Διδάγματα από την Ουκρανία

Δημήτρης Μακροδημόπουλος

Δεν είναι δυνατόν η προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε., η Ελλάδα δηλαδή, να μην καταδικάζει το «Δεξιό Τομέα», την ένοπλη ακροδεξιά οργάνωση που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα του Κιέβου επειδή αξιοποιείται ως φορέας των γερμανικών συμφερόντων και ταυτόχρονα να στρέφεται κατά της Χρυσής Αυγής στην οποία αποδίδει τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν μπορείς να καταδικάζεις επιλεκτικά κατά το δοκούν διότι έτσι δημιουργείς τις προϋποθέσεις να υποστείς τα ίδια, όταν τα ξένα συμφέροντα θα το μεθοδεύσουν.

 

Η Γερμανία απέδειξε στην διάρκεια της ουκρανικής κρίσης ότι η πολιτική της δεν έχει ηθικούς φραγμούς και όρια όταν πρόκειται να προωθήσει τα στενά της συμφέροντα και την επεκτατική της πολιτική. Καταπάτησε την εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας, δεν σεβάστηκε την εκλεγμένη πολιτειακή αρχή της χώρας και δεν δίστασε να ευλογήσει στο όνομα της δήθεν δημοκρατίας κάθε εγκληματικό και ναζιστικό στοιχείο με μοναδικό κριτήριο την εξυπηρέτηση των σχεδίων της. Οι θεμελιώδεις κανόνες του Διεθνούς Δικαίου καταπατήθηκαν βάναυσα όταν ο γερμανός ΥΠΕΞ και η καγκελάριος συναντούσαν τους επικεφαλής της ουκρανικής αντιπολίτευσης στο Βερολίνο και κάθε φορά ακολουθούσε τη συνάντηση η κλιμάκωση των επιθετικών ενεργειών των διαδηλωτών σε βάρος της νόμιμης κυβέρνησης ενώ λογικά αναμέναμε το αντίθετο. Ούτε βέβαια νοείται υπουργοί ευρωπαϊκών κρατών, των ΗΠΑ και αξιωματούχοι της Ε.Ε. να επισκέπτονται τους διαδηλωτές στο Κίεβο και να τους υποκινούν και να τους ενθαρρύνουν. Δικαιολογημένα ο Πούτιν κατά τη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό στις Βρυξέλλες είπε το αυτονόητο: «Μπορώ να φαντασθώ πώς θα αντιδρούσαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αν, εν μέσω μιας κρίσης στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα, ο Ρώσος ΥΠΕΞ προσερχόταν σε διαδήλωση εναντίον της Ε.Ε. και ωθούσε το λαό προς μια ορισμένη κατεύθυνση». Και όλα αυτά συνέβαιναν ενώ η Μόσχα προέβη στη δραστική μείωση της τιμής του φυσικού αερίου και σε δάνειο 15 δις δολαρίων που είχε αρχίσει να εκταμιεύει προκειμένου να αποτρέψει τη χρεοκοπία της Ουκρανίας και η Ευρώπη, εθισμένη από την αποικιοκρατία και επικαλούμενη γενικές αρχές, προσπαθούσε ανέξοδα να επιβάλλει τα συμφέροντά της.

 

Όλα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία αφορούν άμεσα εμάς και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, διότι η στάση του Βερολίνου στην ουκρανική κρίση αποκαλύπτει τα όρια της γερμανικής πολιτικής, καθόσον η πολιτική μιας χώρας έχει ή δεν έχει φραγμούς. Όμως η ανοχή της Γερμανίας απέναντι στον ένοπλο «Δεξιό Τομέα» και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα «Ελευθερία», που είχε μέχρι πρότινος ως σήμα παραλλαγή της σβάστικας, αποδεικνύει ότι παρά τους αφορισμούς δεν έχει κατορθώσει να απαλλαγεί από το ναζιστικό παρελθόν της. Διότι δεν μπορείς να το ποινικοποιείς στο εσωτερικό και να το αξιοποιείς στο εξωτερικό, επειδή εξυπηρετούνται τα συμφέροντά σου. Ούτε βέβαια η Γερμανία θα απαλλαγεί ποτέ από αυτό, ας μην έχουμε αυταπάτες. Διότι όπως είπε και ο Ουίλιαμ Φώκνερ: «Το παρελθόν δεν πεθαίνει ποτέ. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν». Ποιο λοιπόν μπορεί να είναι το μέλλον της δημοκρατίας στα όρια μιας Γερμανικής Ευρώπης;

 

Ποιες όμως είναι οι συνθήκες μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ που υποδαυλίζουν τον εθνικισμό ο οποίος αξιοποιείται από ξένα συμφέροντα; Οι αιτίες θα πρέπει να αναζητηθούν στη διάλυση των πολυεθνικών κρατών (Γιουγκοσλαβία, ΕΣΣΔ) στα όρια των Δημοκρατιών τους, που διατήρησαν άθικτο το διοικητικό μηχανισμό εγκλώβισαν όμως τα σπέρματα της μελλοντικής τους διάλυσης με τις πολυπληθείς μειονότητες. Διότι άλλες ήταν οι συνθήκες της οριοθέτησης των ομόσπονδων Δημοκρατιών σε ένα πολυεθνικό κράτος και άλλες οι συνθήκες με την ανεξαρτητοποίησή τους, όταν η πολυεθνικότητα αναδείχθηκε σε μοχλό παρέμβασης τρίτων. Αυτό π.χ. συνέβη στη Γιουγκοσλαβία, όπου ο Τίτο είχε χαράξει τα όρια των ομόσπονδων Δημοκρατιών κατά τρόπο ώστε να αποδυναμώσει την κυρίαρχη εθνότητα των Σέρβων, με αποτέλεσμα πολυάριθμοι σερβικοί πληθυσμοί να εγκλωβιστούν παντού. Με ανάλογο τρόπο και στην ΕΣΣΔ  η εθνοτική σύνθεση των Δημοκρατιών της ήταν πολυεθνική. Με τη διαφορά ότι μεγαλύτερες δυνατότητες παρέμβασης είχε η Δύση στη Γιουγκοσλαβία παρά στην πρώην σοβιετική επικράτεια, που η Μόσχα τη θεωρεί ως «Εγγύς εξωτερικό» και έχει την ευθύνη της ασφάλειας των ρωσικών πληθυσμών. Γιαυτό η «εισβολή» της Δύσης γίνεται πάντα στο όνομα αρχών, τις οποίες ο Ούλριχ Μπεκ αποκαλεί «γλωσσικά ερείπια»: ««Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, γράφει, σκεπτόμαστε και δρούμε με βάση γλωσσικά ερείπια, στα οποία παντού εμφωλεύουν, επωάζονται και εγκαθίστανται νέες πραγματικότητες, πίσω από τις αστραφτερές προσόψεις των λέξεων». Αυτό συμβαίνει σήμερα και στην Ουκρανία!

 

πηγή: http://www.anixneuseis.gr/