Αδέλφια μου αλήτες πουλιά και άλλες επιτυχίες

Στέφανος Κασιμάτης

Οι φίλοι μου θα χαρούν. Οι εχθροί μου (αν με μισούν πια τόσο πολύ...) θα δυσαρεστηθούν. Η δε συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητος θα μείνει παγερά αδιάφορη (στην πραγματικότητα, ούτε καν θα πληροφορηθεί ποτέ...) ότι τον χιονιά των Φώτων τον άντεξα και τον αψήφησα. Αυτό που με άφησε παγοκολόνα, που λέει ο λόγος, ήταν η είδηση χθες ότι η Αντζελα Γκερέκου (συλλέκτρια τέχνης μεγαλύτερη της Πέγκυς Γκουγκενχάιμ, μα και της προσφιλεστάτης μου Πέγκυς Ζουμπουλάκη ― διότι η Αντζελα
έχει στο σπίτι της έναν αληθινό Βοσκόπουλο, τον μόνο Βοσκόπουλο...) πρόκειται να πολιτευθεί στην Κέρκυρα, όπως πάντα, αλλά με τα χρώματα της Νέας Δημοκρατίας.
Καλά κάνει. Είναι πολύ έξυπνο από πλευράς της, εφόσον έχει προηγηθεί σοβαρή προετοιμασία στη βάση των ψηφοφόρων. Τι γαλάζια, τι πράσινη. Το ίδιο κάνει, γιατί μία είναι η πασοκαρία. Τώρα μάλιστα, που η γνησιότητα της απειλείται από τον Τσίπρα και τη νεοπασοκαρία του, χρωματικές διαφορές μεταξύ εκπροσώπων των παραδοσιακών πολιτικών εκφράσεων της πασοκαρίας παύουν να ισχύουν.
Πέραν αυτού, προσωπικώς εκτιμώ βαθιά τον επαγγελματισμό και, στη σημερινή εποχή, με την πολυπλοκότητα των θεμάτων που ορίζουν τη μοίρα μας, η πολιτική είναι για επαγγελματίες. Εστω και αν πρόκειται για την ερμηνεύτρια και στιχουργό του σουξέ «Αυτοκολλητάκι μου». («Αυτούς έχω, με αυτούς δουλεύω», που έλεγε ο μέγας Αντρεότι, όποτε τον ρωτούσαν για τους διεφθαρμένους ή ανίκανους συνεργάτες του στις κυβερνήσεις που σχημάτισε...).

Ωστόσο, ένα ερώτημα μένει να αιωρείται αναπάντητο. (Σ.σ.: κατά κανόνα, μόλις απαντάται ένα ερώτημα, κάποια αόρατος χειρ κόβει τα νήματα που το κρατούν από το ταβάνι και πέφτει με πάταγο στο πάτωμα...). Ο Τόλις ως κουμπάρος του Ανδρέα Παπανδρέου, ο Τόλις ως θαυμαστής του οχυρωμένου στη Χ. Τρικούπη Τσοβόλα, ο Τόλις της λευκής Μπέντλεϊ, ο Τόλις που εξέφρασε τα αισθητικά και καλλιτεχνικά ιδεώδη της πασοκαρίας, προτού καν αυτή μορφοποιηθεί από τον Παπανδρέου, εν ολίγοις ο πολιτικός Τόλις, ο Τόλις που ―ας μην ξεχνούμε αυτό― μας έδωσε με τη φωνή του τους αθάνατους στίχους «Και κλέβει του φτωχού τ’ αρνί / Κι ας είμαστε και χριστιανοί», πώς το επέτρεψε;
Επ’ αυτού, άλλο ουδέν. Σπεύδω να μελετήσω τον Κοσμά Αιτωλό, για να δω ποιας προφητείας η εκπλήρωση ήταν αυτό το... Πώς είναι σωστό να το πω; Θα το έλεγα «χωρατό», αλλά λόγω Κερκύρας και της ιδιαίτερης πολιτιστικής παραδόσεως της θα το πω «κάζο»...
(Επεξήγηση για την ορθογραφία: η σωστή μορφή του ονόματος του βάρδου είναι το τριτόκλητο «ο Τόλις, του Τόλιδος», κατά το «ο Αγις, του Αγιδος» και ουχί το επικρατήσαν «ο Τόλης, του Τόλη...)