Η κατάρα του χρυσού

Αραδιασμένοι όπως οι τερμίτες στις πλαγιές του χρυσορυχείου Djoubissi που βρίσκεται περί τα 50 χιλιόμετρα βορείως της πόλεως Bambari, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, οι άνθρωποι αυτοί, εθελοντές-κατάδικοι, σκάβουν ολημερίς για να βγάλουν χρυσό, σε μια χώρα που σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο. Σε κάθε μουσώνα εκατοντάδες από αυτούς χάνονται μέσα στις
λάσπες και οι επιζώντες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή από τις αντιμαχόμενες φατρίες της πολιτικής σκηνής του τόπου. Κανείς από τους αρχηγούς του κράτους που αναρριχώνται στην εξουσία,  Bokassa, Patassé, Bozizé, δεν νοιάζεται για τους εργαζομένους στα ορυχεία αφού το μόνο που τους απασχολεί είναι  να διατηρηθούν στην εξουσία όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα ώστε να λεηλατήσουν τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Για τους εργάτες στα ορυχεία, το χρυσάφι δεν είναι τίποτα άλλο παρά το μεροκάματο του θανάτου αλλά και μια κατάρα.

Μήπως και η Ελλάς, πραγματικό χρυσορυχείο  τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, οδηγηθεί στον αφανισμό από τους «εταίρους» της που εποφθαλμιούν το υπέδαφος και τον ήλιο της και καταντήσουν οι  Έλληνες,  υπήκοοι της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας της Ευρώπης;; Πολύ το φοβάμαι…

Τάσος Καρ.