Ποιος θα πάρει την σκυτάλη της δημοκρατίας;

Σπύρος Παπαγιάννης

Ένα θαρραλέο ΟΧΙ είπε για άλλη μια φορά η κ. Παπαρήγα. Όχι στους Γερμανούς φυσικά, ούτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ένταξη σε αυτήν που είχε προς τιμήν της πεί πρώτη από όλους ΟΧΙ.
Μα στον κ. Τσίπρα που της απευθύνει εκκλήσεις για εκλογική συνεργασία για να εκδιώξουν από την κυβέρνηση τα συνυπογράψαντα την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας κόμματα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Όχι όμως,
δεν τσίμπησε η κυρία Παπαρήγα που κατά σύμπτωση σε Πάπα και Ρήγα παραπέμπει το όνομά της.
Δεν θα συμμετάσχει σε μία αριστερούτσικη συγκυβέρνηση, που δεν θα ζυμώσει σοσιαλιστικά και μπορεί να αντιμετωπίσει προσωρινά τα συμπτώματα της πολιτικοοικονομικής ασθένειας του τόπου, δεν θα αντιμετωπίσει όμως ουσιαστικά, τα βαθύτερα αίτιά της.

Η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας λοιπόν κατά την κ. Παπαρήγα, είναι αναπόφευκτη εξέλιξη κάθε μορφής ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας, πόσο δε μάλλον αν αυτή είναι συνδεδεμένη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που απεδείχθη ένωση των κεφαλαιούχων και όχι των λαών.
Ως εδώ ωραία και καλά.
Καλώς προειδοποιούσε το ΚΚ τα αδελφά αριστερά κόμματα για το τι εστί Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα όμως που ο κεφαλαιοκρατικός φασισμός πέταξε τις μάσκες και επιτίθεται χωρίς προσχήματα, πρέπει να του επιτραπεί να νικήσει για να είναι το μάθημα-πάθημα των μωρών σοσιαλιστών που πήγαιναν γυρεύοντας.

Και αν σβήσει από τον πολιτικό και οικονομικό χάρτη του κόσμου ο Ελληνικός λαός, το ΚΚ θα επιζήσει σαν τους καλόγηρους του Αγίου Όρους, κηρύσσοντας την μοναδική του αλήθεια; Kαι θα ελπίζουμε τότε στην Δευτέρα Παρουσία του κομμουνισμού και στην ανάσταση όχι μόνο του σοσιαλισμού, μα και των Ελλήνων από τον τάφο για την αδιατάρακτη πλέον στους αιώνες βασιλεία του πρώτου πάνω τους;
Όσο λοιπόν κι αν μοιάζει ουτοπικό, έτσι πράγματι φαίνεται να πιστεύει το ΚΚ. Και διά αυτό συνιστά υπομονή και αποχή από τους πειρασμούς της εξουσίας, που με την Δευτέρα Παρουσία θα δοθεί δημοκρατικά, θεϊκά σχεδόν, στα παιδιά του θεού της σοσιαλιστικής λογικής, χωρίς αιματοχυσίες και παρατράγουδα.
Αρκεί μόνο να διατηρήσουν αυτά την ιδεολογική τους καθαρότητα, απέχοντας από συνεργασίες με τους ποικιλώνυμους αιρετικούς που αναμειγνύουν σε μικρότερο ἤ μεγαλύτερο βαθμό τον σοσιαλισμό με την δημοκρατία.
Γιατί μπορεί βέβαια και το ΚΚΕ να μιλά για δημοκρατία και να οραματίζεται την χωρίς επανάσταση, μαγικώ τω τρόπω, διά της ενισχυμένης αναλογικής, αναρρίχησή του στην εξουσία, δεν επιτρέπει όμως στο δημοκρατικό του περιτύλιγμα να μολύνει το ιδεολογικό του περιεχόμενο, αλλοιώνοντας την πολιτικοοικονομική ορθοδοξία του.
Αντί λοιπόν του δημοκρατικού σοσιαλισμού που ευαγγελίζονται οι αιρετικοί σοσιαλιστές, ἤ σοσιαλδημοκράτες, που θέλουν δημοκρατικά και με πολιτικές εν ανάγκη συμμαχίες να αναμίξουν την ελεύθερη οικονομία με τον σοσιαλισμό, και χάνουν πάντα στον δρόμο την συνταγή, το ΚΚ ελπίζει να προλάβει να εφαρμόσει σε μια, στο απώτατο μέλλον, απόλυτη πολιτική, κομματική αυτοδυναμία του, ατόφια την κομμουνιστική συνταγή, σε μια τετραετία και μόνο, με μια πολιτική που πιθανώς θα προσομοιάζει σ’ αυτήν του κοινωνικού σοκ που εφήρμοσε ο νεοφιλελεύθερος σοσιαλιστής Γ. Παπανδρέου.
Γιατί κι’ αυτός όπως είδαμε, σε μια τετραετία θέλησε να κάνει την Ελλάδα αγνώριστη και εν μέρει το κατάφερε, βοηθούσης βέβαια της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την μια και της κυρίας Παπαρήγα από την άλλη και της ανελαστικής πολιτικής της, που δεν υπαγορεύεται από τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και δεν θέτει εθνικές ἤ άλλου είδους προτεραιότητες.

Και αν βέβαια αποδεχθούμε τον Γ. Παπανδρέου και τους κομματανθρώπους του ως σοσιαλιστές και όχι ως εξαγορασμένους από το κεφάλαιο πεμπτοφαλαγγίτες, στον χώρο της ευρύτερης αριστεράς, μπορούμε να δούμε την περίπτωσή τους ως άλλο ένα παράδειγμα σοσιαλδημοκρατικής αποτυχίας, και να θεωρήσουμε ότι έφταιξε η ανάμιξη του σοσιαλισμού με την δημοκρατία. Μόνο που η συμμετοχή τόσο του σοσιαλισμού, όσο και της δημοκρατίας στην συνταγή του ΠΑΣΟΚ ήταν εξ΄ αρχής μηδενική.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να πιστεύσουμε σε καλούς και κακούς στον χώρο της πολιτικής, σε γνήσιους σοσιαλιστές ἤ σε απατεώνες, σε μαγικές συνταγές ἤ σε λαθεμένες. Ο κομμουνισμός που είχε επικρατήσει στον μισό κόσμο δεν κατέρρευσε μετά από πόλεμο με τον καπιταλισμό, μα από την αλλοίωση των σοσιαλιστικών συνειδήσεων και πεποιθήσεων. Και η ενδοκοινωνική πολιτική απομόνωση και απολυταρχία των κομμουνιστικών κομμάτων δεν τα βοήθησε να διατηρήσουν την ιδεολογική τους ορθοδοξία, απεναντίας βοήθησε στην μαγική νεκρανάσταση του καπιταλισμού μέσα από τις κομμουνιστικές κομματικές θερμοκοιτίδες.

Ο λαός λοιπόν έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να αποφασίζει αυτός για την τύχη του και η δημοκρατία αποτελεί το μοναδικό του όπλο απέναντι στους παραχαράκτες των πολιτικών θεωριών και ιδεολογιών. Για αυτό η δημοκρατία παραμένει, ενώ οι ιδεολογίες, οι θεωρίες και οι θρησκείες ακόμη, έρχονται και παρέρχονται. Η δημοκρατία λοιπόν και η ελεύθερη πληροφόρηση αποτελούν το σταθερό θεμέλιο της
κοινωνίας και το μοναδικό εγγυητή της οποιασδήποτε ορθοδοξίας μπορεί να αντέξει στον χρόνο.
Και η κ. Παπαρήγα φαίνεται να εκπροσωπεί μια τέτοια απόλυτη ορθοδοξία, μια πίστη που ίσως να νομίζει πως μπορεί να υπάρξει και χωρίς πιστούς ακόμα και γι’ αυτό και δεν ενδιαφέρεται για την προάσπιση της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, που η κατάλυση της τελευταίας, πλήττει και την πρώτη ανεπανόρθωτα.
Οι κομμουνιστές πάντα αντιμετώπιζαν την δημοκρατία σαν ένα τέχνασμα του κεφαλαίου και για αυτό δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να την εδραιώσουν πραγματικά και να την προασπίσουν, όσο γίνεται τουλάχιστον, από τα κόμματα από την μια, μα και τους κομματικούς ιδεολογικούς παραχαράκτες από την άλλη.
Απεναντίας φαίνεται να πιστεύουν πως επωφελούνται από την ηθική πτώση της δημοκρατίας και του δημοκρατικού ως εκ τούτου σοσιαλισμού, επισείοντας σε αντιδιαστολή το λάβαρο της δικής τους ιδεολογικής καθαρότητος. Μόνο που η παραχάραξη αυτή γίνεται πρώτα στο επίπεδο της δημοκρατικής πρακτικής και μετά στο επίπεδο των ιδεολογιών.
Ακόμα και σήμερα οι κομματάνθρωποι του ΠΑΣΟΚ παριστάνουν τους σοσιαλιστές, πού από ανώτερη βία έπραξαν ότι έπραξαν. Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο να προασπίσει το πεφωτισμένο ΚΚ την ιδεολογία του, αλλά να προασπίσει και ο λαός την ιδεολογία αυτή από το ίδιους τους αυτεπάγγελτους προασπιστές της και από τα κόμματά του.

Ουδείς επίσκοπος μπορεί να ομιλεί εν ονόματι του ποιμνίου του αν δεν έχει την δημοκρατική αποδοχή αυτού και αν δεν αποδεικνύεται δια των έργων του, πολύ περισσότερον των λόγων του. Το ΚΚ λοιπόν δεν μπορεί να αδιαφορεί για την κατάργηση της κοινωνικής πολιτικής και εθνικής δημοκρατίας, περιχαρακωνόμενο στον εαυτό του, όταν και εκεί ακόμη, όπως και σε κάθε κόμμα, η δημοκρατία υποφέρει και ανθεί το κομματικό παρασκήνιο, μα και τα προσωπικά συμφέροντα.
Ουδείς λοιπόν υπεράνω υποψίας. Το ΚΚ μπορεί να απομονωθεί ιδεολογικά όσο θέλει, δεν δικαιούται όμως να απέχει ως οι Λακεδαιμόνιοι της κοινής προσπάθειας των Ελλήνων προς αποτίναξη της εθνικής υποτέλειας, και της διεύρυνσης της δημοκρατίας με την θέσπιση ενός νέου, πολύ πιο προοδευτικού στην προάσπιση των ελευθεριών του λαού συντάγματος.

Εκτός και αν, δικαιολογημένα ίσως, φοβάται πως μια περισσότερη δημοκρατία θα βλάψει μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της πεφωτισμένης κομματικής ολιγαρχίας του, ακριβώς όπως οι αρχαίοι Σπαρτιάτες φοβόνταν περισσότερο τους Αθηναίους και τους Μακεδόνες, από τους Πέρσες. Ότι και να φοβάται όμως, το αίτημα της περισσότερης δημοκρατίας αγκαλιάζει σήμερα όλο τον λαό και η πεφωτισμένη κομματική ολιγαρχία του ΚΚ πρέπει να το λάβει σοβαρά υπό όψη της και να μην αποφεύγει την σύμμειξη των οπαδών της με την ευρεία μάζα του, για την οικοδόμηση μια πραγματικής δημοκρατίας που θα είναι κυματοθραύστης στην αυθαιρεσία οποιαδήποτε οικονομικού κέντρου ἤ και πολιτικού κόμματος ακόμη.

Το συμφέρον λοιπόν του σοσιαλισμού που ευαγγελίζεται, χρειάζεται τη δημοκρατία, για να προστατέψει τον σοσιαλισμό από τους ίδιους τους αφέντες του και για να δίνει στο ίδιο πυξίδα να πορεύεται, όχι βάσει των πιστεύω του μόνο, μα και της έξωθεν κοινωνικής μαρτυρίας. Ουδείς δικαιούται λοιπόν να παριστάνει τον Πάπα. Και ο παπισμός δεν συνεχίζει να βασιλεύει μόνο στην ψευδοδημοκρατική Δύση, μα και στη απολιθωμένη κομμουνιστική Ανατολή, που διασώζεται, όσο διασώζεται, στην αίσθηση της ιδεολογικής καθαρότητος που διακατέχει το Ελληνικό ΚΚ.

Εμπρός λοιπόν σύντροφοι, υπερβείτε τις κομματικές καρέκλες σας, τους εαυτούς σας και τις ιδεοληψίες σας και αντιμετωπίστε εδώ και τώρα το δημοκρατικό έλλειμμα της κοινωνίας.
Το ξέρουμε πως δεν είστε οι ειδικοί και οι καταλληλότεροι σ’ αυτό. Δεν μπορείτε όμως από την άλλη να συμπορεύεστε πρακτικά με τους πολιτικούς απατεώνες της άρχουσας τραπεζικής κεφαλαιοκρατίας, που έχει εξαγοράσει τους πάντες και τα πάντα.
Έλεος λοιπόν.
Τις υποσχέσεις του σοσιαλισμού τις έχει σπαταλήσει καλώς ἤ κακώς το ΠΑΣΟΚ. Αν θέλετε να οδηγήσετε τον λαό σε ένα καλύτερο αύριο, πρέπει να πάρετε την σκυτάλη της δημοκρατίας από αυτούς που την πέταξαν στα σκουπίδια. Αλλιώς θα καταλήξετε σ’ αυτά, μαζί μ’ αυτούς και σείς.