Πολιτικοί μύθοι

Σπύρος Παπαγιάννης

Υπάρχει ένας κυρίαρχος πολιτικός μύθος, καλλιεργημένος από την αριστερά.

Αυτός του κακού σοσιαλδημοκράτη, που αναλαμβάνει εξουσιαστικές και διαχειριστικές πολιτικές  ευθύνες στο αστικό δημοκρατικό καθεστώς και αντί να μπολιάσει σ’ αυτό τις σοσιαλιστικές ιδέες του, μπολιάζεται αντίθετα αυτός τα χούγια των εξουσιαστών και των καπιταλιστών. Όποιος δηλαδή ανακατεύεται με τα πίτυρα τον τρώνε οι κότες.

Και τι πρέπει να κάνει για αυτό ο καλός σοσιαλιστής;

Μα απλούστατα, να μην κυβερνάει ποτέ, μα να σκιαμαχεί μόνο από τα έδρανα της

αντιπολίτευσης. Ξεχνούν όμως να μας πούν οι καλοί, ιδανικοί σοσιαλιστές, πως και όταν είχαν το μονοπώλιο της εξουσίας, όχι στο αστικό καθεστώς, μα στο δικό τους, το κομμουνιστικό, διεφθάρησαν το ίδιο, κατέστησαν τύραννοι και παρέδωσαν τελικά την εξουσία στον νεοκαπιταλισμό των πλουτισάντων από την ανεξέλεγκτη άσκησή της, συντρόφων τους.

Ένας άλλος μύθος, λέει πως αν βούλιαξε η οικονομία κατά την  μετάβασή της από το καθεστώς του οικονομικού προστατευτισμού, στην πλήρη απελευθέρωση των αγορών, δεν φταίει ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά η μη άμεση προσαρμογή σ’ αυτόν των ανθρώπων. Το ίδιο και κατά την  μετάβαση από την οικονομία της εθνικής κυριαρχίας σε αυτήν της εθνικής υποτέλειας, φταίνε οι πολιτικοί εκτελεστές της πολιτικής των μνημονίων, και η μη  πιστή εφαρμογή των εντολών των ξένων επικυριάρχων μας για την οικονομική  καταβαράθρωση της χώρας μας  και όχι  αυτή η ίδια, η οικονομική πολιτική τους.

Ένας άλλος μύθος είναι  ότι ο νεοφιλελευθερισμός της παγκοσμιοποίησης ήταν αναπόφευκτη εξέλιξη του κλασσικού καπιταλισμού. Καμία εξέλιξη, κανενός οικονομικού, η πολιτικού συστήματος δεν είναι προδιαγεγραμμένη, αν υπάρχουν οι αντιστάσεις ενός υγιούς δημοκρατικού συστήματος. Και ο δυτικός κόσμος απεδείχθη πως έπασχε και αυτός από έλλειμμα δημοκρατίας, αν και σε λιγότερο βαθμό από τον ανατολικό.

Ένας άλλος μύθος λέει πως όλα τα κόμματα στο αστικό καθεστώς είναι πολιτικά αναχώματα του κεφαλαίου, εκτός  του κομμουνιστικού. Κανένας δεν μπορεί να είναι υπεράνω υποψίας, ότι δεν έχει εξαγοραστεί ή δωροδοκηθεί από το οικονομικό παρασκήνιο, αν όχι για να ξεχάσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του όταν εκλεγεί, για να στηρίζει αντιπολιτευτικά το πολιτικό σύστημα, τον εξουσιαστικό δικομματισμό του και να κοσκινίζει  αέναα επαναστατικά, μόνο και μόνο για να μην φυτρώσουν άλλοι  γνήσιοι επαναστάτες στον πολιτικό του χώρο.

Ένας επιπλέον μύθος είναι ότι δεν παίζουν κανένα ρόλο στην πολιτική τα πρόσωπα και οι δυναμικές προσωπικότητες και ως αποτέλεσμα τούτων ο πολυκομματισμός και ότι η πολιτική είναι ένας τυφλοσούρτης, που σαν την μέθοδο εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας, μπορεί να οδηγήσει κάθε μαθητευόμενο οικονομολόγο και πολιτικό στο ποθούμενο αποτέλεσμα. Οι προσωπικότητες λοιπόν παίζουν μεγάλο ρόλο στην ιστορία, αρκεί να μην φροντίζει κάποιος σαν τον Ηρώδη να πνίγει τους πολιτικούς Μεσσίες στην κούνια τους.

Ένας άλλος μύθος είναι ότι η πολιτική παράδοση ενός πολιτικού χώρου, ή κόμματος, αποτελεί ουσιαστικό εχέγγυο γιά την μελλοντική πολιτική πορεία του. Είδαμε έτσι στην πρόσφατη πολιτική ιστορία, τον πάλαι υπαρκτό σοσιαλισμό να μεταλλάσσεται σε καπιταλισμό, μα το ίδιο να συμβαίνει με την σοσιαλδημοκρατία, μα  και την εθνικιστική  δεξιά στα αστικά καθεστώτα , που αμφότερες προσεβλήθησαν από την γρίππη του νεοφιλελευθερισμού και των ελεύθερων αγορών του κεφαλαίου.

Ένας ακόμη μύθος είναι ότι η δημοκρατία που κατήντησε θεραπαινίδα του κεφαλαίου, δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από το μαγνητικό πεδίο το χρήματος

και να ωριμάσει πολιτικά., ανεβάζοντας ταυτόχρονα το μορφωτικό, πολιτιστικό και πνευματικό επίπεδο της κοινής γνώμης και  της κοινωνικής και πολιτειακής ηθικής.

Όπως υπάρχουν δεξαμενές σκέψης γιά την προώθηση των συμφερόντων του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος και των ελευθέρων αγορών, θα μπορούσαν να υπάρξουν παρόμοιες για την προάσπιση της δημοκρατίας. Ο μηχανισμός  όμως της προάσπισης των πολιτών από την πολιτική επιρροή του μεγάλου κεφαλαίου θα πρέπει να έχει πολλές ασφαλιστικές δικλείδες, για να μην καταστεί εν μια νυκτί όμηρος μια χώρα, σαν την δική μας, κάποιας ύπουλης πολιτικοοικονομικής μεθόδευσης ή προδοσίας.

Ένας άλλος μύθος είναι πως στην πολιτική και στην δημοκρατία προέχει η ουσία από  το γράμμα του νόμου. Αντίθετα στην δημοκρατία, το γράμμα του νόμου και του συντάγματος έχει πολύ περισσότερη ουσία απ’ ότι εξ’ αρχής φαίνεται και κανείς πολιτικός δεν επιτρέπεται να ερμηνεύει κατά το δοκούν το σύνταγμα, καταρρακώνοντας την πολιτειακή ηθική και παράδοση της δημοκρατίας, χάριν δήθεν του συμφέροντος των πολιτών και της ανάγκης άμεσης λήψης πολιτικών ή οικονομικών αποφάσεων.

Η δημοκρατία είναι τελικά ένα σύστημα αμφίδρομης πολιτικής επιρροής κυβερνώντων και κυβερνωμένων, μόνο που χρειάζεται να κατοχυρωθεί η ελεύθερη πληροφόρηση των πολιτών και η δυνατότητα όλων,  να ακουστούν και να ανελιχθούν πολιτικά, για να λειτουργεί πραγματικά το πολιτικό αυτό σύστημα αμφίδρομα και όχι προς μία μόνο κατεύθυνση, όπως συμβαίνει στην χώρα μας, αλλά και την Δύση γενικότερα, τα τελευταία χρόνια.