Από τον δημοκρατικό φανατισμό, στον εθνικό αφανισμό

Σπύρος Παπαγιάννης

Η ευκολία με την οποία η Ελληνική άρχουσα τάξη απενεπλάκη από το λαϊκό της ρυμουλκούμενο και από την εθνική του ανεξαρτησία, άρα και την δημοκρατία του, για να προσχωρήσει στο υπό Γερμανική διεύθυνση μεγαλοαστικό συνδικάτο, αποδεικνύει πόσο ρηχή ήταν εξ αρχής η μεταδικτατορική, εξ΄ απονομής δημοκρατία, που παρεχωρήθη στον Ελληνικό λαό για να χωνέψει τον εθνικό και εδαφικό ακρωτηριασμό της Κύπρου και για να απαλλαγεί
το αστικό κατεστημένο από τους κανταφικούς στρατιωτικούς υπηρέτες του, που ήταν ευέξαπτοι και επικίνδυνοι για κάποια εθνική στρατιωτική αντίδραση.
Η δημοκρατία έκτοτε θα κανάκευε επιλεκτικά την μειοψηφία που την ψήφιζε, έως ότου να φθάσει στις μέρες μας, αποστασιοποιούμενη πλήρως από τον διχασμένο λαό, να μην κανακεύει κανένα, απεναντίας να κόβει οριζόντια, για λόγους δήθεν ισονομίας, σαν το γκαζόν, τους πολίτες. Η δημοκρατία που είχε διά του κόμματος υποκαταστήσει το έθνος και διά της ταξικής λογικής την εθνική, μη έχουσα καμιά εθνική στρατηγική, συνωμοτούσε έκτοτε, συστηματικά κατά του μέλλοντος της χώρας και των πολιτών της, δεσμεύοντας και εκχωρώντας αυτό το μέλλον, στους ξένους.
Σ’ αυτό την διευκόλυνε τα μέγιστα η κομματική πειθαρχία που είχε εξαφανίσει κάθε εσωτερικό κομματικό διάλογο και προβληματισμό, αντικαθιστώντας την πολιτική με την διαπλοκή, μα και ο διά ψύλλου πήδημα διαρκής εθνικός διχασμός, που επεδιώκετο με κάθε τρόπο από τα κόμματα εξουσίας, που προσπαθούσαν να ιδεολογικοποιήσουν με τον κομματικό τους μανδύα καθαρώς προσωπικά συμφέροντα, μεταφέροντας στους οπαδούς τους την λογική, πως οι δικοί τους άνθρωποι πρέπει να μένουν εκτός κριτικής, μια που η κριτική είναι πάντα ύποπτη, ως υποκινούμενη από τους πολιτικούς αντιπάλους. Στην δημοκρατία έτσι κατάντησε να μην υπάρχει πραγματική αλήθεια, μα ένα τεράστιο φάσμα μικρότερων κομματικών αληθειών, που ο κάθε πολίτης και οπαδός να διαλέγει την αλήθεια που ταιριάζει στα προσωπικά και κομματικά του συμφέροντά του, την πολιτική του φιλοσοφία και την συναισθηματική του ιδιοσυγκρασία.
Σ’ αυτό συνετέλεσε τα μέγιστα η εμφάνιση της τηλεόρασης, που μετά την παράδοσή της στους μεγαλοκεφαλαιούχους, μετέτρεψε την οφθαλμοφανή ως τότε κρατική προπαγάνδα, σε πολυφωνική μα και ύπουλη.
Τους πολιτικούς ηγέτες δεν θα τους αναδείκνυε μετά από αυτό ο λαός, οι κοινωνικοί αγώνες ἤ το πολιτικό μπαλκόνι, μα η τηλεόραση που αποφασίζει εν κρυπτώ ποιος θα προβληθεί, τι θα ερωτηθεί, πως θα σχολιασθεί και αν θα χειροκροτηθεί ἤ αντίθετα θα διακωμωδηθεί και εξευτελισθεί. Ταυτόχρονα η άκρατη κομματικοποίηση εξαφάνισε κάθε μορφή εξωκομματικής πολιτικής έκφρασης, κομματικοποιώντας τον συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση, που κάτω από τις οδηγίες των Βρυξελλών γίνεται όλο και πιο συγκεντρωτική, αποσκοπώντας περισσότερο στην δημιουργία ανεξάρτητων μεταξύ τους οικονομικών ζωνών και σατραπειών, παρά στον πραγματικό λόγο της ύπαρξής της, την δημοκρατική δηλαδή αποκέντρωση της εξουσίας και την επαφή με τον πολίτη.

Έτσι υπνωτίσθηκε ο λαός και αφέθηκε στα χέρια των πολιτικών απατεώνων που μετέτρεψαν την ουσία και το πνεύμα της δημοκρατίας σε κοινοβουλευτική πορνεία και τυραννία, για να μεταβιβάσουν εν συνεχεία την χώρα ολόκληρη, με μια απλή συμβολαιογραφική πράξη, στους ξένους οικονομικούς κατακτητές και ομοϊδεολόγους τους, ίδια όπως έπρατταν παλιά οι βασιλιάδες του μεσαίωνα, που μπορούσαν να δώσουν μια χώρα προίκα στον γιό ἤ στην κόρη τους.
Και οι πολίτες, γιατί να ερωτηθούν, αφού η δημοκρατία εξαντλείται στο δικαίωμα της μιας ψήφου ανά τετραετία, χωρίς κανένα δικαίωμα λόγου πάνω στις πράξεις και αποφάσεις των κομματικών πραιτώρων, ἤ για την ίδια την μοίρα τους, που αποφασίζεται ερήμην αυτών, κεκλεισμένων των θυρών, από τους ταχυδακτυλουργούς και θαυματοποιούς του κοινοβουλίου, που διά άλλα ψηφίζονται και άλλα βγάζουν ως νομοθετήματα από τις φαρδιές τσέπες τους.
Η κοινοβουλευτική λοιπόν δημοκρατία εξέπεσε, ως ο διάβολος και κατέστη εργαλείο εναντίον του λαού, της ιδέας του ανθρώπου και του ανθρωπισμού γενικότερα. Και προς επιβεβαίωση του γεγονότος, πως το έλλειμμα δημοκρατίας είναι καθολικό, είδαμε στη τελευταία σύνοδο των Ευρωπαϊκών κρατών να θριαμβεύει η πολιτική υποταγή στα κελεύσματα των οικονομικά ισχυρών και να μεθοδεύεται η γενικότερη κατάργηση των εθνικών κυριαρχιών και των δημοκρατικών ελευθεριών όλων των Ευρωπαϊκών λαών στο όνομα μιας δημοσιονομικής πειθαρχίας, που τον βούρδουλά της θα κρατάει ο Γερμανός εργοδηγός της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας.
Και μόνη έξω από το πάρτυ του αντιδημοκρατικού αμοραλισμού, η βρετανική αλεπού, που πρώτη εισήγαγε τον νεοφιλελευθερισμό στην δυτική Ευρώπη, μα έχει μακρά ιστορία για να υποταγεί πολιτικά στους Γερμανούς και να μπεί κι’ αυτή στον πολιτικό γύψο. Και λένε κάποιοι για τον κίνδυνο να βρεθεί μόνη εκτός της Ευρωπαϊκής κολάσεως, καθώς αυτό το ξέρουν καλύτερα απ΄ όλους οι δικοί μας πολιτικοί, πώς μόνος του κανείς, ούτε και στον παράδεισο και γι’ αυτό τρέχουν ασθμαίνοντας πίσω από τον εκάστοτε ισχυρό,
ως φανατικοί θιασώτες της πολιτικής της εθνικής υποτέλειας.
Έμελλε έτσι μόνο οι συντηρητικοί κεφαλαιοκράτες της Αγγλίας να υπερασπισθούν την εθνική ανεξαρτησία της χώρας τους, πολύ πιο ενεργά από ότι θα έπρατταν ίσως οι θιασώτες της διεθνοποιημένης κεφαλαιοκρατίας, εργατικοί. Και όπως είχε εύστοχα προβλέψει κάποιος έκπτωτος βασιλιάς, πως ο τελευταίος βασιλιάς που θα μείνει στον κόσμο, θα’ ναι αυτός της Αγγλίας, έτσι και πάλι διαφαίνεται πως η μόνη χώρα που θα μείνει εθνικά ανεξάρτητη, στην Ευρώπη τουλάχιστον, θα είναι και πάλι η Αγγλία.
Τον οικουμενικό αυτόν εχθρό λοιπόν πρέπει να τον πολεμήσουμε πρωτίστως με τα όπλα του και να του αφαιρέσουμε τον δημοκρατικό μανδύα του. Στον τόπο μας, η κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας έχει νομοθετηθεί και οι πολίτες έχουν ήδη μεταβληθεί σε υποζύγια και ομήρους της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. Μας μιλούν ακόμη για την αναγκαιότητα να μείνουμε στο εθνοκτόνο Ευρωνόμισμα, όταν κανείς δεν ξέρει ποιοί φόροι και αναδρομικοί μάλιστα, τον περιμένουν κάθε στιγμή σαν τον κλέφτη στην γωνία για να του αφαιρέσουν και το τελευταίο του εισόδημα και όταν η ιδιοκτησία τιμωρείται και η εργασία απαξιώνεται.

Τα αστικά κόμματα, εξαγορασμένα από τους πολιτικούς νταβατζήδες συνασπίσθηκαν, αποδεχόμενα την μετατροπή της εσωτερικής πολιτικής υποτέλειας στο κεφάλαιο, σε εθνική υποτέλεια στο διεθνές κεφάλαιο.

Και η αριστερά, κάνει πως δεν βλέπει την διαφορά από την αλλαγή αφέντη και την υποτίμηση, δια της κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, της αστικής δημοκρατίας, στην οποία υποτίθεται πως όψιμα πιστεύει και περιμένει μάλιστα να λάβει την λαϊκή εντολή για τον ειρηνικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε σοσιαλιστική και τρέχει να προασπισθεί μάλιστα το αστικό κοινοβούλιο από τους αναρχικούς.
Τόσο έλλειμμα φαντασίας λοιπόν;
Δεν τους δίδαξε η πτώση του διεθνούς κομμουνισμού, πως ο κομμουνισμός κατέρρευσε από έλλειμμα εσωτερικής κομματικής δημοκρατίας που τον χαρακτήριζε, όπως ακριβώς σήμερα, από το ίδιο έλλειμμα δημοκρατίας, καταρρέει και ο δημοκρατικός καπιταλισμός, για να καταντήσει σκέτος καπιταλισμός που τρώει σαν τον Κρόνο τα παιδιά του, τους λαούς και τα έθνη που τον δημιούργησαν;

Δεν πρέπει λοιπόν οι κομματικοί άνθρωποι, αν πράγματι οραματίζονται αυτά που λένε πως οραματίζονται κι’ αν θέλουν πράγματι να υπάρχουν ελεύθεροι σκεπτόμενοι πολίτες, να εργασθούν για την εδραίωση πρώτα μιας πραγματικής δημοκρατίας, πολύ προτού ασχοληθούν με τον σοσιαλισμό;
Δεν πρέπει να βρούν ένα κοινό έδαφος συνεννόησης επί εθνικού επιπέδου με όλους τους πολίτες, ασχέτως γενικότερων πολιτικών πεποιθήσεων για το πώς μπορεί να βαθύνει και να πλατύνει η αστική δημοκρατία, ώστε να βγεί από την εξάρτηση του μεγάλου κεφαλαίου;
Δεν πρέπει να θεσπισθεί ένα νέο, πραγματικά δημοκρατικό σύνταγμα που θα αντιστρατεύεται τα οργανωμένα συμφέροντα των πλουσίων και των διαφόρων κοινωνικών κατεστημένων;

Αλλιώς τι περιμένει η αριστερά; να πάρει από την υποταγμένη στους μηχανισμούς του κεφαλαίου αστική δημοκρατία την λαϊκή δήθεν εντολή για τον σοσιαλισμό; Και πως ο λαός θα αντισταθεί στην πλύση εγκεφάλου που του εφαρμόζουν και πόσο ακόμα πρέπει άραγε να υποβαθμισθεί το βιοτικό του επίπεδο για να φθάσει δια της δουλείας και της απελπισίας, στην επαναστατική συνείδηση που χρειάζεται μια τέτοια πολιτική ανατροπή;

Και πως, και τότε ακόμη, θα έχει διάρκεια και δεν θα διαιρεθεί έντεχνα από τους προβοκάτορες που θα εξαπολύσει εναντίον της η διεθνής αντίδραση;
Τόσο πολιτικά αιθεροβάμονες είναι λοιπόν οι κατά τα άλλα παντογνώστες σοσιαλιστές κομματάνθρωποι, ἤ απλώς έχουν βολευθεί στο κομματικό λούκι τους και στις τιμές και στις χρηματικές απολαβές που επιφυλάσσει για τους κομματικούς αξιωματούχους του, το αστικό καθεστώς;
Αν παλιά δεν τους ενδιέφερε η αστική δημοκρατία, καθόσον κήρυσσαν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της, ήταν λογικό ως ένα βαθμό, να μην ενδιαφέρονται για την εμβάθυνσή της και την ουσιαστικοποίησή της, καθώς αυτό θα καταλάγιαζε την επαναστατική αγωνιστικότητα των οπαδών τους. Τώρα όμως που παραιτήθηκαν από την ιδέα της ταξικής επανάστασης και δεν διαθέτουν επιπλέον τα διεθνή προς τούτο ερείσματα, τι πράττουν και τι προτείνουν για τον μετασχηματισμό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προτού αποτολμήσουν να προχωρήσουν στον μετασχηματισμό της ίδιας της κοινωνίας;
Δεν θα έπρεπε λοιπόν όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα να συμφωνήσουν επάνω στο ελάχιστο μιας πολιτικής φόρμουλας για ένα νέο δημοκρατικό σύνταγμα και αποτίναξη της ξένης επικυριαρχίας, προτού μπουν στον κόπο να αναπτύξουν οποιαδήποτε πολιτικό πρόγραμμα, που υπό καθεστώς εθνικής και οικονομικής υποτέλειας θα είναι πρακτικά ανεφάρμοστο;
Δεν θα έπρεπε να κατεβούν όλοι, σαν μία εθνική παράταξη, χωρίς κομματικές ταμπέλες, στις επόμενες εκλογές και να απαιτήσουν επιπλέον τις εκλογές αυτές εδώ και τώρα, αντί να ανέχονται την καταπάτηση του συντάγματος και της εθνικής κυριαρχίας, όπως πράττουν ήδη δύο χρόνια τώρα και να περιμένουν από τους Γερμανούς την προκήρυξή τους;
Κανείς λοιπόν να μην σηκωθεί από τον πολιτικό καναπέ του, απλώς απεργίες και παρελάσεις για να κρατούνται τα προσχήματα και να μην τους πάρει όλους ο λαός με τις πέτρες.
Εξ’ άλλου η Μέρκελ δεν ζήτησε την υπογραφή και των αριστερών, για να δούμε μέχρι ποίου βαθμού εννοούν αυτά που λένε.

Και η Ισλανδία είναι μακριά και νέα της δεν φθάνουν για να μάθουν οι Έλληνες πως εκεί πέταξαν οι πολίτες τους ξένους τοκογλύφους από την πλάτη τους, χωρίς να χρειασθεί να κάνουν κομμουνισμό και πως προχωρούν ήδη στην θέσπιση νέου συντάγματος με νομοθέτη τον ίδιο τον λαό.
Μα αν είναι να κάνουμε τον λαό μέτοχο της εξουσίας, τι θα μείνει μετά για τα κόμματα; έ σύντροφοι;
Τελικά φαίνεται πως δεν υπερασπίζεστε το σημερινό φαύλο αστικό κοινοβούλιο μόνο από τους αναρχικούς διαδηλωτές, μα και από τους απλούς, ακομμάτιστους, μα χειμαζόμενους πολίτες και πατριώτες, λέγοντάς τους, κομμουνισμός ἤ οι Γερμανοί, ἤ στο ένα άκρο ἤ στο άλλο. Μόνο που κανένα ψάρι δεν καταπίνεται ολόκληρο σύντροφοι και την Ελλάδα ακόμα, την ροκανίζουν χρόνια τώρα σαν το σαράκι οι ξένοι. Κι ακόμα δεν την κατάπιαν, μα το υποπτευόμαστε πλέον πως δεν σας ενδιαφέρει τόσο η εξουσία πια, όσο η ησυχία σας. Και επιμένετε να κοιμάσθε τον ύπνο του δικαίου, που αφού είπε αυτά που έπρεπε να πεί κοιμήθηκε, με ήρεμη την συνείδησή του, πως έπραξε ότι μπορούσε, άσχετα αν δεν έπραξε τίποτε ἤ πολύ λίγα μπροστά σ΄ αυτά που πράγματι θα μπορούσε
Αυτά όμως για άλλη μια φορά θα τα γράψει η ιστορία, που πάλι θα πεί για το ραντεβού που σας είχε δώσει και σαν ψηλομύτες δεν πήγατε.