Εντάξει… Μην κάνουμε κι έτσι!!! Ένα «Δημου-γράφημα» είναι…

του Δ. Καρολίδη

Ο Νίκος Δήμου εμφανίζεται εδώ και πολλά χρόνια σαν «συγγραφέας»… Με τη λογική του όποιος γράφει βιβλία (πρέπει) να είναι συγγραφέας, ε…τότε είναι κι αυτός…
Όπως είναι και η Βέφα Αλεξιάδου… Κι αυτή έχει γράψει βιβλία…
Η μεταξύ τους συνταγή δε διαφέρει και πολύ…
Ο κ. Δήμου έγινε πασίγνωστος με το βιβλίο «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας»… Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια συρραφή από εξυπναδισμούς, σαν κι αυτούς που είναι γεμάτοι οι «τοίχοι» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όμως στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ήταν άγνωστο το fb, η έγχρωμη τηλεόραση, η ιδιωτική τηλεόραση, το κινητό,

ιντερνέτ, το λαπτοπ, το PC και πολλά αλλά, όπως οι λέξεις – έννοιες «λαμόγιο», «τα σπάει», «επικαιροποίηση», «πάμε στοίχημα», «Σημίτης» και άλλες πολλές…

Το βιβλίο του έγινε μπεστ-σελερ και ο ίδιος φάνταζε σαν ένας οξυδερκής άνθρωπος, με κοφτερό μυαλό και διεισδυτική ματιά…

Έκανε κι άλλες συγγραφικές απόπειρες, έγραψε πολλά βιβλία, αλλά εκείνο το βιβλίο τον ξεπέρασε… Όπως και ο ίδιος δεν ξεπέρασε ποτέ αυτό το στυλάκι του «κοινωνικού κριτή» με το φρύδι ελαφρά σηκωμένο και το βλέμμα να αποστρέφεται όσους δεν καταλάβαιναν τη μεγαλοσύνη του

Το ότι βρέθηκε να παριστάνει τον «ιδεολογικό γίγαντα» στην πολιτική αναζήτηση του κ. Θεοδωράκη (του Σταύρου), δεν παραξένεψε κανέναν… Έτσι κι αλλιώς στην Ελλάδα όλοι σε μια νεκρανάσταση ελπίζουμε…

Το κακό με τον κ. Δήμου είναι ότι εδώ και μισό αιώνα δεν άλλαξε καθόλου… Είναι λίγο απ’ όλα και κυρίως είναι η «αυθεντία» που μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει, και να θεωρείται σωστό αυτό που λέει, μόνο και μόνο επειδή το λέει αυτός…

Η Βέφα Αλεξιάδου και ο Νίκος Δήμου έχουν ένα κοινό: Είναι και οι δύο «ολίγον»…. Ολίγον μαϊντανό, ολίγη κάπαρη και ολίγον σέλινο συμβουλεύει η κ. Βέφα στις συνταγές της…

Ολίγον αλήθεια, ολίγον «αυθαίρετον» και ολίγον «εξυπναδισμόν» ανακατεύει και ο ίδιος στην συγγραφικές του εξάρσεις…

Ειδικά τώρα που πήρε αμπάριζα τα ΜΜΕ σαν τρανός «ιδεολογικός ινστρούχτορας» ξέρει απ’ όλα… Από πολίτικη κουζίνα μέχρι γιαπωνέζικους τραχανάδες…

Ανήμερα της 25ης Μαρτίου αποφάσισε να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά…. Να προκαλέσει….
Σαν το άρθρο που έγραψε ανήμερα της 25ης Μαρτίου, έχουν γραφεί κι άλλα…  Αν το έγραφε στις 25 Αυγούστου ( που είναι και παχιές οι μύγες), θα απασχολούσε λίγο έως ελάχιστα…

Τώρα όμως πέτυχε αυτό που ήθελε…Να ασχοληθούν μαζί του… Έστω και αρνητικά… Και μάλιστα το έκανε με μαεστρικό τρόπο…. Με «ολίγον» απ’ όλα…

Διότι στο άρθρο του ο κ. Δήμου καλά το αρχίζει και καλά το προχωράει μέχρι κάποιο σημείο…
Διότι οι «διαφωτιστές" όντως δε θεωρούσαν τις συνθήκες ώριμες για επανάσταση, ο κλήρος άδειασε την πρώτη προσπάθεια  του Υψηλάντη, τα λάφυρα μετά τη μάχη ήταν εθιμικό δίκαιο που είχε πρώτο στόχο τον εξοπλισμό, αλλά και τον πλουτισμό,  υπήρξε καταστροφικός εμφύλιος μεταξύ των Ελλήνων ο οποίος παραλίγο να αποβεί μοιραίος για την απελευθέρωση, η εμπλοκή Άγγλων, Γάλλων και Ρώσων και η ναυμαχία του Ναβαρίνου έκριναν την εξέλιξη και φυσικά στην άλωση της Τριπολιτσάς έγινε απίστευτη σφαγή… Άλλωστε είναι γεγονός ότι από τους Τούρκους που κατοικούσαν στην Πελοπόννησο κανείς δεν πέρασε τον Ισθμό ζωντανός…

Από εκεί κι ύστερα, το κατά πόσο μπορεί η φονικότητα μιας μάχης να αναδείξει και να καταδείξει την ελληνική πλευρά ως «ασκέρι σφαγέων», αυτό αποτελεί το πρώτο «Δημου-γράφημα» (από το «Δήμου» και «γράφω»)

Ο κ. Δήμου αποκλείεται να μην ξέρει ότι για πρώτη φορά στην πολιορκία της Τριπολιτσάς εφαρμόστηκαν τα δίζυγα πυρά (το γνωστό «κωλο με κωλο»  που διέταξε ο Κολοκοτρώνης)… Και βέβαια καθοριστικός παράγοντας στην άλωση της Τριπολιτσάς ήταν η οξυδέρκεια και η διπλωματική δεινότητα του «Γέρου του Μοριά», ο οποίος αδυνάτησε την άμυνα των πολιορκημένων, όταν ήρθε σε μυστική συμφωνία με τους αρβανίτες που ήταν μέσα στο κάστρο της Τρίπολης…

Η συμφωνία όριζε να απέχουν οι αρβανίτες από την υπεράσπιση του κάστρου το οποίο όταν θα έπεφτε δεν επρόκειτο να πειράξουν κανέναν, όπως κι έγινε… Μάλιστα ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης φρόντισε να τηρηθεί στο ακέραιο η συμφωνία, με δική του εποπτεία, συντεταγμένα οι αρβανίτες έφυγαν χωρίς να τους πειράξει κανένας,  και τους προστάτεψαν μέχρι να φτάσουν σε ασφαλές μέρος…

Τα περι σφαγής άλλων και προνομιακής μεταχείρισης άλλων, στα πλαίσια κάποιας «εθνοκάθαρσης» - όπως λέει ο κ. Δήμου – είναι απλά ένα προκλητικό πυροτέχνημα για να πετύχει αυτό που θέλει… Να προκαλέσει…

Και φυσικά δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα λέγοντας ότι κάποιοι καπεταναίοι και εθνικοί ήρωες δεν μιλούσαν ελληνικά, αλλά μια περίεργη διάλεκτο , τα λεγόμενα αρβανίτικα…

Φυσικά μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς κανείς δεν είχε την απαίτηση από τον Μάρκο Μπόταση να ξέρει πως «η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται» ή από τον Καραϊσκάκη να γνωρίζει ότι «τα φωνήεντα είναι εφτά»…

Όσο για τα περί σφαγής που τονίζει με τέτοια ιερή αγανάκτηση η «ιδεολογικός προβολέας» του «Ποταμιού», προφανώς πρώτη του φορά άκουσε για κάτι τέτοιο…. Σε όλους τους άλλους πολέμους, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι μάχες γίνονταν με λουκουμόσκονη και που και που έπεφτε και κανένα «μπινελίκι»… Μέχρι εκεί….

http://www.verianet.gr