Κάτι κάλπικο υπάρχει στο βασίλειο της κάλπης....

Σπύρος Παπαγιάννης

 ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ  ΤΗΣ ΜΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ

       Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η αποκάλυψη της υποβόσκουσας για χρόνια προδοσίας, από την επαύριον της πτώσης του κομμουνισμού μέχρι σήμερα,  στα άδυτα του βαθέως Ελληνικού κράτους, με το άξαφνο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα  μιας λαοπρόβλητης κυβέρνησης, που μόλις είχε λάβει την λαϊκή εντολή και που  υπό το πρόσχημα της  κρίσης χρέους, που μεθόδευσε η ίδια, μεταβίβασε την  εξουσία της στην τροϊκανή χούντα, λειτούργησε καταλυτικά, σαν το αναγκαίο πολιτικό ηλεκροσόκ  για να συνειδητοποιήσει ο λαός ορισμένα πράγματα.

  1)  Πως η κοινοβουλευτική πλειοψηφία κάλλιστα μπορεί

να εξαλλαγεί σε κοινοβουλευτικό καρκίνωμα, χωρίς να χρειασθεί να βγεί ο στρατός στους δρόμους. Για να εδραιωθεί ένα πραξικόπημα χρειάζεται όμως εκτός από την στρατιωτική ή νομική  βία και η ανοχή του λαού, που αυτή, στην περίπτωση του τροϊκανού πραξικοπήματος, εξασφαλίσθηκε διά της πλαδαρής στάσης τόσο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όσο και των άλλων μικρότερων κομμάτων, τόσο των υποτιθέμενων εθνικιστών, όσο και της τρισδιάστατης αριστεράς.

  2)  Πως τα κόμματα είναι  υπό κάποια μορφή επιχειρήσεις παροχής πολιτικών υπηρεσιών και γι΄ αυτό υποκείμενα στους νόμους της αγοράς και ως εκ τούτου ευεπηρέαστα από τον μαγνητισμό του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου και τα κατεστημένα συμφέροντα. Ως εκ τούτου τα κόμματα όσο περισσότερο αρχηγικά και στερούμενα εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών είναι, τόσο περισσότερο υπόκεινται στον κίνδυνο να διαβρωθούν  ιδεολογικά και οικονομικά εκ των άνω και να καταστούν μαριονέτες του πολιτικού παρασκηνίου και της ευρύτερης, λόγω της χρόνιας παρουσίας των περισσότερων πολιτικών στην πολιτική σκηνή, πολιτικοοικονομικής διαπλοκής. Γι’ αυτό το δημοκρατικό πολίτευμα είναι το καταλληλότερο για το μεγάλο κεφάλαιο, όχι μόνο γιατί διασφαλίζει την  ατομική ιδιοκτησία των κεφαλαιούχων και την ελευθερία των οικονομικών τους δραστηριοτήτων, μα και γιατί τους προσφέρει την δυνατότητα να συμπήξουν οικονομικές χούντες, καρτέλ δηλαδή και λόμπυ, για την ποδηγέτηση των κομματικών ηγεσιών συμφώνως προς τα συμφέροντά τους και την απληστία τους.

  3) Οι συμμαχίες στις οποίες μετέχει μια χώρα δημιουργούν δεσμούς εξάρτησης και πολιτικής και οικονομικής υποτέλειας, που μπορούν να οδηγήσουν  και στην  κατάλυση της συνταγματικής νομιμότητος, μα και της εθνικής κυριαρχίας ακόμη. Αποτέλεσμα της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ ήταν η ξενοκίνητη στρατιωτική χούντα των συνταγματαρχών και αποτέλεσμα του Ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού συνεταιρισμού,  η  πολύ πιο ραφινάτη πολιτικά, μα  πέραν κάθε σύγκρισης στην ωμότητα της  κοινωνικής της πολιτικής, χούντα των τροϊκανών.

   4) Τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε καθαρά ταξικό πολιτικό εργαλείο της άρχουσας κεφαλαιοκρατίας, που δεν υπόκειται  καν στον πολιτικό έλεγχο των κομμάτων της, αντίθετα μάλιστα τα κατευθύνουν  όπως το άγιο πνεύμα προς τον υπέρτατο, αποστολικό προορισμό τους.

   5) Ακόμη και σήμερα, μετά την παλλαϊκή σχεδόν αντιμνημονιακή λαϊκή εξέγερση, που πολυδιασπάσθηκε όμως κομματικά, κανένα κόμμα δεν τολμά να θίξει, πέραν των επαχθών  οικονομικών όρων των μνημονίων, την κατ’ ουσίαν αντισυνταγματική νομική τους διάσταση, που οδήγησε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία να υπερβεί την δικαιοδοσία της και να ψηφίσει την αυτοκατάργησή της. Ακόμη και σήμερα, εν όψει των νέων εκλογών, τα μονοπωλήσαντα  επί σαράντα χρόνια την εξουσία κατεστημένα κόμματα του Πασοκ και της ΝΔ, και ένα τουλάχιστον εκ των αριστερών, συνιστούν την διατήρηση και έμμεση νομιμοποίηση του μνημονιακού καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης και υποτέλειας, που μπορεί να οδηγεί την χώρα σε διάλυση και ανθρωπιστική κρίση, εγγυάται όμως την προστασία της άρχουσας  τάξης της από τον εξαθλιωμένο και λιμοκτονούντα λαό.

   6) Διαφάνηκε πίσω από την ορκωμοσία Παπούλια, διά του στόματος της κ. Μπενάκη, πως προϋπήρξε  μύησή του στην πιθανότητα νέων μορφών  δημοκρατικής διακυβέρνησης και περιορισμού τόσο της εθνικής κυριαρχίας, όσο και της εθνικής επικράτειας. Οι πρόωρες έτσι εκλογές του κ. Καραμανλή  υπέκρυπταν  πολύ πιθανόν σκοπιμότητα  γιά την μεταβίβαση πρόωρα  της πολιτικής σκυτάλης στο κατάλληλο πολιτικό πρόσωπο  που ήταν πρόθυμο να παίξει τον ρόλο του εθνικού Ιούδα και θα είχε μπροστά του μια ολόκληρη τετραετία να δράσει. Οι παλαιότερες αναφορές του Κ. Σημίτη στην πιθανότητα να τεθεί η χώρα υπό τον έλεγχο του ΔΝΤ, παρά τις καυχησιολογίες του για  την ισχυρά Ελλάδα, υποδηλώνουν και αυτές μακροχρόνιο σχεδιασμό και προετοιμασία του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος.

  7) Απεδείχθη γιά άλλη μια φορά ότι η εθνική υποτέλεια είναι συνυφασμένη  με την μεταπρατική αστική τάξη, και τους εύπορους συνοδοιπόρους της εν αντιθέσει με τα λαϊκά στρώματα  τόσο της δεξιάς, όσο και της διεθνιστικής αριστεράς..  Το έθνος λοιπόν δεν ήταν τόσο πεθαμένο όσο νόμιζαν οι κομματικοί επιχειρηματίες, όσο και αν τα εθνικά θέματα, κάτω από τον πονηρό αποπροσανατολισμό  των ΜΜΕ, δεν φαίνονταν να πουλούνε..

  8) Ο πατριώτες και κατατρεγμένοι πολιτικοί πρόσφυγες των δύο καθεστωτικών κομμάτων της νεοφιλελεύθερης διαπλοκής και της μνημονιακής υποτέλειας στεγάσθηκαν όπως όπως στο νεότευκτο πολιτικό λυόμενο των ανεξαρτήτων Ελλήνων και στο φιλόξενο προς κάθε πρόσφυγα κόμμα του Σύριζα, το διακρινόμενο γιά την χαλαρή εσωτερική του οργάνωση και δημοκρατικότητα και την νεαρή, μη προφανώς εξηρτημένη από τοξικά πολιτικά ομόλογα, ηγεσία του..

Η κομμουνιστική αριστερά έδειξε αντίθετα να μην συγκινείται από την άνευ κατ’ αυτήν σημασίας κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, μα και της συνταγματικής νομιμότητος, γιά να συμπράξει  χάριν αυτών με τον Σύριζα, αναβάλλουσα διά ολίγον την επ’ αόριστον ούτως ή άλλως αναβλημένη επανάστασή της. Η ηγεσία του ΚΚ προτίμησε έτσι να περιχαρακωθεί σε έναν ιδεολογικό, θεωρητικά εν πολλοίς σωστό, ανένδοτο κατά της ΕΕ, για να μην λάβει μέρος σε μια υπερκομματική λαϊκή αντίσταση εναντίον της, εφ’ όσον αυτή ως ισχυρίζεται, δεν οδηγεί σε οριστική ρήξη των σχέσεων της Ελλάδος μαζί της. Παραγνωρίζει  όμως το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή  Ένωση επιτίθεται  απροκάλυπτα αυτόν τον καιρό οικονομικά, πολιτικά και νομικά  ενάντια στην δημοκρατία, στα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων και στην δημόσια περιουσία τους, μέσα στην χώρα τους και ότι η αντίσταση αυτή θα είχε τον χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα περισσότερο, αντί  του ταξικού που αυτή μόνιμα επαγγέλλεται.

Το ΚΚ απέδειξε πως ζεί ακόμα στην εποχή του ψυχρού πολέμου και πως είναι σταθερά υποταγμένο στην ταξική του εν πρώτοις σκοπιμότητα,  την κομματική μετέπειτα και εκείνη της ηγετικής του φατρίας εν κατακλείδι, χωρίς να μπορεί να υπερβεί την  υποτέλειά του σ’ αυτήν την τρόϊκα των σκοπιμοτήτων. Το ΚΚ απέδειξε πως δεν μπορεί να υπερβεί  αυτές τις τρείς φύσεις του γιατί πιστεύει σε κάποιες ανώτερες και του λαού του ακόμα αλήθειες και εφ’ όσον εκείνος δεν του παραδίδεται εκλογικά για να τον σώσει, εκείνο νίπτει σαν τον Πιλάτο τας χείρας του.       

   9) Απεδείχθη για άλλη μια φορά πως η κομμουνιστική αριστερά έχει πλασθεί από τον Θεό για να πολεμά δεξιούς και όχι για να πολεμά για κοινόχρηστες δεξιών και αριστερών πατρίδες, ή για κοινόχρηστες, πολυκομματικές δημοκρατίες. Γι’ αυτό όσο πιο αριστερός θέλεις να είσαι, τόσο πιο δεξιούς βλέπεις τους γύρω σου. Η απομόνωση  ως εκ τούτου της κομμουνιστικής αριστεράς είναι αναγκαίο αποδεικτικό της μοναδικότητος και καθαρότητός της. Γι’ αυτό και όταν κυβερνούσε όπου κυβερνούσε, γεννούσε δεξιούς από τους κόλπους της και δαιμονοποιούσε ως δεξιές τις ενδοκομματικές μειοψηφίες της. Γι’ αυτό και δεν μπορεί ποτέ να νιώσει πως πλειοψηφεί κοινωνικά, γιατί αυτό θα ήταν απόδειξη πως την κατάπιε η μάζα, πως δεν πρωτοπορεί πνευματικά και ριζοσπαστικά, μα την πήρε από κάτω ο λαός και αντί να τον οδηγεί αυτή, την οδηγεί αυτός. Αυτό συνέβη και  με τον Σύριζα, που αφέθηκε να του φορτώσει ο λαός τα προβλήματά του και έχει τώρα να ασχοληθεί με πράγματα που είναι εκτός της φιλοσοφίας του διεθνιστικού σοσιαλισμού, όπως η εθνική κυριαρχία και η κατοχύρωση της δημοκρατίας, που τόσο απροσχημάτιστα ποδοπάτησε,  ο ψευτοδημοκρατικός δικομματισμός της κεφαλαιοκρατίας, μα που ποτέ δεν τους έδιναν ιδιαίτερη σημασία οι ευρέων διεθνών οριζόντων σοσιαλοεπαναστάτες. Τι να την κάνουν την εθνική κυριαρχία οι άνθρωποι, όταν ο εθνισμός και η εθνική συνείδηση τους εμποδίζει να εκθρέψουν το ταξικό μίσος του εργάτη και του εργαζόμενου ευρύτερα, ενάντια στην ντόπια κεφαλαιοκρατία;  Και τι να την κάνουν και την δημοκρατία, όσο γνήσια και να ναι, καθώς θα δυσκολεύουν με τον δημοκρατικό έλεγχο τα πράγματα, όχι  μόνο για το κεφάλαιο, μα και για τον γνήσιο σοσιαλοεπαναστάτη, αφού θα βρίσκει την ισχυροποιημένη πολιτικά αδράνεια της λαϊκής κοινής γνώμης εμπόδιο στα σχέδιά του να αναπλάσει τον λαό και να του προσδώσει ανώτερα, υπεράνω των υλικών και καταναλωτικών αγαθών, ιδανικά ζωής .

Και όταν δεν θα ‘ναι τόσο ωμή η εξουσία του κεφαλαίου ποιος θα τρέφει την αντίδραση του λαού της επανάστασης, και πώς ο λαός αυτής, ο προοδευτικός και συνειδητοποιημένος θα τεθεί υπό τον άλλο, τον εθνικό, μα διασπασμένο ταξικά, που συνενώνει στους κόλπους του τόσο τους οπαδούς  της επανάστασης  όσο και της συντήρησης μαζί;

    10) Μάθαμε λοιπόν ότι ο Σύριζα είναι το νέο Πασοκ, επειδή οι οπαδοί του παλαιού παλαιομοδίτικου Πασοκ και όχι του εκσυγχρονισμένου, των Σημίτη, Παπαδήμου,, Παπακωνσταντίνου και  Παπανδρέου, προστρέχουν στις τάξεις του. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πόσο επικίνδυνοι είναι οι πολίτες, οι εν δυνάμει κοπρίτες και πως θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να αποτρέπονται οι πολιτικές τους μεταγραφές, εν αντιθέσει προς τις μεταγραφές των επώνυμων πολιτικών στελεχών των κομμάτων. Ο  κίνδυνος λοιπόν να μας καταστρέψουν εκ νέου οι ψηφοφόροι του Πασοκ, εκλέγοντας και πάλι άχρηστους πολιτικούς, είναι  οφθαλμοφάνερος. Και ο Τσίπρας έγινε ήδη Ανδρέας Παπανδρέου, επειδή έμεινε λίγη ελπίδα ακόμη  για να επενδύσει ο λαός επάνω του και ας μην πρόλαβε να διαπράξει ακόμα καμιά πολιτική κωλοτούμπα. Ο Τσίπρας είναι  Παπανδρέου επειδή απλώς και μόνο υπόσχεται, άκουσον, άκουσον, ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια, όταν αυτά θα έπρεπε να είναι διά παντός διαγραμμένα από την σκέψη των πολιτών και το λεξιλόγιο των πολιτικών.  Το ότι βέβαια θα μας έσωζε η μετεμψύχωση του Πασοκ από το ίδιο το Πασοκ ήταν κάτι που κανείς μέχρι πριν λίγο δεν φανταζόταν και ήδη το Χόλλυγουντ σκέπτεται να γυρίσει παρόμοια ταινία, όπου η μετεμψύχωση του Τζέκυλ με νέο σώμα θα μάχεται εναντίον του κυριαρχήσαντος στο παλιό του κορμί, Χάϋντ

    11) Ο Σύριζα λοιπόν είναι αυτή η αριστερά, που δέχεται κατ’ αρχήν, σαν τον καλό Σαμαρείτη, να παραλάβει την αντιμνημονιακή εθνική σκυτάλη που παράτησε ο Σαμαράς αφού την έτρεξε για δύο σχεδόν χρόνια, υποτασσόμενος τελικά στο κεφάλαιο,  μετά την επιφοίτησή  σαν τον απόστολο Παύλο, από το υπερκόσμιο πνεύμα του και την πολιτική μεταστροφή του. Ο Σύριζα λοιπόν είναι αυτή η αριστερά που δέχεται να προασπιστεί  ως πρώτη προτεραιότητά της την εθνική κυριαρχία και δημοκρατία του λαού, αφήνοντας κατά μέρος το μεγαλοϊδεατικό όραμα για μια παγκόσμια επανάσταση των εργατών.