Ένα Ρητορικό ερώτημα «Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν Θαλάσσια Σύνορα;»

του Δημήτρη Τσαϊλά, υποναύαρχου ε.α.

Σαφώς και υπάρχουν θαλάσσια σύνορα το ξέρουμε και τη φύλαξή τους την εγγυάται το Πολεμικό Ναυτικό. Επίσης τα σύνορα αυτά είναι καθορισμένα επί τη βάσει ισχυουσών διεθνών συμφωνιών (Συνθήκη Λωζάννης του 1923, Πρωτόκολλο Αθηνών 1926, ιταλο-τουρκική Συμφωνία και Πρωτόκολλο 1932). Οι Συμφωνίες αυτές είναι, ισχυρές και δεσμεύουν όλες τις πλευρές, και επομένως οι όποιες εν προκειμένω
αμφισβητήσεις των θαλασσίων συνόρων, είναι νομικά αβάσιμες και αντίκεινται στο διεθνές δίκαιο.
Η δήλωση, μάλλον αποστροφή σε ερώτηση από δημοσιογράφο, του πρώην Πρωθυπουργού ήταν ατυχής. Προφανώς αφορούσε τις αντεγκλήσεις  περί κλειστών ή ανοικτών συνόρων. Σαφώς και δεν υπάρχουν μπάρες και φυλάκια στη θάλασσα, όμως την οριογραμμή στη θάλασσα την γνωρίζουμε πολύ καλά. Για την προστασία της στις θάλασσες εκτελούνται επιχειρήσεις απαγόρευσης όπου βυθίζεται οτιδήποτε εισέρχεται στη χωρική μας ζώνη (βυθίσατε το Χώρα), αποτροπής όπου προσπαθούμε να αποτρέψουμε την είσοδο του πλωτού μέσου ή αεροσκάφους με κίνδυνο απωλειών ζωών όταν δεν συμμορφώνονται (γίνεται καθημερινά με τα πλοία και τα αεροσκάφη του Τουρκικού Ναυτικού και αναχαιτίζονται) και θαλάσσιου αποκλεισμού για συγκεκριμένο τόπο και χρόνο εναντίον κράτους, πράγμα που σημαίνει εχθρική ενέργεια.
Επειδή έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ανθρωπιστική κρίση με πρόσφυγες όλες οι παραπάνω επιχειρήσεις για την αντιμετώπιση των μεταναστών θα αποτελέσουν πρωτοφανή, στην ιστορία των Διεθνών Σχέσεων, αναίτια επίδειξη ισχύος κατά των προσφύγων, καθώς και ευκαιρία των γειτόνων για να μας κατηγορήσουν για αμφισβήτηση κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους στην περίπτωση του θαλάσσιου αποκλεισμού. Το χειρότερο που θα μπορούσε να πάθει σήμερα η Ελλάδα, θα ήταν να υποκαταστήσει τη σοβαρή συζήτηση περί Πολιτικής Εθνικής Ασφαλείας με αντεγκλήσεις μεταξύ εθνικιστών και  λαϊκιστών  ειρηνιστών, με κυνήγι μαγισσών και με πνευματική τρομοκρατία προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.  Φοβούμαι όμως εντονότατα ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί, αν δεν έχει ήδη συμβεί. Γιατί όπως ο Κύριος μωραίνει ον βούλεται απολέσαι, έτσι κι ένας λαός χάνει την ικανότητα της πολιτικής σκέψης και απόφασής του ακριβώς όταν τη χρειάζεται περισσότερο.
Υπάρχουν 3000 άνθρωποι στο βυθό και στις ακτές της Μεσογείου και του Αιγαίου, που πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να μεταναστεύσουν. Ανάμεσά τους παιδιά από τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Σουδάν, τη Λιβύη… κλπ, αυτό δεν είναι πλέον μια κρίση της Μέσης Ανατολής ή της Ευρώπης. Αυτό έχει γίνει μια παγκόσμια κρίση. Η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού/προσφυγικού θέματος μπορεί να φαίνεται αδύνατη, με αποτέλεσμα την παράλυση, την απελπισία και την απόγνωση, αλλά γνωρίζουμε από το παρελθόν ότι μπορούμε να επιτύχουμε το αδύνατο, όταν πρόκειται για την ειρήνη. Οι πόλεμοι και οι βίαιες συγκρούσεις κάποτε τελειώνουν. Πώς τελειώνουν; Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε.
Γνωρίζουμε, ιδιαίτερα ο Ελληνισμός πόσο πολύ σκληρός είναι ο Δρόμος για την Ελπίδα, αναγνωρίζουμε όλοι μας πόσο δύσκολο είναι να εργασθούμε για την ειρήνη ενάντια στις πιθανότητες όμως μόνο η ΕΙΡΗΝΗ στην περιοχή μπορεί να αντιμετωπίσει το προσφυγικό ζήτημα.