Περί μεν Ευρώπης μη πολυπραγμονείν...πόλιν κτίζειν...

Ο Ισοκράτης μυθολογεί 

Η λέξη “ιώ”, λέει, είναι επίρρημα. Προέρχεται από την “ιωή” που σημαίνει την πνοή!

“ιώ ω Απόλλον”, “ιώ ω Απολλώνιε”, “ιώ Λακεδαίμον. “Αλλά σχετλιαστικόν και βακχευτικόν ουχ υποπίπτει αναλογία περί παθών”. (Ετυμολογικόν το Μέγα).

Η Ιώ ήταν όμορφο κορίτσι. Πριγκίπισσα του Άργους, κόρη του Ίναχου. Ο Δίας έσμιξε μαζί της μετά πολλών κόπων και βασάνων κι αφού πρώτα την μεταμόρφωσε σε αγελάδα οιστρηλατώντας την ως την Αίγυπτο. Στις όχθες του Νείλου,

γεννήθηκε ο Έπαφος. Ο Έπαφος έκανε μια κόρη που την ονόμασε Λιβύη.

Η Λιβύη σαγηνευθείσα από τον Ποσειδώνα γέννησε τον Βήλο και τον Αγήνορα. Ο ένας έγινε βασιλιάς της Αιγύπτου και ο άλλος βασιλιάς της Φοινίκης.

Ο Αγήνωρ (=ανδροπρεπής, ανδρείος) ενυμφεύθη την Τηλεφάεσσα (=την από μακριά φέρουσα φως;) και έκαναν τέσσερα παιδιά. Τρεις γυιους και μία κόρη.

Τον Κάδμο, τον Φοίνικα, τον Κίλικα και την Ευρώπη.

Η Ευρώπη, ως γνωστόν, απήχθη από τον μεταμορφωμένο σε ταύρο Δία.

Αν ο Δίας-ταύρος σταματούσε θα έπρεπε να υποκύψει στις ερωτικές του ορέξεις. Αν συνέχιζε την ξέφρενη πορεία του κινδύνευε να σκοτωθεί.

Έκτοτε, η Ευρώπη, αντιμετωπίζει τέτοιου είδους...ερωτοθανάτια διλήμματα.

Τα τρία αδέρφια της κίνησαν να την ψάξουν. Ευχή και κατάρα τους έδωσε ο Αγήνωρας:  “να μη γυρίσουν αν δεν την βρούν”.

Οι δύο, ο Φοίνικας και ο Κίλικας, κιότεψαν από τις κακουχίες και τα παράτησαν. Αυτή η αποτυχία ήταν αρκετή για να τους οδηγήσει στους θρόνους της Φοινίκης και της Κιλικίας αντιστοίχως.

Ο Κάδμος, πιο σκληρός και πιο πεισματάρης, συνέχισε τη συνοδεία της μητρός Τηλεφάεσσας.

Πέρασε από τη Ρόδο, τη Θήρα, τη Θάσο. Στη Θράκη έθαψε την μητέρα του.  Έφτασε και στην Ελλάδα όπου αποφάσισε να ζητήσει την συμβουλή του Μαντείου των Δελφών. Η Πυθία ρητώς τους απαγόρευσε να συνεχίσει την αναζήτηση της Ευρώπης.

“Περί μεν Ευρώπης μη πολυπραγμονείν, χρήσθαι δε καθοδηγώ βοΐ, και πόλιν κτίζειν ένθα αν αύτη πέση καμούσα” (Απολλόδωρος).

Ο Κάδμος υπάκουσε. Ακολούθησε τη δάμαλη.

Είχε περάσει πια τον Κηφισό και τους κάμπους της Πανόπης όταν η δάμαλις σήκωσε το κεφάλι της στον ουρανό κι έκανε τον τόπο να αντηχήσει από τα μουγκανητά της. Ύστερα, γυρίζοντας το βλέμμα της προς εκείνους που την ακολουθούσαν, ξαπλώθηκε στο τρυφερό χορτάρι. (Οβίδιος)

“ Ο ήρως, με την σειρά του, εσταμάτησε, ευχαρίστησε τον θεό, εφίλησε την ξένη γη κ' εχαιρέτησε τα βουνά και τους κάμπους που έβλεπε για πρώτη φορά”.

Πρώτη πράξη του ήταν να κάνει θυσία στον Δία. Έστειλε τους συντρόφους του να φέρουν νερό από την κοντινή πηγή. Μα εκεί συνάντησαν έναν δράκο “τα μάτια του πετούσαν φωτιές, όλο το σώμα του ήταν γεμάτο δηλητήριο, πετούσε έξω την τριπλή γλώσσα του και είχε τρεις σειρές δόντια”( Οβίδιος).

Όλοι οι σύντροφοι του σκοτώθηκαν. Αναζητώντας τους ο Κάδμος βρέθηκε κι αυτός μπροστά στον δράκο. Δεν τα κατάφερε να τον πλακώσει με μια μεγάλη πέτρα αλλά κάρφωσε το κοντάρι του στο λαιμό του. Πιέζοντας κι απωθώντας το τέρας κατόρθωσε να το καρφώνει πάνω στον κορμό μιας βαλανιδιάς η οποία λύγισε  από το βάρος του. Εκείνη τη στιγμή άκουσε μια φωνή:                   “ Γιατί, γυιέ του Αγήνορα, κοιτάς το ερπετό που σκότωσες; Κι εσύ, μια μέρα, θα πάρεις τέτοια μορφή”.

Ήταν η ώρα της Αθηνάς. Αμέσως παρενέβη και τον συμβούλεψε τι να κάνει.

Κι ο Κάδμος  υπακούοντας πιάνει και οργώνει τη γη, σπέρνει τα δόντια του δράκου!

“Και να, απίστευτο θαύμα, το χώμα άρχισε να σαλεύει. Μέσα από τ' αυλάκια πρόβαλε πρώτα ένα δάσος από δόρατα, έπειτα φάνηκαν περικεφαλαίες με αστραφτερές ιππουρίδες, έπειτα ώμοι, χέρια φορτωμένα με βέλη, ολόκληρη σοδειά από άνδρες ασπιδοφόρους!” (Οβίδιος)

Ο Κάδμος έκανε να πάρει τα όπλα του καθώς φοβήθηκε. Μα ένας από κείνους τους πολεμιστές του είπε: “ Άφησε τα όπλα σου και μην ανακατευτείς στον δικό μας εμφύλιο”, και λέγοντας αυτά χτύπησε με το σπαθί του τον πλησιέστερο αδελφό του. Με τη σειρά του έπεσε κι αυτός νεκρός χτυπημένος από ένα ακόντιο που του ρίξανε από μακριά. Μα ούτε κι εκείνος που τον σκότωσε έζησε πολύ...

Από αυτή την άγρια αλληλοσφαγή των μανιασμένων νεαρών πολεμιστών γλίτωσαν μόνο πέντε.

Ο Εχίων (= από το “έχις”, φίδι που γεννάει φίδια και όχι αυγά)

Ο Ουδαίος (= από το “ούδας” γεν του ούδεος που σημαίνει “έδαφος”, “δάπεδον”. Ουδαίος= ο επί

της γης).

Ο Χθόνιος (=ο υπό την γην)

Ο Υπερήνωρ ( αυθάδης, υπερήφανος, υβριστής, ανδρείος, εύψυχος, υπερέχων)

Ο Πέλωρ (= τεράστιο τέρας, κάτι σαν τον Κύκλωπα, εξού και “πελώριος”)

Από αυτούς τους πέντε επιζήσαντες Σπαρτούς γεννήθηκαν οι κάτοικοι της Θήβας.

Ο Κάδμος, για την εξόντωση του δράκου, τέθηκε σε επιτροπεία ενός έτους! Το θηρίο ήταν παιδί του Άρεως και της νύμφης Τελφούσης  και ο θεός θεώρησε σωστό να θέσει τον Κάδμο υπό την εξουσίαν του. Δεν μνησικάκησε όμως και στο τέλος του έδωσε γυναίκα την Αρμονία που την είχε κάνει με την Αφροδίτη.  Στους γάμους παρέστησαν όλοι οι θεοί. Τα δώρα ήταν πλούσια. Ξεχωριστά ήταν το πέπλο που έφερε η Αθηνά και το περιδέραιο που έφερε ο Ήφαιστος.

Το ζεύγος της Δύναμης και της Ομορφιάς έκαναν τέσσερα κορίτσια και ένα αγόρι. Την Ινώ, τη Σεμέλη, την Αγαύη, την Αυτονόη και τον Πολύδωρο.

Τρίτη φορά ο Δίας σμίγει με τη γενιά της Ιούς. Προγιαγιά η Ιώ, εγγονή η Ευρώπη, δισεγγονή η Σεμέλη.

Αυτή τη φορά τα καταφέρνει καλύτερα! Η Σεμέλη γεννά τον Διόνυσο!

Κι αυτός, γυιος, εγγόνι και δισέγγονο του Δία...-τι άλλο από θαύματα να περιμένει κανείς;-..... έφτιαξε τ΄ αμπέλι και  τον οίνο...άκρατον στην αρχή, κεκραμένο στη συνέχεια οπού όλοι έχουμε βάλει νερό στο κρασί μας.

Ο Κάδμος και η Αρμονία έζησαν, μαζί με τις τραγωδίες, τιμές και δόξες. Προς το τέλος της ζωής τους όμως ξεκίνησαν να πάνε στη Φοινίκη, της Ηπείρους αυτή τη φορά.

Εκεί έκαναν έναν γυιο που τον ονόμασαν Ιλλυριό.

Πεθαίνοντας ο Κάδμος άρχισε να μεταμορφώνεται σε ερπετό. Και η Αρμονία επίσης.

Τελικά ο Δίας τους λυπήθηκε και τους μετέφερε στα Ηλύσια Πεδία... όπου συνάντησαν την Ευρώπη μα και την...Κάρλα Μπρούνι(!)

Επιμύθιον

Είναι φως φανάρι:

Αφήστε, λέει, τις πολυπραγμοσύνες για την Ευρώπη και ...κτίστε Πόλιν!

Πού; Εκεί οπού η δάμαλις “πέση καμούσα”...στα όμορφα λιβάδια, κοντά στο δροσερό νεράκι της πηγής όπου πάντα υπάρχει και ο σχετικός δράκος επί των υδραυλικών.

Πώς; Σπέρνοντας δόντια δράκου και θερίζοντας εμφύλιους!

Από αυτούς κάτι μένει...Ο Εχίων, ο Ουδαίος, ο Χθόνιος, ο Υπερήνωρ και ο Πέλωρ...η “κρίσιμη μάζα” που λέμε σήμερα. Φοβεροί και άγριοι πολεμιστές μα και καλοί – όπως αποδείχτηκε- πολίτες της επτάπυλης Θήβας.

Και μη ξεχνάτε: Στο τέλος γινόμαστε ίδιοι με κείνους που πολεμήσαμε και “σκοτώσαμε”...

Όσο για τα διλήμματα τα δικά μας...είναι τούτα ενδογενή και καταγωγικά και...ιδρυτικά της ...ευρωπαϊκής μας πορείας! Το ίδιο και τα διλήμματα της Ευρώπης. Αν κρατηθεί και φτάσουμε στην...Αρκαδία, εκεί, κάτω από το πλατάνι, θα περάσουμε καλά. Αν πάλι πέσει από τη ράχη μας...τότε θα χάσουμε  είκοσι, μπορεί και τριάντα,  χρόνια περιμένοντας την επόμενη γενιά...τη Σεμέλη που θα γεννήσει τον Διόνυσο...

http://www.antifono.gr/