Στις όχθες του ποταμού, κάθισα κι έκλαψα

«Τα εργοστάσια παρασκευής ειδών σωματικής περιποίησης και καθαρισμού, ειδών οικιακής χρήσης καθώς και διακοσμητικών ειδών της Γερμανίας, άρχισαν να παρουσιάζουν ελλείψεις πρώτων υλών. Έτσι η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε την μονομερή άρση της συνθήκης του Δουβλίνου, για την εισαγωγή πρώτων υλών από χώρες του τρίτου κόσμου, για την πλήρωση των κενών και την άρτια
λειτουργία των εργοστασίων της».
(Από τις τελευταίες ειδήσεις)
«Ένα απόγευμα του Οκτωβρίου του 1764, έπειτα από μερικές μεθυστικές μέρες επισκέψεων στα λείψανα της Αρχαίας Ρώμης, ο Εδουάρδος Γίββων «κάθισε ρεμβάζοντας εν μέσω των ερειπίων του Καπιτωλίου» και αποφάσισε να γράψει μια ιστορία για την παρακμή και την πτώση της πόλης. Το μεγαλείο της αρχαίας Ρώμης και η μελαγχολία των ερειπίων της είχαν αφυπνίσει την περιέργεια και την φαντασία του και έσπειραν τον σπόρο για το μεγάλο του ιστορικό εγχείρημα. Το ότι σαγηνεύτηκε ο Γίββων από την αποσύνθεση ενός κόσμου που έμοιαζε κυριολεκτικά γρανιτένιος δεν προκαλεί έκπληξη: βαθιά στον ψυχισμό των Ευρωπαίων ελλοχεύει η αγωνία ότι αν στάθηκε δυνατό να καταρρεύσει η αρχαία Ρώμη, τότε το ίδιο μπορεί να συμβεί και στον λαμπρότερο όλων των σημερινών πολιτισμών».
(Εισαγωγή από το βιβλίο του Μπράιαν Ουώρντ-Πέρκινς «Η πτώση της Ρώμης και το τέλος του πολιτισμού», εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ)
Κατά την διάρκεια του 5ου αιώνα μ.Χ. ο πολιτισμός της Ελλάδος και της Ρώμης καταστράφηκε στη Δύση από εχθρικές εισβολές βαρβάρων που οι μελετητές τους προσδιορίζουν ως «τα γερμανικά φύλα». Σύμφωνα με την καθιερωμένη άποψη, η κατάρρευση της στρατιωτικής και πολιτικής ρωμαϊκής ισχύος στη Δύση σήμανε το τέλος του πολιτισμού. Ο σύνθετος και περίτεχνος κόσμος της Αρχαιότητας πέθανε, αφήνοντας την Δύση στη μέγγενη των «Σκοτεινών Αιώνων», σε υλική και πνευματική ένδεια.
Ο σύγχρονος του Γίββωνα Σκώτος ιστορικός Γουίλιαμ Ρόμπερτσον το 1770 εξέφρασε με ιδιαίτερη δριμύτητα την άποψη αυτή, γράφοντας: «Σε λιγότερο από έναν αιώνα απ΄όταν τα βαρβαρικά έθνη εγκαταστάθηκαν στα κατακτημένα εδάφη, εξαφανίστηκαν όλες σχεδόν οι εφαρμογές της γνώσης και της πολιτισμένης διαβίωσης που είχαν διαδώσει στην Ευρώπη οι Ρωμαίοι. Όχι μόνο οι δεξιότητες της καλαισθησίας που διακονούν την πολυτέλεια, αλλά πλήθος χρήσιμων τεχνών, χωρίς τις οποίες η ζωή μόλις και μετά βίας μπορεί να θεωρηθεί ανεκτή, παραμελήθηκαν ή αφανίστηκαν».
Στο ίδιο προαναφερθέν βιβλίο, ο συγγραφέας αναλύει διεξοδικώς τα αποτελέσματα που έφερε στους λαούς η κατάκτησή τους από τις γερμανικές βαρβαρικές ορδές.
Το επιχείρημα ενός Καναδού ιστορικού είναι ότι οι γερμανικοί λαοί υπήρξαν οι ευνοημένοι μιας αλλαγής στην ρωμαϊκή στρατιωτική πολιτική. Οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να τους ενσωματώσουν δίνοντάς τους μερίδιο από τα φορολογικά έσοδα και το δικαίωμα εγκατάστασης εντός των αυτοκρατορικών συνόρων. Αυτό που αποκαλούμε Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας –συνεχίζει ο ιστορικός, ήταν ένα δημιουργικό πείραμα που ξέφυγε από τον έλεγχο.
Στην πραγματικότητα οι Γερμανοί εισβολείς κατέκτησαν ή απέσπασαν υπό την απειλή της βίας το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των εδαφών στα οποία εγκαταστάθηκαν, χωρίς καμία επίσημη συμφωνία οιασδήποτε μορφής για την διανομή των πόρων με τους νέους Ρωμαίους υποτελείς τους. Ο Γάλλος πανεπιστημιακός Αντρέ Πιγκανιόλ γράφει σε βιβλίο του: «Ο ρωμαϊκός πολιτισμός δεν εξέπνευσε γαλήνια. Δολοφονήθηκε!». Η πόλη της Ρώμης πολιορκήθηκε επανειλημμένα από τους Γότθους, ώσπου τον Αύγουστο του 410μ.Χ. αλώθηκε και λεηλατήθηκε επί τρεις μέρες. Οι κάτοικοι στην διάρκεια της πολιορκίας αναγκάστηκαν να μειώσουν τις μερίδες τροφής στο ένα τρίτο, ώσπου οι τροφές τελείωσαν και άρχισε ο λιμός. Πτώματα κείτονταν παντού, ενώ στρέφονταν και προς τον κανιβαλισμό.
Για την εισβολή του 407-9 στην Γαλατία, βρίσκουμε την πιο παραστατική περιγραφή σε ένα ποίημα της εποχής: «Άλλοι κείτονται τροφή των σκυλιών, πολλούς, μια φλεγόμενη στέγη τους πήρε την ψυχή κι έκαψε τα κορμιά τους. Σε χωριά και επαύλεις, στην ύπαιθρο και στην αγορά. Παντού σ΄όλους τους τόπους, σ΄όλες τις στράτες, κι εδώ κι εκεί Θάνατος, Αθλιότητα, Καταστροφή, Πυρπόληση και Οδυρμός. Στη Γαλατία ολάκερη υψωνόταν ο καπνός μιας μοναδικής νεκρικής πυράς». Για αιώνες το εμπόριο και η οικονομία είχαν καταστραφεί, οι δρόμοι που συνέδεαν όλες τις πόλεις της αυτοκρατορίας ήταν επικίνδυνοι και αφημένοι στην ερήμωση. Τα σπίτια σωριασμένα και εγκαταλελειμμένα, οι πόλεις άρχισαν να σβήνουν από το χάρτη, τα χωράφια ακαλλιέργητα. Η γη που συντηρούσε μεγάλους πληθυσμούς με την ανθούσα γεωργία εξαφανίστηκε, όπως εξαφανίστηκαν και οι βιομηχανικές μονάδες παραγωγής. Τα ιερά γκρεμισμένα, ο πολιτισμός σε παρακμή. Στα ρωμαϊκά χρόνια, η χρήση άφθονου χρήματος σε νομίσματα των τριών μετάλλων: χρυσού, αργυρού και χαλκού, αποτελούσε σταθερό γνώρισμα της καθημερινής ζωής. Με την επικράτηση των βαρβάρων, ο κόσμος ξέμεινε από «ψιλά». Οι αρχαιολόγοι βρίσκουν όλο και πιο ευτελή και πιο λίγα νομίσματα στις ανασκαφές αυτής της περιόδου. Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και στις ανασκαφές ζώων και ειδικά των βοοειδών. Τα οστά των ευρημάτων αυτών των ζώων, με την πάροδο των ετών γίνονται όλο και πιο ασθενικά, πιο αδύνατα, πιο εύθρυπτα, το ύψος τους μειώνεται. Μιλάμε για αποσάθρωση των θεμελίων της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην δική μας τώρα εποχή και περιοχή και μιας και δεν έχουμε μεγάλες φάρμες με βοοειδή, -έχουμε όμως πολλούς πολιτικούς, κάθε σχήματος και μορφής- φανταστείτε τι θα βρίσκουν οι αρχαιολόγοι και οι αρχαιοδίφες στις ανασκαφές τους. Μελετώντας λοιπόν τα απολιθώματα των πολιτικών της εποχής μας, θα διαπιστώνουν ότι με την πάροδο των καιρών και των εκλογών, αυτά θα είναι όλο και πιο αχαμνά, πιο φτενά, πιο εύθρυπτα, ευλύγιστα μεν, ολίγιστα δε.
Αυτοί όμως από τώρα, βαυκαλίζονται ότι θα τους γράψει η ιστορία, αλλά μόνο στις στήλες με τις φαρσοκωμωδίες θα βρουν στέγη. Ούτε καν στις λίστες με τις κωμωδίες του Μολιέρου: Ο Απερίσκεπτος, Ο Δον Ζουάν, Ο Ταρτούφος, Ο Φιλάργυρος, Ο Αρχοντοχωριάτης, Ο Κατά Φαντασία Ασθενής.
Αυτοί κατάφεραν να μετεξελιχθούν σε: Ο Ζαβός, Ο Τσιφούτης, Ο Πιτογυράκιας, Ο Αγλέουρας, Ο Φαταούλας, Ο Κωλοτούμπας ,Ο Πάστορας, Ο ΓκαΪδομάτης Ο Βαρύμαγκας, Ο Κατά Φαντασία Επαναστάτης, Ο Ζιγκολό της show biz, μερικοί Μισοπάλαβοι, Ένας Λεβεντότρελος, λίγοι Ξυλοπόδαροι σε πλατφόρμες κι από κοντά και η Φωφώ η Μπαλωματού, που πήρε ένα κόμμα τσόλι και προσπαθεί να το εξωραΐσει, μπαλώνοντάς το με ρετάλια και κουρέλια. Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, τα ρετάλια ξεπουλιούνται ακόμα.
Παλαιότερα στα χωριά, όταν ρωτούσαν έναν πατέρα πόσα παιδιά έχει αυτός απαντούσε με καμάρι: «έχω πέντε παιδιά» και χαμηλώνοντας την φωνή και το κεφάλι: «έχω και μια τσούπρα, με το συμπάθιο». Έτσι και μεις, όταν μας ρωτάνε οι ξένοι ποια κυβέρνηση έχουμε γι αυτόν τον χρόνο, αυτό το εξάμηνο, αυτές τις πέντε βδομάδες, ή αυτό το επταήμερο π.χ. εμείς λέμε με καμάρι: «είχαμε έναν Περικλή, έναν Καποδίστρια, έναν Μεταξά, και τώρα έχουμε την ….» τάδε κυβέρνηση, με τα συγχωρήσεως…. δεν έχει σημασία το όνομα ή το σχήμα, σημασία έχει ότι σκύβουμε το κεφάλι από ντροπή, γιατί έτσι το θέλησαν. Κι όλα αυτά για το γούστο πολλών δυστυχώς ψηφοφόρων που ψηφίζουν λες και ψωνίζουν από το καλάθι , βλέποντας ύστερα ότι ψώνισαν από σβέρκο, ή από τσίρκο. Αν και οι εργαζόμενοι στο τσίρκο είναι απείρως σοβαρότεροι και πιο υπεύθυνοι. Αν κάνουν μάλιστα και κανένα στραβοπάτημα, το πληρώνουν και με την ζωή τους, γιατί δεν έχουν δίχτυα προστασίας και κανέναν να τους φυγαδεύσει.
Όλος ο θίασος λοιπόν επί σκηνής. Θεατρίνοι και ζογκλέρ, συναυλίες και γκαλά, και κάπου απόμακρα το φεστιβάλ της ΚΝΕ. Μπουλούκια περιοδεύοντος θιάσου, πάνε πάλι γι αρπαχτές. Βάλανε και την Αττικιουζέλ να τους ξεναγεί: «Να! κάπου εκεί στα σύννεφα υπάρχει βενζινάδικο. Εκεί θα φουλάρουμε το πούλμαν».
Έτσι λοιπόν φαντασιώνονται ότι θα μείνουν στην μνήμη των ανθρώπων για τα έργα και τις επιτυχίες τους. Το μόνο που θα θυμούνται από δαύτους οι επόμενοι -γελώντας-, θα είναι τα μουστάκια τους, οι σαπιοκοιλιές τους, τα ψεύδη, τα ψευδίσματα, τα σαρδάμ, οι οφ-σορ και οι υπογραφές τους.
Δεν ξέρω αν αξίζει πια να χαλαλίσουμε την Κυριακή μας για να πάμε να τους ψηφίσουμε. Είδαμε πως μεταχειρίστηκαν την θέληση του λαού με το δημοψήφισμα. Ίσως τώρα πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη σε όλους ,με καθολική αποχή και να μην γίνουμε το άλλοθί τους άλλη μια φορά για τα εγκλήματά τους.
Ο Πάουλο Κοέλο στο βιβλίο του «Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα», αναφέρει ότι κάποτε ένας επιστήμονας μελετούσε τους πιθήκους σ΄ένα νησί της Ινδονησίας. Κατάφερε να μάθει σ΄ένα πίθηκο να πλένει τις πατάτες στο νερό ενός ρυακιού προτού τις φάει. Σε λίγο και οι άλλοι πίθηκοι βάλθηκαν να μιμούνται τον κερκοπίθηκο. Ώσπου μια μέρα όταν πια ένας αρκετά μεγάλος αριθμός πιθήκων είχε μάθει να πλένει τις πατάτες, άρχισαν να κάνουν το ίδιο όλοι οι πίθηκοι του αρχιπελάγους. Όμως αυτά τα άλλα ζώα το είχαν μάθει χωρίς να έχουν ποτέ επαφή με το νησί που γινόταν το πείραμα. Υπάρχουν διάφορες επιστημονικές μελέτες πάνω σ΄αυτό το θέμα.
Η περισσότερο κοινά αποδεκτή εξήγηση είναι πως όταν ένας καθορισμένος αριθμός ατόμων εξελίσσεται, καταλήγει να εξελιχθεί όλο το είδος.
Κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν μαζευτεί ένας ικανός αριθμός ατόμων και πάρει στα σοβαρά την κατάσταση στα χέρια του, τότε θα καταφέρει και τους υπόλοιπους να εξελιχθούν, αφού θα έχουν καταλάβει ότι με φαρσοεκλογές δεν αποκαθάρεται η κατάσταση. Προς το παρόν θα καθόμαστε στην όχθη του ποταμού και θα κλαίμε πετροβολώντας το.
Με εκτίμηση,
Αγγελική Π.