Το διαβατήριο της απόλυτης ξεφτίλας

Αυτά είναι τα μαντάτα. Τα κακά μαντάτα. Πράγμα που σημαίνει ότι αν θελήσω να πάω στην εκκλησία να ανάψω ένα κερί, ο παππάς ή ο νεωκόρος θα μου ζητήσουν διαβατήριο;;  Αν θελήσω να πάω να αγοράσω ζαρζαβατικά και δυό φρούτα, ο μανάβης θα μου ζητήσει διαβατήριο;;

Είναι γνωστό πως στην Σοβιετική Ένωση, με το κομμουνιστικό

καθεστώς, για να πήγαινε κάποιος από την πόλη που κατοικούσε σε κάποια άλλη χρειαζόταν (εσωτερικό) διαβατήριο. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με δημοκρατικό καθεστώς θα χρειαζόμαστε (εσωτερικό) διαβατήριο για να πάμε να πιούμε ένα κρασί στην ταβέρνα, όπου ο σερβιτόρος σε ρόλο συνοριοφύλακα θα μας ζητάει διαβατήριο.  

Οι κυβερνώντες βρίσκονται σε παράκρουση. Μας έλεγαν, μέχρι πριν λίγα χρόνια, ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν παράδειγμα προς αποφυγή, τουλάχιστον για τις ατομικές ελευθερίες. Από την άλλη μας υπόσχονταν ελεύθερη διακίνηση προσώπων, ιδεών και αγαθών στην δημοκρατική Ευρώπη. Σήμερα, τα μόνα που βλέπω να κυκλοφορούν ελεύθερα και ανεξέλεγκτα είναι οι λαθρομετανάστες, ο πανικός που εκπέμπουν τα κανάλια, το άγχος και ο φόβος των πολιτών από τον «καταιγισμό» ελέγχων για την «τήρηση των μέτρων» και τα πρόστιμα που σφυρίζουν σαν σφαίρες πάνω από τα κεφάλια δικαίων και αδίκων.

Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θυμήθηκα τον *Vladimir Konstantinovitch Boukovski, που έγραψε «Έχω ζήσει το μέλλον σας στο παρελθόν μου!», στο βιβλίο του «Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μια νέα Σοβιετική Ένωση;;» και πολύ φοβούμαι ότι θα δικαιωθεί….

Τάσος Καρ.

*Ρώσσος συγγραφέας, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολέμιος του τότε σοβιετικού καθεστώτος, πέρασε δώδεκα χρόνια της ζωής του ως πολιτικός κρατούμενος στο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας Perm-36 και σε ψυχιατρική κλινική. Απεβίωσε το 2019, σε ηλικία 76 ετών, στην Αγγλία.