Η επίμονη νοσταλγία της Μεταπολίτευσης

Του Στέφανου Κασιμάτη 

Χρειάζεται να θυμίσω ότι η σύλληψη και η καταδίκη των μελών της «17Ν» θεωρήθηκαν στην εποχή τους γεγονότα υψηλού συμβολισμού; Δεν ήσαν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν τότε να αναγνωρίσουν στην εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης το τέλος της Μεταπολίτευσης. «Τέλος», δηλαδή, με την έννοια του happy ending. Διότι η τρομοκρατία, η παλιά πληγή που είχε ανοίξει μαζί με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, επιτέλους έκλεινε· και, την ίδια ώρα, η χώρα πλησίαζε προς την εκπλήρωση της πιο τρελής φιλοδοξίας της: θα έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες και θα αποδείκνυε σε όλο τον κόσμο τι αξίζει. Η Ελλάδα ετοιμαζόταν να μπει στην καλύτερη εποχή της.
Περισσότερα από δέκα χρόνια έχουν περάσει έκτοτε
και ξέρουμε πολύ καλά πια ότι η εποχή που ονομάζουμε «Μεταπολίτευση» τελείωσε όχι όταν πιάστηκε η «17Ν», αλλά όταν, ως συνέπεια της κρίσης του 2008, έσκασε η φούσκα του οικονομικού μοντέλου της χώρας, που βασιζόταν σε ένα υπερχρεωμένο και δαπανηρό κράτος. Αφότου φθάσαμε στη χρεοκοπία, εδώ και περίπου τριάμισι χρόνια, η πλέον αξιοσημείωτη ―και, πολύ φοβάμαι, η ισχυρότερη― τάση που παρατηρείται στην κοινωνία μας είναι η επιθυμία να επιστρέψουμε ολοταχώς στο παρελθόν. Οχι απλώς να ανακτήσουμε διά μιας το επίπεδο ευμάρειας που θεωρούσαμε «κεκτημένο», αλλά και με τα ίδια μέσα που το εξασφαλίζαμε τότε. Δηλαδή, να μας σβήσουν τα χρέη οι «τοκογλύφοι», να αρχίσουν οι προσλήψεις στο Δημόσιο και οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, να αποκατασταθούν οι δωρεάν παροχές και οι πρόσοδοι διαφόρων επαγγελματικών ομάδων εις βάρος των υπολοίπων.
Υπάρχει λοιπόν μια ενδιαφέρουσα ειρωνεία εις βάρος μας όταν ο Χριστόδουλος Ξηρός ξαφνικά δραπετεύει, εκμεταλλευόμενος την άδεια που του δόθηκε. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι επιστρέφει στην φυλακή πριν από το μεσημέρι σήμερα, οπότε η απουσία δεν θα καταλογισθεί ως απόδραση, η ζημία έχει γίνει: το κράτος έχει εξευτελισθεί πλήρως. Το επιστέγασμα του εξευτελισμού μάλιστα έρχεται με τον διάλογο μεταξύ Προέδρου της Δημοκρατίας (αυτού που είναι, όποιος και αν είναι, τέλος πάντων) και υπουργού Δημοσίας Τάξεως, όπου τους ακούμε να αναγνωρίζουν απεριφράστως ότι η Δικαιοσύνη δεν συνδράμει όσο θα έπρεπε το έργο της αστυνομίας.
Συνεπώς, δεν χρησιμεύει σε τίποτε να εκνευριζόμαστε όταν το Spiegel και γενικώς ο γερμανικός Τύπος ατενίζουν την προοπτική της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε. με αισθήματα που κυμαίνονται από την επιφυλακτικότητα ώς τον χλευασμό. Ισως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη ότι η μεγαλύτερη βλάβη που προκάλεσε η κρίση στα ελληνικά συμφέροντα είναι ότι οι έξω μας πήραν χαμπάρι. Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας θίγουν η δυσπιστία και η κακοπιστία. Τα παραμύθια, ότι δήθεν γινόμαστε «φυσιολογική χώρα» τα λέμε για να τα ακούν οι έξω, όχι για να τα πιστέψουμε εμείς...