Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

Σπύρος Παπαγιάννης

Και τώρα πως θα ζήσουμε χωρίς το ΠΑΣΟΚ να μας οδηγεί; Αυτό που οδηγούσε την γενιά του ΄70 και του ΄80 στην συλλογική σοσιαλιστική φαντασίωση; Και την γενιά του ΄90 και του 2000 στον εκσυγχρονισμό της δραχμοποίησης και ευρωποίησης εν συνεχεία, των ιδεών και των συνειδήσεων;
πριν το 2012 αποφασίσει επιτέλους να αναδομήσει την οικονομία, την δημοκρατία και τον νομικό πολιτισμό μας και να τα κάμει όλα σ’ αυτήν την χώρα, προϊόντα «εισαγωγής»;
Πως θα ζήσουμε χωρίς το κόμμα αυτό, που
πάντα λαλίστατο προχωρούσε μπροστά κι ακολουθούσαν όλοι οι άλλοι πίσω του, πατώντας εκεί που πρώτα αυτό πάτησε και άνοιξε μονοπάτι;
Πως θα ζήσουμε χωρίς το κόμμα που παρέδωσε πακέτο τις τύχες της χώρας στους ξένους και εξώθησε στον μονόδρομο της εθνικής υποταγής και όλα τα άλλα αστικά κόμματα;
Πως θα ζήσουμε χωρίς τον εχθρό να μας δίνει άθελά του, την δική του διαβεβαίωση πως είμαστε ζωντανοί ακόμη, πως δεν μας αποτέλειωσε εθνικά και δεν είναι για αυτό που αποχωρεί προς στιγμήν από το πολιτικό προσκήνιο, τώρα που μόλυνε και τα άλλα κόμματα με την γρίππη των εξουσιαστικών χοίρων, μα απλώς για να ανασυνταχθεί κι’ ότι ο αγώνας συνεχίζεται και για κείνο και για μας.
Κάνοντας λοιπόν μια αναδρομή στο παρελθόν, βλέπουμε πως το κόμμα αυτό, ίσως γιατί βρέθηκε στο σύνορο των πολιτικών ιδεολογιών, μα και επειδή διέθετε τους πιο ικανούς από όλα τα άλλα προπαγανδιστές, πρωτοστατεί σαράντα χρόνια τώρα στην πορεία της χώρας μας, από το κακό στο χειρότερο. Το θέμα λοιπόν και για αυτό και για τους ξένους φίλους του, είναι τι μορφή θα πάρει, λίαν προσεχώς, αυτό το χειρότερο, στους σχεδιασμούς αρχικά των ξένων επιτελών, προτού κληθούν οι πολιτικοί καταδρομείς του κόμματος να το φέρουν εις πέρας, καθώς μας δίνουν πλέον την αίσθηση πως μπορούν οτιδήποτε να φέρουν εις πέρας και είναι ικανοί για όλα, εκτός βέβαια από το κοινωνικό ἤ εθνικό καλό.

Το κόμμα λοιπόν αυτό πρωτοστάτησε εξ’ αρχής στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα. Ήξερε να διαβάζει τα λαϊκά εσώψυχα, να τα κάνει σημαία του και μετά να αφήνει την σημαία να την πάρει ο αέρας, που να μην τολμά να την σηκώσει άλλος κανείς.
Αυτό έδιωξε πρώτο τις αμερικανικές βάσεις για να μην τις διώξει ξανά μετά από αυτό άλλος κανείς.
Αυτό πούλησε πρώτο πατριωτισμό και τον έκανε προεκλογικό μπαλόνι, αφήνοντάς τον μετά να τον πάρει ο ουρανός.
Αυτό άνοιγε κάθε τόσο τον φάκελο της Κύπρου, για να μην τον ανοίξει μετά άλλος κανείς.
Αυτό δίδαξε με τον τρόπο του όλους τους μετέπειτα επίδοξους εθνικιστές και πατριδολάτρες, πως η πολιτική είναι θέμα εντυπώσεων της στιγμής και δεν χρειάζεται να κρατά κανείς καμιά κλωστή σαν την Αριάδνη, για να θυμάται από πού ξεκίνησε και τι έλεγε κατά καιρούς μέσα στον λαβύρινθο των πολιτικών του περιπλανήσεων.
Αυτό μετέτρεψε τον σοσιαλισμό σε κομματικό ρουσφέτι και την δημοκρατία σε υπόθεση αλληλομαχόμενων κομματικών συμμοριών προς καταλήστευση του δημόσιου πλούτου.
Αυτό έβαλε πρώτο ταβάνι στην αρπαχτή, και γνωστοποίησε σε όλους πως η εντός ορίων παρανομία δεν είναι και τόσο ηθικά κατακριτέα, όσον κι’ αν παραμένει πάντα νομικά επιλήψιμη. Ότι είναι νόμιμον δηλαδή δεν είναι και ηθικόν ἤ δεν είναι στον ίδιο βαθμό τουλάχιστον.
Μόνο που σ’ αυτήν την περίπτωση το ιδεατόν ηθικόν ευρέθη να υπολείπεται στο πρακτικό επίπεδο του πολύ ηθικότερου, ανελαστικού νόμου.
Αυτό κατά τον ίδιο χρόνο που προχωρούσε στην καταστροφή του αρχειακού αστυνομικού υλικού και της διαίρεσης των Ελλήνων σε δεξιούς και αριστερούς, έθετε τα θεμέλια του στενά πλέον κομματικού κράτους και των μεροληπτικών κομματικών διορισμών. Η υποκρισία για άλλη μια φορά εθριάμβευε.
Αυτό έκανε επίσημο πολιτικό στόχο του την δημιουργία μιας συγγενούς προς το κόμμα του επιχειρηματικής αυλής, φιλοδοξώντας να δημιουργήσει νέα κρατικοδίαιτα οικονομικά τζάκια, που θα λειτουργούσαν ως συγκοινωνούντα δοχεία με το κόμμα. Προσχεδιάσθηκε και επιδιώχθηκε έτσι, η πολιτικοοικονομική διαπλοκή, που υπέταξε συν τω χρόνω την πολιτική εξουσία στην οικονομική, ενώ κατέστησε τους κρατικοδίαιτους οικονομικούς βαρώνους, άτυπους πολιτικούς νονούς και υπαγορευτές, σε στενή συνεργασία με τον ξένο παράγοντα, της ακολουθητέας από τα κόμματα πολιτικής και του νεοφιλελευθέρου εν συνεχεία, πολιτικοοικονομικού μονόδρομου .
Αυτό προσπάθησε αντί να εκδημοκρατικοποιήσει τον τύπο, να τον χειραγωγήσει κομματικά και χάνοντας την πολιτική αυτή μάχη, μετέτρεψε τους μεγαλοεκδότες σε μεγαλοκαναλάρχες, μεγαλοεργολάβους και υπεράνω απάντων των κομμάτων αφεντικά, που συνδιαλέγονται απ’ ευθείας με τα ξένα συμφέροντα.
Αυτό απολυτοποίησε την κομματική, βουλευτική πειθαρχία και υπέταξε πλήρως τους βουλευτές του λαού στον κομματικό αρχηγό, ώστε να είναι ελεύθερα τα χέρια αυτού για κάθε πολιτική κωλοτούμπα και υπαναχώρηση από τις προεκλογικές θέσεις του, καθώς αυτός είναι που διαπλέκεται πρώτος με το πολιτικό παρασκήνιο και τον ξένο παράγοντα. Προσπάθησε μάλιστα να καταργήσει και τον πολιτικό σταυρό, έτσι ώστε οι αυθαιρέτως διοριζόμενοι από τον κομματικό αρχηγό, εκλογικοί υποψήφιοι, να μην αντιμετωπίζουν την λαϊκή αμφισβήτηση. Το μέτρο αυτό καταστρατήγησης της λαϊκής βούλησης δεν ευδοκίμησε όμως λόγω των κομματικών τριβών που προκαλούσε η προεκλογική ιεράρχηση των βουλευτικών υποψηφίων και η ανάγκη των κομμάτων να προσελκύσουν και να παγιδεύσουν νέες λαϊκές ψήφους και γι’ αυτό και μόνο καταργήθηκε και όχι από όψιμη δημοκρατική ευαισθησία.
Αυτό δια του σημερινού προέδρου Παπούλια, παραιτήθηκε των εθνικών διεκδικήσεων επί της Βορείου Ηπείρου και ήρε το εμπόλεμον με την Αλβανία, μονομερώς και άνευ πολιτικών ανταλλαγμάτων.
Αυτό γκριζάρισε το Αιγαίο με το μεθοδευμένο πολιτικό και ναυτικό του μπουρδούκλωμα στα ΄Ιμια και είπε το πρώτο από την εποχή της Κυπριακής τραγωδίας, ιστορικό πλέον, πολιτικό « ευχαριστώ» προς τους Αμερικανούς.
Αυτό άνοιξε την πόρτα του Αιγαίου στους Τούρκους, αναγνωρίζοντάς τους επισήμως γαιοστρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή, διά της συνθήκης της Λισσαβώνος.
Αυτό άλλαξε σε μια νύχτα πολιτική και από πολέμιος της προοπτικής ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέστη υπέρμαχός της, με το ελαφρυντικό βέβαια σ’ αυτήν την περίπτωση, πως ίσως προσδοκούσε μία παρόμοια και για τους Τούρκους με την δική μας, μεταενταξιακή πολιτική παρακμή, παίζοντας γιά άλλη μια φορά το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας μαζί, στα ζάρια.
Αυτό ενέταξε την χώρα στο Ευρώ, θέτοντας την χώρα χωρίς διακομματικό και κοινωνικό διάλογο και με πλαστά οικονομικά στοιχεία, σε δημοσιονομική εξάρτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χάριν των συμφερόντων της ντόπιας και μόνο οικονομικής ολιγαρχίας και των τραπεζών.
Αυτό είχε την φαεινή ιδέα των ολυμπιακών αγώνων, στην περιπέτεια των οποίων έριξε την χώρα, για να καταντήσει αυτή μια ώρα αρχύτερα δούλη των Ευρωπαίων.
Αυτό, δια του τελευταίου προέδρου του, εκμεταλλευόμενο το υψηλό χρέος της χώρας, μεθόδευσε την οικονομική αιχμαλωσία αυτής από τις αγορές, για να την μετατρέψει εν συνεχεία σε επίσημο πολιτικό προτεκτοράτο του Γαλλογερμανικού άξονα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτό σάλπισε πρώτο το προσκλητήριο της εθνικής συναίνεσης και έσυρε και τα άλλα αστικά κόμματα με τις πολιτικές μεθοδεύσεις του, στον δρόμο της εθνικής υποτέλειας, που διασφαλίζει στην περίοδο της οικονομικής κρίσης τα συμφέροντα του ντόπιου κεφαλαίου από τον αστάθμητο λαϊκό παράγοντα.
Είναι άγνωστο ποιά θα είναι η πορεία του ΠΑΣΟΚ από εδώ και πέρα. Με την ένεση της συναίνεσης από τα άλλα κόμματα, ίσως να ξαναπάρει τα πάνω του και να στοιχειώσει και πάλι, καθώς το οικονομικό κατεστημένο χρειάζεται την πείρα του και τον κυνισμό του. Το κόμμα που έσυρε τόσα χρόνια την Ελλάδα προς την καταστροφή δεν δικαιούται να εκλείψει από την πολιτική σκηνή της χώρας, ιδίως τώρα που οι πιστωτές της ανέλαβαν την διακυβέρνησή της και χρειάζονται όσο ποτέ τον κατάλληλο μεσάζοντα που θα πείσει τους πάντες, πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την υποταγή. Αν η Νέα Δημοκρατία δεν πείθει και τόσο μετά την πολιτική της συναίνεση τους ψηφοφόρους της, δεν θα πείσει πολύ περισσότερο τα ντόπια και ξένα αφεντικά, που τα κούρασε πολύ αρνούμενη δυό χρόνια να βάλει μια απλή υπογραφή στα τετελεσμένα, εξαναγκάζοντας το πρωτοπαλίκαρό τους να αποδυθεί στην απονενοημένη εν τη απελπισία του προσπάθεια, προκήρυξης δημοψηφίσματος.

Όλα παίζονται λοιπόν. Προς το παρόν η ανάγκη της εθνικής υποτέλειας συνεγείρει όλα τα αστικά κόμματα και τους πατροπαράδοτους εθνοπατριώτες που έχουν αποδεχθεί την ανάγκη διατήρησης του καθεστώτος των ελεύθερων αγορών, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εθνική οικονομία και ανεξαρτησία. Από την άλλη, την ανάγκη της εθνικής ανεξαρτησίας και υπερηφάνειας επικαλείται η μέχρι πρότινος διεθνιστική αριστερά. Αυτό αν δεν είναι πολιτική εκ των πραγμάτων κωλοτούμπα. Για άλλη μια φορά εγκαταλείπει η αστική συντήρηση την πατρίδα στα χέρια της αριστεράς και φεύγει όπως το 40, όχι προς την Μέση Ανατολή, αλλά προς τις Βρυξέλλες αυτήν την φορά.
Η ιστορία λοιπόν επαναλαμβάνεται. Μόνο που τώρα η πατρίδα κινδυνεύει περισσότερο από ποτέ, γιατί στον πολιτικό ορίζοντα δεν υπάρχει παρά η ιερά συμμαχία του κεφαλαίου, με πολλούς Μέτερνιχ και Ταλεϋράνδους και στην Ελλάδα λείπουν, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, οι Κολοκοτρώνηδες και οι Μακρυγιάννηδες που θα πείσουν τους Έλληνες πως πρέπει και μπορούν να σταθούν μόνοι τους στα πόδια τους, ενάντια στους ξένους και στους κοτζαμπάσηδες και πως δεν δικαιούται η Ελλάδα να δύσει πρώτη από την ιστορία. Όπως θέλουν κάποιοι, να τερματίσει κι’ αυτή, χάριν αυτής ακριβώς της εξαχρειωμένης καπιταλιστικής Δύσης, που δεν επαγγέλλεται σήμερα, παρά την δύση του πολιτισμού και των ανθρωπίνων ελευθεριών.
Κι’ αν το ΄21 είναι για πολλούς μακριά πια για να τους εμπνεύσει, ας αναζητήσουν στην πολιτική δεξιά κάποιον Έλληνα Ντε Γκώλ, που θα αποδείξει πως το έθνος δεν είναι ταξική υπόθεση δεξιών κι’ αριστερών, μα κάτι πολύ περισσότερο που έπρεπε καιρό να τους ενώνει, προτού αφήσουν τα κόμματα να το κάνουν προσωπική υπόθεση των αρχηγών τους, και να το διαπραγματεύονται σαν να ‘τανε ο γάϊδαρός τους, που γκαρίζει και διαμαρτύρεται, αλλά δεν έχει λόγο για να αποφασίσει ποιος θέλει να’ ναι ο αφέντης του. Και είναι τόσο ψηλό αυτό το εθνικό «κάτι», που ούτε ακόμα στον λαό δεν μπορεί να αφεθεί η απόφαση της τύχης του και της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας του, γιατί και μόνο η υποβολή ενός τέτοιου ερωτήματος αποτελεί πράξη εθνικής προδοσίας, καθώς η διαχρονική ύπαρξη ενός έθνους δεν μπορεί να τίθεται υπό την στιγμιαία συναισθηματική βουλή και κρίση του λαού του.

Πολλοί παίρνουν στιγμιαία την απόφαση να αυτοκτονήσουν και την αναιρούν την επομένη. Κανένας λοιπόν πολιτικός αρχηγός δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλλει τον λαό του σε υπαρξιακά πολιτικά διλήμματα, πόσο δε μάλλον να δεσμεύει το μέλλον και την ανεξαρτησία του. Μα ούτε ακόμη και ο λαός ο ίδιος δεν έχει τέτοιο ηθικό δικαίωμα, ενώπιον των τέκνων του και των μελλοντικών γενεών του έθνους, να εκχωρήσει δηλαδή δημοκρατικά δήθεν, άπαξ διά παντός, την εθνική του κυριαρχία, ακόμη και σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας και όχι κάτω από το καθεστώς των ωμών εκβιασμών και απειλών που ζούμε σήμερα. Αυτό ας διαμηνύσει ο κ. Σαμαράς σ’ αυτούς που απαιτούν την υπογραφή του. Γιατί ότι είναι νόμιμον δεν είναι και ηθικόν. Και χωρίς ηθικό έρεισμα καμιά τέτοια υπογραφή δεν θα είναι νόμιμη και αν την βάλλει τελικά, καθ’ ότι είναι ικανοί να τον βάλουν να κάνει οτιδήποτε και για την αγάπη της πατρίδος του, το ξέρουμε πως μπορεί να πηδήξει κι’ απ’ το παράθυρο του γραφείου του, ακόμη στο πολιτικό κενό.
Ας το ξέρουν λοιπόν όλοι τους, πως η υπογραφή αυτή, μα και κάθε υπογραφή τέτοιου είδους, σαν αυτές που θα βάλει η νέα διακομματική κυβέρνηση είναι εκ προοιμίου νομικά άκυρη. Ας αποφασίσει ο λαός, ξεπερνώντας τους πονηρούς κομματικούς διχασμούς και τους πολιτικούς μονοδρόμους της αλλοτριωμένης πλουτοκρατίας του, να τους πετάξει έξω από την χώρα του κι ας έρθουν αυτοί μετά, με τα άρματα μάχης να διεκδικήσουν τα βακούφια τους και να επιβάλουν στρατιωτικά την εθνική υποτέλεια. Η υποτέλεια λοιπόν ξεκινά από μέσα μας, εμείς κατά τα συμφέροντά μας την δικαιολογούμε, και για τους δικούς μας μισθούς και συντάξεις κάνουν πως κόπτονται οι προπαγανδιστές της και οι προσκυνημένοι. Από το εσωτερικό της χώρας ξεκίνησε χρόνια τώρα, στο όνομα της παγκοσμιοποίησης, η αντεθνική οικονομική και πολιτιστική αποδέσμευση της κοινωνικής και εξουσιαστικής ελίτ του τόπου μας από τα συμφέροντα του λαού. Αυτή προσεχώρησε στη Ευρωπαϊκή Ένωση, υποσχόμενη στον λαό καλύτερες μέρες και τον παραδίδει σήμερα δούλο των Γερμανών. Ο εχθρός λοιπόν ελλόχευε καιρό εντός των πυλών, προτού εμφανίσει την επανάστασή του σαν αναπόφευκτη οικονομική και πολιτειακή λαίλαπα.

Μα και έτσι να μην ήταν, ακόμη και μια καθαρά ξενική εισβολή, συνοδεύεται πάντα από έναν εσωτερικό εμφύλιο, καθώς πολλοί είναι αυτοί που σπεύδουν να συνταχθούν με τον κατακτητή και να του δώσουν εθνικό προσωπείο. Και αντίσταση ποτέ δεν προβάλλουν οι ευνοημένοι και οι βολεμένοι της κοινωνίας, τα κοινωνικά της παράσιτα και οι εξουσιαστές σατράπες της. Πολύ λίγους από αυτούς αντικατέστησε και ο Αλέξανδρος, ακόμη όταν κατέλαβε την Περσία, καθώς όλοι αμιλλώντο να τον υπηρετήσουν για να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Τα προσωπεία όμως δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το συλλογικό πρόσωπο του έθνους . Και το έθνος σαν τα ηφαίστεια εκρήγνυται ξάφνου από ένα μόνο σημείο, από μια ολιγάνθρωπη πνευματική και πολιτική πρωτοπορία, που διοχετεύει όμως προς τα έξω, όλη την συσσωρευμένη λαϊκή οργή. Γι’ αυτό και το επιφανειακό πολιτικό τοπίο της καθ’ υπαγόρευση δημοκρατίας και η όποια συναίνεσή του, δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Οι δυνάμεις της λαϊκής κοινωνικής φύσης είναι αυτές που τελικά θα δρομολογήσουν τις εξελίξεις και θα σαρώσουν τους ΝΑΙΝΑΙκους και την όποια τους επίπλαστη , ἤ πρόσκαιρη πλειοψηφία.