Για το σήριαλ της συναίνεσης που δεν λέει να τελειώσει

Πολύς λόγος γίνεται και απ’ ότι φαίνεται θα γίνεται για την αναγκαιότητα της συναίνεσης των πολιτικών κομμάτων, ή μάλλον της αποδοχής εκ μέρους της αντιπολίτευσης των τετελεσμένων της «ευρώ»-κυβέρνησης Παπανδρέου και των εξωθεσμικών κέντρων αποφάσεων των Βρυξελλών. Και λέμε «ευρώ»-κυβέρνησης γιατί πρώτιστος στόχος της είναι η σωτηρία πάση θυσία του ευρώ, με θυσία ακόμη και της εθνικής
κυριαρχίας. Μονόδρομος λοιπόν η πολιτική της κυβέρνησης και αναγκαία η υπέρβαση από την αντιπολίτευση του αντιπολιτευτικού ρόλου της, και στην πιο άδολη ακόμη μορφή του--του ειλικρινούς, δηλαδή, σκεπτικισμού για τα ατελέσφορα κυβερνητικά μέτρα.
Αναγκαία λοιπόν η αυτολογοκρισία της αντιπολίτευσης και η ψευδεπίπλαστη για λόγους εντυπώσεων κοινοβουλευτική ομοφωνία, ή άλλως ο δημοκρατικός, πολυκομματικός, μονοταξικός κοινοβουλευτικός φασισμός.
Συναίνεση λοιπόν στην έλλειψη αλληλεγγύης, στο σώζων εαυτόν σωθήτω και στο πάντες κατά πάντων, στην ζούγκλα του οικονομικού φιλελευθερισμού που εισάγεται εσπευσμένως για την σωτηρία μιας οικονομίας που δεν θα θρέφει όμως κανένα, και μιας πατρίδας που θα είναι ταμπέλα χωρίς νόημα ενός έθνους χωρίς ταυτότητα.
Κι αν κάποιοι θέλουν να ακούγεται κούφια η λέξη αλληλεγγύη, με ένα επιπλέον φόρο «κοινωνικής αλληλεγγύης» επί των εργαζομένων, θα μας κάνουν όλους να μισήσουμε τη λέξη αυτή.
Κι αν κάποτε ο Σόλων κατήργησε την δουλεία για χρέη των Αθηναίων πολιτών, εδώ, στον 21ο μ.χ. αιώνα, απολαμβάνουμε την συλλογική κοινωνική δουλεία για χρέη των υπό κατάργηση εθνικών κρατών.
Συναίνεση λοιπόν στην κατακράτηση των δεδουλευμένων των συνταξιούχων που είναι ακόμη όμηροι του εθνικού κράτους, που τόσο πολύ βιάστηκε να ξεγράψει από την συνείδηση της η εξουσιαστική ελίτ του τόπου μας, για την αποπληρωμή των διεθνικών χρεών και ομολόγων της.
Συναίνεση λοιπόν για 40 χρόνια σκλαβιάς προς αποπληρωμή των όσων ψήφων εξαναγκαστήκαμε με υποχρεωτικούς νόμους να ρίξουμε στην κάλπη. Μια κάλπη που πάντα όταν στήνεται για να εκλέξουμε τα διαφορετικά πρόσωπα της ίδιας μονοδιάστατης μονόδρομης, μονοταξικής πολιτικής του κοινοβουλευτισμού, χωρίς ποτέ να στήνεται για να αποφασίσουν οι πολίτες πολιτικές, μια που κρίνονται ανώριμοι γι’ αυτές.
Συναίνεση λοιπόν για να υπερβούμε την κρίση, την ίδια στιγμή που την κρίση αυτή χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη που φυγαδεύει από χρόνια τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό για να κερδίσει εις βάρος των εργαζομένων και να απαξιώσει θεσμικά και ηθικά την εργασία, την ίδια στιγμή που οι διεθνοποιημένες πια ελληνικές τράπεζες κερδοσκοπούν εις βάρος του ελληνικού κράτους που τις στηρίζει ανεπιφύλακτα απ’ το υστέρημα των εργαζομένων, την ίδια στιγμή που η Γερμανία αντί να σώσει το ευρώ σπεύδει να αγοράσει κοψοχρονιά και την ελληνική κυριαρχία και την ελληνική αξιοπρέπεια.
Ω, τι κόσμος πράγματι αγγελικά πλασμένος και πως η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης του στερεί την δυνατότητα ομοψυχίας που τόσο χρειάζεται!
Σπύρος Παπαγιάννης