Γιατί επιλέγουμε με τόση εμμονή την καταστροφή μας;

Πέντε χρόνια χρεοκοπίας, λιτότητας, μνημονίων και απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, χάραξαν αναπόδραστα μία πορεία προς την παρακμή και τη συρρίκνωση του έθνους. Η πορεία προς την παρακμή του έθνους οφείλεται κυρίως στη διάλυση των μεσαίων οικονομικών στρωμάτων. Τα στρώματα αυτά διαλύθηκαν εύκολα ή περιήλθαν σε μια κατάσταση τρόμου, καθόσον η μεσαία τάξη στη χώρα μας ανήκει
κυρίως στον ευάλωτο δευτερογενή τομέα της οικονομίας και όχι στον πιο ισχυρό πρωτογενή τομέα.
Όλη αυτή η πολύπλευρη κρίση, έχει χωρίσει το λαό σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, οι οποίες εξηγούν εύκολα, τόσο τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, αλλά και των εκλογικών αναμετρήσεων.
Α) Σ’ αυτούς που πέρασαν ήδη το κατώφλι της εξαθλίωσης και επομένως δεν ενδιαφέρονται για τίποτα αφού δεν έχουν κάτι άλλο να χάσουν. Ίσως μάλιστα και να επιχαίρουν γιατί τώρα κινδυνεύουν να περάσουν στην εξαθλίωση κι αυτοί που ακόμα κάτι έχουν. Γι’ αυτούς η παραμονή στο ευρώ ή έξοδος από αυτό δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο. Μάλλον κλείνουν υπέρ της παραμονής στο ευρώ.
Β) Σ’ αυτούς που βλέπουν το φάσμα της εξαθλίωσης να έρχεται και γι’ αυτούς και ανησυχούν. Είναι τα απομεινάρια της μεσαίας τάξης και είναι αυτοί που αγωνίζονται, που φωνάζουν, που γράφουν στο διαδίκτυο και γενικά είναι οι πλέον ανησυχούντες. Όμως από τη φύση τους είναι συντηρητικοί άνθρωποι και μεταξύ εξέγερσης και εξαθλίωσης, θα προτιμήσουν αυτοκτονία ή εξαθλίωση. Δεν θέλουν να βγούμε από το ευρώ γιατί φοβούνται (λανθασμένα), επηρεασμένοι από την προπαγάνδα, ότι θα απαξιωθεί και αυτή η περιουσία που τους έχει απομείνει.
Γ) Σ’ αυτούς που έχουν πάρα πολλά (δηλαδή η ολιγαρχία του τόπου) και δεν ανησυχούν για τίποτα. Συνεργαζόμενοι μάλιστα με τους ξένους δυνάστες, σπρώχνουν προς διάλυση τα μεσαία στρώματα, γιατί εποφθαλμιούν να κερδίσουν από όσα χάνουν τα μεσαία στρώματα. Ταυτόχρονα,  τρομοκρατούν τα μεσαία στρώματα και ακυρώνουν τον όποιο αγώνα τους, κυρίως μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν, ενώ την ίδια στιγμή καλλιεργούν τον κοινωνικό αυτοματισμό. Για την παρασιτική ολιγαρχία, η οποία δεν εξαρτάται από την παραγωγή, αλλά από το κρατικό χρήμα, η παραμονή ή η έξοδος από το ευρώ είναι αδιάφορη, καθόσον και στις δύο περιπτώσεις, αυτή η τάξη θα είναι η κερδισμένη, όσο δεν αλλάζει το πολιτικό σύστημα που ελέγχει απόλυτα και το οποίο την εκτρέφει.
Υποστηρίζουν πολλοί και έχουν δίκιο, ότι τα εξαθλιωμένα οικονομικά στρώματα είναι εκείνα που τελικά επαναστατούν. Για να συμβεί όμως αυτό: Πρώτον, απαιτείται η ύπαρξη μιας επαναστατικής ομάδας που θα τεθεί επικεφαλής. Όμως αυτή προέρχεται κυρίως από την ολιγαρχία και τα μεσαία στρώματα. Δεύτερον, απαιτείται σταθερή οικονομική κατάσταση και όχι συνεχώς επιδεινούμενη. Μόνο όταν τα εξαθλιωμένα οικονομικά στρώματα αντιληφθούν ότι η οικονομική κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί και αυτά κινδυνεύουν να μείνουν μόνιμα στην εξαθλίωση, τότε εξεγείρονται και διεκδικούν, διαφορετικά μένουν απαθή, βλέποντας όλο και πιο πολλούς να εξαθλιώνονται.
Αν τώρα απορούμε ακόμα για τα αποτελέσματα των εκλογών και των δημοσκοπήσεων, αν απορούμε για το φαινόμενο του καναπέ, ας ξανασκεφτούμε τα πιο πάνω. Ήδη έχουμε μπει σε μια κοινωνική μαύρη τρύπα που μας τραβάει προς τα κάτω.
Πέτρος Χασάπης