Φτάνει πια με την Ευρωπαϊκή Υποκρισία

του Δημήτρη Τσαϊλά, υποναυάρχου ε.α.

Πολλοί πρόσφυγες εξακολουθούν να είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για να μπουν στην Ευρώπη, η οποία φοβάμαι πως με γοργούς ρυθμούς αρχίζει να μετατρέπεται σε απόρθητο φρούριο. Τώρα πλέον το ερώτημα εάν η Ευρώπη μπορεί να ενσωματώσει τα εκατομμύρια των προσφύγων, που είναι εν αναμονή αναχώρησης από τα εδάφη της Μέσης Ανατολής και Αφρικής, πρέπει να τροποποιηθεί. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να σταματήσουμε κάθε συζήτηση με το “εαν” και να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε με το “πώς”.
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ευρώπη μπορεί να εντάξει τους πρόσφυγες, αλλά πώς θα το πράξει. Η ένταξη, η μετανάστευση και οι πρόσφυγες είναι θέματα που συχνά
εκλαμβάνονται ως προβλήματα που πρέπει να επιλυθούν, παρά ως πραγματικότητα που πρέπει να διαχειριστούμε.
Οι μεταναστευτικές και προσφυγικές μετακινήσεις αποτελούν μόνιμα χαρακτηριστικά του σημερινού κόσμου. Η ένταση των μετακινήσεων μπορεί να μειωθεί με την πάροδο του χρόνου, αλλά σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να έρχονται στην Ευρώπη.
Αυτό σημαίνει, πάνω απ’ όλα, να βρούμε μια συνειδητή και μακροπρόθεσμη πολιτική που αντιμετωπίζει τα δύο πραγματικά προβλήματα. Πρώτον, την απροθυμία που υπάρχει μεταξύ των κρατών της ΕΕ για την ένταξη των μεταναστών και δεύτερον, πως η ΕΕ να αποκτήσει ένα μηχανισμό διανομής του παραγόμενου πλούτου με σκοπό την ισόρροπο ανάπτυξη. Χωρίς αυτές τις στερεές βάσεις πολιτικής, το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αποφασίζεται από μεμονωμένες εθνικές πολιτικές. Εάν συμβεί αυτό, θα δούμε την πλήρη ήττα της πολυπολιτισμικότητας και η ελεύθερη διακίνηση στη ζώνη Σένγκεν, θα γίνει σύντομα μια ανάμνηση της ρομαντικής εποχής της ΕΕ.
Οι Ευρωπαίοι δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας στη χιονοστιβάδα των προσφύγων και να αδιαφορούμε για την ικανότητα να τους απορροφήσουμε. Η ανθρώπινη δυστυχία, μας φέρνει προ των ευθυνών μας ως άνθρωποι και είναι επιτακτική η ανάγκη της αλληλεγγύης. Έχουμε καθήκον να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες, απλώς και μόνο επειδή οι πρόσφυγες είναι ανθρώπινα όντα με δικαιώματα, όπως και εμείς. Η βασική διαφορά είναι ότι οι πρόσφυγες στερούνται οποιασδήποτε νομικής, πολιτικής, ή κοινωνικής προστασίας.
Πώς θα μπορέσει η Ευρώπη να ενσωματώσει όσους φτάσουν στις ακτές της; Αυτό είναι και η πολιτική διάσταση του προβλήματος που η λύση του είναι η αλληλεγγύη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κράτη μέλη της, και όλα τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη πρέπει πρώτον, να συμφωνήσουν άμεσα για την αναλογική και δικαία διανομή/ποσόστωση και να δεχθούν τους μετανάστες χωρίς περιστροφές. Δεύτερον πρέπει να θεσπιστεί ένα κοινό πλαίσιο για την ένταξη. Ένα πρόγραμμα που θα δεσμεύει όλα τα συμβαλλόμενα κράτη, και θα είναι αρκετά ευέλικτο ώστε κάθε κράτος να προσαρμόσει τις συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες. Και τρίτον να δημιουργηθεί ένα κοινό ταμείο για να βοηθήσει τις φτωχότερες χώρες με σκοπό να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντα της ολοκλήρωσης.
Η εύρεση μιας ηθικά σωστής πολιτικής απάντησης έχει ιδιαίτερη σημασία για την ΕΕ καθώς βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Η μόνη εναλλακτική λύση στο προσφυγικό είναι η αλληλεγγύη.