Οίνος άκρατος ἤ νερωμένος; Και πόσο νερωμένος;

Σπύρος Παπαγιάννης

Παρατηρήσαμε στην πρώτη, και παρατηρούμε εντονώτερα στην τρέχουσα δεύτερη προεκλογική περίοδο, μία προσπάθεια των δημοσιογράφων να αποσπάσουν από τον φιλοευρωπαίο, καθ’ ομολογίαν του, ηγέτη του Σύριζα, το σχέδιό του, με πάσα λεπτομέρεια, για το πώς θα κινηθεί διαπραγματευτικά απέναντι στο μπετόν αρμέ της Μερκέλειας Ευρώπης και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που εμφανίζει
όμως χάρη στο εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαρτίου και της παρουσίας της αριστεράς στην πρώτη γραμμή των αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων της εθνικής πολιτικής αντίστασης, σημεία ρηγματώσεως.

Δεν καταλαβαίνουν όμως αυτοί οι έμπειροι του είδους αναλυτές ότι είναι ανόητο να ζητάς από κάποιον να σου πεί πως θα πολεμήσει, αν θα προχωρήσει έρποντας, ή θα πάει όρθιος και περήφανος στο άλογό του σα δερβίσης, αν θα κάνει γιουρούσι ακάλυπτος, ή θα ντυθεί σαν πεζοναύτης με στολή παραλλαγής και προσθέσει και φυλλώματα ακόμη δένδρων πάνω της.
Του ζητούν να τους ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων, αν θα λιποτακτήσει σαν θα δεί τα σκούρα, όπως οι προηγούμενοι, ή θα πέσει ηρωϊκά μαχόμενος, παίρνοντάς μας όλους μαζί στον ηρωϊκό λαιμό του.

Τελικό συμπέρασμα. Δήλωσε εξ αρχής αν είσαι ήρωας, για να φύγουν από κοντά σου όσοι είναι δειλοί, ή δήλωσε εξ’ αρχής αν είσαι σώφρων ή δειλός, για να φύγουν από κοντά σου οι γενναίοι.

Και αυτό πρέπει να το ξέρουν προκαταβολικά αυτοί που θα σε ψηφίσουν, μα και οι ξένοι που περιμένουν να ακούσουν ως που σκοπεύεις να τραβήξεις το σκοινί, ώστε να είναι και αυτοί προετοιμασμένοι, αν πρέπει να τεντώσουν αντίστοιχα το σκοινί της διαπραγμάτευσης, ή να το χαλαρώσουν.
Και δεν ομολογούν αυτοί οι έγκριτοι δημοσιογράφοι, πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έχει θεσπίσει θεσμούς ελέγχου των πολιτικών, μα και ότι η πολιτική από την άλλη δεν μπορεί να μπεί σε κονσερβοκούτι, όσο καλό και αν θα ήταν αυτό για να προστατευθεί σε κάποιο βαθμό ο λαός από τους δημαγωγούς και τους πολιτικούς απατεώνες.
Επειδή η δημοκρατία δεν είναι άμεση, μα έμμεση και αυτήν ειδικά την στιγμή που γίνεται οικονομικός πόλεμος δεν μπορείς να ζητάς από τον πολιτικό μαχητή να σου αποκαλύψει το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά του, για να ξέρεις ποιόν και τι ψηφίζεις.
Όταν όλοι όμως όσοι κυβέρνησαν αυτήν την χώρα μέχρι σήμερα υπετάγησαν στο πολιτικό κατεστημένο, ντόπιο και διεθνές και όταν δεν διαφαίνεται εκ του μακρόθεν άλλη σανίδα σωτηρίας στο πολιτικό στερέωμα, και όταν κι’ εκείνοι ακόμα που κάνουν τους επαΐοντες της επανάστασης δεν σου υπόσχονται έξοδο από την φυλακή, καθότι φυλακή γι’ αυτούς είναι όλη η κοινωνία και ο πλανήτης ακόμα, ποια εναλλακτική λύση έχει ο ψηφοφόρος από το να εμπιστευθεί εκείνον που του λέει, αρνήσου εδώ και τώρα να σκάψεις τον τάφο σου..

Όταν λοιπόν από την προηγούμενη κατοχή, ξέρουμε πως οι Γερμανοί σε βάζαν να σκάψεις τον λάκκο σου, πριν σε ρίξουν μέσα, τώρα που βλέπουμε πως σκάβουν τον λάκκο ολόκληρης της χώρας με τα μνημόνιά τους, γιατί θα πρέπει να μπούμε με την θέλησή μας μέσα;
Όταν σε κυνηγούν οι οικονομικοί δολοφόνοι, ζητάς το αρχιτεκτονικό σχέδιο του κτιρίου για να αποφασίσεις από ποια πόρτα του θα δραπετεύσεις; Και αν φαντάζει ο σωτήρας σου κοντορεβιθούλης, μπροστά στους δράκους της παγκοσμιοποίησης, προτιμάς τους δράκους;
Όταν θα έχει τον λαό από πίσω του, ποιος θα τολμήσει να γκρεμίσει την πόρτα του πολυτεχνείου; Και ο Μωϋσής όταν έβγαλε τους Εβραίους από την Αίγυπτο, τι τους είχε υποσχεθεί πέρα από ελευθερία;
Ας μην φιλολογούν λοιπόν οι έγκριτοι δημοσιογράφοι για το κρασί του Σύριζα, ας μην χαίρονται που το νερώνει από την μια και ας μην αγωνιούν από την άλλη που δεν το νερώνει πολύ.
Ας μην θέλουν και τους επαναστάτες απογοητευμένους, μα και τους συντηρητικούς αναστατωμένους και αν ξέρουν αυτοί σαν τον Σαμαρά ποιό είναι το καταλληλότερο προς πόση μίγμα οίνου και ύδατος. ας κατέβουν στην πολιτική να το προτείνουν, εξ’ αρχής.
Ας μην ζητούν λοιπόν ασφάλιστρα κινδύνου και από αυτούς που ψάχνουν να βρούν μια έξοδο διαφυγής από το πολιτικό φρενοκομείο του καθεστωτικού μονοδρόμου.
Ας μην ζητούν να τους εγγυηθούν τον ύπνο τουλάχιστον της φυλακής και το φαγητό της, για να δραπετεύσουν. Και ας μην ρωτούν μονότονα τις ίδιες ερωτήσεις, όσες απαντήσεις και αν πήραν, για να φαίνεται πως οι ερωτήσεις τους δεν βρίσκουν ουσιαστική απάντηση και να γίνουν καθεστώς στο υποσυνείδητο των ακροατών τους.

Και όταν στήνουν συζητήσεις, ας κρατούν, όσο μπορούν βέβαια, συναισθηματική ουδετερότητα και ας μην αγωνιούν τόσο πολύ για το μέλλον αυτού του τόπου, μπροστά στον κίνδυνο να μην κυβερνηθεί αυτός με την γνωστή, δοκιμασμένη συνταγή της σταθερότητος, ασφάλειας, υπανάπτυξης και υποτέλειας.
Ως τηλεοπτικοί οικοδεσπότες λοιπόν ας μην μεταδίδουν τον προσωπικό πανικό τους στους τηλεθεατές, όπως δεν έδειξαν να επηρεάζονται από τον προσωπικό πανικό των πολιτών, όταν αυτοί αυτοκτονούν μαζικά στην κοινωνία, μπροστά στα προσωπικά τους αδιέξοδα που τους δημιούργησε αυτός ακριβώς, ο πολύ ακριβός πράγματι δρόμος της καθεστωτικής σωτηρίας που προβλέπει πως το καθεστώς τουλάχιστον, αν όχι ο λαός, θα έχει διασωθεί το σωτήριον έτος 2040.

Κρατήστε την ψυχραιμία σας λοιπόν καλοί μου άνθρωποι, όπως θα έλεγε και ο Βέγγος. Και θυμηθείτε πως μπροστά στα δύο ή τρία δις που πρέπει να εξευρεθούν για να ισοσκελισθεί ο προϋπολογισμός της χώρας, πόσα περισσότερα είναι τα 14, που βάσει του μνημονίου πρέπει να εξευρεθούν μετεκλογικά. Και πως όταν η οικονομία καταρρέει ήδη εντός μνημονίου, το ζητούμενο αυτών των εκλογών δεν είναι ουσιαστικά ποιος θα παραλάβει την καυτή πατάτα της κατάρρευσής της, και με ποιο νόμισμα θα επέλθει αυτή, ή σε ποιο νόμισμα θα καταλήξουμε μετά από αυτήν, αλλά σε ποιόν θα περιέλθει η κυριαρχία αυτής της χώρας, στους δανειστές; και στην κ. Μέρκελ, ή θα παραμείνει τελικά στα χέρια των παλιών ιθαγενών κατοίκων της;
Και πως σε μια τέτοια περίπτωση θα προστατευθεί το ντόπιο κεφάλαιο από τους εργαζόμενους αυτής της χώρας, που τόσο ανελέητα μαστίγωσε και εξαθλίωσε τα τελευταία χρόνια;

Γι’ αυτό και η παράδοση της χώρας στους υπερεκπολιτισθέντας από τον Ελληνικό πολιτισμό, στο διάστημα των τελευταίων εκατονταετιών βαρβάρους, θα ήταν, όπως λέει και το ποίημα του Καβάφη, μια κάποια λύση. Αυτό λοιπόν είναι το ουσιαστικό πολιτικό διακύβευμα, με τους βαρβάρους απλώς, ως ισότιμοι εταίροι τους, ή ύπο τους βαρβάρους, υπό την σκέπη και προστασία τους;
Ω Ελλάς, Ελλήνων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα, και πως τούτη η γαϊδουριά έγινε ευρωγκλαμουριά.