Η τιμή, τιμή δεν έχει

Σπύρος Παπαγιάννης

Ἢ μήπως έχει. Και σε τι υπολογίζεται τότε, σε ευρώ; και σε πόσα;
Και ποια είναι η τιμή του καθενός;
Με πόσα συμβιβάζεται κάθε πολίτης;
Μήπως αν κάναμε την πατρίδα μας μετοχές και έπαιρνε κάθε πολίτης την μετοχή του, που να μπορεί να την διαπραγματευθεί ελεύθερα στο χρηματιστήριο, ξεμπλέκαμε μια και καλή με την ιδέα της πατρίδος. Που να μαθαίναμε μια μέρα κάτι διαφορετικό από αυτό που μας πιπιλίζουν σήμερα το μυαλό, πως αντίθετα δηλαδή από το λεφτά δεν υπάρχουν, εκεί που νομίζαμε πως υπάρχουν και άρα πρέπει να πουλήσουμε την πατρίδα για να υπάρξουν, πως λεφτά υπάρχουν μεν, αλλά πατρίδα δεν υπάρχει, γιατί πουλήθηκε
ελεύθερα και με το αζημίωτο στο χρηματιστήριο και άλλαξε χέρια;

Κάτι τέτοιο βέβαια λίγο πολύ το έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια και έχουμε συνηθίσει στο σταδιακό ξεπούλημα της πατρίδος και της αξιοπρέπειάς της, στην λοιδωρία των εθνικών ιδεών, της ιδέας της φυλετικής συνέχειας, μα και της πολιτιστικής τοιαύτης. Δεν έχει γίνει όμως με αυτόν τον ξεκάθαρο τίμιο δημοκρατικό τρόπο, ενάντια στον οποίο κανείς δεν θα είχε να προτάξει καμμία αντίρρηση. Και θα μπορούσε διά αυτού να αποκαλυφθεί μια μέρα, πως αντί να πουληθεί την μία νύχτα ο Γερμανός στον ΟΤΕ και την άλλη ο ΟΤΕ στους Γερμανούς, ότι είχε αγορασθεί άπασα η πατρίδα από τους Γερμανούς, ἤ από τον Σόρος και να βγεί αμέσως στην τηλεόραση ο νέος διευθύνων σύμβουλος του κράτους - εταιρεία και να μας ξετυλίξει το όραμά του για την κοινωνία που του πούλησε ασυντόνιστη, απροϊδέαστη, λίγο λίγο την ψυχή της και άρα δεν έχει δικαίωμα δια να ομιλεί.
Τι δημοκρατικότερο λοιπόν από αυτό που θα μετέφερε το πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού μέχρι την τελευταία στάνη, το πιο ορεινό ακριτικό χωριό, και στα ξεχασμένα ερημόνησα του Αιγαίου, από όπου πάνω πετούνε συνέχεια τα αεροπλάνα του εχθρού.
Γιατί δεν σκέφθηκαν αυτό το απλό πράγμα οι αγνοί νεοφιλελεύθεροι που μας κυβερνούν, για να πουλήσει σαν αυτούς και ο λαός την ψυχή του, και να μεταφέρει και αυτός τα ευρουλάκια στο εξωτερικό για να τα εξασφαλίσει από τους άρπαγες του Ελληνικού γκουβέρνου που κλέβουν τώρα με δυό χέρια, όχι μόνο για πάρτη τους, μα και για τους ξένους πιστωτές και συνενόχους συνεταίρους τους; Τι φοβούνται άραγε; Μην τελειώσει αυτό το κράτος, παρωδία, αποικία και γίνουν όλοι Γερμανοί πολίτες και πρέπει μετά να τους ταΐζουν όλους, θέλουν δεν θέλουν οι σωτήρες μας; και μείνουν κι αυτοί τα κομματικά αφεντικά των διαμαρτυρομένων Ελλήνων άνεργοι, χωρίς αγελάδα άλλο για να αρμέγουν και να τους χρειάζονται για αυτό οι Γερμανοί αφέντες τους, προστάτες τους και σωτήρες τους, γιατί αυτούς κατ’ ουσίαν σώζουν οι Γερμανοί και το κοινό Ευρώ τους, που πολύ ολίγη σχέση έχει με το χορτάρι της αγελάδας.

Το ξέραμε βέβαια πάντα πως η δημοκρατία έχει ταξικό χαρακτήρα, πως διαιρεί το κοινωνικό σώμα σε κόμματα που συγκαλύπτουν τον ταξικό τους προσανατολισμό πίσω από γενικόλογες προεκλογικές διακηρύξεις και χρησιμοποιούν χαρισματικές ἤ κατάλληλα προβαλλόμενες διά της πολιτικής διαφήμισης προσωπικότητες και το χρήμα του κεφαλαίου, για να υποκλέπτουν την ψήφο των εργαζομένων. Ακόμα και τα λεγόμενα εργατικά, ἤ σοσιαλιστικά κόμματα αγοράζονται λίγο λίγο δια της αθόρυβης διαπλοκής και πολιτικής διολίσθησης από το κυρίαρχο κοινωνικά κεφάλαιο και το ίδιο ακόμη συμβαίνει με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα μέσα ενημέρωσης. Ο λαός λοιπόν από την δημοκρατία, πέρα από την φαινομενική κατοχύρωση των ανθρωπίνων του δικαιωμάτων, δεν κερδίζει στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο απολύτως τίποτε, αντίθετα βλέπει να θυσιάζονται συστηματικά τα εθνικά συλλογικά συμφέροντα στον βωμό των κομματικών αρχικά συμφερόντων των επίπλαστων, κατασκευασμένων κομματικών πλειοψηφιών και πέραν τούτων στα πολύ βαθύτερα και αόρατα εν πολλοίς συμφέροντα του κεφαλαίου, που στη περίπτωση της Ελλάδας ήταν πάντα μεταπρατικό και εργάζονταν συστηματικά εναντίον πάσης προσπάθειας για την αυτοδύναμη οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη του τόπου.

Γι΄ αυτό τα κόμματα εξουσίας, μα και μη εξουσίας ακόμη, κατέληξαν να συγκλίνουν κάτω από τον κοινό μαγνήτη του κεφαλαίου προς τον ίδιο πολιτικό μονόδρομο, προς την ξένη εξάρτηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση που θα εξασφάλιζε δήθεν την δημοκρατία, στο όνομα όμως αυτής στην πράξη, την Ελληνική κεφαλαιοκρατία από τον απροσδιόριστο αστάθμητο παράγοντα τόσο των λαϊκών ενόπλων δυνάμεων, όσο και των πολιτικών λαϊκών τοιούτων. Επομένως στην παρούσα οικονομική κρίση θα ήταν ουτοπία να περιμένουμε από το πολυκομματικό, μα μονοταξικό στην πράξη κεφαλαιοκρατικό κοινοβούλιο άλλο δρόμο από αυτόν της εθνικής παραίτησης και υποταγής στα προσβλητικά τελεσίγραφα και τους πολιτικούς εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο ερώτημα εθνική κυριαρχία ἤ ευρώ, η κυρίαρχος μαγαλοαστική τάξη μας και το κοινοβούλιό της, με ελάχιστες εξαιρέσεις που αποτελούν το δημοκρατικό της άλλοθι, θα αποφάσιζε ούτως ἤ άλλως με τον ένα ἤ άλλο τρόπο, περισσότερο ἤ λιγότερο δημοκρατικό, να ακολουθήσει τον καλά πεπατημένο, ασφαλτοστρωμένο δρόμο της υποτέλειας. Γι’ αυτό και φοβήθηκε τα μέγιστα από την πρόθεση του επονείδιστου πρωθυπουργού της να εκθέσει τελικά, αντί την δανειακή σύμβαση, κάτω από τον εκβιασμό των Ευρωπαίων, που κάτι ξέρανε περισσότερο από αυτόν, το ίδιο το Ευρώ, τον ακρογωνιαίο δηλαδή λίθο της οικονομικής και πολιτικής της εξάρτησης, μα και ταξικής της κατωχύρωσης ταυτόχρονα, στην λαϊκή κρίση, που θα την υποχρέωνε κατά τον γάϊδαρο να πορευθεί κι αυτή και το πιθανότερο μάλιστα, στον χορταριασμένο, λόγω της εγκατάλειψής του, δρόμο της εθνικής ανεξαρτησίας, που όσο χορτάρι να ‘βρισκε σ΄αυτόν ο γάϊδαρός της, που χρόνια τώρα τον ταΐζει κουτόχορτο, θα ήτανε γι’ αυτήν σαν περιορισμός σε μοναστήρι.

Ταυτόχρονα όμως η κρίση αποτέλεσε για αυτήν μοναδική ευκαιρία για να απαλλαγεί των ευθυνών της προς τον λαό και επισείοντας τον μπαμπούλα των δανειστών και της διακοπής της ίδιας της τροφής του, να του καταπατήσει όλα τα δημοκρατικά, πολιτικά , εργατικά και περιουσιακά του δικαιώματα. Η θεσμοθέτηση της ξενοκρατίας, της ανοίγει λοιπόν νέες προοπτικές, καθώς μπορεί μεν να αυξάνει η επιρροή των ξένων συνεταίρων της, αποδυναμώνεται όμως από την άλλη, η επιρροή του πάντα επικίνδυνου και απαιτητικού λαϊκού παράγοντα και μειώνεται το κόστος εργασίας του..

Πολιτικό μας συμπέρασμα λοιπόν και μάθημα από την κρίση είναι αυτό που είχε πεί χιλιάδες χρόνια νωρίτερα ο Αριστοτέλης, πως εθνικά και πατριωτικά δεν σκέπτονται ούτε οι πλούσιοι, ούτε οι πολύ πτωχοί. Αν από τον διεθνισμό των πολιτικών εργατοπατέρων κινδυνέψαμε στο παρελθόν, από τον διεθνισμό των εξαχρειωμένων κεφαλαιοκρατών δημοκρατοπατέρων κινδυνεύουμε σήμερα. Μόνο που αυτοί κατέχουν ήδη την εξουσία και παίζουν το θέατρο της δήθεν αλυσσοδεμένης, υποταγμένης δημοκρατίας, για να πείσουν τον λαό πως είναι και αυτοί οι ίδιοι σαν αυτόν υπόδουλοι και σύρονται σ’ αυτές τις επιλογές τους, και πως την οικονομική του ανάπτυξη που δεν την έφερε τόσα χρόνια η εν δημοκρατία πολιτική και οικονομική υποτέλεια, θα την φέρει τώρα επιτέλους η επίσημη θεσμοθέτηση της εθνικής υποτέλειας στους ξένους και οι νεοφιλελεύθερες προοπτικές που ανοίγει αυτή για την οικονομία του τόπου. Χαράς παππικά ευαγγέλια λοιπόν για τους κεφαλαιοκράτες, μα και ευκαιρία για όλους μας να μετρηθούμε και να δούμε πόση πατρίδα κουβαλούμε μέσα μας κι αν η τιμή μας τιμή δεν έχει. Γιατί γι’ αυτούς που μας κυβερνούνε έχει και την έχουν εξαργυρώσει μάλιστα καιρό τώρα, χωρίς να μας πούνε τίποτε.