Χρειαζόμαστε ηγέτες που λένε την αλήθεια και όχι δημαγωγούς για να σωθούμε.

ΣΝΕΒΕΜΠΕΤ

Την εβδομάδα μετά τις εκλογές της 6^ης Μαΐου,  ζήσαμε ένα πολιτικό θέατρο του παραλόγου, αν μη μία πολιτική ιλαροτραγωδία σε 7 πράξεις. Το πολιτικό προσωπικό τής χώρας απεδείχθη πραγματικά κατώτερο των περιστάσεων, των σημερινών ιστορικών στιγμών. Το εθνικό συμφέρον βρισκόταν δεύτερο ή και τρίτο στις προτεραιότητες όλων ανεξαιρέτως των κυρίων αυτών. Προηγούντο
το κομματικό και το προσωπικό συμφέρον.

Όλοι ανέγνωσαν το μήνυμα της κάλπης με τα δικά τους κομματικά γυαλιά ο καθένας. Γνώριζαν, βεβαίως, ποιο ακριβώς ήταν το μήνυμα, αλλά προέβαλαν την πτυχή που συνέφερε στον καθένα. Τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας δεν έβλεπαν τη λαϊκή καταγγελία των απεχθών αντικοινωνικών και αντιαναπτυξιακών μέτρων του μνημονίου, αλλά μόνο το μήνυμα για μία κυβέρνηση συνεργασίας.

Ο «νικητής» της 6^ης Μαΐου ΣΥΡΙΖΑ, δεν έβλεπε την ανάγκη κυβέρνησης συνεργασίας, παρά μόνον κυβέρνησης της αριστεράς, όπως, επίσης, μόνον την καταγγελία του μνημονίου και μάλιστα στο σύνολό του. Άλλος μιλούσε για αναγκαστική κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλος πρότεινε ένα σύνολο προτάσεων προγράμματος, που στην πλειονότητά τους δεν είχαν καμία σχέση με την άμεση αντιμετώπιση των επειγόντων προβλημάτων.

Πέραν αυτού, όλοι διέπραξαν, κατά την γνώμη του γράφοντος, ένα ατόπημα κατά της δημοκρατίας, ή της δημοκρατικής τάξης. Θέλησαν όλοι να αποκλείσουν από τις συζητήσεις και τις επαφές τους την ακραία «Χρυσή Αυγή» επειδή πρεσβεύει θέσεις υπέρ του ναζισμού και έχουν τάσεις ναζιστικές. Από μία άποψη είχαν απόλυτο δίκιο Αλλά, είτε το θέλουμε είτε όχι, στο κόμμα αυτό είχε επιτραπεί από τις δικαστικές αρχές να λάβει μέρος στις εκλογές και, είτε το θέλουμε είτε όχι, περίπου 425.000 Έλληνες, άλλοι ίσως από λάθος άλλοι ίσως από θυμό και αντίδραση και άλλοι ίσως επειδή έχουν τις ίδιες πεποιθήσεις, το ψήφισαν και το έστειλαν στην Βουλή. Θεωρώ λοιπόν, ότι μόνον και μόνον για λόγους δημοκρατικής και συνταγματικής τάξης, δεν έπρεπε να ζητήσουν τον αποκλεισμό του από τις συζητήσεις.

Ας επανέλθουμε, όμως, στην ουσία των πραγμάτων και στην κατάσταση όπως τη διαμόρφωσαν οι πολιτικοί μας.

Η ΝΔ άρχισε να τονίζει την ανάγκη επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, θέση την οποία δεν είχε εγκαταλείψει, είναι αλήθεια, αλλά την είχε βάλει κάπως στο… χρονοντούλαπο.

Το ΠΑΣΟΚ έκανε στροφή 180 μοιρών και μιλά πλέον για ριζική αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου.

Η ΔΗΜΑΡ υποστηρίζει τη σταδιακή απαγκίστρωση.

Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ είναι υπέρ της μονομερούς καταγγελίας του μνημονίου, χωρίς να αναλογίζονται το τι ακριβώς σημαίνει μονομερής καταγγελία διεθνούς συμβάσεως, παρά τις συνεχείς δήθεν διαβεβαιώσεις του προέδρου τους.

Τα δύο άκρα είναι σταθερά στη μονομερή καταγγελία του μνημονίου και, βεβαίως, το ΚΚΕ υπέρ της καταργήσεως του σημερινού δημοκρατικού πολιτεύματος.

Τέλος έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου τα νερά είναι περισσότερο θολά από όσο φαίνονται και εμφανίζονται. Βεβαίως, είναι δύσκολο να συμβιβάσεις περί τις 12 διαφορετικές τάσεις ενός πολιτικού συνασπισμού. Πάντως, ενώ προεκλογικά και τις πρώτες μετεκλογικές ώρες ο Πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας μιλούσε συνεχώς περί μονομερούς καταγγελίας τού συνόλου του μνημονίου, διαισθανόμενος την αντίδραση του κόσμου σε μία εγκατάλειψη του ευρώ όπως και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες (μέχρι και οικονομικής καταστροφής) από την επανυιοθέτηση της δραχμής, άλλαξε ρότα και τώρα μιλά για καταγγελία αλλά με παραμονή στο ευρώ.

Αυτή την καινούργια θέση μπορεί να την υποστηρίζουν ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Δραγασάκης, αλλά υπάρχουν άλλα στελέχη, όπως ο κ. Στρατούλης ή ο κ. Παπαδημούλης, οι οποίοι συνεχίζουν να μιλούν περί μονομερούς καταγγελίας υποστηρίζοντας μάλιστα (κ. Παπαδημούλης στην πρωϊνή τηλεοπτική ενημερωτική εκπομπή του ΣΚΑΪ) ότι «εάν θες να κάνεις ομελέτα σπάζεις αυγά».

Αυτό είναι δυστυχώς το σημερινό πολιτικό σκηνικό και οι θέσεις ή «θέσεις» των διαφόρων κομμάτων. Είναι δε βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύς εξαρχής επεδίωξε τη διεξαγωγή νέων εκλογών. Διότι, εάν πράγματι πιστεύει ότι πρέπει να παραμείνουμε στο ευρώ, η καταγγελία του μνημονίου δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο, παρά σοβαρή και ριζική επαναδιαπραγμάτευσή του. Άρα, θα μπορούσε κάλλιστα να συζητήσει με τους λεγόμενους «μνημονιακούς» τη διαμόρφωση ενός κοινού προγράμματος με στόχο τη σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο με αρχική έμφαση στην κατάργηση ορισμένων αντικοινωνικών μέτρων.

Γεγονός, όμως, είναι ότι κατά βάθος ο ΣΥΡΙΖΑ εννοεί την αναδιαπραγμάτευση ολόκληρου του μνημονίου, δηλαδή και των προβλέψεών του περί ριζικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, δραστικής μειώσεως του δημόσιου τομέα, αποκρατικοποιήσεις άχρηστων ή ευρωβόρων και παραλυμένων ΔΕΚΟ. Στην ουσία, ο κ. Τσίπρας θέλει τη διατήρηση του δημόσιου τομέα πιεζόμενος, άλλωστε, και από την «πελατεία» των διάφορων συνδικαλιστών του Δημοσίου που αποχώρησαν από το ΠΑΣΟΚ και προσαρτήθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, με απώτερο σκοπό να διατηρήσουν τα διάφορα ληστρικά προνόμιά τους εις βάρος των υπολοίπων Ελλήνων.

Αλλά, στη σημερινή παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα είναι αδύνατο να έχεις οικονομική ανάπτυξη και δημιουργία πλεονασμάτων με παράλληλη διατήρηση ενός σωστού κοινωνικού κράτους, εάν δεν προχωρήσεις στις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Και όλοι γνωρίζουν, ακόμη και ο κ. Τσίπρας, ότι οι Ευρωπαίοι και η τρόϊκα θα είναι πρόθυμοι να επαναδιαπραγματευθούν τα δυσβάστακτα δημοσιονομικά μέτρα για να μειωθεί ουσιαστικά το βάρος που έχει πέσει στους ώμους των πολιτών, αλλά ούτε λέξη θέλουν να ακούσουν περί εγκαταλείψεως των μεταρρυθμίσεων.

Την αρχή ότι τον αντίπαλό σου τον πολεμάς αποτελεσματικότερα από μέσα και με τα δικά του εργαλεία την γνωρίζουν αρκετοί από τους πολιτικούς αρχηγούς μας. Και αυτό επιδιώκουν να κάνουν. Να βελτιώσουν κατά πολύ τους όρους του μνημονίου βοηθώντας την κοινωνική ανακούφιση και οικονομική ανάπτυξη διαπραγματευόμενοι σοβαρά με τους εταίρους και δανειστές μας μέσα στο δικό τους γήπεδο και βασιζόμενοι στη νωπή εντολή του ελληνικού λαού.

Υποψιάζομαι ότι την παραπάνω αρχή μάλλον την γνωρίζει και ο κ. Τσίπρας. Εάν δεν την ακολουθήσει, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι η χώρα θα εισέλθει σε τεράστιες περιπέτειες, από τις οποίες δεν θα υπάρχει η δυνατότητα απεμπλοκής. Ένα μέλλον περισσότερο από ζοφερό για έναν λαό που τα τελευταία 30 χρόνια έχει συνηθίσει σε μία πολύ πιο άνετη ζωή και, μάλιστα, με αρκετά χρήματα χωρίς πολύ κόπο.

Εάν, όμως, ακολουθήσει την παραπάνω αρχή, τότε θα μπορούσε σοβαρά να σκεφθεί εάν θα έπρεπε να αλλάξει το όνομά του και να το κάνει Ανδρέας Παπανδρέου. Διότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν θα σεβασθεί όλες τις δεσμεύσεις του απέναντι στο εκλογικό σώμα. Και, όπως ο Α. Παπανδρέου που δεν έδιωξε τις «αμερικανικές βάσεις του θανάτου», που δεν βγήκε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ όπως υποσχόταν, έτσι και ο κ. Τσίπρας θα μειώσει τον δημόσιο τομέα, θα κάνει αποκρατικοποιήσεις, θα κάνει μεταρρυθμίσεις.

Ας το συνειδητοποιήσουμε πρώτοι εμείς, οι ψηφοφόροι. Ωραίος ο λαϊκισμός και τα λόγια που χαϊδεύουν, όπως το «λεφτά υπάρχουν», αλλά επιτέλους χρειαζόμαστε σοβαρή προσπάθεια, κόποι και ιδρώτας για να μην στηριζόμαστε σε δανεικά για να έχουμε την βόλη μας.

Και γι’ αυτό χρειαζόμαστε πολιτικούς ηγέτες που μας λένε την αλήθεια, τα «σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη». Δεν χρειαζόμαστε δημαγωγούς που λένε αυτά που θέλουμε να ακούσουμε προς τέρψιν και ευχαρίστησή μας, αλλά στο τέλος, με τη μία ή την άλλη δικαιολογία, δεν τα εφαρμόζουν.