Στο μνημείο του άγνωστου προβοκάτορα

Σπύρος Παπαγιάννης

Πολλά ειπώθηκαν και πάλι για τους προβοκάτορες και ένα κυνήγι μαγισσών ξεκίνησε από τους ιεροεξεταστές των κομμάτων, κυρίως όμως από το κόμμα που φέρει τον τίτλο του ΚΚΕ. Και λέω φέρει τον τίτλο, χωρίς να θέλω να το αδικήσω έναντι των άλλων κομμάτων, αλλά για να υποδηλώσω πως όλα τα κόμματα φέρουν αυθαίρετα, ἤ από κληρονομικό δικαίωμα κάποιον τίτλο που δεν τα εκφράζει και εν πάση περιπτώσει δεν τον υπερασπίζονται με τα έργα τους. Μπορεί το ΚΚΕ σήμερα να επιμένει να αρνείται την συμμετοχή του σε όποιο κυβερνητικό
σχήμα συνδιαχείρισης των κοινών του εν καπιταλισμώ πολιτικού βίου, έχει παραιτηθεί όμως από κάθε διάθεση επανάστασης και θέλει προς τιμήν του πράγματι να γίνει αυτό πλατειά γνωστό. Το ΚΚΕ οραματίζεται μια ειρηνική κοινοβουλευτική ανατροπή, όχι επανάσταση, όπου αφού αυτοδύναμο ανέλθει στην εξουσία, θα κυβερνήσει μόνο του. Έχει δηλαδή αποκτήσει την φιλοσοφία της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας που έχουν και τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα εξουσίας. Για αυτό ίσως και δεν εκμεταλλεύθηκε και στο παρελθόν τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν για να θεσπισθεί ένας μόνιμος εκλογικός νόμος απλής αναλογικής. Γιατί απλούστατα δεν πιστεύει στις πολιτικές συνεργασίες και επιλέγει συνειδητά την πολιτική του απομόνωση, στο όνομα της ιδεολογικής του καθαρότητος, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι κυβερνάει ιδεολογικά τον κόσμο από την δική του ερυθρά πλατεία, συγκεκριμένα την πλατεία συντάγματος. Για αυτό και στην τελευταία προσπάθεια επανάστασης του λαού εναντίον, του συνολικά διακομματικά συμβιβασμένου κοινοβουλίου, φρόντισε να υπερασπισθεί και πάλι τον πολιτικό του μονόδρομο προς την αλλαγή, όπως την οραματίζεται αυτό, κομματικά δηλαδή συντεταγμένη και να μην αφήσει κανένα υπερεπαναστάτη να του κλέψει την δόξα της πρωτοκαθεδρίας, με μια προσπάθεια έστω και αποτυχημένη για άλωση του κοινοβουλίου. Το ΚΚΕ λοιπόν φαίνεται πως έχει αποκτήσει ένα καθαρά αστικό χαρακτηριστικό, που ίσως να προέρχεται από την πολιτική πρακτική του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, ήτοι απεχθάνεται το χάος που γεννά επαναστάσεις, μα κι’ αντεπαναστάσεις. Επειδή όμως παραιτήθηκε συνειδητά από την επανάσταση και όχι από λόγους απλώς πολιτικής πρακτικής, επόμενο είναι όσοι νιώθουν ασυμβίβαστοι επαναστάτες να
αισθάνονται ότι προδίδονται από την εγκατάλειψη της πολιτικής της διαρκούς επαναστατικής απειλής που επέσειε παλιά το κόμμα αυτό. Έτσι όσοι νιώθουν πολιτικά ορφανοί κινούνται στον ελεύθερο ακομμάτιστο χώρο των αριστεριστών αναρχικών, τον οποίο εποφθαλμιούν τα αριστερά κόμματα και συκοφαντούν ταυτόχρονα νιώθοντας εκ μέρους του και αυτά μια αδιόρατη αριστερά απειλή. Γεννάται έτσι ταυτόχρονα το ιδεολογικό δίδυμο, του ιδεολογικού προδότη από την μια και του αστυνομικού προβοκάτορα από την άλλη, και αρχίζει το κυνήγι των μαγισσών και της δαιμονοποίησης του αντιπάλου.
Ο χώρος των Αριστεριστών βέβαια με την έλλειψη κομματικής οργάνωσης δίνει πράγματι την δυνατότητα στο βαθύ κράτος και παρακράτος να διεισδύει μέσα του, με τους έμμισθους καλοθελητές του, τους πληροφοριοδότες του και ακόμη τους τραμπούκους και να περνά πολιτικές αποπροσανατολισμού και σύγχυσης. Μπορεί έτσι το βαθύ κράτος να τρομοκρατεί όποιον θέλει, να τον εξαφανίζει αν θέλει και βιολογικά ακόμη και μετά να στέλνει μια ψευτοεπαναστατική διακήρυξη και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και όποτε βλέπει πως ο λαός, ο αποστρατικοποιημένος λαός, πάει να διαμαρτυρηθεί και να διαδηλώσει, του στέλνει τους άστολους, ανένταχτους πολιτικά στρατιώτες του να τα κάνουν γης Μαδιάμ. Έτσι καταλήξαμε όλοι να μιλούμε για τους φημισμένους γνωστούς αγνώστους, που δεν τολμάει ούτε η αστυνομία να τα βάλει μαζί τους και αν τους συλλάβει από ατύχημα, ξεγλιστρούν σα χέλια από τα χέρια της. Δεν αναρωτιέται όμως κανένας, ποιός είναι ο γνωστός άγνωστος κυβερνήτης αυτής της χώρας. Νόμιζαν κάποιοι παλιά, πως ήταν το παλάτι, μα αν και η βασιλεία έφυγε μαζί με το ερειπωμένο τώρα παλάτι, έμεινε και ο γνωστός άγνωστος κυβερνήτης της χώρας που συνεχίζει σαν τον θεό, αν και πολύ εντονώτερα από αυτόν, να μας υπενθυμίζει πως αυτός είναι ο τροχοδρόμος της μοίρας αυτού του τόπου και να μας φτύνει επαναστατικά κατά πρόσωπο όποτε πάμε να του φτύσουμε την εξουσία, την όποια του εξουσία, που έχει πολλές και τις αλλάζει σαν πουκάμισα. Απαντάει δηλαδή με τους επαγγελματίες επαναστάτες του, όποτε δει πως πάνε να ξεκινήσουν διεργασίες επανάστασης και σβήνει την φωτιά με την φωτιά. Και είναι τόσο πειστικός ο Μανωλιός στις μεταμφιέσεις του που πολλοί τον παίρνουν σοβαρά κι αυτόν και την δημοκρατία του, κι’ ας είναι αυτή στημένη σαν τα φάουλ του ποδοσφαίρου, γι’ αυτό και πολλοί μιλούν για πολιτικό παιχνίδι. Μέρος απαραίτητο λοιπόν του πολιτικού παιγνίου και οι κουκουλοφόροι και οι προβοκάτορες, όπως οι ιοί στην φύση και στα κομπιούτερ ακόμη. Μην νομίζουμε όμως πώς μπορούν να βρούν πολλοί δουλειά και κει σαν επαναστάτες του πεζοδρομίου, καθώς το περιρρέον επαναστατικό πνεύμα του χώρου αυτού γεννά από μόνο τους πράξεις βίας και το βαθύ κράτος δεν χρειάζεται στρατιώτες, και με λίγους επιτελικούς την κάνει την δουλειά του, με ελάχιστα έξοδα. Ας μην θεωρούμε όμως δια της υπερβολής πάλι, πως ο χώρος αυτός ελέγχεται πλήρως από την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες, και ότι δεν υπάρχει επαναστατική φωτιά κάτω από τους καπνούς των καπνογόνων και τα δανεικά πολλές φορές από την αστυνομία πυρομαχικά του. Παράδειγμα αυτό που ελέχθη στα δελτία ειδήσεων, ότι δηλαδή η αστυνομία είχε πληροφορίες πως οι αναρχικοί θα επεδίωκαν την άλωση του κοινοβουλίου. Σημαίνει άραγε αυτό ότι η αστυνομία σχεδίαζε την ανατροπή του καθεστώτος; Που σαν ιδέα είναι πράγματι ελκυστική. Και ο Χίτλερ εξ’ άλλου έκαψε το κοινοβούλιο πρίν το καταλύσει. Ἢ σήμαινε απλώς πως γνώριζε έγκαιρα εκ των έσω τις προθέσεις των αριστεριστών και ήθελε να τις αποτρέψει;
Όπως και να ‘ χει το πράγμα το ΚΚ έδρασε αντεπαναστατικά, προστατεύοντας το εκπορνευμένο από την τρόϊκα κοινοβούλιο και διχάστηκε πνευματικά και ψυχικά, φιλολογώντας επαναστατικά μέσα σ’ αυτό και μαχόμενο αντεπαναστατικά έξω από αυτό, προσπαθώντας να αποτρέψει μια πιθανή κατάλυση της Ευρωπαϊκής νομιμότητος, καθώς η Ελληνική έχει ήδη στην πράξη καταλυθεί, από τις συνασπισμένες δυνάμεις αναρχικών και μυστικών αστυνομικών.. Αναμείχθηκε έτσι άθελά του στην διαχείριση της ασφάλειας του αστικού καθεστώτος και έδωσε στις τηλεοπτικές κάμερες αυτό το υπερθέαμα που απολαύσαμε όλοι, του επαναστατικού δηλαδή εμφυλίου, έμπροσθεν του κοινοβουλίου που συνέχιζε αδιατάρακτο το πολιτικό του νιρβάνα, νομοθετώντας εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Να λοιπόν που συνέβη και αυτό το απίστευτο, να σώζει το ΚΚ τη δημοκρατία που δεν μπορεί ἤ δεν θέλει να σώσει τον εαυτό της και το κοινοβούλιο που δεν μπορεί ἤ δεν θέλει να σώσει τον θεσμικό του ρόλο ως θεματοφύλακος της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.. Βέβαια το καλύτερο για το ΚΚ, μετά από αυτό το αστυνομικό του ανοσιούργημα, όπου το ώθησε άθελά του η προσπάθειά να αποδείξει την πολιτική του νομιμοφροσύνη, προς ποιους άραγε, θα ήταν να πάει να μονάσει σε κάποιο μοναστήρι και να κάνει τις συγκεντρώσεις του σε κάποιο όρος, που κατά το πρότυπο του Αγίου Όρους, θα το επιλέξει από την πληθώρα των βουνών της πατρίδος μας. Εκεί θα επιτύχει την πολιτική απομόνωση, να μην μπερδεύονται οι οπαδοί του με αυτούς των άλλων κομμάτων και να μολύνονται από αυτούς, μα και να μην κινδυνεύει η ζωή τους από παρακρατικούς και να μην αίρει αυτή τις αμαρτίες τις προάσπισης, έμμεσα του αστικού, μα και κατοχικού σήμερον καθεστώτος και από την άλλη θα εισπνέουν οι οπαδοί του καθαρό αέρα αντί για καπνογόνα και θα μπορούν και να φυτεύουν και κανένα δενδράκι για να φάνε και το πολιτικό ψωμί των οικολόγων. Ας μην προσπαθεί όμως να εμπλέξει και τα άλλα κόμματα και τις όποιες ανεξάρτητες αντιπολιτευτικές οργανώσεις στο κυνήγι των μαγισσών, βλέποντας ακροδεξιούς και συριζαίους πίσω από τους αριστεριστές και εκείνα πάλι ας αποφύγουν να βλέπουν οργανωμένα επιτελικά σχέδια σύμπραξης του ΚΚ με το Πασοκ, γιατί στο τέλος θα τρελλάνουν όλοι από κοινού τον πολίτη που δεν θα πιστεύει κανένα και τίποτε.
Ας μην ξεχνούμε κοντά στα άλλα πως αν οι αριστεριστές βαρύνονται με την αδυναμία τους να ελέγξουν τον πολιτικό τους χώρο και να αποτρέψουν την διείσδυση παρακρατικών, η Αριστερά βαρύνεται εν συνόλω για το νερό που κουβάλησε είκοσι χρόνια τώρα στον μύλο της παγκοσμιοποίησης, συμμετέχοντας
έμμεσα, για τους δικούς της ιδεολογικούς λόγους, στον ιδεολογικό πόλεμο του κεφαλαίου κατά της εθνικής ιδέας και στην εμφανώς επιδιωκόμενη εθνοφυλετική και πολιτιστική αλλοτρίωση του Ελληνικού λαού. Θα ήταν υπερβολή όμως και πάλι να υποθέσουμε πως η σύμπραξη αυτή έγινε κατόπιν συμφωνίας και οργανωμένου πολιτικού σχεδιασμού. Βέβαια σήμερα οι δρόμοι κεφαλαίου και αριστεράς φαίνεται να χωρίζουν και πάλι, γιατί καλώς ἤ κακώς η τελευταία φαίνεται να αφυπνίζεται και να αντιλαμβάνεται αυτό που δεν ήθελε να αντιληφθεί τόσα χρόνια, πώς μετά την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας η συναδελφωμένη υπό την παγκόσμια κεφαλαιοκρατική διοίκηση των πολυεθνικών εταιριών πολυεθνική, πολυφυλετική, πολυπολιτισμική εργατιά δεν θα αποκτήσει μαγικά μισθούς Γερμανίας, αλλά το αντίθετο, μισθούς πείνας, είτε αφρικανικού, είτε ινδικού τύπου. Και τρέχουν τώρα αι μωραί παρθέναι και δεν προλαβαίνουν.
Και πάλι όμως δεν μπορούν να βγούν από τον μονόδρομο της πολιτικής τους κομματικής οπτικής και να ενωθούν με τον λαό, βλέποντάς τον σαν σύνολο, για να συμβάλλουν σε μια νέα προσπάθεια εθνεγερσίας. Συνεχίζουν να βλέπουν παντού φαντάσματα, έτσι που να χάνουν στο τέλος την αίσθηση ποιος είναι ο κύριος σήμερα εχθρός, βλέποντάς τον περισσότερο στους αριστεριστές και τους δυνητικούς προβοκάτορες, παρά στο ίδιο το κεφάλαιο, που με την πλανητική του πολυεθνική συναδέλφωση έχει ευνουχίσει τα κοινοβούλια και τείνει να σκάσει όλα τα έθνη και τους πολιτισμούς. Ίσως να πιστεύουν κάποιοι ακόμη πως μια κρίση του καπιταλισμού είναι κι΄ αυτή και θα περάσει, που να μπορέσουν ήρεμοι να γυρίσουν στα κοινοβουλευτικά τους έδρανα και να ξεκουρασθούνε. Ίσως δεν κατάλαβαν πως πρέπει σήμερα κι αυτοί, οι συνταξιοδοτημένοι θεωρητικοί της επανάστασης, να επαναστατήσουν και ότι όποιοι επαναστατούν δεν είναι απαραίτητα προβοκάτορες και πως καμιά πραγματική επανάσταση δεν μεθοδεύτηκε από κόμματα, εκτός βέβαια από τις ψευτο-σοσιαλιστικές επαναστάσεις των φασιστικών κομμάτων του μεσοπολέμου.
Ας μην ξεχνούμε ακόμη πως στην Ισπανία προπολεμικά και κατά τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, υπήρχε οργανωμένο αναρχικό κίνημα, όχι όμως κόμμα, καθώς οι αναρχικοί αρνούνταν κάθε ιδέα οργανωμένης κομματικής στράτευσης και οραματίζονταν την κοινωνία χωρίς θεσμοθετημένους εξουσιαστές αφέντες, πράγμα που είχε προκαλέσει το μένος εναντίον τους τόσο των φασιστών, όσο και των κομμουνιστών, που ακόμη και κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου έχοντας το υπουργείο εσωτερικών στα χέρια τους, είχαν εξαπολύσει κύμα τρομοκρατίας και εκτελέσεων χωρίς δίκη των αναρχικών συναγωνιστών τους, όπως περιγράφει γλαφυρά τις σκοτεινές αυτές σελίδες της ιστορίας ο ΄Οργουελ, στο βιβλίο του υπό τον τίτλο, «πεθαίνοντας στην Βαρκελώνη».
Το αναρχικό λοιπόν κίνημα έχει ιστορία και ιδέες που μισούν θανάσιμα οι κομμουνιστές. Αν οι τελευταίοι αναθεώρησαν την μαρξιστική θεωρία, ότι δεν μπορεί δηλαδή να επιτευχθεί ο σοσιαλισμός υπό τις συνθήκες του αστικού κοινοβουλευτισμού και θέλουν να προστατέψουν το κοινοβούλιο, τώρα στα τελευταία του που τούτο αυτοκαταργείται, οι αναρχικοί έχουν περισσότερους λόγους από ποτέ να θέλουν να αμφισβητήσουν την νομοθετική νομιμότητά του. Δικαιούται λοιπόν ο χώρος των αναρχικών, περισσότερο ίσως από ποτέ σήμερα, να φιλοξενεί εκτός από μυστικούς πράκτορες και προβοκάτορες και ιδεολόγους. Και όσο και αν ήταν οπλισμένοι αυτοί κι όσο κι αν οι περισσότεροι από αυτούς συνδυάζουν νοσηρά βέβαια στην εποχή μας τον αντιεξουσιασμό με την καταστροφή και τις λεηλασίες, κατά το πρότυπο των βαρβάρων Γερμανών προγόνων των σημερινών οικονομικών σωτήρων μας, δεν ήθελαν στην συγκεκριμένη περίπτωση να ξεσπάσουν σε καταστήματα, μα στο κτίριο του κοινοβουλίου, που δεν συμβολίζει πλέον την δημοκρατία, μα την δημοκρατική απάτη και καταπίεση. Γιατί λοιπόν θεώρησε το ΚΚ πως έπρεπε να κυκλώσει στοργικά με την συγκέντρωσή του τον χώρο του κοινοβουλίου και με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, προστατεύοντας την συγκέντρωσή του, να προστατεύσει και αυτό συγχρόνως, την στιγμή ακριβώς που το κοινοβούλιο θα υπερέβαινε τα συνταγματικά του όρια και θα ανοσιουργούσε εις βάρος της δημοκρατικής ιδέας; Και πως εν πάση περιπτώσει θεωρεί πως αυτό ενσαρκώνει την επανάσταση, πού όποια επαναστατική τάση ἤ κύμα οργής του λαού, όχι μόνο να είναι κατά την άποψή του περιττό πλέον, μα να βάζει σε κίνδυνο και την ζωή των οπαδών του ακόμη, για να το ανακόψει και να δαιμονολογεί εκ των υστέρων κατά πάντων, για να δικαιολογηθεί για αυτήν την από μηχανής θεού πυροσβεστική παρέμβασή του, μπρος απ’ τα τείχη της απαγορευμένης πόλης; Και αν μπροστά στην κατάφωρη νομοθετική πρόκληση του κοινοβουλίου δεν είχε ούτε τότε ακόμη λόγο ο λαός να επαναστατήσει και να εκτραπεί έστω, πότε κατά το ΚΚΕ θα έχει; Όταν του πεί άραγε αυτό, ἤ ποτέ μάλλον πια; καθώς ξεχάσαμε, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Περιμένεις δηλαδή 4 χρόνια να ξεπουληθεί και να καταρρακωθεί η χώρα και μετά κατόπιν εορτής ψηφίζεις ΚΚΕ. Τόσο απλά και σύννομα. Και αν η αριστερά πάλι δείχνει τόσο πολυδιασπασμένη στον τόπο μας, ποιό πεδίο συνεννόησης θα βρεί με τους αλλοεθνείς εργάτες και προλετάριους, που φιλοδοξεί να εντάξει στα πλαίσια του πολυπολιτισμού στους κόλπους της;
Ο κατακερματισμός λοιπόν της Αριστεράς και ο αριστερισμός ξεκινούν από τις κεκλεισμένων θυρών κομματικές πολιτικές και σκοπιμότητες. Και αν επιτέλους πίστεψε στην δημοκρατία η Αριστερά και το ΚΚ που αποτελεί τον κύριο κορμό της, ας την εφαρμόσει επιτέλους στο κόμμα της, που είναι αυτό που δίδαξε πρώτο στα άλλα αστικά κόμματα την τυφλή κομματική σταλινική πειθαρχία από την οποία υποφέρει συνολικά η δημοκρατία και η πατρίδα μας σήμερα. Και ας ανεγείρει σε ένδειξη πολιτικής συμφιλίωσης, μετά την άρση του αναθέματος στον Βελουχιώτη και ένα μνημείο του άγνωστου αναρχικού, ἤ και του άγνωστου ακόμη προβοκάτορα, του υπερεπαναστάτη δηλαδή, που υπηρετεί ηθελημένα ἤ άθελά του την αντεπανάσταση και που τόσους αγώνες έχει δώσει στον τόπο μας και τόσα του οφείλουν, τα κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς ταυτόχρονα, καθώς ο ένας δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον άλλο, όσο κι’ αν δεν μπορεί να κατανοήσει τον άλλο. Και ας προσέχει και το ΚΚΕ γιατί με τον διπλό του ρόλο κι αυτό, μέσα και έξω από το κοινοβούλιο, κάλλιστα μπορούν να του προσάψουν την ρετσινιά του προβοκάτορα.