Πολυτεχνείο και πολυτεχνίτες

Σπύρος Παπαγιάννης

      Μετά 40 περίπου χρόνια από τα γεγονότα του πολυτεχνείου αρχίζει  και πάλι  ο λαός, διαμέσου των κομμάτων του να αναψηλαφεί την ιστορική μνήμη του και να προβληματίζεται για το αν υπήρξαν νεκροί στο πολυτεχνείο, ή μέσα στο πολυτεχνείο και όχι έξω από τον χώρο του και το άσυλό του, ίσως επειδή για τους νεκρούς στον δρόμο    δεν έχει ευθύνη κανείς, όπως για τους αυτοκτονούντες καθημερινά στις μέρες μας.  Και όπως να το κάνουμε 27 νεκροί από αδέσποτες σφαίρες δεν είναι δα τίποτε μπροστά στους τρείς χιλιάδες  νεκρούς που μετρούμε ως σήμερα εξ’ αιτίας των αδέσποτων μέτρων της δημοκρατίας,

την ευθύνη των οποίων πρακτικά δεν διεκδικεί, πλην των δανειστών,  κανείς..

Κανονικά όμως, αν υπήρχε λογική, οι όψιμοι απολογητές της δικτατορίας  θα έπρεπε να αιτιολογήσουν γιατί δεν μπορούσε το καθεστώς να προστατέψει τους πολίτες του στους δρόμους, εκεί που δεν διεκδικούσαν εύσημα ηρωϊσμού, ενώ φρόντιζε να μην πειραχθεί η δημοκρατική βιτρίνα του από  νεκρούς μέσα στο πολυτεχνείο ή το προαύλιό του  όπου τουλάχιστον οι καταληψίες ανελάμβαναν την ευθύνη  της επαναστατικής τους διαμαρτυρίας; 

Το θέμα λοιπόν δεν είναι  σε ποιό μέρος σκοτώθηκαν και από ποιούς σκοτώθηκαν αυτοί που σκοτώθηκαν, αλλά το ότι κάποιοι πέθαναν χωρίς κανείς να μπορεί να προσδιορίσει τον λόγο, ή τον φονιά τους. Από αυτήν  την αναρχία και την ανασφάλεια απονομιμοποιήθηκε πλήρως τότε το καθεστώς στην συνείδηση του λαού, καθώς η ασφάλεια του ανώνυμου, ακομμάτιστου πολίτη ήταν ως τότε το μόνο δικαιολογητικό του για την παραμονή του στην εξουσία και την παραβίαση των δημοκρατικών ελευθεριών.

Η χειρότερη μορφή λοιπόν τρομοκρατίας είναι αυτή που συντελείται στους δρόμους, όταν οι παράπλευρες απώλειες, κατά την σημερινή πολιτική ορολογία, υπερβαίνουν κατά πολύ τις προϋπολογισμένες τοιαύτες, οποιασδήποτε κυβερνητικής αυθαιρεσίας. Η Γαλλική επανάσταση απονομιμοποιήθηκε κατά τον ίδιο τρόπο, όχι εξ’ αιτίας των τριών χιλιάδων εκτελεσθέντων στην γκιλοτίνα κατά την περίοδο της τρομοκρατίας, όσο για το ότι κανείς δεν ένιωθε πλέον σίγουρος για το αν δεν θα ήταν το «δια  ασήμαντον αφορμή»  επόμενο θύμα της. Την ίδια ψυχολογία του τρομοκρατημένου πολίτη κινδυνεύει να αποκτήσει σήμερα ο φορολογούμενος που δεν γνωρίζει ποία θα είναι η φορολογία του το επόμενο τρίμηνο  για να προϋπολογίσει τα έξοδά του και την ζωή του.

     Η υπόλοιπη παραφιλολογία για την σημειολογία του πολυτεχνείου και την συμβολή του στην πτώση της δικτατορίας, θα πρέπει μετά τόσα χρόνια να αποκαταστήσει την αλήθεια, πως το πολυτεχνείο ήταν ένα  επί μέρους συμβάν, κορυφαίο μεν, αλλά όχι καθοριστικό του  γενικότερου  αντιδικατατορικού αγώνα, που οι Ιωαννιδικοί φούσκωσαν για να ανατρέψουν τον Παπαδόπουλο. Αλλά  και η δημοκρατία το φούσκωσε εκ των υστέρων για να καλύψει την τραγική πραγματικότητα, πως η δημοκρατία απεκατεστάθη, στο μέτρο που απεκατεστάθη, με την εθνική συμφορά της Κύπρου. Οι νεκροί του πολυτεχνείου συνδέονται άμεσα ως εκ τούτου με τους νεκρούς της Κύπρου και  ο φόβος μας και σήμερα είναι ο ίδιος, μήπως οι εκτός πολυτεχνείου και κοινοβουλίου, εθελούσια εξερχόμενοι από την ζωή συμπατριώτες μας ανοίξουν κατά παρόμοιο τρόπο την όρεξη του μινώταυρου για ανθρώπινο αίμα.

Αν η δικτατορία κατάφερε να εκθέσει τελικά τον εθνικισμό και τον πατριωτισμό, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε, το ίδιο και η δημοκρατία, υπό την συγκεκριμένη μορφή που λειτούργησε τα τελευταία σαράντα χρόνια  κατάφερε  να  εκθέσει τον ίδιο τον λαό, που υποτίθεται ότι εξέφραζε και να του φορτώσει την ευθύνη της πτώχευσης της οικονομίας και των πολιτειακών θεσμών.  Όπως επακόλουθο της πατριδοκαπηλικής δικτατορικής φούσκας υπήρξε η κυπριακή τραγωδία, έτσι επακόλουθο της δημοκρατικής, σοσιαλιστικής αρχικά και νεοφιλελεύθερης εκσυγχρονιστικής  μετέπειτα φούσκας, είναι η κατάλυση σήμερα της εθνικής κυριαρχίας. Το χειρότερο όμως είναι ότι και η νέα εθνική συμφορά  αντιμετωπίζεται οικονομοτεχνικά μόνο, λές και ότι  το πρόβλημα είναι να γεμίσουν απλώς  τα δημόσια ταμεία, για να τα κλέψουν τελικά κάποιοι άλλοι, εν ονόματι και πάλι του λαού, ή στο όνομα  αυτήν την φορά της γενικότερης εξυγίανσης από την διαφθορά οι ξένοι εταίροι μας, αυτοί οι ίδιοι που για λόγους πολιτικής επιρροής εκμαύλισαν τους καλυπτόμενους από την πολιτική ασυλία πολιτικούς μας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι δεν είναι  να αντικαταστήσει την κλεπτοκρατία η ξενοκρατία, ή ο Ευρωπαϊκός φεντεραλισμός επί το κομψότερον και το υπό διάλυσιν Πασοκ, ένα νέο Πασόκ, ή την Νέα Δημοκρατία μια νέα Νέα Δημοκρατία και τον Παπανδρέου ένας Τσιπρανδρέου.. Το θέμα δεν είναι   να θυσιασθεί η εθνική κυριαρχία για να απαλλαγούμε από τις  μίζες και  να μην υπάρχει άλλο εθνικός πλούτος για  να μην υπάρχει διαφθορά, ή να μην τον διαχειρίζονται  ελληνικά χέρια.  Η διαφθορά δεν προέκυψε μόνο από τις πελατειακές εξυπηρετήσεις των κομμάτων προς τον λαό, αλλά από τις πολύ μεγαλύτερες εξυπηρετήσεις τους προς τα μεγάλα ντόπια και ξένα συμφέροντα,  και από την ίδια την ψευδαίσθηση της κοινοτικής αλληλεγγύης και της νομοτελειακής κατάργησης στο πολύ κοντινό  μέλλον των εθνικών συνόρων και της έλευσης της παγκόσμιας κυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης. 

Άμεσα ή έμμεσα λοιπόν η διαφθορά εκπορεύθηκε από το εξωτερικό και χρησιμοποιήθηκε  ως πολιτικό μέσον τόσο για να καταλαγιάσουν  τα πατριωτικά, όσο και επαναστατικά αισθήματα του λαού, όσο και για να καταστούν γρανάζια του πολιτικού συστήματος τα αριστερά κόμματα  και οι συνδικαλιστές.  Το θέμα  λοιπόν της τρέχουσας οικονομικής κρίσης δεν είναι απλά οικονομικό, αλλά μέγιστα πολιτικό, το πως δηλαδή θα ελεγχθεί στο μέλλον θεσμικά η οικονομική διαχείριση του κράτους και θα αποτραπεί  η  αποδεδειγμένα εκμαυλιστική επιρροή των ξένων εταίρων μας, εφ’ όσον θέλουμε να παραμείνει  η χώρα ανεξάρτητη και να μην μετατραπεί σε αποικία, από την στιγμή  που ο ευρωπαϊκός φεντεραλισμός τον οποίον ονειρεύονταν για δικούς τους λόγους οι πολιτικοί μας φαταούλες  απεδείχθη  φρούδο τους όνειρο, καθώς δεν φαίνεται να αποσκοπούν σε αυτόν, προς το παρόν τουλάχιστον, τα αφεντικά της Ευρώπης.

      Το μέγιστο πολιτικό ζήτημα λοιπόν είναι αν θα ήταν δυνατή επ’ ευκαιρία της κρίσης η αναγέννηση της πολιτικής ζωής  του τόπου  και η αναζήτηση ευθυνών, αντί της επιβολής της σιδηράς απολυταρχίας  των δανειστών με δημοκρατικό υπομόχλιο και ηθικόν κήνσορα το ίδιο αυτό, αποτυχημένο  πολιτικό μας  σύστημα. Αν το τελευταίο απέτυχε, τούτο δεν ήταν μόνο λόγω προσώπων, αλλά διότι το ίδιο παρήγαγε την διαφθορά και εξοστράκιζε τους έντιμους.. Παρατηρούμε όμως ότι η προπαγάνδα κατά της διαφθοράς εστιάζεται στα παράσιτα του κοινωνικού κράτους και όχι στα παράσιτα του πολιτικού  και κομματικού συστήματος και ως μέσον εξυγίανσης που βολεύει προβάλλεται η κατάργηση  κάθε μορφής κοινωνικής πρόνοιας, όχι όμως ο δημοκρατικός έλεγχος της εξουσίας.. 

Κανείς δεν συζητά πως θα  υπάρξει πολιτική διαφάνεια, πως θα ελεγχθεί ο κομματισμός που καταργεί την διάκριση των εξουσιών και την αξιοκρατία στην δημόσια διοίκηση, αλλά και βλάπτει τα καλώς εννοούμενα εθνικά συμφέροντα.

Αντ’ αυτών βλέπουμε τις ξένες επιτροπείες να ανθίζουν και οι Έλληνες να θεωρούνται ανυπόληπτοι και ανάξιοι να αυτοδιοικηθούν. Το λάθος φάρμακο της τρόϊκα δεν εξαντλείται λοιπόν μόνο στην οικονομία, που την βάζει στον πάγο, αλλά και στην  πολιτική  και την δημοκρατία που τις  καταψύχει παρόμοια. Και το πολιτικό σύστημα βολεύεται από αυτήν την αναβολή  λόγω κατάψυξης, της κάθαρσης.  Και στα κόμματα συνεχίζεται το ίδιο βιολί της υπερφίαλης κομματικής έπαρσης, που νομίζουν πως μόνα τους μπορούν να σώσουν την χώρα, άλλα ως υποτακτική πλέον  των ξένων,  και άλλα σαλπίζοντας την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς την εξασφάλιση απαραίτητα προηγουμένως της οικονομικής ή νομισματικής έστω ανεξαρτησίας και χωρίς  τίποτε να αλλάξει στους θεσμούς και στους πολιτικούς μηχανισμούς της χώρας, από την στιγμή που μόνα τους δεν μπορούν να κινήσουν συνταγματικές αναθεωρητικές διαδικασίες.   Η πολιτικοοικονομική διαπλοκή λοιπόν μπορεί να συνεχίζεται, το μονοπώλιο της πληροφόρησης επίσης και η  σημαδεμένη τράπουλα των εκλογών να μένει σημαδεμένη,  με ένα μόνο πρόσωπο να αποφασίζει για το πότε θα γίνουν εκλογές και με ποιό εκλογικό νόμο, αφού σφυγμομετρήσει πρώτα την κοινή γνώμη και την προϊδεάσει με την  κατευθυνόμενη πληροφόρηση.

Όλα λοιπόν καλώς έγιναν τόσα χρόνια στην χώρα και μόνο τα πρόσωπα μας έφταιξαν και η εθνική κυριαρχία και τώρα που θα απαλλαχθούμε από τους κλέφτες  Έλληνες, οι ξένοι θα μας παραδώσουν όπως στους τυχερούς της τηλεόρασης σπίτι με το κλειδί στο χέρι για να μπούμε να το μαγαρίσουμε και αυτό όπως το προηγούμενο; Και όπως ο αλήστου μνήμης Κουτσόγιωργας μας έλεγε παλιότερα, «δεν έχετε δικαίωμα δια να ομιλείτε», τώρα θα το ακούμε αυτό από τους Γερμανούς, που θεωρούν πως οι εκπρόσωποι των πτωχευμένων χωρών δεν έχουν δικαίωμα γνώμης. 

Τι λοιπόν άλλαξε; Και γιατί  μία χώρα που δεν θα έχει εφεξής  δικό της οικονομικό και διοικητικό πηδάλιο,  θα πρέπει  να ευθύνεται για τις όποιες  αστοχίες της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής των ξένων  επικυριάρχων της, έτσι που  στην όποια αποτυχία της πολιτικής της  λιτότητας που επιβάλλουν, να τιμωρείται με νέα λιτότητα;  Στην ανευθυνότητα των επιτρόπων θα στηριχθεί λοιπόν μελλοντικά η εξυγίανση της χώρας; όπως ακριβώς στηρίχθηκε στην ασυλία και την ανευθυνότητα των εντόπιων κομματικών ηγετών της τα προηγούμενα χρόνια;  Και χωρίς  πολιτικές ευθύνες, έστω και εκλογικές, γιατί η ξένη διοίκηση και επιτροπεία να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του τόπου και όχι τα ιδιοτελή δικά της και μόνο; Και πως αφήνεται η σωτηρία της χώρας στην τεχνογνωσία των ξένων δανειστών και εταίρων της χωρίς καμμία γραπτή προδιαγραφή του πολιτικού και οικονομικού  μοντέλου στο οποίο την οδηγούν και για το ποιά πολιτική μορφή θα προσλάβει η Ευρώπη, όπου θα αποφασίζει ένας μόνο και θα υποτάσσονται όλοι οι άλλοι;  Και είναι  η αναλγησία της ξένης εξουσίας , επαρκές κριτήριον εξυγίανσης της δημόσιας διοίκησης και οικονομίας;  Και αν με την πολιτική της ξενοκρατίας φύγουν όλοι οι Έλληνες στο εξωτερικό, τι θα λέμε μετά, πως στο εσωτερικό  δεν πέθανε ή δεν σκοτώθηκε  κανείς, όπως στο πολυτεχνείο;

     Μετατρέποντας λοιπόν  την πολιτική μας ανευθυνότητα σε κοινοτική, ή ευρωπαϊκή, όπου άλλοι αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς και χωρίς να έχουν να δώσουν λόγο σε εμάς, τι κερδίζουμε πέρα από τη  παραδοχή ότι είμαστε αποτυχημένοι ως συνάνθρωποι και  συμπολίτες να συμπήξουμε κοινωνία; Ιδανικοί λοιπόν για  παθητικοί πολίτες του κόσμου, αλλά όχι για να υπάρξουμε ως αυτόβουλοι και ενεργητικοί  συμπολίτες  στην χώρα που συμβαίνει να αποτελεί τον ιστορικό και πολιτιστικό ομφαλό της γής;  Πως εξηγείται εμείς οι  εφευρέτες της δημοκρατίας, οι επιτυχημένοι του εξωτερικού, οι ευφυείς επιστήμονες και επιχειρηματίες να μην μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς ξένους αφέντες και χωρίς τον Γερμανό μας;   

Μήπως η βιασύνη μας να απαξιωθούμε ως κράτος οφείλεται στα ίδια αίτια που οδήγησαν τους ιδεολόγους της συμφοράς,  πολιτικούς μας τζίτζικες, να αποβάλλουν κάθε στοιχείο εθνικής, φυλετικής και οικονομικής αυτοσυντήρησης από την πολιτική τους και την συνείδησή τους, πεπεισμένοι πως τα μικρά εθνικά κράτη δεν έχουν μέλλον και λόγο ύπαρξης;

Μήπως ο αιώνιος κατοχικός οικονομικός χειμώνας που βιώνουμε και κατ΄ αυτούς αποτελεί μονόδρομο, είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του αιώνιου δηλαδή καλοκαιριού που εξέθρεψε την κομματική τζιτζικοκρατία.; 

Μήπως και ξέραν από την κούνια τους πως το καλοκαίρι θα οδηγήσει σε χειμώνα, μα αντί να προνοήσουν για την αποτροπή του, βάλθηκαν να χορτάσουν και να αποθηκεύσουν στην  μνήμη τους όσο περισσότερο καλοκαίρι μπορούσαν; Και μπορούν άραγε να ευρεθούν κομματικοί τζίτζικες που να επαναφέρουν το καλοκαίρι στην χώρα, ή  ακόμα καλύτερα υπερβαίνοντας την καλοκαιρολατρεία τους  να επιτύχουν την  πολιτική ισημερία, χωρίς καλοκαίρια και χειμώνες και  να αντικαταστήσουν στην πολιτική ζωή την ψυχολογία του τζίτζικα με εκείνη του αφανούς, αθόρυβου μέρμηγκα; 

Και όλα αυτά να τα κάμουν μόνοι τους, χωρίς συνεργασία με άλλους τζίτζικες και χωρίς την συνεργασία του τζιτζικολαού γενικότερα, πού όπως παλιά κάποιοι τζιτζικοπολιτικοί του λέγαν, σκάσε και τραγούδα, τώρα κάποιοι άλλοι του λένε, σκάσε και πέθαινε;  ή ψήφιζε και μη ερεύνα; Μπορεί ένας τζίτζικας, ή λίγοι έστω τζίτζικες να φέρουν την άνοιξη, φωνάζοντας ψωμί, παιδεία, ελευθερία, χωρίς να μπαίνουν στην ουσία του γεγονότος, πως η εξουσία πλάθει τον τζίτζικα και όχι ο τζίτζικας την εξουσία; Είμαστε καταδικασμένοι άραγε να πορευόμαστε ανάμεσα σε ειλικρινείς δυνάστες και υπερφίαλους απελευθερωτές, πηγαίνοντας από χούντες σε πολυτεχνεία και πάλι πίσω; Και είναι εκ προοιμίου δεδομένο πως πίσω από κάθε πολυτεχνείο θα κρύβεται ένας Ιωαννίδης, ή μια ξένη πρεσβεία και πίσω από κάθε σοσιαλισμό και  «αλλαγή», ένας ξένος δανειστής και πίσω από κάθε «απαλλαγή από την αλλαγή»  μια νέα εξαλλαγή και πίσω από κάθε εκσυγχρονισμό ένας οικονομικός εκτραχηλισμός  με χρηματιστηριακά σκάνδαλα, δομημένα ομόλογα και Ολυμπιακές καταχρήσεις; Και  πίσω από κάθε επανίδρυση του κράτους, η κατάργηση τελικά του κράτους, στο όνομα της ελευθερίας αυτών που αφού  το έφαγαν, και δεν το χρειάζονται άλλο; Και τι θα πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο, τους Εσατζήδες, τους βασανιστές, τους στρατοκράτες, τους τοκογλύφους τραπεζίτες και τους ξένους κατακτητές, ή τους απελευθερωτές, τους Εαμίτες και τους πολυτεχνίτες; Να ένα διαχρονικό ερώτημα, που θα καθιστά το πολυτεχνείο πάντα επίκαιρο και εμάς υπόλογους κάθε φορά για αυτούς που εκμεταλλεύονται τα όνειρα και τις ελπίδες μας, μα και για αυτούς που ανεχόμεθα από την φοβία μας να ελπίσουμε, καθώς  κάποιοι έντεχνα κάθε φορά κατασκευάζουν τους επαναστάτες μας και μας κάνουν να φοβόμαστε περισσότερο τους  απελευθερωτές μας, από τις αλυσίδες μας.