Η αλόγιστη σπατάλη, ουσία της αληθινής δημοκρατίας

Tου Στεφάνου Κασιμάτη
Oσοι πιστεύουμε στην προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας έχουμε από χθες έναν ακόμη λόγο, μικρόν έστω, για να αισιοδοξούμε κάπως. Εξηγούμαι αμέσως: με πράξη νομοθετικού περιεχομένου, η κυβέρνηση επιβάλλει ειδικό επόπτη (επίτροπο) σε φορείς της γενικής κυβέρνησης και στις ΔΕΚΟ, εφόσον οι οργανισμοί αυτοί επί έξι μήνες αποκλίνουν κατά 10% των προβλεπόμενων στόχων. Η
γνωστοποίηση της πληροφορίας προκάλεσε υστερία στο Κόμμα της Δραχμής (γνωστό και ως ΣΥΡΙΖΑ). Είτε τα στελέχη του κόμματος είτε τα φερέφωνά του διεκτραγωδούσαν χθες τις κυβερνητικές προθέσεις και τις εξομοίωναν με «έγκλημα εκποίησης της χώρας», «καταστρατήγηση της δημοκρατίας» και «επιβολή δικτατορίας των αγορών».
Συνηθισμένοι όπως είμαστε στην υπερβολή που χαρακτηρίζει τα πάντα σε τούτη τη χώρα, θα μπορούσε κάποιος να ανεχθεί αυτές τις αιτιάσεις, στο πλαίσιο της απαραίτητης -για όποιον τουλάχιστον έχει την επαγγελματική υποχρέωση να παρακολουθεί τον δημόσιο βίο- μεγαθυμίας. (Εδώ τα ρητορικά πυροτεχνήματα πέφτουν με τη συχνότητα των ρουκετών στη Γάζα. Για ένα ακόμη, δεν χάλασε ο κόσμος...) Θα μπορούσε, λέω, αν δεν υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια, η οποία δίνει στη γελοιότητα των αντιδράσεων ένα μέγεθος πέραν του συνήθως ανεκτού: οι επίτροποι δεν πρόκειται να είναι ξένοι, Ελληνες θα είναι• και ο σκοπός της δουλειάς τους θα είναι η επίτευξη αυτού που σχεδόν ποτέ ώς τώρα δεν κατέστη εφικτό: η τήρηση του προϋπολογισμού. (Αλληλούια!) Αυτή η μικρή λεπτομέρεια είναι που εκθέτει τους αντιδρώντες, αλλά είναι και αυτή που πρέπει να μας τονώνει ελαφρώς την αισιοδοξία.
Το σχεδόν ασύλληπτο γεγονός ότι το Κόμμα της Δραχμής ταυτίζει τη δημοκρατία με το κιμπαριλίκι της αλόγιστης σπατάλης (αυτό που σε τούτη τη στήλη μεταφορικώς το λέμε «αστακομακαρονάδα») αποκαλύπτει την αδιανόητη ανωριμότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οσο λοιπόν προχωρεί, έστω με βήματα μικρά, η προσπάθεια να ορθοποδήσει η χώρα και να τεθούν νέες, υγιείς βάσεις στην οικονομία της, τόσο εκτίθεται η παράταξη εκείνη που ελπίζει να φέρει τον αληθινό σοσιαλισμό μέσω της καταστροφής. Η άρνηση μεταμφιεσμένη με τρόπο ώστε να μοιάζει κάπως με θέση είναι μια πολιτική η οποία δεν αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου. Αν δεν φέρει τα αποτελέσματα που επιδιώκει στα γρήγορα, είναι καταδικασμένη να αποκαλυφθεί με την πάροδο του χρόνου.