Στην εποχή του ολίγιστου

Σπύρος Παπαγιάννης        

 Το πνεύμα του εμπορίου έχει έναν ζυγό, σαν εκείνον της δικαιοσύνης.

Μόνο που δεν είναι τυφλό, μα έχει βλέμμα αητού και βλέπει μακράν πολύ, πέραν του ορίζοντα και των ανθρώπων που  φέρνει σ’ επαφή και εκείνο που ακούς από το στόμα του, είναι το τι μου δίνεις, τι σου δίνω.

Τι μου δίνεις, τι σου δίνω αναρωτιόταν ο πολίτης μέχρι χθές, όταν έρχονταν σ’ επαφή με τον πολιτικό υποψήφιο. Μία υπόσχεση ψήφου που δεν μπορεί να πιστοποιηθεί και μία υπόσχεση ανταπόδοσης από τον υποψήφιο αν εκλεγεί, που και εκείνη δεν

μπορεί να σιγουρευθεί, ή να συνοδευθεί από κάποιο έγγραφο που να κατοχυρώνει  και τους δυό συναλλασσόμενους.

Το πλεονέκτημα του πολιτικού είναι ότι ο πολίτης προκαταβάλλει την ψήφο του, ενώ ο πολιτικός επιφυλάσσεται να τον αποπληρώσει με την πολιτική του στο μέλλον.  Όσο πιο απρόσωπο χαρακτήρα έχει αυτή η συναλλαγή, τόσο αυξάνει ο βαθμός της εντιμότητός της, μα και της δυνατότητός της να εκτελεσθεί και  να αποπληρώσει ο πολιτικός την προκαταβληθείσα επιταγή του ψηφοφόρου του .

Όσο πιο προσωπικού όμως χαρακτήρα είναι οι ανταλασσόμενες υποσχέσεις, τόσο πιο κυνική και ποταπή γίνεται αυτή η συναλλαγή. Μετά την εμφάνιση της τηλεόρασης, ο  πολιτικός μπορεί να μοιράζει εκατομμύρια υποσχέσεις από αέρος, χωρίς να έρχεται καν σε επαφή με τους ψηφοφόρους του και να δεσμεύεται προσωπικά, από την μεταξύ τους ανθρώπινη επαφή. Τα κόμμα αναλαμβάνει βιομηχανικά την εξωτερική ιδεολογική συσκευασία  των υποσχέσεων των κομματικών υποψηφίων, ενώ εκείνοι φροντίζουν  κάθε υπόσχεσή τους να έχει και ένα μικρό, προσαρμοσμένο στα προβλήματα εκάστου  ψηφοφόρου,  κουκούτσι.

   Απαραίτητο στοιχείο όμως και αυτής έστω της συναλλακτικού και όχι αντιπροσωπευτικού τύπου δημοκρατίας είναι να τηρούνται, ει δυνατόν,  οι γενικού τουλάχιστον χαρακτήρα ιδεολογικές και κοινωνικές πολιτικές κατευθύνσεις και οι προσωπικού χαρακτήρα εξυπηρετήσεις των πολιτευτών προς τους πολίτες να μην έρχονται σε αντίθεση με εκείνες. 

Όταν όμως τα κόμματα χάνουν τον ιδεολογικό τους προϊστάμενο και μένουν χωρίς ιδεολογική πυξίδα να διευθύνονται από τις προσωπικές σκοπιμότητες του κομματικού τους Καίσαρα, τότε αυξάνει  και η πολιτική διαφθορά.

Όταν καταργείται κάθε είδους ιδεολογική  και πολιτική  συνέπεια  του κόμματος προς το εθνικό σύνταγμα  ή και προς τις ίδιες τις πολιτικές του θέσεις και διακηρύξεις, τότε η σχέση του κομματικού Καίσαρα και του βουλευτή γίνεται κι΄ αυτή ωμά και κυνικά, συναλλακτική. 

Γινόμαστε  έτσι τις μέρες αυτές,  όλοι εμείς οι φιλοθεάμονες  πολίτες αυτής της άμοιρης χώρας, μάρτυρες της εξαχρείωσης της πολιτικής της ζωής, με τους κομματικούς Καίσαρες να εκβιάζουν τα κομματικά στελέχη τους να αποδεχθούν την εθνική τους υποχωρητικότητα, την ιδεολογική  τους μετάλλαξη και την,  άγνωστον διά ποίων προσωπικών ανταλλαγμάτων συντελεσθείσα   γενικότερη πολιτική τους μεταστροφή.

Και όταν οι βουλευτές αρνούνται να συνταχθούν με την νέα κομματική πολιτική γραμμή, και να ξεγυμνωθούν ιδεολογικά σαν την ηγεσία τους, να διαγράφονται.

Μα και πάλι, μόλις αποδεχθούν τον δημόσιο αυτοδιασυρμό τους και την παραίτησή τους από την όποια συνειδησιακή  αναστολή είχαν δημόσια επικαλεστεί για την διαφωνία τους, να αμνηστεύονται από την κομματική ηγεσία και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Ο πολιτικός Ιησουϊτισμός στο μεγαλείο του.

Η ζημιά είναι βέβαια στο ηθικό πεδίο μεγάλη, μα  οι γυμνοί κομματικοί συμβασιλείς της δημοκρατίας κάνουν πως δεν την βλέπουν. Ταυτόχρονα η πολιτική πίστη των κομμάτων και των πολιτικών γενικότερα πάει περίπατο. Όπως με την οικονομική πτώχευση ξέρει το κράτος πως δεν μπορεί για μια γενιά τουλάχιστον να ξαναβγεί στις αγορές, έτσι και με την ιδεολογική τους πτώχευση,  ξέρουν τα κόμματα  πως δεν θα τα εμπιστεύεται  από εδώ και πέρα κανείς. Γι’ αυτό και θα αντικαταστήσουν τις πολιτικές  υποσχέσεις με τους πολιτικούς εκβιασμούς.

Μετά τον εκβιασμό των ξένων δανειστών προς τους κομματικούς αρχηγούς και τον εκβιασμό των κομματικών αρχηγών προς τα στελέχη τους, θα έχουμε τον γενικότερο εκβιασμό του λαού να αποδεχθεί την απαραίτητη για την σωτηρία του οικονομική  εξαθλίωση, την πολιτική ηθική και νομική του απογύμνωση και την εθνική και κοινωνική του διάλυση.

     Γιατί να αποδεχθούν όμως οι πολίτες να χάσουν τόσα πολλά, χάριν της νεφελώδους ψευδαίσθησης σιγουριάς που προσφέρει αυτή η βαθμιαία, μα συνεχής διολίσθηση προς την καταστροφή;

Γιατί να ξεγυμνωθεί ο πολίτης κατά των πρότυπο των πτωχευμένων πολιτικά και ηθικά κομματικών του ηγετών από τα συνταγματικά και εθνικά του δικαιώματα, όταν ξέρει πως μετά την κατοχύρωση των κρατικών πλέον  δανειστών του, ότι θα αποπληρωθούν σε Ευρώ και υπό το Αγγλικό δίκαιο, με κατασχέσεις της δημόσιας περιουσίας του, ανοίγει μαθηματικά ο δρόμος για την έξοδό του από το Ευρώ και την πλήρη οικονομική και πολιτειακή του υποδούλωση;

Γιατί να πεί το τελικό Ναι, όταν αυτός όχι μόνο δεν θα πάρει, αντίθετα από τους κομματάρχες του και τους βουλευτές του κανένα αντάλλαγμα, μα θα πληρώσει αντίθετα τα σπασμένα όλων; Το θέμα λοιπόν δεν είναι πλέον ούτε οικονομικό, ούτε πολιτικό, μα θέμα στοιχειώδους λογικής.

 Όταν βλέπει κανείς πως καραδοκούν να του υφαρπάξουν την ψήφο οι πολιτικοί του ηγήτορες, οι πολυδιαψευσμένοι, ανακόλουθοι επί σειράν ετών ψευτοσωτήρες του, οι οποίοι φρόντισαν να τον δεσμεύσουν πολιτικά και οικονομικά για σαράντα χρόνια προτού τον αφήσουν να προσεγγίσει στην κάλπη, πρέπει να ξέρει πως και η δουλεία που του υπόσχονται είναι κάλπικη, καθώς τον δούλο του δεν έχει προβλέψει κανένα Ευρωπαϊκό σύνταγμα, ελλείψει ανάλογης νομικής παράδοσης, αν είναι υποχρεωμένος ο αφέντης του να τον θρέφει.

Κι’ όποιος βαυκαλίζεται πως στην πολιτισμένη Δύση θα υπάρξουν  αργά ή γρήγορα όρια στην εξαγωγή βαρβαρότητος, ας γνωρίζει πως η κοινωνία που εξάγει αδιαμαρτύρητα βαρβαρότητα, θα προβεί και η ίδια στο μέλλον σε εισαγωγή της, καθώς οι κοινωνίες είναι συγκοινωνούντα δοχεία και πολύ  πρίν κτυπήσουν την πόρτα της Ελλάδος, οι βάρβαροι είχαν περάσει από την νότια Αμερική και την Ανατολική Ευρώπη. Κανείς όμως και τότε στην χώρα μας δεν έκρουε καμπάνες και ούτε και τώρα μπαίνει στον κόπο να διδαχθεί από  τις εμπειρίες  των χωρών εκείνων.

Αυτό  λοιπόν που δεν πρέπει ο πολίτης να επιτρέψει είναι να αφήσει την λογική του μικρότερου κακού να κάνει το μεγάλο κακό, να τον μπολιάσει με την ιδέα του εκβιασμού και του συμβιβασμού, έτσι που να απεμπολεί συνεχώς δικαιώματα, ιδέες, ιδανικά και όνειρα, με αντάλλαγμα τον φόβο, την μοιρολατρεία, την αναξιοπρέπεια και δουλικότητα.

Το ψάρι λέει ο λαός βρωμάει από το κεφάλι.

Ας μη καταντήσει λοιπόν ο πολίτης σαν τους πολιτικούς του ηγέτες.

Ας μην εμπιστεύεται την κάθαρσή τους, που στοχεύει να αποδείξει πως υπαίτιος της διαφθοράς και της οικονομικής ταυτόχρονα πτώχευσης είναι ο λαός και όχι τα κόμματα, το δημόσιο και όχι η κομματοποίησή του, η εθνική κυριαρχία και όχι η μακροχρόνια εθνική υποτέλεια, το κοινωνικό κράτος και όχι Καισαρικό κομματικό τοιούτο της πολιτικής απάτης και διαπλοκής.

Ας μην επιτρέψει να του πάρουν το κεφάλι για να τον σώσουν από τον βήχα του.

Στο χωρίς θεσμούς, εθνική κυριαρχία,  συνταγματικά  όρια και ηθικές αναστολές σύστημα της επισημοποιμένης πλέον τρομοκράτησης του λαού και υφαρπαγής της ψήφου του, οι πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως αν δεν δικαιούνται να πιστεύουν κανένα, πολύ περισσότερο δεν δικαιούνται να εμπιστεύονται  τους πολλάκις ψευσθέντας στο παρελθόν, για να αρκεσθούν στην  λιγότερη, με το δελτίο δημοκρατία τους, δικαιοσύνη τους και ελευθερία τους.

Όπως δεν μπορεί κάποια να είναι ολίγον έγκυος, έτσι δεν μπορεί μια χώρα να είναι, ολίγον ελεύθερη, ολίγον δημοκρατική, ολίγον ανεξάρτητη, με την κοινωνία της οικονομικά και πνευματικά διχασμένη, καταδικασμένη σε ψυχοπνευματική σχιζοφρένεια.

Η παπανδρεϊκή λογική της λιγότερης, χάριν της ειρήνης,  πατρίδας, επιτίθεται σε όλους τους κοινωνικούς τομείς  με λιγότερη σύνταξη χάριν της σύνταξης, λιγότερο εφάπαξ χάριν του εφάπαξ, μικρότερους μισθούς χάριν της διασφάλισης  της εργασίας, λιγότερη αξιοπρέπεια χάριν της πρόσληψης σε κάποια εργασία, ή υπηρεσία, όλα σε μια σχέση ετεροβαρή, όπου ο εργοδότης, το κόμμα, ή το κράτος έχουν το πάνω χέρι και ο πολίτης απροστάτευτος από νόμους, σύνταγμα και συνδικάτα  υποχωρεί συνεχώς, προς τα πού άραγε;

Και αν πέσει το, εθνικό ανάχωμα, που θα δοθεί η μάχη του Στάλιγκραντ;  Στο Βερολίνο μήπως;

   Βρισκόμαστε λοιπόν στην μαύρη οπή του Νεοφιλελευθερισμού που καταπίνει έθνη, λαούς, θεσμούς, δημοκρατίες. Η λιποταξία διαφημίζεται ως σωφροσύνη.. Η άνευ όρων παράδοση σαν δαρβίνειος προσαρμογή στην  πραγματικότητα. Το μη χείρον βέλτιστον όμως δεν έχει στην περίπτωσή μας εφαρμογή, γιατί το χείρον ακολουθεί πάντα το μη χείρον, έτσι που να μην είναι δυνατή καμία αξιολόγηση  για το τι μπορεί να είναι χειρότερο από το διαρκώς χειρότερο που βιώνουμε.  Και αν υπάρχει τελικώς πάτος στον πίθο της απάτης και της υποτέλειας, αν δεν πούμε εμείς το ως εδώ και μη παρέκει,  θα αφήσουμε τους ολίγιστους να ανοίξουν και πολιτική  σχολή για να εξαγάγουν και στο εξωτερικό την τέχνη της πολιτικής απάτης και διγλωσσίας για την εξαπάτηση και εξαχρείωση των ψηφοφόρων.

Γιατί τελικά αν από εμάς στο έσχατο αυτό όριο δεν ξεκινήσει η αντίδραση, θα βρεί εφαρμογή του ο έτερος νόμος της φύσης, που θέλει  τους λαούς να έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.

Και μείς πρέπει να αποδείξουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν αξίζουν, ούτε σε μας, ούτε στην ιστορία μας.