Για τον κύριο Αλέξη Παπαχελά

Με το σημερινό του άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, υπό τίτλο «Λάθη και διλήμματα», ο Διευθυντής της εφημερίδας του Φαλήρου και γνωστό μέλος της περίφημης «Τριμερούς Επιτροπής» (Trilateral Commission) κ. Αλέξης Παπαχελάς υποστηρίζει με τα γνωστά πλέον επιχειρήματά του, ότι ο κ. Α. Σαμαράς διέπραξε και πάλι ένα ολέθριο λάθος εγκλωβιζόμενος σε «ακραία ρητορεία» αναφορικά με την γραπτή δέσμευση που απαιτούν εκβιαστικά οι δανειστές μας για να καταβληθεί η έκτη δόση του πρώτου δανείου. Επισημαίνει ο δημοσιογράφος (παλαιό στέλεχος του ΚΚ Εσωτερικού και μετεξελιχθείς σε αμερικανολάγνο και προασπιστή της νέας τάξης πραγμάτων στο πλαίσιο της
παγκοσμιοποίησης) ότι η στάση του κ. Α. Σαμαρά «έκανε ζημιά γιατί παρέσυρε τον εθνικό διάλογο σε μονοπάτια πάθους και εμφυλιακού διχασμού, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά και στην οργή ενός λαού που όντως δοκιμάζεται σκληρά». Ισχυρίζεται, επιπλέον, ότι ο Πρόεδρος της ΝΔ, «αντί να ακολουθήσει τον συμβατικό δρόμο, ανέβηκε σε ένα παθιασμένο αντιμνημονιακό τρένο με ανθρώπους που κραύγαζαν κατά της τρόϊκας».

Ο δημοσιογράφος κ. Παπαχελάς πιστεύω ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να θυμάται ότι η αντιμνημονιακή στάση του κ. Α. Σαμαρά περιοριζόταν μόνον στο σκέλος του «μίγματος πολιτικής», στάση που απεδείχθη ορθή, καθώς ακόμη και οι δανειστές μας συμφωνούν πλέον ότι το πρώτο μνημόνιο, με την πολιτική που επέβαλε, απέτυχε να υλοποιήσει τους προσδοκώμενους στόχους. Από την άλλη πλευρά, θα περίμενε κανείς από τον Διευθυντή μιάς σοβαρής, θέλουμε να πιστεύουμε, εφημερίδας, ναι μεν να κρίνει ήπια και εποικοδομητικά αυτό που κατά την άποψή του είναι λάθος, αλλά να στηρίξει τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε μία στάση, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εθνικιστικός παροξυσμός ή εγωϊσμός. Μπορεί οι δανειστές μας να έχουν απολέσει κάθε ίχνος εμπιστοσύνης απέναντι στον πολιτικό μας κόσμο, αλλά για όσο καιρό έχουμε ακόμη το σημερινό πολιτικό προσωπικό, εμείς οι Έλληνες θα έπρεπε να βοηθήσουμε ώστε Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ, Γερμανία, Ολλανδία και όποιος άλλος, να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχουν κάποια όρια και ότι ο ωμός εκβιασμός και η πλήρης αγνόηση και απαξίωση των πολιτικών μας(και ως εκ τούτου και του λαού που τους εξέλεξε), αλλά και της δημοκρατίας, όχι μόνον είναι αντιπαραγωγικά, αλλά και αποτελούν στην ουσία φασιστική αντίδραση και νοοτροπία. Θα πρέπει σε όλα να σκύβουμε το κεφάλι;; Γιατί μόνον εμείς πρέπει να υποχωρούμε σις εκβιαστικές απαιτήσεις τους και να μην βάλουν και αυτοί λίγο νεράκι στο κρασί τους;;;

Βεβαίως, η ουσία, την οποία μάλλον θέλει να «ξεχνά» ο κ. Αλ. Παπαχελάς είναι ότι οι δανειστές μας απαιτούν μία δέσμευση τέτοια που θα αποκλείει παντελώς την οποιαδήποτε δυνατότητα διαπραγμάτευσης από την επόμενη κυβέρνηση για τα όποια νέα μέτρα χρειασθούν, απλώς και μόνον για να επιβάλουν αυτά που αυτοί θα θέλουν προς επίτευξη των όποιων στόχων τους.

Τέλος, επειδή ο κ. Αλ. Παπαχελάς στο άρθρο του αναφέρει ως πρώτο ολέθριο λάθος του κ. Α. Σαμαρά τη στάση του στο Σκοπιανό, ας γνωρίζει τα εξής, που προέρχονται από πηγές που ήσαν παρούσες στα τεκταινόμενα: Την περίφημη νύχτα της 16 Δεκεμβρίου 1991, όταν στο Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα είχε εκβιασθεί από τον τότε Γερμανό Υπουργό Χανς Ντίτριχ Γκένσερ να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κροατίας και της Σλοβενίας, οπότε και άνοιξε το θέμα της αναγνώρισης της ανεξαρτησίας και των άλλων ομόσπονδων κρατιδίων της τότε Γιουγκοσλαβίας, ο κ. Α. Σαμαράς, τότε Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, βρισκόταν σε συνεχή τηλεφωνική επαφή με τον τότε Πρωθυπουργό για τη στάση που θα κρατήσει και ακολουθούσε κατά γράμμα τις εντολές του. Και φθάσαμε στην απόφαση της περίφημης αναγνώρισης της ΠΓΔΜ με ερωτηματικό για την ονομασία, για την οποία είχε κληθεί να δώσει λύση η περίφημη Επιτροπή Μπαντεντέρ. Ο τότε Πρωθυπουργός κ. Κ. Μητσοτάκης ενοχλήθηκε από την τεράστια δημοσιότητα που δόθηκε υπέρ του Α. Σαμαρά και της στάσης του. Στις διαπραγματεύσεις που συνεχίσθηκαν επί πορτογαλικής Προεδρίας, με τον κ. Πινέϊρο, οι απόψεις με τον κ. Σαμαρά είχαν προσεγγισθεί αρκετά και διαφαινόταν ότι τελικά θα βρισκόταν μία λύση. Ακολούθησε η συνεδρίαση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και η αποπομπή του κ. Α. Σαμαρά. Εντέλει τον Μάϊο του 1992, στο Γκιμαράες της Πορτογαλίας, στην άτυπη συνεδρίαση του Συμβουλίου Υπουργών Εξωτερικών, τέθηκε επί τάπητος το Πακέτο Πινέϊρο, που προέβλεπε πράγματι μία πάρα πολύ συμφέρουσα λύση για τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά ήταν ο κ. Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος είχε αναλάβει και το χαρτοφυλάκιο του Υπουργού Εξωτερικών, που δεν την αποδέχθηκε, επειδή, όπως, είχε επισημάνει, εμποδιζόταν από τις αποφάσεις του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Και είχε κάνει τότε την περίφημη δήλωση «ε, καλά σε δέκα χρόνια οι Έλληνες θα έχουν ξεχάσει το θέμα των Σκοπίων»…….
ΣΝΕΒΕΜΠΕΤ