Ένας λαός σε bullying

Του Γιάννη Δαραβίγκα 

Και ξαφνικά ήρθε στην ζωή μας το bullying. Αλλά για να είμαι ακριβής, απλώς μάθαμε πως λέγεται ο εκφοβισμός-τρομοκρατία στην αγγλική γλώσσα και την μεταχειριζόμαστε όπως πολλές άλλες λέξεις που δεν θέλουμε ή ντρεπόμαστε να διατυπώσουμε στα ελληνικά γιατί μας «ενοχλούν». Έπρεπε να χάσει την ζωή του ένα παλληκάρι για να «κινητοποιηθούν οι μηχανισμοί», να αρχίσουν τα κανάλια να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους και οι πανειδήμονες πολιτικοί να καταδικάζουν τέτοιες εγκληματικές συμπεριφορές.

Το bullying υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει όσο δεν υπάρχουν οι απαραίτητες για τούτο κοινωνικές αντιστάσεις. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία είναι ψυχολογική, είναι επικοινωνιακή, είναι παγκόσμια, απλώς, όπως και σε πολλά άλλα κοινωνικά
προβλήματα, χρειάζεται αίμα προκειμένου να αναδειχθεί για μερικές ημέρες και μετά να ξεχαστεί μαζί με τα θύματα και τους θύτες της.

Όμως, στην πραγματικότητα οι κοινωνίες ανέχονται το bullying χάρη σε ένα ιδιότυπο μιθριδατισμό της δηλητηριώδους δύναμης του «τσαμπουκά» του θύτη αλλά και του φόβου ή της ντροπής του θύματος. Όταν μάλιστα το δηλητήριο αυτό περνάει μέσω των αόρατων ερτζιανών κυμάτων και γίνεται θέαμα στους τηλεοπτικούς δέκτες, το μείγμα είναι θανατηφόρο.

Σκεφθείτε πως μια κοινωνία έχει σκύψει το κεφάλι μπροστά στο δάκτυλο που κουνάει ο «εταίρος» και «αλληλέγγυος» Σόϊμπλε και τα ενεργούμενά του με τον τσαμπουκά-εκβιασμό του δανειστή. Σκεφθείτε πως η ίδια κοινωνία πεινάει, πνίγεται, αυτοκτονεί  αλλά υποκύπτει μπροστά στον φόβο της κρατικής καταστολής. Θυμηθείτε τον πρόσφατο αλλά και απώτερο προεκλογικό πολιτικό εκφοβισμό που ήθελε την νίκη του αντιπάλου κόμματος να είναι συνώνυμη με τον Αρμαγεδδώνα και να συνοδεύεται από τις πληγές του Φαραώ.

Ακόμη και στην εργασία η καλλιεργούμενη με επιτήδειο τρόπο αβεβαιότητα και φόβος για απόλυση-ανεργία, αλλά και μέσα στην οικογένεια, ακόμη και στις απλές κοινωνικές δραστηριότητες το bullying κατάλληλα προσαρμοσμένο στις περιστάσεις, βρίσκει πολλές φορές πρόσφορο έδαφος και αναπτύσσεται. Ας μην απορούμε λοιπόν, ούτε υποκριτικά να πέφτουμε από τα σύννεφα για τα όσα συμβαίνουν και στα σχολεία ούτε να χύνουμε τηλεοπτικά δάκρυα για τον Βαγγέλη, που υπήρξε θύμα των καταστάσεων που εμείς δημιουργούμε ή στην καλύτερη περίπτωση ανεχόμαστε.