Το δράμα του ΠΑΣΟΚ

Tου Στεφάνου Κασιμάτη

«Το ΠΑΣΟΚ ήταν γέννημα σύνθεσης ιστορικών ρευμάτων που για δεκαετίες ζούσαν στην ελληνική κοινωνία. Ήταν η κοινωνική διεργασία που το ανέδειξε και το κατοχύρωσε στην ελληνική πολιτική ζωή. Δεν θα γίνει η αλλαγή μέσω του κράτους πια. 
Θα γίνει η αλλαγή με μια νέα σύνθεση με την κοινωνία. 
Θα βάλουμε μπροστά τους ανέργους, τους ιδιώτες, την ιδιωτική εργασία, θα αλλάξουμε το κράτος για να εξυπηρετήσει τη νέα
πραγματικότητα για τη συγκρότηση μιας νέας ζωντανής μεσαίας τάξης που θα παράγει στην Ελλάδα».
Πάρα πολύ ωραία! Και μετά ακούστηκε ένα διαπεραστικό κουδούνισμα, ήταν το ξυπνητήρι... Κανείς δεν μπορεί να συνοψίζει καλύτερα το δράμα του ΠΑΣΟΚ -την αγωνία του τέλους, την αυταπάτη της ελπίδας, τη φαντασία που αγωνίζεται να ξεφύγει από την πραγματικότητα- από τον μοναδικό βουλευτή που εξέλεξε στην Α΄ Αθηνών στις εκλογές του Μαΐου: τον Κώστα τον Σκανδαλίδη. Πολύ περισσότερο, δε, καθώς ο ίδιος, λέγοντας τα παραπάνω, οραματίζεται την «αναγέννηση» του ΠΑΣΟΚ.
Πολιτική χωρίς μύθους δεν γίνεται. Ενας τέτοιος ήταν και η αποσύνδεση της ευζωίας από την παραγωγή, στον οποίον και οφείλεται τόσο η επιτυχία του ΠΑΣΟΚ όσο και η σημερινή καταστροφή. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται ότι το ΠΑΣΟΚ είναι φοίνικας για να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Ολος αυτός ο κόσμος που κρύβει το κεφάλι του μέσα στην πεποίθηση ότι λεφτά κάπου υπάρχουν και ότι όλο που χρειάζεται είναι η καπατσοσύνη ή ο τσαμπουκάς για να τα πάρεις, αυτός ο κόσμος, δηλαδή, που σήμερα τρέχει στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποτε θα ξυπνήσει και το πιθανότερο είναι ότι αυτό θα συμβεί με τον σκληρότερο τρόπο. Επειδή όμως μπορεί να είναι βάσιμη η υπόθεση ότι η βόμβα θα εκραγεί στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν σημαίνει ότι από τα συντρίμμια της έκρηξης το ΠΑΣΟΚ θα σηκωθεί άσπιλο και αμόλυντο, απαλλαγμένο από τις ιστορικές ευθύνες του. Διότι ο μύθος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ο μύθος του ΠΑΣΟΚ, τον οποίον συνεχίζει ένας νεότερος δημαγωγός, με την ορμή που του δίνουν η άγνοια κινδύνου και ο επαρχιωτισμός.
Λείπει ένας κρίκος από την αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη χώρα ολόκληρη, ώς εδώ και αυτός είναι η αφήγηση της κρίσης. Πλην μεμονωμένων και δακτυλοδεικτούμενων στελεχών του, ποτέ δεν εξήγησε το ΠΑΣΟΚ τι πήγαινε στραβά όλα αυτά τα χρόνια. Πάντα για την κατάσταση ευθύνονταν οι κακοί κερδοσκόποι, η παγκοσμιοποίηση και η σπάταλη διαχείριση των προηγούμενων. Δεν υποστηρίζω ότι ήταν απλό να βρεθεί η αφήγηση. Ηταν όμως η μόνη ευκαιρία που είχε το ΠΑΣΟΚ και για να δημιουργήσει την προϋπόθεση της μελλοντικής αναγέννησής του με τη μορφή ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και για να ακυρώσει έναν μύθο άκρως επικίνδυνο στα χέρια ενός λαοπλάνου ιδεοληπτικού και διψασμένου για εξουσία. Εφόσον αυτό δεν έγινε τότε που έπρεπε, τώρα η μοίρα του ΠΑΣΟΚ είναι συνυφασμένη με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ, έστω και αν η πορεία των ποσοστών τους στην κοινωνία είναι αντιστρόφως ανάλογη. Ας ελπίσουμε μόνο να μην ταυτίζεται και με τη μοίρα της χώρας...