμελλε να ξανακατρακυλίσουν πίσω στην αποβιομηχάνιση και την εκ νέου μετατροπή της οικονομίας τους σε αποικιακό, μεταπρατικό συνοριακό φυλάκιο της Γερμανίας. Κι ως να μην έφθαναν αυτά θα προστίθετο και το υποχρεωτικό κλείσιμο των κρατικών εργοστασίων, καθώς για τον νεοφιλελευθερισμό αποτελεί ύψιστο αμάρτημα η ανάμιξη του κράτους σε οικονομικές και βιομηχανικές δραστηριότητες που χαλούν την πιάτσα και στερούν τις ευκαιρίες κέρδους από τους κεφαλαιούχους.

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, την αποδυνάμωση της Ελληνικής βιομηχανίας και την εξαγορά των πιο παραγωγικών κλάδων της από ξένες εταιρείες, θα επέτεινε η φυγή των Ελληνικών βιομηχανικών επιχειρήσεων στο εξωτερικό, που θα επιδοτούσε το ίδιο το Ελληνικό κράτος, που θα χρηματοδοτούσε την φυγή των Ελληνικών βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεων προς χώρες φθηνότερου εργατικού δυναμικού, στα πλαίσια προφανώς της επίδειξης κεφαλαιοκρατικής αλληλεγγύης προς τους Έλληνες επενδυτές. Πιθανώς βέβαια να υπήρχε και αμερικανική οδηγία για ενίσχυση των χειμαζόμενων οικονομιών των πρώην κομμουνιστικών βαλκανικών κρατών. Και για να είναι η παρακμή πλήρης, θα ακολουθούσαν και οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την εγκατάλειψη των γεωργικών καλλιεργειών. Το κερασάκι βέβαια της τούρτας θα ήταν τελικά η προσχώρηση της Ελλάδος στο Ευρώ που θα της στερούσε και την δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής και θα επέτεινε, έτι περαιτέρω, το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, ενώ με την γερμανική μετρική λογική του, που αντέγραφε το μάρκο, θα εξακόντιζε τον τιμάριθμο, στα χαμηλότερου κόστους ιδίως αγαθά, ως 30 φορές πάνω. Κι’ αυτά βέβαια χωρίς να αναφερόμαστε στην ανεργία, τους δείκτες της οποίας θα έστελνε ταυτόχρονα στα ύψη, με την έλλειψη ανταγωνιστικότητος που θα προκαλούσε στις Ελληνικές επιχειρήσεις, μα και την γεωργία ακόμη. Και όμως, καμιά φωνή σκεπτικισμού δεν ακούστηκε για αυτόν τον νομισματικό συνεταιρισμό από τα πολιτικά χείλη των παραδομένων στην κεφαλαιοκρατία αστικών κομμάτων, ούτε φυσικά έγινε κανένα δημοψήφισμα για να ερωτηθεί ο ταλαίπωρος λαός που έμελλε να πληρώσει το μάρμαρο της παρά φύση νομισματικής ενώσεως ανισομεγεθών οικονομιών, χωρίς κανένα οικονομικό σχεδιασμό για σύγκλιση αυτών μακροπρόθεσμα, με την στήριξη φυσικά των ασθενέστερων. Αδιάβαστος οικονομικά ο Ελληνικός λαός, μα αδιάβαστη και η πλουτοκρατία του και η πανέξυπνη κλεπτοκρατία του, ἤ αδιάφορη απλώς για τον εθνικό της γάϊδαρο, ἤ χειρότερα ακόμη, συνειδητά οδηγώντας τον, η ασυνείδητη, στο κρεατοσφαγείο της νέας τάξης πραγμάτων, με σκοπό την κατάλυση της εθνικής του κυριαρχίας, που θα κατοχυρώσει δια παντός το κεφάλαιο από κάθε λαϊκή απαίτηση ἤ και επανάσταση ακόμη. Έτσι χάρη στην παγκοσμιοποίηση, τον νεοφιλελευθερισμό και το Ευρώ οι Έλληνες θα ξανααποκτούσαν, ελέω Δημοκρατίας και κλεπτοκρατίας, που αμφότερες κατοχυρώθηκαν με την ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και τις μεγαλόκαρδες χορηγίες, ἤ επί το λαϊκότερον μίζες των Γερμανικών εταιρειών, τον τίτλο του τεμπέλη, του μη παραγωγικού λαού, του χαραμοφάη, του διεφθαρμένου, του βαριδιού της Ευρώπης και του δυνάστη του κατακαημένου γερμανού φορολογούμενου.
«Όποιος ανακατεύεται με τα πίτυρα τον τρώνε οι κότες», λέει μια παροιμία του λαού μας. Και για του λόγου το αληθές τον ίδιο αυτόν λαό που λέει την σοφή αυτή παροιμία, έμελλε να τον φάνε στις μέρες μας οι γερμανικές κότες, καθώς ήθελε πολιτικό και νομισματικό συνεταιρισμό με έναν πολύ πιο πλούσιο και ανεπτυγμένο οικονομικά και βιομηχανικά, παραδόπιστο όμως, κεφαλαιοκρατικό απατεώνα, σαν να μην του έφθαναν οι δικοί του απατεώνες, και τους ήθελε και με Γερμανικό λοφίο και πατέντα από πάνω.
Προδικασμένη λοιπόν η καταστροφή της χώρας και η πορεία της προς τον οικονομικό όλεθρο, μα πιθανώς και προσχεδιασμένη, καθώς η αντεθνική φιλολογική προπαγάνδα των ΜΜΕ και η αθρόα ειρηνική εισβολή των ξένων λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, συμβάδιζαν από την πρώτη στιγμή με τις αυτοκτονικές οικονομικές και πολιτικές επιλογές της πλουτοαφιονισμένης ολιγαρχίας του τόπου μας. Αλλά και η απροθυμία της ταυτόχρονα, να αξιοποιήσει την πανταχόθεν ομολογούμενη παρουσία πλούσιων εδαφικών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, σε πολλές περιοχές της χώρας, για να τα αξιοποιήσει αργότερα, όταν στις συνθήκες της σχεδιαζόμενης μάλλον από καιρού χρεωκοπίας του Ευρωπαϊκού νότου και της Ελλάδος ειδικότερα, θα έχανε ο εθνικός λαϊκός συνεταίρος της τα εθνικά κυριαρχικά του δικαιώματα πάνω τους. Κι’ αν κάποιοι πουν πως συνωμοσιολογούμε, θα τους απαντήσουμε πως οι αυτοκρατορίες δεν δημιουργούνται όπως τα είδη της βιολογίας, κατά τον Δαρβίνο, τυχαία, μα με σχέδιο και προγραμματισμό, που βασίζεται στην μελέτη των αντικειμενικών συνθηκών και προοπτικών της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητος . Τώρα μόνο λοιπόν, εκ των υστέρων, συμπληρώνεται το πάζλ της οργανωμένης οικονομικής προδοσίας του Ελληνικού λαού, που έρχεται να προστεθεί στην σειρά των προηγούμενων προδοσιών, ατιμώρητων και αδιερεύνητων και εκείνων, της Κυπριακής τραγωδίας και της Μικρασιατικής καταστροφής. Ας μην μεμφόμεθα λοιπόν μόνο τους κλέπτες πολιτικούς μας και το έλλειμμα δημοκρατίας του τόπου μας, γιατί τα αίτια της οικονομικής μας εξαθλίωσης βρίσκονται σ΄ αυτό το ίδιο το οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού και το ευρωνόμισμά του, που ουδείς ακόμη τολμά να αμφισβητήσει και να πει την αλήθεια στον Ελληνικό λαό.