Ο κάλπικος δυϊσμός δεξιάς και αριστεράς

Σπύρος Παπαγιάννης

Στην δημοκρατία όμως, ο λαός είναι υπεράνω των κομμάτων του , ακόμα και των επαναστατικών. Η πρόσφατη οικονομική κρίση μας δίδαξε πως τα κόμματα εξουσίας εξαγοράστηκαν και τα δύο από το κεφάλαιο και πως οι κομματικές πειθαρχίες τους στρατεύθηκαν ενάντια του λαού και ενάντια της εθνικής κυριαρχίας του.

Οι εκλογικοί νόμοι, οι κομμένοι, ραμμένοι στα μέτρα αυτών, μα και της απέχουσας των πειρασμών της δημοκρατικής διακυβέρνησης κομμουνιστικής αριστεράς, καθώς και αυτή επωφελήθηκε από την ενισχυμένη αναλογική που δεν επέτρεπε την εμφάνιση νέων κομμάτων στο κοινοβούλιο, αποδείχθηκαν στην πράξη αντεθνικοί, καθώς  βοήθησαν την

κεφαλαιοκρατία όχι μόνο να περιορίσει μέσω αυτών την δημοκρατία, μα και να καταργήσει και την εθνική κυριαρχία.

Επομένως ο πολυκομματισμός, η μείωση της ισχύος όλων των κομμάτων  και ο εξαναγκασμός τους σε εσωτερικό εκδημοκρατισμό είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να μπορεί να υπερασπίζεται ο λαός τα δημοκρατικά του δικαιώματα από τα ίδια του τα κόμματα και τους επαγγελματίες της πολιτικής. Η παγκόσμια  αποτυχία του κομμουνισμού απέδειξε εξ΄ άλλου πως και ο πεφωτισμένος  μονοκομματισμός οδήγησε σε αδιέξοδα.  Ομοίως η  εμμονή της κομμουνιστικής αριστεράς να απέχει πρακτικά της εξουσίας  και να κεφαλαιοποιεί μόνο πολιτικά τους ψήφους της, για να συντηρεί αέναα τον επαναστατικό πυρετό της, την  κατέστησε πολιτικό αντέρεισμα της κεφαλαιοκρατίας, καθώς  αντιπολιτεύεται από τα αριστερά όποιον αντιπολιτεύεται και εκείνη.  

Κατά σύμπτωση και η σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κεφαλαιοκρατική δεξιά χρειάζεται κι’ αυτή μια ρηχή δημοκρατία, για τα προσχήματα και μόνο, για να διοικεί ουσιαστικά την  κοινωνία μέσω των νόμων της αγοράς, του Ευρώ, των μνημονίων και των ξένων επικυριάρχων. Κανείς επιπλέον πέραν όλων τούτων, δεν μπορεί να αποδείξει αν ένας ειρηνικός υπερεπαναστάτης, που αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, μόνο μέσω της ταμπέλας του κόμματός του, των πομπωδών του διακηρύξεων, των απεργιών και διαδηλώσεων, μα δεν επαναστατεί ουσιαστικά, ούτε διεκδικεί την δημοκρατική εξουσία, δεν είναι κούφιος επαναστάτης, σκιάχτρο και μπαμπούλας του κεφαλαίου, για να μπορεί  η δεξιά να τρέφεται απ’ την αριστερά, μα και να την τρέφει ταυτόχρονα.  Αν λοιπόν ο Τσίπρας είναι για τους ανένδοτους επαναστάτες ο νέος Ανδρέας και το νέο ανάχωμα του κεφαλαίου, αυτοί είναι το διαβολικό του άλλοθι  για να μπορεί να βγάζει κομμουνιστικά σκιάχτρα από την ντουλάπα του και να κηρύσσει εθνοσωτήριες πανστρατιές, όταν βλέπει πως η προδοσία της πατρίδος του δεν πέρασε.. Ο Σύριζα αποτελεί αυτήν την στιγμή το ορόσημο όπου συναντώνται οι δύο καθεστωτικές προπαγάνδες, της δεξιάς και αριστεράς και η υπερκόσμια εκείνη, των ΜΜΕ, που δανείζονται εκ περιτροπής η κάθε μία τα λόγια της άλλης.

Η καταγγελλόμενη από την προπαγανδιστική αυτή συμμαχία των τριών ανευθυνότητα του Σύριζα, εμφανίζει έμμεσα το  ΚΚ να ανησυχεί, μην και καταγγελθεί το μνημόνιο. Ο νεοφιλελεύθερος φασισμός, μα και ο αποστρατικοποιημένος ερυθρός, που πολεμούν την δημοκρατία με τα όπλα της, την ελεύθερη υποτίθεται πληροφόρηση και τις ελεύθερες εκλογές, δεν πρέπει να περάσουν, ούτε από τα δεξιά, μα ούτε και από τα αριστερά για να συναντηθούν  πάνω στα  «πολωνικά ερείπια» της καταργημένης ουσιαστικά δημοκρατίας, στην οποία ποτέ και οι δυό τους  πραγματικά δεν πίστεψαν.  Όμως την χρησιμοποιούν σα μέσο συνέχισης του ακήρυχτου, στημένου, σχιζοφρενικού πολέμου τους, που μέσω του δόλου, της πολιτικής λάσπης και της κινδυνολογίας δεν θέλουν να αφήσουν ποτέ τον ερασιτέχνη της πολιτικής, λαό, να συνθέσει πολιτική σκέψη, μα ούτε και να αποδράσει από το πολιτικό φρενοκομείο του. Αν κατέρρευσε λοιπόν ο επίπλαστος δικομματισμός της ΝΔ και του Πασοκ, πρέπει να καταρρεύσει κάποτε και ο επίπλαστος δαιμονοποιημένος δυϊσμός της δεξιάς και αριστεράς, που πάνω σε μία παραλλαγή του είχε στηριχθεί και ο κάλπικος δικομματισμός του Πασοκ και της ΝΔ.

Αν ο Σύριζα αφεθεί να γίνει το νέο Πασοκ, η δεξιά είναι αυτή που με τις δεξιές πανστρατιές της εργάζεται ήδη προς τούτο και για τον νέο πολιτικό διχασμό του λαού, που θα επιτρέψει στην ίδια να τρέφεται με αριστερές κονσέρβες μα και στον Σύριζα να τρέφεται  τις κινδυνολογίες  των αντιπάλων του. Κάτι κάλπικο λοιπόν υπάρχει πράγματι από την γένεσή του στο βασίλειο της κάλπης.