Ο Γιώργος προφέσορας και το σχέδιο «Επίμονοι κηπουρoί»

Tου Στεφάνου Κασιμάτη 

 Το είχε πει παλαιότερα ότι, αν ήταν ελεύθερος να ακολουθήσει την κλίση του, θα γινόταν πανεπιστημιακός. (Οχι θυρωρός, φύλακας, διοικητικός υπάλληλος, αλλά καθηγητής...) Ηταν το χρέος όμως προς την Ελλάδα, να τη σώσει, που τον εμπόδισε. Τώρα, αφού πλέον έβαλε και αυτός το χεράκι του για να μας καταστρέψει, πραγματοποιεί το όνειρό του. Ο Γιώργος ξενιτεύεται. Φεύγει στα ξένα, μακριά μας. Πηγαίνει στο Kennedy School of Government του Χάρβαρντ, όπου θα διδάξει για ένα χρόνο ως
fellow (εταίρος, δηλαδή ομότιμος των τακτικών μελών του διδακτικού προσωπικού). Τώρα, τι θα διδάξει; Ο,τι και αν είναι, θα έχει την αξία του, διότι η μελέτη μιας αποτυχίας είναι εξίσου πολύτιμη και διδακτική όσο και η μελέτη μιας επιτυχίας.

Δεν μπορούμε πάντα να γνωρίζουμε με απόλυτη βεβαιότητα και εκ των προτέρων την ιστορική βαρύτητα ενός φαινομενικά ασήμαντου γεγονότος. Λόγου χάριν, αναρωτιέμαι τι έμεινε από τη στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Robert E. Lee ως κληρονομιά στην ανθρωπότητα: ο θρίαμβός του επί των Βορείων στην μάχη της Τσάνσελορσβιλ, η οποία διδάσκεται μέχρι σήμερα στις καλύτερες στρατιωτικές ακαδημίες του κόσμου, ή μήπως ότι ως διοικητής της στρατιωτικής ακαδημίας του Γουέστ Πόϊντ το 1855 απέβαλε διά παντός από τη σχολή έναν μπουμπούνα ονόματι Τζέιμς Μακνίλ Χουίστλερ, επειδή σε διαγώνισμα στη Χημεία έγραψε ο αθεόφοβος ότι η σιλικόνη είναι αέριο, και έτσι, χωρίς να το ξέρει, ο Λι άνοιξε τον δρόμο για να αποκτήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες τον πρώτο σημαντικό ζωγράφο τους;

Για κάποιους είναι η ανεξιχνίαστη θεία βούληση, για άλλους είναι οι ασύλληπτες από τον ανθρώπινο νου άπειρες δυνατότητες συνδυασμού των δεδομένων της πραγματικότητας, σε κάθε περίπτωση όμως το βέβαιο είναι ότι αυτό που τώρα κρίνεται ως αποτυχία, νούλα, φιάσκο, μπορεί να είναι το σπέρμα ενός επιτεύγματος το οποίο σήμερα ούτε καν υποψιαζόμαστε. Υπ' αυτή την έννοια, μπορεί η πραγματική προσφορά του Γιώργου στην ανθρωπότητα να αρχίζει μόλις τώρα, καθώς ετοιμάζει τις βαλίτσες του για το Χάρβαρντ. Μπορεί, φερ' ειπείν, έπειτα από πενήντα χρόνια ένας διάσημος οικονομολόγος, ο οποίος θα έχει κερδίσει το Νομπέλ, να δηλώνει ότι εμπνεύσθηκε τη θεωρία για την οποία βραβεύτηκε, ακούγοντας στο Χάρβαρντ κάποιον «Papa-whatever» να λέει κάτι ακαταλαβίστικα χωρίς αρχή, μέση και τέλος γύρω από την ελληνική χρεοκοπία στις αρχές του 21ου αιώνα.

Για να επανέλθω όμως στο θέμα μας (ο Γιώργος προφέσορας), επειδή -πώς να το κάνουμε;- ως ομιλητής ο Γιώργος δεν είναι αυτό που θα λέγαμε συναρπαστικός, φρόνιμο θα ήταν να ληφθούν μέτρα για να μην βυθίζεται η τάξη στη μέχρι θανάτου πλήξη. Επ' αυτού, έχω έτοιμο σχέδιο με την κωδική ονομασία «Constant Gardeners». Συγκεκριμένα, θα ήταν σκόπιμο να παρακολουθούν τις διαλέξεις δικοί του άνθρωποι -μου έρχονται στο νου ο Χάρης, ο Πωλ, γιατί όχι και η Τίνα from outer space-, οι οποίοι με έξυπνες ερωτήσεις (π.χ., «κύριε Παπανδρέου, πόσο πρέπει να αγαπάτε τον αχάριστο λαό σας για να τα αντέξετε όλα αυτά;» ή «κύριε Παπανδρέου, τη στιγμή που είχατε τη σύλληψη του δημοψηφίσματος αισθανθήκατε συγχρόνως την αστραπή της ιδιοφυΐας να σας συγκλονίζει;» κ.ά.) να κρατούν την τάξη ζωντανή. Βεβαίως, για να μην εντοπισθούν από τους φοιτητές και γίνει αντιληπτή η κομπίνα, καλό είναι να αλλάζουν μεταμφιέσεις. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Πιερότοι, μαρκησίες, Σπάϊντερμαν, Μπάτμαν, δόξα τω Θεώ με τόσες στολές θα βρουν μερικές να τους αρέσουν...