Μια συμβουλή προς έναν πιεζόμενο πολιτικό άνδρα

Σπύρος Παπαγιάννης

Καημένε μου Αντώνη, πως σε στρίμωξαν έτσι. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου.
Είναι τέτοιες στιγμές που ο πολίτης εύχεται την ώρα και την στιγμή που δεν διάλεξε τον δρόμο της πολιτικής, που έχει τιμές και αξιώματα, δεν λέω, μα σε θέλει ταυτόχρονα ξεδιάντροπο, να σκύβεις, να γλύφεις και να καμαρώνεις γι’ αυτό, να προσκυνάς για χρόνια άλλους, πρίν στο τέλος να ’χεις την ικανοποίηση να σε προσκυνήσουν και σένα, μά πάλι και τότε, στο απόγειο της δύναμής σου να ’ρχονται στιγμές που πρέπει να προσκυνήσεις κάποιον ισχυρότερο, που στην περίπτωση της χώρας
μας υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ισχυρότεροι και να τσαλακωθείς μπροστά σε όλους.

Μα και τότε ακόμη πρέπει να ξέρεις να το κάνεις με χάρη, με το savoir faire της πολιτικής, χωρίς να ιδρώνεις και να αγχώνεσαι και χωρίς προπαντός να κοκκινίζεις, γιατί ο πολιτικός δεν πρέπει να ’χει , σαν τον χειρουργό, άγχος, μα ούτε ντροπή και τύψεις ηθικής, πρέπει δηλαδή να ’ναι κενός εσωτερικά, για να είναι καλός αγωγός των συμφερόντων των ισχυρών, αλλιώς παθαίνει η καρδιά του και ροκανίζει την υγεία του. Δες τον σοφό Νέστορα της πολιτικής μας ζωής που έφθασε σε βαθύ και με πνευματική διαύγεια γήρας, για αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Είπες λοιπόν και σύ να προλάβεις τον λαό και πρίν να εκτεθείς στην κρίση του, να αλλάξεις την κρίση σου, και απαλλάσσοντάς τον από την ευθύνη να ψηφίσει έναν σκληρό κριτικό Αντώνη, που δεν θα μπορούσε να κάνει μετεκλογικά εντυπωσιακές πολιτικές κωλοτούμπες, σαν τον προκάτοχό του, που πραγματικά δεν τον φθάνεις στο δακτυλάκι του Αντώνη, να κάνεις μια τέτοια κωλοτούμπα, τώρα, προεκλογικά.
Αποφάσισες λοιπόν, μαζί με το υπόλοιπο πολιτικό κατεστημένο, του οποίου ως τώρα αποτελούσες παραφωνία, εδώ και τώρα, την παράδοσή του λαού στους χειρουργούς της νέας τάξης πραγμάτων, για να τον χειρουργήσουν στο κρεβάτι του προκρούστη, παρά να τον αφήσεις ελεύθερο να αποφασίσει αυτός για το μέλλον του και την σωματική του ακεραιότητα, με τον κίνδυνο να προσκρούσει στην μη διαπραγματεύσιμη, γρανιτένια Χάρυβδη, της σκληρής οικονομικής πραγματικότητος.

Έλπιζες δηλαδή, αναλαμβάνοντας εσύ τις ευθύνες του, σαν υπεύθυνος ηγέτης, πάνω σου και προστρέχοντας στην ζωντανή, αντίθετα προς την Χάρυβδη, Σκύλλα, προ των εκλογών και των πολιτικών δεσμεύσεων που αυτές θα δημιουργούσαν, να εξασφαλίσεις τα απαραίτητα τόσο για το πολιτικό κατεστημένο όσο και για τον λαό ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΡΓΎΡΙΑ της προδοσίας, που τόσο είναι αναγκαία για την επιβίωση όλων.

Έμπλεξες όμως Αντώνη, γιατί η Σκύλλα, αποδεικνύεται πιο σκύλα και πιο σκληρή και άτεγκτη κι’ από την Χάρυβδη της άψυχης πραγματικότητας, που είμαι σίγουρος πως και να πτώχευε η Ελλάδα, αν κρατούσε την περηφάνια της, δεν θα την άφηνε ο κόσμος να πεθάνει από την πείνα. Είμαστε πολύ κοντά στην Ευρώπη και με πολύ πλούσια γη για να αποτολμήσουν να στήσουν μια Μπιάφρα στην ευρωπαϊκή αυλή τους.

Μπορεί όμως και να φοβήθηκες περισσότερο για την τύχη του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, που θα κινδύνευε πολύ περισσότερο κι από τον λαό από μια τέτοια οικονομική αναστάτωση. Δεν σε αδικώ λοιπόν, γιατί ο κομματάρχης πρέπει να σκέφτεται και το κόμμα του και τα οικονομικά συμφέροντα αυτών που τον στηρίζουν, άσχετα αν σήμερα όλοι οι κομματάρχες δεν σκέφτονται παρά μόνο αυτά. Φάνηκε όμως πως δεν παίζεις και σύ το ίδιο καλά όπως οι Ευρωπαίοι πόκερ και μόλις είδαν αυτοί πως έκανες την πρώτη κωλοτούμπα, σκέφθηκαν να σε εξαφανίσουν ηθικά, γιατί υποπτεύονται με το δίκιο τους πως, όσο και νάσαι ένα με το πολιτικό κατεστημένο, κάτι ηθικό υπάρχει μέσα σου που τσιγκλάει ακόμη και μπορεί να κάνει την συνείδησή σου να επαναστατήσει, ή και ακόμα μπορεί να είναι το γονίδιο της γιαγιάς σου που σου βάζει κόκκινες γραμμές, ή η ανάμνηση και ο λόγος του Ελύτη, που τόσο εκτιμούσες, που δεν σ’ αφήνει να δράσεις ως καταλύτης της εθνικής συντέλειας.
Θέλουν λοιπόν να’ ναι σίγουροι οι σκυλλάνθρωποι πως θα εξαλείψεις από μέσα σου όποια υπερηφάνεια, αυτοϋπόληψη και ηθική και θα δεσμευθείς με μια υπογραφή, και δεν θα θέσεις υπό αμφισβήτηση ξανά τον Ελληνικό πολιτικό και οικονομικό μονόδρομο προς την καταστροφή , που απεδέχθης μεν, αλλά δεν δείχνεις να πιστεύεις σ’ αυτόν και πως δεν θα θέσεις σε κίνδυνο με τις άστοχες πατριωτικές και ανθρωπιστικές σου εξάρσεις τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού, μα και Ελληνικού κατεστημένου, που τόσο έχουν σφιχταγκαλιαστεί τελευταία.

Εμπρός λοιπόν Αντώνη, αν θέλεις να γίνεις κατοχικός πρωθυπουργός του κατεστημένου, πρέπει να βάλεις και την προσωπική υπογραφή σου και όχι να κρύβεσαι πίσω από την βροντερή ομοφωνία των υπόλοιπων πολιτικών τέκνων του, που δεν είχαν εξ’ αρχής και δεν έχουν ούτε τώρα κανένα ενδοιασμό για τίποτε. Εσύ ήσουν ο αδάμας του κοινοβουλίου με τα μαγικά μίγματα και φίλτρα για την οικονομία και την βαθειά αγωνία για τον Έλληνα άνεργο. Εσύ αρνιόσουν πεισματικά να αποδεχθείς την εσωτερική οικονομική πτώχευση της Ελληνικής κοινωνίας ως μέσον για αποφυγή της εξωτερικής της πτώχευσης.
Τώρα το κατεστημένο, ντόπιο και ξένο, σου φωνάζει να μπείς στην βάρκα και να αφήσεις τον λαό να πνιγεί, μια που είναι άξιος της μοίρας του, γι’ αυτούς που τόσα χρόνια ψήφιζε. Και σύ πρέπει, αφού θυσίασες τον λαό για το κατεστημένο, να θυσιάσεις τώρα μπροστά σε όλους μας, τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας που σου έμειναν και να καταπιείς επιδεικτικά την γλώσσα σου, κατά την προσφιλή τακτική των Μογγόλων, που έβαζαν τα θύματά τους αφού τους την έκοβαν, να την φάνε.

Μου θυμίζεις πράγματι φίλε μου, τον μακαρίτη τον Ντούμπτσεκ, που πίστευε πως μπορεί να πείσει τον Μπρέζνιεφ για την ορθότητα του τρίτου δρόμου, του σοσιαλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Έτσι και σύ, δυό χρόνια τώρα ήλπιζες να επαναδιαπραγματευθείς και να μεταπείσεις τους σταλινικούς νεοφιλελεύθερους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της νέας τάξης πραγμάτων, για την ανάγκη μια κεϋνσιανικής ανθρώπινης οικονομικής πολιτικής και ενός καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Μα ο καπιταλισμός αυτός έχει πεθάνει χρόνια τώρα Αντώνη και ο χρηματοπιστωτικός που τον διαδέχθηκε δεν έχει καν ηγέτες για να διαπραγματευθεί κανείς μαζί τους. Η Σκύλλα έχει κρυφθεί πίσω από τα κομπιούτερ της και έχει γίνει πρακτικά σαν την Χάρυβδη, κι αυτή άψυχη.

Ξύπνα λοιπόν Αντώνη, δεν είμαστε στο 1929, μα στο 2011 και δεν έχουμε απέναντί μας έναν Ρούσβελτ στο καροτσάκι, μα την μετεμψύχωση του Χίτλερ. Τι κι αν δεν κύλησαν ακόμη στους δρόμους τα άρματα του ξένου εισβολέα, που ’κάναν την γιαγιά σου να αυτοκτονήσει. Αυτά βγαίνουν από τις φωλιές τους μόνο αν ξέρουν πως τα περιμένουν παλικάρια, φοιτητές έτοιμοι να αυτοπυρποληθούν και πολιτικοί που δεν κάνουν πίσω. Θυμήσου τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου, που του διεμήνυε ο Μωάμεθ να παραδώσει την πόλη, που μόνο αν γίνονταν ψάρια να κολυμπήσουν, ή πουλιά να πετάξουν, μπορούσαν να σωθούν οι κάτοικοι της. Εγκλημάτησε λοιπόν εις βάρος τους εκείνος, που δεν την παρέδωσε και νιώθουν ακόμη και σήμερα παράνομοι εξ’ αιτίας του, οι Τούρκοι κατακτητές;

Και δεν πέρασε ακόμη από το μυαλό σου πως η Ελλάδα είναι η πρώτη μικρή χώρα που επέλεξε το κεφάλαιο να κάνει οικονομική εισβολή και δεν θα κάνει με τίποτε πίσω για λόγους παραδειγματισμού;
Κι’ από την ιστορία δεν ξέρεις ακόμη για τον ευρωπαϊκό φθόνο απέναντι στην ορθοδοξία και τον Ελληνισμό;
Και δεν καταλαβαίνεις πως η Ελλάδα επιλέχθηκε και για συμβολικούς ακόμη λόγους, ως η μητέρα χώρα της δημοκρατίας, για να εξευτελισθεί στο έδαφός της κάθε έννοια κοινοβουλευτικής, αστικής ακόμη δημοκρατίας;
Κι’ αν από την άλλη εσύ αποφάσισες να ντροπιάσεις τους Έλληνες, τους προγόνους μας και την δημοκρατία μας, γιατί δεν πρέπει να ντροπιαστείς και εσύ προσωπικώς για να ’μαστε όλοι ασορτί;
Πίσω από ένα φύλλο συκής θα κρύβεσαι και θα κρυβόμαστε; Τι λίγη ντροπή παραπάνω, τι λίγη παρακάτω, όπως σε συμβουλεύουν και οι συνέταιροί σου στην κυβέρνηση των προθύμων, όπου όψιμα προσχώρησες. Τα λεφτά να πάρουμε, κι’ έπειτα μπορούμε σαν τον Γαλιλαίο να αναφωνήσουμε. «Και όμως η γή είναι στρογγυλή.»

Οποία απόσταση πράγματι από τους αρχαίους Σπαρτιάτες, τους τοπικούς προγόνους σου, που μόνο και στο άκουσμα της πρότασης των Περσών πρέσβεων να τους δώσουν γη και ύδωρ, τους πέταξαν στον γκρεμό, παρά τον ιερό σεβασμό που έθρεφαν προς τον ρόλο και την ιδιότητα του πρέσβεως. Και γι’ αυτήν τους την ιεροσυλία μετά, έστειλαν δικούς τους εθελοντές πρεσβευτές στον Μέγα βασιλέα της Περσίας για να τους πάρει, χάριν αμοιβαιότητος,την ζωή;

Υπάρχει όμως και μια άλλη επιλογή Αντώνη, που θα μπορούσες να τους τουμπάρεις όλους την τελευταία στιγμή. Να θέσεις την απόφασή σου και την υπογραφή σου που δεν σου ανήκει ουσιαστικά, όχι υπό την κρίση των βουλευτών σου που δεν σε εξέλεξαν, μα υπό την κρίση του τμήματος του λαού που σε ψήφισε για αρχηγό του κόμματός σου και του οποίου τα στοιχεία τα έχεις καταγεγραμμένα και για το δημοψήφισμα του οποίου δεν έχεις ανάγκη, καμμίας Μέρκελ, την άδεια. Προκήρυξε λοιπόν εσωτερικό κομματικό δημοψήφισμα για να αναμετρηθούνε για άλλη μια φορά οι Νεοδημοκράτες και να δούμε επιτέλους πόσοι είναι πρόθυμοι να μοιρασθούνε την υπογραφή σου και πόσοι σε θέλουν να πείς, σαν τον Μεταξά, τώρα το ΟΧΙ, προτού οι εχθρός περάσει με τον τσαμπουκά των χρημάτων του και βαρύνει στις συνειδήσεις όλων μας.

Και να δείς πως θα καταπιεί η Μέρκελ τότε την γλώσσα της, μα εσύ και τότε ακόμη να μην κάνεις πίσω, μα να το ’χεις αυτό σαν διαπραγματευτικό χαρτί για το μέλλον Γιατί αν στο πολιτικό κατεστημένο μοιάζεις σαν την μύγα μέσ’ το γάλα κι’ αν σε εκβιάζουν οι πάντες σήμερα, είναι γιατί επέλεξες να μείνεις μακράν αυτών που σε εξέλεξαν, μόνος σου με τους νταβατζήδες, τους εργολάβους και τους καναλάρχες στην πολιτική σκηνή.