Όσοι στην ΕΕ προτείνουν «έξοδο από το ευρώ» ανεβαίνουν, ενώ στην Ελλάδα εξαφανίζονται. Γιατί;

Οι Έλληνες είχαν ένα λόγο παραπάνω, να ψηφίσουν κόμματα που προτείνουν την έξοδο από το ευρώ, έστω και ως πίεση προς την ΕΕ. Κι όμως, δυστυχώς ο ελληνικός λαός δεν έδωσε καμία απολύτως σημασία στα κόμματα που πρότειναν την έξοδο από το ευρώ. Το ΕΠΑΜ του κ. Καζάκη συγκέντρωσε το 0,85%, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το 0,72%, το Σχέδιο Β΄του κ. Αλαβάνου το 0,2% και το κόμμα Πέντε Αστέρων του
κ. Κατσανέβα μόλις το 0,15%. Αυτά τα κόμματα (αν εξαιρέσουμε το ΚΚΕ) ήταν εκείνα που είχαν ως βασική του πρόταση την έξοδο της χώρας από το ευρώ και έκαναν τον περισσότερο σχετικό πολιτικό θόρυβο πάνω στο θέμα αυτό.
Τόσο πολύ λοιπόν είναι «ερωτευμένος» ο ελληνικός λαός με το ευρώ; ή συμβαίνει κάτι άλλο; Δεν είναι λογικό να εμφανίζεται (στις καθεστωτικές μάλιστα δημοσκοπήσεις) ένα 35-40% να θέλει την έξοδο από το ευρώ και στις κάλπες να γυρίζει την πλάτη στα κόμματα που εκφράζουν αυτή τη βούληση. Εδώ κάτι συμβαίνει. Είτε ο ελληνικός λαός δεν λέει αλήθεια στις δημοσκοπήσεις, είτε τα κόμματα που ανέλαβαν να εκφράσουν αυτή τη βούληση δεν τον ικανοποιούν; Είχαμε κάνει και πριν λίγο καιρό αυτή τη διαπίστωση και τότε δεχτήκαμε πυρά από τους ανθρώπους των πιο πάνω κομμάτων. Όμως η πραγματικότητα μας επιβεβαίωσε.
Τι είναι εκείνο λοιπόν που κάνει τα ευρωπαϊκά κόμματα που προτείνουν έξοδο από το ευρώ (ακόμα και έξοδο από την ΕΕ) να ανεβαίνουν (Λεπέν, Γκρίλο, Φάρατζ, Μπερλουσκόνι, Κόμματα στις Βόρειες χώρες κ.λ.π.), ενώ αντίθετα να εξαφανίζονται τα ελληνικά, όταν μάλιστα το ευρώ έχει καταστεί πλέον ο κύριος μοχλός της καταστροφής μας; Μερικοί καταφεύγουν σε εύκολους αφορισμούς, ότι δήθεν δεν είναι πολιτικά σοβαρά τα πρόσωπα που εκφράζουν την έξοδο από το ευρώ. Όμως η αλήθεια δεν είναι αυτή. Δεν φταίνε τα πρόσωπα.
Το είχαμε επισημάνει και παλιότερα και επιβεβαιωθήκαμε. Η πραγματικότητα, τόσο διεθνώς όσο και στο εσωτερικό, έχει αλλάξει. Όποιος ζει ακόμα στο παρελθόν και νομίζει ότι θα πετάξει ένα τσιτάτο και ένα σύνθημα (όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ το 1981, με το «έξοδο από ΕΟΚ, ΝΑΤΟ κ.λ.π.»)  και με κάτι τέτοιο θα κερδίσει το λαό, είναι γελασμένος. Η κοινωνία απομαζικοποιείται βίαια και οι πολίτες παύουν να είναι μάζα, αποκτώντας σιγά-σιγά ισχυρή προσωπική άποψη. Οι πολίτες λοιπόν, κατά την άποψή μας, έκριναν «σοφά». Εκτός από το φόβο τους για την απώλεια των καταθέσεων ή το φόβο τους για υπερδιπλασιασμό του δημοσίου χρέους κ.λ.π., τρεις είναι οι λόγοι που έκαναν τους πολίτες να γυρίσουν την πλάτη στα κόμματα της δραχμής.
1) Ο πρώτος λόγος είναι το «μετά την έξοδο». Δηλαδή τι θα γίνει μετά; Ενώ συνήθως τα ευρωπαϊκά κόμματα που κερδίζουν, με πρόταση την έξοδο από το ευρώ, είναι κυρίως φιλελεύθερα κόμματα, που υπόσχονται μετά την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ελεύθερη οικονομία, αντιθέτως τα αντίστοιχα ελληνικά είναι σοσιαλο-μαρξιστικής ιδεολογίας και υπόσχονται ότι μετά την επιστροφή στη δραχμή, θα εφαρμοστεί κρατικιστικής κατεύθυνσης οικονομία. Το μοντέλο όμως αυτό, απέτυχε παντού, απέτυχε και στην Ελλάδα και ο λαός δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Όπου εφαρμόστηκε, στηρίχθηκε στα δανεικά που δανειζόταν το κράτος και όχι στην παραγωγή του ιδιωτικού τους τομέα.
2) Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα ευρωπαϊκά κόμματα που υπόσχονται επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα, ανήκουν σε κράτη βιομηχανικά ανεπτυγμένα και επομένως έχουν μια έτοιμη και ισχυρή ιδιωτική παραγωγική μηχανή, η οποία θα δυναμώσει ακόμα πιο πολύ με το εθνικό νόμισμα και θα μπορεί να σταθεί στον διεθνή ανταγωνισμό. Στην Ελλάδα αντιθέτως, δεν υπάρχει καμία έτοιμη παραγωγική μηχανή. Το 70% των προϊόντων είναι εισαγόμενα. Επομένως, ο πολίτης βλέπει πως, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα μας οδηγήσει σε μια μακρά περίοδο οικονομικής μιζέριας, μέσα από ένα καθεστώς εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης των αδυνάτων, μέχρι κάποια στιγμή, να αρχίσουν να κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα σημάδια αυτοδύναμης οικονομίας. Αυτό μάλιστα, σε καθεστώς παγκοσμιοποίησης, το οποίο έχει καταργήσει το κλειστό εθνικό κράτος, είναι παντελώς αδύνατο να συμβεί.
3) Ο τρίτος λόγος, έχει να κάνει με την ελληνική νοοτροπία στο θέμα της εργασίας. Ο ελληνικός λαός, εδώ και 190 χρόνια, έχει συνηθίσει σε οικονομία τριτογενούς τομέα. Σε οικονομία εντάσεως υπηρεσιών. Μετά δε την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, αυτό έγινε ο απόλυτος κανόνας. Η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει ότι, όλοι σχεδόν, θα πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να ασχοληθούμε με αυτό που είχε απαξιωθεί στην Ελλάδα ως «βρώμικη εργασία». Δηλαδή εργασία με την οποία το σώμα θα κουράζεται και τα χέρια θα λερώνονται. Οι άνθρωποι του τομέα των υπηρεσιών, που είναι η συντριπτική πλειοψηφία, προφανώς δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται.
Ο πιο πάνω τρίτος λόγος είναι ταυτόχρονα, ένα από τα κύρια εμπόδια των σχεδίων της κυβέρνησης για ανάπτυξη. Η κυβέρνηση οραματίζεται ότι θα έρθουν εδώ ξένοι επενδυτές, να κτίσουν εργοστάσια (καθόσον η ελληνική παρασιτική οικονομική ελίτ, που δεν αναλαμβάνει επιχειρηματικούς κινδύνους, δεν ενδιαφέρεται να ανοίξει εργοστάσια) και οι Έλληνες θα σπεύσουν στα εργοστάσια αυτά να κάνουν τη «βρώμικη εργασία». Ακόμα λοιπόν και αν έρθουν εδώ ξένοι επενδυτές (που δεν το βλέπουμε), λίγοι θα είναι οι Έλληνες που θα πάνε στα εργοστάσια. Οι πιο πολλοί εργαζόμενοι θα είναι αλλοδαποί και σε αυτούς ακριβώς θα στοχεύουν οι ξένοι επενδυτές και στους μισθούς πείνας, με τους οποίους θα τους αμείβουν.
Αυτοί είναι βασικά οι τρεις λόγοι για τους οποίους απορρίπτεται από τους πολίτες η επιστροφή στη δραχμή. Μπορεί στις δημοσκοπήσεις, να δηλώνεται εύκολα (κυρίως από λόγους εθνικής υπερηφάνειας), η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά όταν έρχεται η ώρα της υλοποίησης στην κάλπη, τότε η εθνική υπερηφάνεια εξατμίζεται και όλοι θέλουν να παραμείνουν στη βολή τους, μέχρι να γίνει το θαύμα.
Όσοι λοιπόν (κι εμείς μαζί) θέλουμε την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τους τρεις πιο πάνω λόγους (ο ΣΥΡΙΖΑ τους αντιλήφθηκε έγκαιρα και άλλαξε γραμμή πλεύσης), διαφορετικά θα συνεχίσουμε να κάνουμε σχέδια επί χάρτου χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. 
Πέτρος Χασάπης