Το ματς στο Παρίσι και το αυτογκόλ

                                                          Αθανάσιος Έλλις
Ο​​ι διαβουλεύσεις είναι πυρετώδεις. Συνεχείς συναντήσεις του πρωθυπουργού με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον υπουργό Οικονομικών. 
Διευρυμένες συσκέψεις με τη συμμετοχή όλων των αρμόδιων υπουργών. Ιδέες, προτάσεις, σχέδια, υπολογισμοί. Μέχρι εδώ όλα καλά. Οι υπουργοί ενημερώνουν και ενημερώνονται. Είναι χρήσιμο να
προετοιμάζεται η κυβέρνηση πριν από μία αξιολόγηση, αν και, φυσικά, το ζητούμενο δεν είναι η προετοιμασία, αλλά η υλοποίηση. Παρεμπιπτόντως, καλό θα ήταν να είχε υπάρξει ανάλογη προετοιμασία και πριν από κάθε αξιολόγηση τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Αλλά δεν εστιάζει στο παρελθόν η σημερινή στήλη. Επανέρχομαι στο σήμερα και στη συνάντηση των Παρισίων, για να θέσω, μαζί με πολλούς άλλους, το απλό ερώτημα: τι εξυπηρετεί αυτή η μεταφορά των επαφών «εκτός έδρας». Η μετακίνηση υπουργών, υφυπουργών, πρωθυπουργικών συμβούλων και άλλων συνεργατών, με αεροπορικά εισιτήρια, διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία, γεύματα κ.λπ., για δύο σχετικά σύντομες συναντήσεις, την επόμενη εβδομάδα.

Η εντολή του πρωθυπουργού να είναι η ελληνική αποστολή σχετικά ολιγομελής αποτελεί ένα σωστό τακτικό ελιγμό, που δεν ανατρέπει, όμως, τη στρατηγική επιλογή να γίνουν οι διαβουλεύσεις εκτός Ελλάδας και την ενόχληση που αυτή προκαλεί. Αφήστε που ως απόρροιά της προκύπτει η εύλογη ανησυχία μήπως ο περιορισμός του αριθμού των τεχνοκρατών και συνεργατών των Ελλήνων υπουργών πλήξει την ποιότητα της ελληνικής αντιπροσώπευσης και τη δυνατότητά της να διαπραγματευτεί και να πείσει όχι με πολιτικά επιχειρήματα, αλλά με οικονομικά στοιχεία. Οπως και να το δει κανείς, για άλλη μια φορά, στον βωμό της επικοινωνίας, διακινδυνεύουμε την ουσία.

Ο παραπάνω προβληματισμός απλώς ενισχύει την άποψη πως η επαφή με την τρόικα θα μπορούσε κάλλιστα να λάβει χώρα στην Αθήνα. Είναι σαφές ότι το σκεπτικό της ιδιότυπης «κινητικότητας» της επόμενης εβδομάδας είναι να εκπέμψει η κυβέρνηση το μήνυμα πως αρχίζει η αποχώρηση της τρόικας. Μάλιστα, στο πλαίσιο του όλου σχεδιασμού φαίνεται ότι απορρίφθηκε και η σκέψη να γίνουν οι συναντήσεις στην ελληνική πρεσβεία στο Παρίσι, με το επιχείρημα ότι δεν πρέπει να δοθεί η εντύπωση πως οι διαβουλεύσεις πραγματοποιούνται σε «ελληνικό έδαφος». Για κάποιους δεν έχει και πολλή σημασία το γεγονός ότι λίγες εβδομάδες αργότερα θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα η πραγματική, λεπτομερής αξιολόγηση.

Στο Παρίσι, η ελληνική αποστολή θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι δεν χρειάζονται περαιτέρω μέτρα, ώστε να μπουν οι βάσεις για μια τελική θετική αξιολόγηση από την τρόικα, όπως και να δοθεί το «πράσινο φως» για τις φοροελαφρύνσεις που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Το σίγουρο είναι πως η ελληνική επιχειρηματολογία δεν θα ενισχυθεί επειδή θα αναπτυχθεί στην Πόλη του Φωτός. Ούτε η τρόικα από την πλευρά της θα αποδεχθεί ξαφνικά τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης απλώς και μόνον επειδή αυτές θα παρουσιαστούν στο Παρίσι. Οπου και να συναντηθούν, οι εκπρόσωποι της τριμερούς θα επιμείνουν στη διασφάλιση εγγυήσεων ότι δεν θα υπάρξουν ανατροπές στους δημοσιονομικούς στόχους και στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Τέλος, σε ό,τι αφορά την κοινή γνώμη στο εσωτερικό, η κυβέρνηση παραγνωρίζει μία σημαντική παράμετρο: ότι οι άνθρωποι που είναι ριζικά αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια αλλαγής ή μεταρρύθμισης, θα συνεχίσουν να είναι αντίθετοι είτε οι συναντήσεις με την τρόικα γίνουν στην Αθήνα, είτε στο Παρίσι, είτε στην Κουάλα Λουμπούρ.

Ταυτόχρονα, αυτοί που πιστεύουν ότι πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις, και παρά τη δυσφορία για τα λάθη και τις παλινδρομήσεις, πιστεύουν στον στρατηγικό στόχο, όχι απλώς δεν πείθονται από το υπερθέαμα της «μετακόμισης» στο Παρίσι, αλλά ενοχλούνται από την άχρηστη επικοινωνιακή υπερβολή και νιώθουν ότι τους κοροϊδεύουν. Υπό αυτό το πρίσμα, φοβούμαι πως την επόμενη εβδομάδα η κυβέρνηση κινδυνεύει να δεχθεί ένα ακόμη αυτογκόλ. Και είναι γνωστό πως όσες προσπάθειες και αν καταβάλλουν κάποιοι παίκτες σε μια ομάδα, εάν αυτή δέχεται συνεχώς αυτογκόλ, δύσκολα κερδίζει.