Το Σύνδρομο του Μνημονίου

Το 1973, τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν ως όμηροι για έξι σχεδόν ημέρες στο θησαυροφυλάκιο της «Sveriges Kredidbank», στην Στοκχόλμη, κατά τη διάρκεια της ομηρίας «δέθηκαν» συναισθηματικά με τους εγκληματίες που τους κρατούσαν ως ομήρους.
Σύμφωνα με τους ψυχολόγους ο δεσμός αυτός με τους κακοποιούς ήταν ένα μέσο που ανέπτυξαν οι όμηροι προκειμένου να αντέξουν στην βία.
Οι όμηροι λοιπόν παρουσίασαν μία παράξενη
συμπεριφορά-αντίδραση. Ναι μεν απειλήθηκαν, τους κακομεταχειρίστηκαν και φοβόντουσαν για τη ζωή τους για πάνω από πέντε ημέρες, στις συνεντεύξεις, όμως, που έδωσαν στα μέσα ενημέρωσης ήταν ξεκάθαρο ότι υποστήριζαν τους εγκληματίες που τους κράτησαν ομήρους και στην πραγματικότητα ήταν εμφανές ότι ένιωθαν φόβο για τους αστυνομικούς που ήρθαν να τους απελευθερώσουν.
Το πιο παράδοξο όμως για το περιστατικό της Στοκχόλμης είναι ότι αργότερα, μία από τις τρεις γυναίκες ομήρους αρραβωνιάστηκε τον έναν από τους ληστές.
Η περίεργη αυτή αντίδραση-συμπεριφορά των ομήρων απέναντι στους δεσμώτες-ληστές, που σύμφωνα με τους ψυχιάτρους  πρόκειται για πνευματική διαταραχή, αποκαλείται  «Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης», (Stockholm Syndrome) και καθιερώθηκε από το Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot.
Η μακροχρόνια ψυχολογική έρευνα του περιστατικού αυτού και άλλων παρόμοιων καταστάσεων ομηρίας έχει καταλήξει σε ένα σαφές και χαρακτηριστικό σύνολο συμπτωμάτων για το Σύνδρομο της Στοκχόλμης:
Οι όμηροι αρχίζουν να ταυτίζονται με τους εγκληματίες που τους κρατάνε. Αρχικά τουλάχιστον, αυτή η ταύτιση αποτελεί έναν μηχανισμό άμυνας, που βασίζεται (συνήθως ασυνείδητα) στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο εάν αυτός είναι συνεργάσιμος και ακόμη αν τον υποστηρίζει απόλυτα. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία με σχεδόν παιδαριώδη τρόπο.
Ο όμηρος συνήθως αντιλαμβάνεται τις προσπάθειες όσων επιδιώκουν να τον σώσουν, ως ενέργειες που πιθανώς θα τον βλάψουν αντί να επιτύχουν την απελευθέρωσή του. Η μακροχρόνια αιχμαλωσία θεμελιώνει  μια ακόμη πιο δυνατή εξάρτηση από τον εγκληματία καθώς γίνεται γνωστός ως ένα ανθρώπινο πλάσμα με τα δικά του προβλήματα και τις δικές του φιλοδοξίες. Ιδιαίτερα σε πολιτικές ή ιδεολογικές καταστάσεις, η μακροχρόνια «ομηρία»  επιτρέπει στον πολίτη να εξοικειωθεί με τις απόψεις των κυβερνώντων  και να καταλήξει να πιστεύει ότι η κυβέρνηση «καλά τα λέει».
Τώρα ξέρετε μέσες-άκρες τι είναι το Σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Αν λοιπόν επιχειρήσετε μια αναγωγή και προσαρμογή των δεδομένων του Συνδρόμου της Στοκχόλμης με όσα συμβαίνουν εδώ και πέντε χρόνια στην Ελλάδα, νομίζω ότι αβίαστα θα καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, αν όχι εκατομμύρια, πάσχουν από το Σύνδρομο του Μνημονίου. Βεβαίως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να το αντιληφθείτε είναι να μην έχετε και εσείς προσβληθεί από το σύνδρομο αυτό.
Α.Α.