Τα σκαλοπάτια της ..Ζωής

Έβλεπα στην τηλεόραση τα πλάνα από την αποχώρηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου από το Κοινοβούλιο μετά την τελετή-διαδικασία παράδοσης της προεδρίας της Βουλής στον Νίκο Βούτση.

Η Ζωή, μόνη κατέβηκε τα σκαλοπάτια, βγήκε στον περίβολο της Βουλής, διέσχισε την Βασιλίσσης Σοφίας, ακολουθουμένη από δυό-τρείς συνεργάτες της και χάθηκε στους
πολύβουους δρόμους της Αθήνας. Ούτε ένας, μα ούτε ένας δεν βρέθηκε στην μοναχική και ομολογουμένως δύσκολη διαδρομή από την αίθουσα της Ολομελείας έως τον δρόμο να της τείνει το χέρι ή να της πει, να της ψιθυρίζει έστω μια κουβέντα και θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει ένας εξαίρετος διπλωμάτης και πολιτικός, ο Γιάννης Τζούνης.  Όταν ανεβαίνεις, μου είχε πεί,  τα σκαλοπάτια της εξουσίας θα βρεθούν πολλοί να σε επευφημήσουν, να σε πλησιάσουν για να σου σφίξουν το χέρι, να σε χτυπήσουν φιλικά στον ώμο.

Όταν όμως θα κατεβαίνεις τα ίδια σκαλοπάτια, για να έχεις ήσυχη την συνείδησή σου ότι έπραξες το καθήκον σου, θα πρέπει να βρεθούν περισσότεροι ή και λιγότεροι -δεν έχει μεγάλη σημασία- που θα θελήσουν να σου σφίξουν το χέρι ή έστω να σε χτυπήσουν φιλικά στον ώμο.

Τότε και μόνον τότε θα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδυα, ότι έπραξες το καθήκον σου ή τουλάχιστον προσπάθησες. 
Η Ζωή, έπαιξε  και έχασε, αλλά δεν της φταίνε οι άλλοι. Η οίηση, η αμετροέπεια και η τηλεοπτική υπερπροβολή είναι ορισμένα στοιχεία που η διαχείρισή τους είναι εξαιρετικά δύσκολη ακόμη και για ευφυείς ανθρώπους.

Περικλής Δημάδης