Ο Α. Σαμαράς στο σταυροδρόμι των αποφάσεων

Tου κ. Στεφάνου Κασιμάτη

«Τώρα γίνεται διαπραγμάτευση», γνωστοποίησε στο πανελλήνιο ο πρόεδρος της Ν.Δ., μετά την περίφημη σύσκεψη της περασμένης Κυριακής, με το χαρακτηριστικό πλέον ύφος του νευρόσπαστου, που σε κάνει να φοβάσαι ότι την επόμενη στιγμή θα βγάλει με μια αστραπιαία κίνηση τα γυαλιά του και θα αρχίσει να τα μασάει...

Με ποιους εννοούσε όμως ότι έκανε την διαπραγμάτευση;
Είχαν την τρόικα απέναντί τους στο τραπέζι οι πολιτικοί αρχηγοί, όταν συσκέπτονταν την περασμένη Κυριακή υπό τον πρωθυπουργό; Μεταξύ τους ήσαν, αν δεν κάνω λάθος. Τα συμφωνούσαν πρώτα οι τρεις και ύστερα ο πρωθυπουργός μετέφερε τις θέσεις τους στην τρόικα. Επομένως, η επιτυχία της σωτηρίας του 13ου και του 14ου μισθού, που διεκδίκησε ο Αντώνης Σαμαράς (ας του πιστωθεί εξ ολοκλήρου - δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας γι’ αυτό...) ήταν το αποτέλεσμα της δικής του στάσης, μέσα στο πλαίσιο όμως της συνεργασίας των τριών, έστω και υπό την πίεση των συνθηκών.

Αν λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς, λειτουργώντας μέσα στο υπάρχον σχήμα συνεργασίας (να μην το πούμε «συγκυβέρνηση» και θυμώσει...), μπορεί να έχει έναν ρόλο τόσο εποικοδομητικό όσο αυτός τον οποίον έσπευσε να μας γνωστοποιήσει (για να μην πω: να μας τρίψει στη μούρη...) την περασμένη Κυριακή, ειλικρινά απορώ γιατί δεν συναινεί στην παράταση του βίου της, αλλά εξακολουθεί να πιέζει για εκλογές. Τι περισσότερο, δηλαδή, θα έχει να κερδίσει προσωπικώς από τις εκλογές, πέρα από το άχθος της εντολής να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση συνεργασίας υπό τη δική του ηγεσία ή προσώπου της επιλογής του; Επίσης, τι περισσότερο θα έχει να κερδίσει η χώρα και ο λαός της, αν γυρίσουμε πίσω στην αβεβαιότητα των αρχών του περασμένου Νοεμβρίου, με μόνη τη διαφορά ότι τώρα η Ν.Δ. θα είναι -όπως όλα δείχνουν- το ισχυρότερο κόμμα στην Βουλή;

Προφανώς, για τον ίδιο τον αρχηγό της Ν.Δ., τα πρωτεία στις επόμενες εκλογές έχουν μια αξία απολύτως κατανοητή μέσα στο πλαίσιο των θεμιτών προσωπικών φιλοδοξιών και του πολιτικού παιγνίου. Εξίσου προφανές, όμως, θα έπρεπε να ήταν ότι, υπεράνω αυτής της αξίας, ο Αντώνης Σαμαράς θέτει το συμφέρον της χώρας. Κατά ποίο τρόπο, δε, η διεξαγωγή εκλογών την άνοιξη θα υπηρετούσε το συμφέρον της χώρας -εφόσον το ορίζουμε εντός των ευρωπαϊκών θεσμών- δεν έχει γίνει σαφές. (Από όσους τουλάχιστον δεν συμμερίζονται τις παλαβομάρες του δόλιου και αστοιχείωτου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που προτείνει «να απειλήσουμε με άτακτη χρεοκοπία»...)

Θα έπρεπε -το υπογραμμίζω- να ήταν προφανές. Διότι το τελευταίο διάστημα ο αρχηγός της αντιπολίτευσης έχει κάνει αξιόλογη προσπάθεια προσαρμογής των θέσεών του με την πραγματικότητα. Χωρίς την προσαρμογή αυτή, η ελάχιστη πρόοδος, που έχει σημειωθεί στην προσπάθεια επιβίωσης της Ελλάδας εντός του ευρώ, θα ήταν αδύνατη. Την έκανε μάλιστα με προσωπικό κόστος, συγκρουόμενος με τους Νεάντερταλ και τη γαλάζια πασοκαρία του κόμματός του· και αυτό κάθε στοιχειωδώς αντικειμενικός παρατηρητής οφείλει να του το αναγνωρίσει. Γιατί, λοιπόν, κοντοστέκεται τώρα και κοιτάζει προς τα πίσω;

Είναι πρόδηλο ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει αυτοπαγιδευτεί. Η αντιμνημονιακή ρητορική με την οποία ξεκίνησε απεδείχθη αλυσιτελής: οδήγησε το κόμμα του στη διεθνή απομόνωση, τον αποδυνάμωσε προσωπικά ως συνομιλητή των δανειστών, αλλά και ως ανάχωμα έναντι της Αριστεράς η αντιμνημονιακή στάση του απέτυχε πλήρως. Στην πορεία, έκανε μεν τις απαραίτητες προσαρμογές, αλλά αν σταματήσει τώρα δεν θα έχει κερδίσει τίποτε. Θα έχει βρεθεί στη ζώνη, την οποία με την ορολογία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα λέγαμε «no man’s land», μεταξύ αντιμνημονιακών και ρεαλιστών, έχοντας και τις δύο πλευρές δυσαρεστημένες μαζί του. Το δε κόστος, που πλήρωσε ώς τώρα με τη στροφή του προς τον ρεαλισμό, θα έχει πάει όλο στον βρόντο. Δεν διανοούμαι να υποδείξω στον πρόεδρο της Ν.Δ. το δέον γενέσθαι. Ξέρω όμως ένα πράγμα το οποίο ισχύει στη ζωή για όλες τις μπερδεμένες καταστάσεις στις ανθρώπινες σχέσεις, είτε αφορούν τα πολιτικά είτε ακόμη και τα προσωπικά: οι σαφείς θέσεις είναι πάντα οι καλύτερες, ενώ οι προσπάθειες εξισορρόπησης των αντιθέτων μακροπρόθεσμα οδηγεί στον εξευτελισμό της αναξιοπιστίας.