Τα υπαρξιακά ερωτήματα του Κ.Κ.Ε.

Σπύρος Παπαγιάννης

Δεν είναι  πράγματι ιδεολογικό παραστράτημα, να είναι περισσότερο Έλληνας και δημοκράτης ένας αριστερός, απ’ ότι επαναστάτης;

    Δεν είναι απαράδεκτο ένας σοσιαλιστής να διεκδικεί την δημοκρατική εξουσία για να βρεί απέναντί του αργά η γρήγορα τον λαό, αυτόν τον πολιτιστικά, γλωσσικά και φυλετικά ταυτόσημο λαό των ανακατωμένων μεγαλοαστών, μεσοαστών, μικροαστών , εργατών και αγροτών, αντί να έχει απέναντί του μόνο την  δεξιά να κυβερνάει, ή μόνο τον διεθνιστικό, κεφαλαιοκρατικό πυρήνα της, ή  ακόμη καλύτερα μια τρόϊκα και έναν ξένον επικυρίαρχο που να συγκεντρώνει πάνω του σαν
λαϊκό αλεξικέραυνο την λαϊκή κατακραυγή;

    Δεν  θα προκαλέσει  εκτόνωση του επαναστατικού ατμού η αναρρίχηση ενός αριστερού στην εξουσία, που θα δώσει την αίσθηση στον ανώνυμο επαναστάτη πως μπορεί και δημοκρατικά να πάρει την εξουσία, πως μπορεί ο ίδιος να γίνει αφέντης και πως ο αφέντης δεν είναι απαραιτήτως ένας Φαραώ ή εξωγήϊνος, μα μπορεί να είναι ο αριστερός της διπλανής πόρτας και το χειρότερο ακόμη, πως όλοι μέσα μας κρύβουμε έναν δεξιό, έναν αφέντη, έναν αντεπαναστάτη και έναν ανιδεολογικό συμφεροντολόγο;

    Δεν είναι αμαρτία λοιπόν να χάσει ο λαός αυτήν την καλή εικόνα του αριστερού και να ασχολείται η αριστερά με τα τετριμμένα προβλήματα της διαχείρησης της εξουσίας, αντί να σχεδιάζει επί χάρτου τα επαναστατικά της οράματα;

    Δεν είναι καλύτερα να ανοίξει το ΚΚΕ μοναστήρια και να προσεύχεται για την σωτηρία της ανθρωπότητος, ή να προσδοκά την δεύτερη παρουσία του κομμουνισμού επί γής, αντί να προσπαθεί να συμβιβάσει την επανάσταση με την κοινωνία  και να την αναγκάσει άθελά της τελικά να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και να γίνει δίκαιος κυβερνήτης, στο μέτρο του δυνατού βέβαια, όλων των Ελλήνων, αντί να παραμείνει η ιδεολογική πρωτοπορία της αδικημένης, μα και πεφωτισμένης  μειοψηφίας τους;

    Και ποιόν πρέπει να υπηρετεί πρώτιστα η επανάσταση, τον λαό της, αυτόν τον αυξομειούμενο κάθε τόσο σε πλήθος και πάθος ταξικό λαό της λαϊκής εργατικής βάσης;  ή τους έχοντας καταστήσει το όραμα αυτής της επανάστασης, πολιτικό τους επάγγελμα;

Και αν ένα διάλειμμα με την αριστερά στην εξουσία ανακουφίσει για λίγο έστω τον εργαζόμενο λαό και αμοίψει με πολιτικά αξιώματα τους ηγέτες κάποιου κόμματός της, οι υπόλοιποι που επενδύουν πολιτικά στην ασυμβίβαστη, διαρκή επανάσταση, τι θα κερδίσουν, που όχι μόνο δεν θα ωφεληθούν πολιτικά οι ίδιοι, μα θα δούν την λαϊκή τους βάση να μειώνεται και να αποφανατίζεται;

     Όταν λοιπόν ο Μάο κήρυσσε την διαρκή επανάσταση του κομμουνισμού ακόμα και μετά την κατάκτηση της εξουσίας και την εδραίωση του μονοκομματισμού του, πως κάποιοι να υποστείλουν έστω και για λίγο την σημαία του κόμματος για να  κυβερνήσουν διά των ψήφων, αντί διά των όπλων όλη την κοινωνία;

     Όταν έχει γίνει τόση προπαγανδιστική προεργασία και έχει μυθοποιηθεί το πολιτικό σύστημα πως είναι ακατανίκητο για να διοχετευθεί όλη αυτή η μοιρολατρεία στην επανάσταση, πως μετά να δεχθείς πως υπάρχει και η δυνατότητα μιας δημοκρατικής μεταρρύθμισης, όταν σ’ αυτήν δεν θα έχεις την δυνατότητα να δαιμονοποιείς τα προβλήματα, μα αντίθετα θα πρέπει να επιβεβαιώνεσαι πολιτικά από την πραγματικότητα;

Όταν οι κεφαλαιούχοι και οι εκμεταλλευτές των κατεστημένων συμφερόντων  συνεννοούνται πολύ ευκολώτερα μεταξύ τους απ’ ότι ο ασύντακτος λαός για να ποδηγετήσουν την δημοκρατία με τα λόμπυ τους, πως θα τους πολεμήσεις εάν δεν βαθύνεις και δεν πλατύνεις τις δημοκρατικές διαδικασίες και την δημοκρατική πληροφόρηση  στο έπακρο, απομακρύνοντας όμως ακόμη περισσότερο το όραμα της επανάστασης, μια που όσο αυξάνει η επιρροή των λαϊκών τάξεων στην πολιτική, τόσο εκτονώνεται ο επαναστατικός φανατισμός τους, μα και απομυθοποιείται ταυτόχρονα η επαναστατική τους μυθολογία. Βλέπουμε λοιπόν πως η δημοκρατία δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο, που όσο περισσότερο συμμετέχεις στο παιχνίδι της, τόσο περισσότερο αδρανοποιείσαι επαναστατικά  Η βαθμιαία όμως ειρηνική, κατά το πρότυπο του Γκάντι, πολιτική μεταρρύθμιση, απαιτεί απόλυτη πολιτική διαφάνεια και πολιτικούς πρότυπα, σαν εκείνον και όχι κεκλεισμένων των θυρών κομματικά διευθυντήρια. Η δημοκρατική άσκηση της εξουσίας από την άλλη  είναι έξω από την φαντασιωμένη με την απόλυτη αλήθεια της, κομμουνιστική αριστερά, που είναι πρόθυμη να βαδίσει μέσα από ερήμους, διά πυρός και σιδήρου, μέχρι να φθάσει στην γη της επαγγελίας  και των ονείρων της.