Το μπεστ σέλερ της αποτυχίας

                                                                            Παντελής Μπουκάλας
Διαβάζεις από μακριά τον τίτλο, «Πανικός στο ΠΑΣΟΚ», και μπαίνεις απότομα σε ό,τι ορισμένοι αποκαλούν «αναρώτηση», συναρτημένη με αυτό που είχε το κουράγιο να διασώσει η μνήμη: το τόσο σίγουρο (όπως πάμπολλα άλλα) ανδρεοπαπανδρεϊκό ότι το κόμμα του «δεν χαρίζεται, δεν τεμαχίζεται και δεν κληρονομείται». Αναρωτιέσαι λοιπόν: Και άλλος πανικός στο ΠΑΣΟΚ; Ο εικοστός; Και ποιο ΠΑΣΟΚ ακριβώς; Το «κανονικό»; Μα εδώ είναι το
ζήτημα. Ποιο μετρούν ως κανονικό οι εναπομείναντες οπαδοί του: το τεμάχιο Βενιζέλου ή το τιμάριο Γ.Α. Παπανδρέου; Και δεν πρέπει βέβαια να μείνει αδιερεύνητη η πιθανότητα να θεωρούν κάποιοι γνήσιο ΠΑΣΟΚ το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» του κ. Στέφανου Τζουμάκα. Και άλλοι να πιστεύουν –όλα συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο– πως ό,τι αυθεντικό απέμεινε, εντοπίζεται στο κόμμα του κ. Θεόδωρου Κατσανέβα, με τον ιταλόφιλο τίτλο «Δραχμή, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων».

Πλησιάζοντας την κρεμαστή εφημεριδοθήκη του περιπτέρου, βλέπεις και τα μικρότερα γράμματα. Και ενημερώνεσαι ότι το ΠΑΣΟΚ που ανησυχεί είναι το του κ. Βενιζέλου. Αιτία της ανησυχίας του το ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου, ο οποίος ετοίμασε και εκδίδει βιβλίο. Το ρήμα «ετοίμασε» (και όχι «έγραψε») γράφτηκε στην οθόνη αυτόματα, χωρίς καν να το σκεφτώ. Δουλειά των προκαταλήψεων. Αλώνουν το υποσυνείδητο και τελικά αλλοτριώνουν το συνειδητό μας, κάνοντάς το να πιστεύει ότι ο κ. Παπανδρέου είναι ένας εκτός γραφής άνθρωπος. Λάθος. Ετσι πιστεύαμε, ακούγοντάς τον, πως είναι και «εκτός ομιλίας», και ιδού η καλοπληρωμένη εκδίκησή του: Με ταχύτητα μετεωρολίθου πετιέται από τη μια ήπειρο στην άλλη και διδάσκει. Μιλώντας. Και λαψάνοντας υποθέτω (αν το lapsus δίνει ρήμα). Ε και; Δεν τον πληρώνουμε εμείς. Ξένοι τον πληρώνουν. Και φέρνει εδώ τις αμοιβές του, συμβολή στην επίλυση του τραπεζικού προβλήματος. Εμείς τον πληρώσαμε ήδη. Πολύ. Και για τρίτη γενιά.

Τι θα μπορούσε να γράψει ο πρώην και ανησυχούν τόσο στο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή στο τμήμα του που συγκυβερνά με την «επάρατο», και μάλιστα σε εποχή που την εκπροσωπούν σε σοβαρά αξιώματα ακροδεξιάς προελεύσεως πολιτικοί; Τα συνήθη εικάζω. Οσα συμπυκνώνονται στον στίχο του τραγουδιού «με προδώσαν οι φίλοι μου», ίσως επαυξημένο και βελτιωμένο: «Με προδώσαν οι φίλοι μου, / οι συντρόφοι επίσης, / κι ως εκ τούτου μάς έπληξε / η βαρύτατη κρίσις». Την αγιογραφία του θα φιλοτεχνήσει ο άνθρωπος. Ε, κάτι έμαθε τόσα χρόνια που τον αγιογραφούσαν όλοι γύρω του, οι εθελόδουλοι κομματικοί και οι ιδιοτελείς ή εντεταλμένοι κόλακες που αενάως παράγει η δημοσιογραφία· αυτοί που τώρα τον κατακρίνουν. Αν ο κ. Παπανδρέου θυμηθεί αυτοαγιογραφούμενος ότι οι άγιοι συνήθιζαν να ζητούν συγγνώμη από Θεό κι ανθρώπους, δεν θα ’ταν κακό να τους μιμηθεί. Να ζητήσει μια γραπτή συγγνώμη· απ’ τους ανθρώπους, εμάς, αυτό μας νοιάζει. Ετσι, να την κρατήσουμε ενθύμιο. Μια συγγνώμη. Κι ας είναι και ανορθόγραφη.