Με την λογική των αμνών

Σπύρος Παπαγιάννης

Μας λένε πως τα κόμματα της εξουσίας που υπέγραψαν το μνημόνιο,  μας οδηγούν στην καταστροφή.

Κι’  είναι πράγματι αυτά που μας έφθασαν ως εδώ, προτείνοντάς μας κάθε φορά τον πιο σίγουρο δρόμο για την κοινωνία, με τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό ηγέτη, παρακάμπτοντας  κάθε φορά την  εναλλακτική παράπλευρη οδό της  άλλης εξουσιαστικής πρότασης, του έτερου

των εξουσιαστικών διδύμων, με τον δεύτερο καταλληλότερο για πρωθυπουργό, που θα γινόταν όμως και πάλι ο καταλληλότερος της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.  Και αυτός όμως ποτέ δεν είχε ουσιαστικά κάτι διαφορετικό να προτείνει, παρά μόνο άλλα πρόσωπα για να κάνουν τα ίδια πράγματα, αυτά δηλαδή που όταν γίνονται δεν λέγονται και όταν λέγονται δεν γίνονται και να πουν τα ίδια ψέμματα, με άλλη όμως ρητορική και φρασεολογία.

Τώρα λοιπόν που τα κόμματα αυτά, παρά το κακό που έκαναν στον τόπο ξεπέρασαν την χρόνια αντιδικία τους και  χάριν του λιγότερου κακού για τη πατρίδα, υπέγραψαν ότι υπέγραψαν,

τώρα που οι δύο καταλληλότεροι για πρωθυπουργοί πορεύονται πιο κοντά από ποτέ, έτοιμοι παρά την αντιδικία τους να δώσουν τα χέρια αν χρειασθεί για να σώσουν από κοινού τον τόπο, αν δουν πως δεν μπορούν να τον σώσουν από μόνοι τους, μα και ο ένας από τον άλλο,

τώρα λοιπόν  που η σκιά της καθεστωτικής ομόνοιας άρχισε να πέφτει στον τόπο,

τώρα εμείς οι αχάριστοι θα πούμε όχι;

Και όλοι αυτοί που είναι στα πιο υπεύθυνα  από τα ανευθυνοϋπεύθυνα γενικά κόμματα δεν βλέπουν την προδοσία και την καταστροφή  που έρχεται με το μνημόνιο  και θα την δούμε εμείς, ο απλός λαός;  Μα εμείς δεν είμαστε για να κρίνουμε πολιτικές, μα πολιτικούς.

Εμείς δεν μπορούμε να πούμε ποιός  δρόμος είναι ο πιο σωστός και τι θα μπορούσε να ήταν λιγότερο καταστροφικό από το καταστροφικό μνημόνιο και τα παιδιά του, καθώς το καταραμένο έχει μάθει να γεννοβολάει από μόνο του. Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ποιος είναι ο καταλληλότερος για να μας οδηγήσει στο πεπρωμένο μας. Ο ένας από τους πιο κατάλληλους υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο και μετά το δεύτερο. Ο έτερος, που δεν υπέγραψε το πρώτο, γιατί δεν χρειάσθηκε, μια που θα περνούσε με απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και  το κατάκρινε γι’ αυτό με πάθος, ως καταστροφικό, υπέγραψε το δεύτερο, που αποτελεί  χειρότερη έκδοση, κατά αρχική του ομολογία του πρώτου, καλύτερη όμως, σύμφωνα με την ύστερη γνώμη του, που στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα, καθώς μας δίνει πιο πολλά λεφτά, άσχετα αν κι’ αυτά θα περάσουν σαν διαβατάρικα πουλιά  από τα λογιστικά βιβλία του κράτους.

Όταν λοιπόν αυτοί οι  καταλληλότεροι για πρωθυπουργοί πέφτουν σε τόσες αντιφάσεις, πριν κουτσά στραβά κατασταλάξουν σε κάποια  απόφαση, πώς να κρίνω εγώ, ο απλός ψηφοφόρος, αυτήν την απόφαση;

Εγώ θα κρίνω απλώς τους ίδιους, από την γενικότερη αύρα τους, με το ένστικτό μου και μόνο. Αν αρρωστήσω, δεν θα πάω να σπουδάσω Ιατρική για να κρίνω τις συμβουλές των ιατρών μου, αλλά  θα διαλέξω γιατρό, ρωτώντας και μαθαίνοντας ποιος είναι ο καλύτερος.

Ε,  έτσι και τώρα διαλέγω γιατρό για την χώρα και τι γιατρό, τον καλύτερο, από το Κολωνάκι, καθηγητή πανεπιστημίου, σπουδαγμένο στα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής, με προϋπηρεσία στο εξωτερικό και την Ευρώπη, στις μεγαλύτερες τράπεζες και που ο άνθρωπος μου το λέει, να μην διανοηθώ να σταματήσω την θεραπεία,  που αν και έχει παρενέργειες, θα σταματήσουν αυτές μέχρι το 2020, και μετά έχει ο Θεός, θα βρεθεί, που θα πάει και το φάρμακο της αρρώστειας μου.

Και από την άλλη θα έχετε ακούσει, πως το μισό φάρμακο του ασθενούς είναι η πίστη στον γιατρό του.. Πως λοιπόν εγώ να μην πιστεύσω τον περισπούδαστο  αυτό γιατρό που μου προτείνει την πιο επώδυνη από όλες θεραπεία, μα την πιο Ευρωπαϊκή και εγγυημένη ταυτόχρονα από όλους τους παγκόσμιους οργανισμούς της παγκοσμιοποίησης και να ακολουθήσω εναλλακτικές μορφές Ιατρικής,  βοτανοθεραπείες, φυσιοθεραπείες, ή και το μακριά από τα φάρμακα, που ακούγεται όλο και συχνότερα. Τώρα βέβαια είναι και το χρηματικό θέμα, δεν λέω, γιατί ο καθηγητής και η θεραπεία του κοστίζει λίγο ακριβά και πρέπει να ξεπουλήσουμε την εθνική κυριαρχία μας, την χώρα μας, λιμάνια, αεροδρόμια, δάση, παραλίες, νησιά, υδροηλεκτρικά έργα, υδραγωγεία, δρόμους  και γέφυρες, νοσοκομεία και πανεπιστήμια, μα θα μείνουμε εμείς  τουλάχιστον ζωντανοί, ή  κάποιοι από εμάς, γιατί οι περισσότεροι θα πρέπει να μας αδειάσουν την γωνιά,

μια που στην Ελλάδα θα μείνουν μόνο οι καταλληλότεροι,

οι εκλεκτότεροι των εκλεκτών στον δημόσιο τομέα,

οι παραγωγικότεροι και εργατικότεροι των εργατικών στον ιδιωτικό,

οι λιτότεροι και ασκητικότεροι στην κοινωνία

και όλοι οι άλλοι θα πρέπει να μας αδειάσουν τον τόπο, μια που στην Ελλάδα ήρθε η επιφοίτηση του πνεύματος της αγοράς και οι  κρατούντες, είτε διεφθαρμένοι, είτε όχι, θα επιλέγουν στο εξής με αξιοκρατικά κριτήρια τους τυχερούς που θα μείνουν σ’ αυτήν την χώρα να τους υπηρετούν και να τους ψηφίζουν.

                     ΣΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ

   Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να ζούμε με τις δυνατότητές μας και δεν είναι στις δυνατότητες αυτού του τόπου να θρέφει εννιά εκατομμύρια  Έλληνες και να συντηρεί άλλα τόσα αυτοκίνητα.

Αυτή είναι η αλήθεια που προσπαθεί να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε το μνημόνιο, που δεν προσπαθεί να θεραπεύσει απλώς την οικονομία μας, μα και να χειρουργήσει επ’ ευκαιρία της οικονομικής κρίσης και την κοινωνία μας, που να μας κάνει άλλους ανθρώπους.

Συνειδητοποιήσαμε με το μνημόνιο πως το κράτος είναι πάνω απ’ όλα επιχείρηση και ανάλογα με τα χρήματα του ταμείου του, τώρα που το νόμισμά του δεν είναι δικής του κοπής, θα προσαρμόζονται οι μισθοί και οι συντάξεις, που τίποτε πια δεν θα είναι απόλυτο και σταθερό, μα όλα κυμαινόμενα, ανάλογα με τα έσοδα της προηγούμενης μέρας.

Στο μεγάλο σχολειό του μνημονίου γίναμε όλοι επιχειρηματίες, ακόμα και οι άνεργοι, που καταλάβαν σαν τέτοιοι πλέον, πως προηγείται η επιβίωση της επιχείρησης και πως σαν τον ιδιοκτήτη της, ο άνεργος πληρώνεται απ’ ότι μείνει, τελευταίος. Ποιός λοιπόν εργάτης μετά από αυτό δεν θα αποκτήσει επιχειρηματική συνυπευθυνότητα και ποιός θα μιλά πια για  συλλογική  σύμβαση εργασίας, όταν καμιά επιχείρηση δεν είναι ίδια από άποψη εσόδων με την άλλη;

Πέρασε λοιπόν η εποχή που κρυβόμασταν όλοι πίσω από μια άκαμπτη εθνική κυριαρχία και η δημοκρατία και οι νόμοι μας το ίδιο, πίσω από ένα  άκαμπτο εθνικό σύνταγμα. Τώρα ξέρουμε πως και η πατρίδα κατάσχεται, σαν την περιουσία μας και η δημοκρατία μας μπορεί να μεταβληθεί στο άψε σβήσε σε δημοκρατία δούλων και δεν έχει νόημα να περιμένει κανείς από την εργασία του να αποκτήσει περιουσία, ή να έχει καν περιουσία, στην Ελλάδα πρωτίστως, όταν ανά πάσα στιγμή μπορεί να κληθεί να επιστρέψει υπό μορφήν έκτακτων φόρων και εισφορών τα δεδουλευμένα του.

Τώρα ξέρουμε πως και η ακίνητη περιουσία δεν αποτελεί επένδυση, καθώς δίνει εύκολο στόχο στους φοροεισπράκτορες της μεγάλης κρατικής επιχείρησης, θυγατρική της οποίας είναι η όποια άλλη μικρότερη και πως η καλύτερη επένδυση είναι πάντα αυτή που γίνεται  σε ηδονές και αναμνήσεις καλοζωίας και καλοπέρασης.

           ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ      

   Ξέρω λοιπόν, εγώ ο απλός λαός  και καταλαβαίνω, πως για το καλό μου γίνονται όλα αυτά τα άχαρα και επώδυνα και πως το καλό μου περνάει μέσα από την πείνα μου, την ανεργία και την δυστυχία μου και πως μόνο οι πειθαρχημένοι λαοί, σαν τους Γερμανούς, που δεν αμφισβητούν τους ηγέτες τους, πάνε  μπροστά και τώρα με την παγκοσμιοποίηση, μόνο αν ακολουθήσουμε την συνταγή των Γερμανών, θα μπορέσει η χώρα μας, μα και η Ενωμένη Ευρώπη να προοδεύσει. 

Ξέρω ακόμη πως η χώρα αυτή ήταν πάντα σταυροδρόμι ξένων κατακτητών και ξένων συμφερόντων. Τώρα που τα ξένα αυτά συμφέροντα  μοιάζουν πιο συνασπισμένα από ποτέ, θα ψάξω εγώ, ο απλός απληροφόρητος ψηφοφόρος να βρώ το περιβόητο, θρυλούμενο εθνικό συμφέρον και  αφού το συγκρίνω με όλα τα προτεινόμενα  σε μένα στενά κομματικά συμφέροντα,  να επιλέξω το καλύτερο δυνατό για μένα,  μα και  για την πλειοψηφία των συμπατριωτών μου ταυτόχρονα;

Και προς τι όλη αυτή η προσπάθεια να αγκαλιάσω εγώ, ο μηδαμινός ψηφοφόρος, το εθνικό συμφέρον, όταν κανείς από τους ανωτέρους μου σε πολιτικό, κοινωνικό και κομματικό κύρος, πολιτειακούς παράγοντες δεν φαίνεται να διαπνέεται ιδιαίτερα από αυτήν την λεγόμενη εθνική συνειδητότητα και  αλληλεγγύη και από την υπαρξιακή αγωνία για την απώλεια τόσο εύκολα, στο πρώτο φύσημα του αέρα, της εθνικής κυριαρχίας;

Τι κι αν είμαι λοιπόν ένα από τα πρόβατα της  προαναγγελθείσης για μετά τις εκλογές, εθνικής σφαγής των εργαζομένων αμνών; Μπορώ εγώ να αλλάξω την μοίρα μου και να βγώ για πρώτη φορά έξω από το μονοπάτι της κομματικής μου σκέψης και της πνευματικής μου γενικότερα υποταγής; 

Για αυτούς όλους  λοιπόν τους λόγους κλείνω τα αυτιά μου στην όποια αμφισβήτηση και λέω, τίποτε δεν θα μπορούσε να είχε γίνει καλύτερο στην πατρίδα, αν δεν είχαν εκλεγεί οι κατά καιρούς καταλληλότεροι, που αν αυτοί απεδείχθησαν αναξιόπιστοι και κατώτεροι των περιστάσεων, φαντασθείτε τι θα είχε συμβεί αν είχαν επιλεγεί οι χειρότεροί τους, κατά την εκτίμηση της αλάνθαστης κοινής γνώμης.

Όμοια λοιπόν  τίποτε δεν μπορεί να γίνει και σήμερα καλύτερο από αυτό που θα κρίνουν και θα αποφασίσουν και πάλι οι καταλληλότεροι, οι γνωστότεροι, οι έχοντες το περισσότερον κύρος για να μας πάρουν την ευθύνη πάνω τους, αφού βέβαια την πάρουμε  δημοκρατικά πρώτα εμείς και τους την  δώσουμε. Και αφού ανήκουμε και θέλουμε να ανήκουμε στην πολιτισμένη δύση, πώς να μην λάβουμε υπ’ όψη τις επιθυμίες και τις συστάσεις των συμμάχων και συνεταίρων μας που μας συμβουλεύουν το καλύτερο και μας δείχνουν ποιοί είναι οι καλύτεροι για να εφαρμόσουν την θεραπεία που αυτοί υπέδειξαν και καθόρισαν την δραστική της ουσία;

                           ΔΕΝ ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΘΝΩΝ

   Εμπρός λοιπόν πατριώτες, όλοι μαζί να αγωνισθούμε για την πατρίδα, για να πέσουν τα μεροκάματά της και οι μισθοί της και όσοι δεν έχουμε δουλειά, θα το ξέρουμε πως  κάνει καλό στην πατρίδα η αναγκαστική αργία μας, γιατί ρίχνει το κόστος εργασίας και ζωής και έτσι ο τόπος μας θα γίνει μια μέρα ο παράδεισος του περαστικού επισκέπτη, ή επενδυτή και τότε σαν τον κουλοχέρη θα βρέξει ξαφνικά και απροειδοποίητα λεφτά ο ουρανός, αρκεί να ‘χουμε σακούλες μαζί μας να τα μαζέψουμε.

Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί στην προσπάθεια, άλλοι από εμάς να εφευρίσκουμε φόρους και άλλοι να τους πληρώνουμε, μα όλοι να συνηθίσουμε στην ιδέα πως κάθε στιγμή  μπορεί να ξεπεταχθεί από το πουθενά ένα νέο χαράτσι, και  να συνειδητοποιήσουμε πως οι φόροι θα σταματήσουν μόνο όταν το κράτος μας, μας  πάρει ότι έχουμε, για να πληρώσει τους μυστηριώδεις, χαμένους στην ομίχλη των αμαρτωλών συμβάσεων, δανείων και  όφ σόρ εταιρειών, δανειστές του..

Μπορεί να ξεπουλήσαμε ότι κοινόχρηστο είχε η πατρίδα, αυτό όμως δεν αρκεί, αν δεν προσφέρουμε ότι προσωπικό ακίνητο διατηρούμε ακόμη, καθώς είναι σκάνδαλο να έχουμε ακόμη περιουσία, όταν είναι απλήρωτοι οι δανειστές μας. Σ’ αυτούς λοιπόν  θα καταλήξουν εν καιρώ όλα  τα σπιτικά και υποστατικά αυτής της χώρας, που αφού δεν έμαθε να πουλάει τίποτε καλύτερο, πουλάει  συστηματικά τους πολίτες της και τα ανθρώπινα, εργατικά,  πολιτικά και εθνικά δικαιώματά τους.

Μπορεί βέβαια μερικοί μέχρι σήμερα να νόμιζαν ότι στην παγκοσμιοποίηση και στον πολυπολιτισμό της, η κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας θα συνέπιπτε χρονικά με  την κατάργηση του κράτους, επιφέροντας νομοτελειακά την συνένωσή του με την Ενωμένη Ευρώπη και ότι θα μπορούσαν έτσι οι πολίτες του να συνεχίσουν να ευημερούν σαν άτομα, απηλλαγμένα από την αχρείαστη εθνική τους ταυτότητα και συνειδητότητα.  Παραγνώρισαν όμως  το γεγονός πως η υποταγή των εθνών και των πολιτισμών στην λογική της ελεύθερης διεθνούς οικονομίας και των αγορών  και η μετατροπή του κλειστού εθνικού  κράτους σε ανοχύρωτο, ανοικτό τοιούτο, θα μετέτρεπε ταχέως το έλλειμμα εθνικής αυτοσυντήρησης, σε έλλειμμα πολιτειακής αυτοσυντήρησης , μα και κοινωνικής πρόνοιας και θα παρέδιδε πρόωρα το αδύναμο κράτος μας στην βουλιμία των ξένων δυνάμεων, μετατρέποντάς τα από κράτος δικαίου  σε κράτος κλητήρα και επιμελητή ξένων  συμφερόντων.

Το έθνος μας μπορεί λοιπόν να αφεθεί να πεθάνει,  το μέλλον μας όμως και το μέλλον όλων  των πολιτών του θα  συνεχίζει να ταυτίζεται με το κράτος ζόμπι της πεθαμένης εθνικής συνείδησης, που σαν επιχείρηση που άλλαξε χέρια, θα λειτουργεί εφεξής μόνο σαν τέτοια και  θα αντιμετωπίζει τους πολίτες της, σαν άχρηστους εν πολλοίς,  υπαλήλους.

Ας το πάρουμε λοιπόν απόφαση, πως για ένα διάστημα θα είμαστε όλοι μέτοχοι μιας πτωχευμένης κρατικής εταιρείας και με αυτήν θα πορευθούμε στις πλάτες, με την ελπίδα, όχι του να γίνει κάποτε κερδοφόρος, μα του να  παύσει να υπάρχει εντελώς ως αυτοτελής κρατική οντότητα και να απορροφηθεί πλήρως από μια άλλη μεγαλύτερη, ή παραγωγικότερη, παγκόσμια  τοιαύτη.. Κάτω από το πνεύμα της παγκοσμιοποίησης λοιπόν, εγώ ο συνειδητοποιημένος νεοφιλελεύθερος, εργαζόμενος αμνός, δεν προσδοκώ ανάσταση εθνών, μα τον τελειωτικό θάνατο των ετοιμοθάνατων κρατικών σχημάτων τους και την αντικατάστασή τους από ένα μεγαλύτερο που θα μας αναλάβει, αφού θα έχουμε προετοιμασθεί  ψυχολογικά για να μεταναστεύσουμε  συνειδησιακά, πολιτειακά και πολιτιστικά στην ίδια μέσα την πατρίδα μας.