ΟΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟΙ

Σπύρος Παπαγιάννης

Συνηθίσαμε σ’ αυτές τις εκλογές να μιλούμε για μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Οι τελευταίοι βέβαια υποδιαιρούνται σε πολλές κατηγορίες, άλλοι θέλουν  μια πιο έντιμη σχέση με την Ενωμένη Ευρώπη και μια νέα διαπραγμάτευση με τα αφεντικά της, μια που απεδείχθη πανηγυρικά πλέον πως διαθέτει αφεντικά. Άλλοι πάλι δεν θέλουν καμιά σχέση μαζί της, αν και δεν κάνουν τίποτε ουσιαστικό για να διαταράξουν την σχέση υποτέλειας που έχει ήδη αναπτυχθεί και πρόκειται στην  περίπτωση που

η νέα κυβέρνηση συγκροτηθεί  εκ νέου από τα μνημονιακά κόμματα, να επικυρωθεί έμμεσα μεν, μα τελεσίδικα, η ψηφισθείσα ήδη από αυτά, από το προηγούμενο κοινοβούλιο, κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας.

Κι’ αυτοί όμως που δαιμονοποιούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι ιδεολογικοί θιασώτες της εθνικής ανεξαρτησίας και απομόνωσης, αλλά  της κομματικής τους περισσότερο περιχαράκωσης και δεν επικεντρώνουν την κριτική τους στο γενικότερο φαινόμενο της επικράτησης των οικονομικών μεγαλοπαραγόντων επί των πολιτικών, που χαρακτηρίζει και την εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας μας. Αντί λοιπόν να προσπαθήσουν να απελευθερώσουν την πολιτική δημοκρατία από τους κομμένους στα μέτρα του χρήματος πολιτικούς κανόνες της, από την πολιτικοοικονομική διαπλοκή,

την ελεγχόμενη από τους μεγαλοκεφαλαιούχους τηλεόραση και να επιβάλλουν την δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων,

την διά αδιαβλήτων εσωτερικών εκλογών επιλογή των υποψηφίων βουλευτών  τους, την διαφάνεια στα οικονομικά τους και την ισοτιμία πολιτευτών και πολιτών ενώπιον του νόμου,

την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης,

την καθιέρωση μόνιμου και έντιμου εκλογικού νόμου,

την μεταρρύθμιση του πρωθυπουργοκεντρικού συντάγματος, που δεν διαθέτει ουσιαστικά ρυθμιστή πολιτεύματος,

την διάκριση της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας και την συγκρότηση υπέρτατου νομοθετικού σώματος, όπως η γερουσία, που διαθέτουν οι περισσότερες χώρες,  σκιομαχούν απλώς εναντίον του πολυεθνικού κεφαλαίου που εξαγοράζει τους πουλημένους ήδη στο ντόπιο κεφάλαιο πολιτικούς μας.

Και όταν τους ρωτούν γιατί δεν συνεργάζονται με άλλες πολιτικές δυνάμεις για την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας, τότε υποβαθμίζουν το γεγονός της ντε γιούρε πολιτικής περιθωριοποίησης τη χώρας, με το επιχείρημα πως η χώρα δεν ήταν ποτέ ουσιαστικά ανεξάρτητη.

Αν ήθελαν όμως να αντιστρατευθούν στις δυνάμεις της πολιτικής εξάρτησης θα έπρεπε να ενισχύσουν τα δημοκρατικά όπλα τους και να αναλάβουν σταυροφορία εξυγίανσης της δημοκρατίας, που στο πεδίο αυτό θα εύρισκαν πάμπολλους συμμάχους. Έτσι θα απήλλασσαν το πολιτικό παιχνίδι από την σημαδεμένη του τράπουλα, αντί να φιλολογούν απλώς για τα Ευρωπαϊκά δεσμά της χώρας και να ξεχνούν πως ο όφις του νεοφιλελευθερισμού εκκολάφθηκε συγχρόνως σ’ όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και πως ο λαός της Ελλάδος που έχει αναφαίρετα πνευματικά δικαιώματα πάνω στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, οφείλει να το υπερασπιστεί, προτού το εγκαταλείψει αδιαμαρτύρητα, για να καταντήσει προβιά του Γερμανικού λύκου και εκείνου των αγορών.

Τότε μόνο η Ελλάδα θα δικαίωνε την  ιστορία και το πνεύμα της, αν υπερασπίζονταν όχι μόνο την τιμή της, μα και την τιμή όλων των λαών και εθνών της Ευρώπης και δεν το ΄βαζε στα πόδια,  στήν πρώτη πάνω οικονομική  αναταραχή και αναμπουμπούλα, που απειλεί να καταλύσει τα πολιτικά, εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα όχι μόνο του χειμαζόμενου από την άποψη των δημοκρατικών θεσμών, Ελληνικού λαού, μα και όλων των  λαών της Ευρώπης.

    

Ακόμα η δαιμονοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραγνωρίζει το γεγονός πως με την  παγκοσμιοποίηση, την κατάργηση των τραπεζικών περιορισμών και τον νεοφιλελευθερισμό, μεταλλάχθηκε  η Ευρωπαϊκή Ένωση στην απάτη που ζούμε σήμερα. Και πως το έτερο σκοινί που έδεσε την χώρα μας ήταν το Ευρώ, που εξυπηρετεί κύρια την μεταπρατική κεφαλαιοκρατία της, μια που δεν διαθέτει πρωτογενή κεφαλαιοκρατική και βιομηχανική εξαγωγική βάση η οικονομία της, για να αναζητήσει η άρχουσα τάξη της ένα καλύτερο για τις εξαγωγές της νομισματικό εργαλείο.

Το περίεργο λοιπόν δεν είναι πως συνταυτίσθηκε τόσο με το Ευρώ η κοινωνική ελίτ της χώρας μας, όσο εκείνη  άλλων πολύ μεγαλύτερων και περισσότερο οικονομικά ανεπτυγμένων από εμάς χωρών. Πολλοί βέβαια και στα κόμματα εξουσίας ακόμη, θα ήθελαν να γύριζαν στο καθεστώς της δραχμής. Δεν αποτολμούν όμως  να πάνε κόντρα στην πολιτικοοικονομική διαπλοκή και φοβούνται  το γύρισμα του νομισματικού σκάφους μέσα στην θαλασσοταραχή. Έτσι μένουν στο Ευρώ, ελπίζοντας πως θα φτωχύνουν μόνο οι εργαζόμενοι, μα όχι οι πλούσιοι. Θυσιάζουν λοιπόν χάριν του Ευρώ την εθνική κυριαρχία, υπόληψη και πλούτο της χώρας τους και δέχονται  την οικονομική σφαγή του λαού και των εργαζομένων. Το Ευρώ λοιπόν μετατράπηκε σε εργαλείο εθνικού διχασμού και οι συνταυτισμένοι με αυτό πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας και διαπλοκής  αποδείχθηκαν αδύναμοι να διαπραγματευθούν την μοίρα της Ελλάδος, ακριβώς για τον λόγο που ήταν δεδομένοι πως δεν ανήκουν μόνο στην Δύση, μα και το Ευρώ και δεσμευμένοι με δημόσιες δηλώσεις τους πως θα κάνουν τα πάντα για να μείνουν σ’ αυτό.

     Το θέμα λοιπόν όσων θέλουν κάτι καλύτερο για την χώρα αυτή, είτε πιστεύουν στο Ευρώ, είτε στην ανάγκη  της άμεσης, ή μακροπρόθεσμης επιστροφής στην δραχμή, είναι σαν πρώτο βήμα να μην ψηφίσουν δεδομένους πολιτικούς, που όχι μόνο έχουν ομολογήσει δημόσια πως δεν τολμούν την έξοδο από το Ευρώ, μα έχουν ήδη υπογράψει την κατάργηση της χώρας και την οικονομική κατοχή της από τους δανειστές. Κι’ αυτοί λοιπόν που θέλουν να μείνουμε στο Ευρώ θα έπρεπε αν είχαν νουν και φρόνηση να ψηφίσουν όχι βέβαια αντιευρωπαϊστές, μα μη δεδομένους, υποταγμένους, ευτελισμένους και προσκυνημένους πολιτικούς.

Δεν εκλέγουμε πλέον τους πολιτικά ικανότερους, τιμιότερους και σοφότερους, μα αυτούς που έχουν απλώς ελεύθερα χέρια και δεν άφησαν να τους τα δέσουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Και οι ορκισμένοι εχθροί της Ευρωπαϊκής Ένωσης ας μην ταυτίζουν ισοπεδωτικά τους δεδομένους πολιτικούς με τους μη δεδομένους, αποκαλώντας τους δεύτερους πιόνια των πρώτων, απογοητεύοντας τους ψηφοφόρους και σπρώχνοντάς τους έμμεσα, όσους τουλάχιστον δεν είναι συνειδητοποιημένοι αντιευρωπαϊστές στην αγκαλιά των διαπλεκόμενων κομμάτων της εξουσίας και του τέταρτου Ράϊχ

Η άτυπη αυτή συμμαχία των δεδομένων Ευρωπαϊστών και δεδομένων αντιευρωπαϊστών πολιτικών δυνάμεων ήταν άλλο ένα πολιτικό ατόπημα εις βάρος της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, που δεν θα ΄πρεπε να έχει κανέναν δεδομένο πολιτικό, κανέναν που να ΄χει υπογράψει αυτά που υπέγραψαν οι αρχηγοί των μεγαλύτερων κομμάτων μας, ή που να σέβεται  ακόμη ως γεγονός δεσμευτικό τις παράνομες υπογραφές τους  και κανέναν που να ενσπείρει τόσο εύκολα την κατηγορία  πως όποιος είναι αντιμνημονιακός και  με ελεύθερα τα χέρια, θα προσκυνήσει μόλις λαλήσει ο πετεινός, την επομένη των εκλογών, τους Γερμανούς, σπρώχνοντας τόσο τους δεδομένους φιλοευρωπαϊστές ψηφοφόρους, όσο και τους δεδομένους αντικομμουνιστές στους δεδομένους και δεσμευμένους και με προσωπικές επιστολές υποτέλειας, πολιτικούς αρχηγούς.

Το μείνετε με τους δυνάστες σας για να μην απογοητευθείτε από τους απελευθερωτές σας, μοιάζει όντως σαν μακάβρια ψυχιατρική συμβουλή. Θα μπορούσαν  άραγε τρέχοντας αυτοί οι συμβουλάτορες με την μηχανή του χρόνου στο παρελθόν να συμβουλέψουν με την γνώση εκ των υστέρων της ιστορίας όλους τους λαούς να μην επαναστατήσουν ποτέ κατά του κατεστημένου, μια που ή όποια επανάσταση γίνεται αργά ή γρήγορα κι’ αυτή κατεστημένο;

Και αν κάποιοι θέλουν να ταυτίζουν τον λαό με τον εαυτό τους και το κόμμα τους με το εγώ τους, από ποιόν δημοκράτη θεό αντλούν το δικαίωμα να γίνονται οι κριτές της δημοκρατικότητας, μα και της ειλικρίνειας και του πατριωτισμού των άλλων, όταν δεν συζητούν και δεν συνεργάζονται με κανέναν για την σωτηρία της κοινής τους πατρίδος;

    Ένα λοιπόν μόνο κριτήριο οφείλουν να ‘χουν οι ψηφοφόροι σ’ αυτές τις εκλογές. Να εκλέξουν ανθρώπους που θα ΄ναι δεδομένα,  αποδεδειγμένα πατριώτες  ή που δεν θα είναι δεδομένα, αποδεδειγμένα τουλάχιστον το αντίθετο.

Καλό βόλι λοιπόν συνέλληνες και σύντροφοι.

Και αν εκλέξτε και λίγους καιροσκόπους δεν πειράζει. Θάρρος, χρήμα και ποδάρια βάζουν κι’ αυτοί για να βγάλουν το φίδι του νεοφιλελευθερισμού από την τρύπα του. Κι’ αν σας προδώσουν ακόμη, νομιμοποίηση δεν θα ΄χουν ούτε κι’ αυτοί, όπως και οι προηγούμενοι, για την παράδοση της χώρας στους ξένους. Ο μόνος που δεν δικαιούται τελικά να συνθηκολογήσει και να καταστεί δεδομένος,  είναι ο λαός και ο ψηφοφόρος.