Η εκδίκηση του απατημένου μικροαστού

Σπύρος Παπαγιάννης

Ναι εγώ είμαι μαντάμ Σουσού, ο απατημένος σου σύζυγος, ο Παναγιωτάκης, εγώ που σε ντρόπιαζα άπαξ και πήρες εξουσία και σου ανοίξαν διάπλατα όλοι τα σαλόνια τους και άρχισες να πίνεις σαμπάνια Πομερύ  και τίποτε άλλο και εκεί που μου έλεγες το «Ευρώπη, Νάτο, το ίδιο συνδικάτο», μου έγινες φεντεραλίστρια και άρχισες να κοιμάσαι με τους Φον που σου  φέρναν τις μίζες και τα πεσκέσια από την Γερμανία.

Και μετά βάλθηκες να μου ξεριζώσεις τα αμπέλια και να φυτέψεις ακακίες, να μου σταματήσεις τις τευτλοκαλλιέργεις και τα εργοστάσια ζαχάρεως, να κλείσεις κάθε κρατικό εργοστάσιο, γιατί έλεγες είναι αμαρτία να έχει το κράτος και οι εργαζόμενοι εργοστάσια και να μην έχουν οι αφέντες  δουλειά, μια και δεν γίνεται να έχουν όλοι ταυτόχρονα. Έτσι έκλεισε
κι΄ εκείνο των λιπασμάτων που είχαμε φτηνό λίπασμα.  
 Άφησες και την ιδιωτική ακόμη Βιαμύλ να την πάρουν οι Γερμανοί για να την κλείσουν  και αφού μου έφαγες με τους εραστές σου τις οικονομίες μου στο χρηματιστήριο, μου ξεφούρνισες το Ευρώ, για να ‘ναι φθηνά τα λούσα σου και οι κολόνιες σου από το Παρίσι κι’ ας μην μπορούσα εγώ ούτε ντομάτα πλέον να καλλιεργήσω.

Άσε που με πλημμύρισαν από παντού τα εισαγόμενα και οι λαθρομετανάστες, που μυρίστηκαν και αυτοί σκληρό νόμισμα και πλάκωσαν από Ασία και Αφρική, για να δουλέψουν όσο όσο, έστω και για ένα κομμάτι ψωμί.

Και μετά σκέφθηκες πως και εγώ θα έπρεπε να δουλεύω για ένα κομμάτι ψωμί, σαν αυτούς και πως τζάμπα μου πλήρωνες μισθό και πως θα ΄πρεπε να μου φάς και την σύνταξη και να ‘μαι στο εξής ανασφάλιστος. 

Μα και να μου πάρεις την χώρα μέσα από τα χέρια για να την πουλήσεις όσο όσο στους ξένους, μαζί με τα πετρέλαιά της και το φυσικό αέριο και τα μεταλλεύματα, που σκόπιμα τόσα χρόνια δεν τα αξιοποιούσες, περιμένοντας να με χωρίσεις για να τα τραγανίσεις μαζί τους μια μέρα.

Έτσι λοιπόν μου κατήργησες πραξικοπηματικά, χωρίς να με ρωτήσεις,  την εθνική κυριαρχία, γιατί μόνο έτσι θα ήσουν  σίγουρη πως δεν θα σου ζητούσα ποτέ λογαριασμό. Και σχεδιάζεις και το ξεπούλημα όλων των λιμανιών, αεροδρομίων και ακτών της χώρας, του νερού και του ηλεκτρισμού της, του ταχυδρομείου και όποιων κρατικών τραπεζών απέμειναν ακόμα, για να σαι σίγουρη πως είμαι πλέον πανί με πανί, πριν με πετάξεις στα αζήτητα.

Και η πλάκα ήταν πως πίστευες πως θα έμενα πάντα ο πιστός απατημένος σου σύζυγος, να με φτύνεις μπροστά στους ξένους ως αναξιοπρεπή, βλάκα, διεφθαρμένο και ΄γώ να τα καταπίνω όλα μην  και σε χάσω, που θα βρώ άλλη, μια γυναίκα έχει το κοινοβούλιο κι αυτή γριά, την Παπαρήγα, να κάνει  την γεμάτη αράχνες επαναστάτρια.

  

Μα έλα που αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, μα αγαπάει και τον νοικοκύρη και εκεί που δεν το υπολόγιζες βγήκε ένας νεαρός Διγενής από το ξεχασμένο πολιτικό φυτώριο του Σύριζα, γιατί εκεί με τις πολλές πολιτικές συνιστώσες δεν είχε σκεφθεί φαίνεται να πάει ο Ηρώδης του πολιτικού κατεστημένου, που πνίγει στις κούνιες τους όσα πολιτικά νήπια δεν είναι του συναφιού του.

Και τώρα τρέχεις και δεν προφταίνεις και θέλεις να επαναδιαπραγματευθείς την τιμή σου και το στεφάνι σου και παριστάνεις πως είσαι η μόνη που ξέρει να κάθεται στον καναπέ της εξουσίας σαν βασίλισσα και να σταυρώνει τα πόδια, μα και τα χέρια, την ίδια στιγμή που οι Γερμανοί σταυρώνουν εμένα, τον κυρίαρχο λαό.

Και τώρα φοβάσαι δήθεν μην αυτός ο άγνωστος παράγων της πολιτικής σκακιέρας κάνει κάτι και ταράξει την πολιτική σου λίμνη που βρώμισε. Ε, και, τι έγινε κι’ αν θέλεις να σου πω κι’ αυτό  Σουσού, πως ποσώς με ενδιαφέρει, τι θα κάνει και αν θα κάνει κάτι. Το μόνο που θέλω είναι να σε βλέπω να αγωνιάς λιγουλάκι και συ που πας να χάσεις την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά μέσα από τα χέρια σου.

Άντε λοιπόν να γκρεμοτσακιστείς σε ένα μήνα από το σπίτι μας και να πάς σαν τον Χριστοφοράκο στην  Γερμανία, μια που εσύ, η Σουσού είσαι που θέλεις τον Γερμανό σου  και όχι ο Ελληνικός λαός, γιατί αλλιώς, πες αλεύρι, ο Τσοχατζόπουλος σε γυρεύει.