Όλο και κουνιόντουσαν να βρούνε καλύτερα βοσκοτόπια…

(όλ’ αυτά την εποχή που η Ρώμη μεσουρανούσε και η Ελλάδα φώτιζε  την Οικουμένη μετρώντας αιώνες και αιώνες στα γράμματα, στην τέχνη, στον πολιτισμό, στην ανθρωπιά, στην φιλοξενία…)

Ήτανε κάτι μαντραχαλάδες ξεθωριασμένοι, ξανθοί,
μισοάγριοι, μυστήριοι, που ζούσανε στα δάση πέρα απ’ το Ρήνο, φοράγανε προβιές στο κορμί και στα ποδάρια, πολεμάγανε με αρκούδες, δεν είχανε καν την ίδια γλώσσα η μια φυλή με την άλλη, αλλά είχανε πάνου-κάτου τους ίδιους θεούς και τα ίδια έθιμα.  Με λίγα λόγια, την εποχή που η Ρώμη – δε λέμε για την Ελλάδα, πήγαινε πολύ πιο μπροστά από μυαλό – μεσουρανούσε σε πολιτισμό, τούτοι δω τρώγανε ωμό κρέας και δεν ξέρανε να βγάλουνε από πάνω τους την ψείρα.

Τους τζέντλεμαν αυτούς του λέγανε Γερμανούς.

Όπως όλα τα θηρία, είχανε θάρρος, αλλά ήτανε ύπουλοι και σκληροί με τους ξένους.  Ακούγανε τους αρχηγούς τους, τούτη δηλαδή την αρετή την έχουνε ακόμα και σήμερα, βολευόντουσαν το περισσότερο με το κυνήγι κι όλο κάνανε πόλεμο.

Οι πολεμιστές μαζευόντουσαν όλοι μαζί και βγάζανε ένα βασιλιά ή καλύτερα έναν αρχηγό που τον λέγανε από τότε «Φύρερ».  Άμα είχανε ειρήνη και ο Φύρερ δεν τους άρεσε τον πλακώνανε σε τίποτε μαχαιριές και ησυχάζανε, βγάζανε άλλον.  Άμα όμως είχανε πόλεμο, τον ακούγανε τυφλά, γιατί ήτανε κίνδυνος στη μέση και έτσι έπρεπε.  Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε κληρονομικός, αλλά προσωπικά αρεστός σε κείνους που τον διαλέγανε.

Είχανε κοντά στο βασιλιά και μια συνέλευση αφεντάδων, ας πούμε, που δίνανε κι αυτοί συμβουλές να διοικηθεί ο λαός τους.  Αυτά ήταν όλα, μήτε νόμοι γνωστοί, μήτε τέτοια λεπτομερειακά.  Όποιος δεν έκανε καλά, τον καθαρίζανε και πάμε παρακάτου.

Οι λαοί που φτιάνανε τους Γερμανούς ήτανε πολλοί.  Οι κυριότεροι λεγόντουσαν Οστρογότθοι, Βησιγότθοι, Βάνδαλοι, Σάξονες και Τεύτονες.  Κι επειδή είχανε και κοπάδια όλο και κουνιόντουσαν να βρούνε καλύτερα βοσκοτόπια…

Όλοι τους κάνανε πολλά παιδιά, σάματι είχανε κι άλλη δουλειά, και συνεχώς αυγατίζανε.  Κάτι ξέρανε για τη Ρώμη, που ήτανε πλούσια και με κλίμα της ανθρωπιάς, όχι παγωμένο σαν το δικό τους, και λογαριάζανε πάντα να τη φάνε, να καλοπεράσουνε. …*

[σσ:  άρα:  επειδή το DNA τυγχάνει αναλλοίωτο, το κόμπλεξ παραμένει φωλιασμένο, σε άλλους αδρανοποιείται απ’ την επίδραση του ελληνικού πνεύματος, του ρωμαϊκού θετικισμού ή της χριστιανικής αγάπης, σε άλλους κοιμάται ύπνον βαθύ, σε άλλους πότε-πότε αναταράζεται, και σε άλλους -ιδίως όταν συνοδεύεται από την οίηση της εξουσίας δρεπανηφόρων αμαξιδίων- εκδηλώνεται αγρίως όπως και όπου βρεί…]

* αθάνατος Τσιφόρος!   Νίκος Τσιφόρος, Ιστορία της Γαλλίας, κεφ. 2

οπ.