Πιτζάμες ἤ Μπέϊμπι ντολ;;;

Αν προς στιγμή αφαιρέσει ο πολίτης το επικοινωνιακό περιτύλιγμα των ειδήσεων και της κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενης ενημέρωσης, προβάλλει η πραγματικότητα που είναι πολύ διαφορετική και συνάμα αποκρουστική.

Η Τουρκία, εμφορείται από το μιλιταριστικό πνεύμα του ζωτικού χώρου, του γνωστού Lebensraum από την σύμμαχο και φίλη προς αυτήν χώρα, την Γερμανία, η οποία όπως και η Τουρκία, στερούνται ενεργειακών πόρων και η επέκτασή τους προς την Μεσόγειο και επέκεινα προς την Αφρική, είναι επιτακτική γι’ αυτές ανάγκη. Το αταβιστικό Lebensraum της Γερμανίας συνδράμει αργά, σταθερά και μεθοδικά η απελευθέρωσή της από τους σχετικούς περιορισμούς που της είχαν επιβληθεί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχοντας ήδη σήμερα, περίπου 200.000 στρατό.  Η Τουρκία επιδιώκει να καταστεί μεγάλη δύναμη όντας ήδη το μακρύ χέρι της Γερμανίας στην περιοχή. Με οδηγό παράσταση τις ανωτέρω διεργασίες-εξελίξεις, βλέπουμε την σύμπηξη

αντίρροπων συμμαχιών Ισραήλ, Ελλάς, Γαλλία, Αίγυπτος. Τώρα, στα καθ’ ημάς, έχει καταστεί προφανές ότι δεν υπάρχει κλιμάκωση απειλών και προκλήσεων από την Τουρκία, αλλά συστηματικά κλιμακούμενες πολυμέτωπες επιθέσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις, με συνθήκες ανορθόδοξου πολέμου.

Παράλληλα, η Ελλάδα διατυμπανίζει και ορθώς πράττει, ότι επιθυμεί διάλογο με προϋπόθεση την απομάκρυνση του τουρκικού στόλου από την Ανατολική Μεσόγειο και με «μείζον» θέμα την διευθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Είναι προφανές όμως ότι η Τουρκία δεν συμμερίζεται τις ελληνικές θέσεις και ως εκ τούτου οιοσδήποτε διάλογος έχει καταστεί αναπόδραστα θνησιγενής εκτός εάν η Ελλάδα συναινέσει σε ατιμωτικές παραχωρήσεις οι οποίες όμως θα πρέπει να υποβληθούν στην βάσανο του δημοψηφίσματος.

Η Τουρκία από την μεριά της επιδιώκει την δημιουργία τετελεσμένων manu militari (όπως έχει κατ’ επανάληψη πράξει), για την αλλαγή του status quo στην ευρύτερη περιοχή, γνωρίζοντας ότι η συνθήκη και η σύμβαση της Λωζάννης είναι τοῖς πράγμασιν σχεδόν αδύνατο να τροποποιηθούν.

Ας επιχειρήσουμε τώρα, παρά την τηλεοπτική λοβοτομή, να διακρίνουμε κάποια στοιχεία τα οποία γεννούν υποψίες αλλά και απορίες.

Μπορεί να ενημερωνόμαστε εδώ και έξι μήνες, καθημερινώς, ότι η Τουρκία κλιμακώνει τις προκλήσεις αλλά είναι απορίας άξιον πόσο μεγάλη μπορεί να είναι αυτή η κλίμακα, αυτή η σκάλα και δεν φτάνουμε στο προτελευταίο, έστω στο τελευταίο σκαλί ώστε να επιβληθούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτές οι θρυλούμενες κυρώσεις, μιας και κυρώσεις ακούμε αλλά κυρώσεις δεν βλέπουμε.

Μπορεί να ενημερωνόμαστε εδώ και έξι μήνες, καθημερινώς, ότι η οικονομία της Τουρκίας βρίσκεται υπό κατάρρευση αλλά προξενεί εντύπωση η αντοχή της και μάλιστα σε αυξημένες απαιτήσεις.

Μπορεί να ενημερωνόμαστε εδώ και έξι μήνες, καθημερινώς, ότι ο Ερντογάν απειλεί θεούς και δαίμονες αλλά γιατί άραγε δεν πραγματοποιεί τις απειλές του;

Μπορεί να ενημερωνόμαστε εδώ και έξι μήνες, καθημερινώς, ότι η Ελλάδα έχει αποδυθεί σε διπλωματικό μαραθώνιο αλλά θεωρώ ότι θα ήταν εξίσου χρήσιμο να ασχοληθεί και με άλλα αθλήματα όπως η σκοποβολή και η ξιφασκία.

Ακούμε επίσης διάφορες φωνές από την Τουρκία, που τις σιγοντάρουν, δυστυχώς, και Έλληνες, ότι τάχα το Καστελόριζο πέφτει μακριά. Είναι, λένε, 560 χιλιόμετρα μακριά από τον Πειραιά και μόλις 2 χιλιόμετρα από την Τουρκία.  Για κάποιο περίεργο λόγο όμως, κανείς δεν «θυμάται» ότι τα νησιά Φώκλαντ βρίσκονται μια ανάσα από τα παράλια της Αργεντινής και 12.000 χιλιόμετρα μακριά από το Λονδίνο. Ήταν λοιπόν Απρίλιος του 1982 όταν η Αργεντινή επιχείρησε να αποβιβάσει στρατεύματα στα νησιά με το πρόσχημα ότι βρετανικό σκάφος διεξήγαγε έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου (περίεργες συμπτώσεις…), όμως η Μάργκαρετ Θάτσερ, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, υπερασπίστηκε από θαλάσσης και αέρος την βρετανική κυριαρχία επί των Φώκλαντ εκδιώκοντας τα στρατεύματα της Αργεντινής.

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, θεωρώ ότι η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μια Θάτσερ ή έστω πολιτική Θάτσερ σε ό,τι αφορά στα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Σε αντίθετη περίπτωση θα επαληθευτεί ο κ. Τσίπρας που είπε στον πρωθυπουργό ότι ενώ στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων φορούσε χλαμύδες, στο Αιγαίο φοράει πιτζάμες. Ας μου επιτραπεί εν προκειμένω να συμπληρώσω ότι δεν έχω τίποτα με τις πιτζάμες αλλά με φοβίζει το ενδεχόμενο να αναγκαστούμε να φορέσουμε Μπέϊμπι ντολ.

Δημήτρης Μακρής