Success story: ο σύντομος δρόμος για τον ΣΥΡΙΖΑ

Του Στέφανου Κασιμάτη 

Πρέπει να πανηγυρίσω; Πρέπει να βγω στους δρόμους με σημαία; Ο πρόεδρος Αντώνης δεσμεύεται να δώσει το 70% του πλεονάσματος (εφόσον τελικά υπάρξει τέτοιο πράγμα...) στους συνταξιούχους! Ο δε αντιπρόεδρος Ευάγγελος, ύστερα από προσωπικό αγώνα που έδωσε (γυμνός αλειμμένος με λάδι σε στίβο στρωμένο με άμμο - που λέει ο λόγος, όλα αυτά...), επαναφέρει τα «σταζ» στο Δημόσιο! Ενδείξεις
θεωρούνται τα παραπάνω της βελτίωσης που σημειώνεται. Στοιχειοθετούν, υποτίθεται, το success story. Και αναρωτιέμαι, ειλικρινά -επειδή, όπως σας έχω πει, ψήφισα τη Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου 2012, στηρίζω την παρούσα συγκυβέρνηση και, επιπλέον, θα ήθελα μια σοβαρή και ρεαλιστική Κεντροαριστερά- αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω.

Να τι πρέπει να κάνω: να εξετάσω τι ακριβώς είναι αυτές οι δύο «επιτυχίες» της κυβέρνησης. Ας ξεκινήσω με τα «σταζ». Κάποιοι θα δουλέψουν για τέσσερις ή πέντε μήνες μήνες σε θέσεις του Δημοσίου. Θα είναι, φαντάζομαι, τα «γαϊδούρια» που θα σέρνουν τους υπολοίπους του κλάδου: τα πρόσωπα πίσω από τα γκισέ, που θα υφίστανται, για μερικά κατοστάρικα ευρώ τον μήνα, την πίεση του κόσμου, ενώ ακόμη δεν θα έχει βρεθεί τρόπος ώστε οι μόνιμοι να πεισθούν ή να υποχρεωθούν να κάνουν τη δουλειά εκείνη, για την οποία υποτίθεται ότι προσελήφθησαν. Και μετά τη λήξη του τετραμήνου ή του πενταμήνου, τι θα γίνει με όλους αυτούς τους «νέγρους», που δεν πρόκειται να επαναπροσληφθούν στο Δημόσιο; Θα τους πάρει μήπως κάποια ιδιωτική εταιρεία, από αυτές που υφίστανται την απηνή φορολόγηση και για να κάνουν τι; Υποθέτω ότι θα επανέλθουν στην ανεργία, με την απέχθειά τους για το σύστημα να έχει γίνει μίσος.

Πάμε τώρα στην ενίσχυση των συνταξιούχων. Πόθεν προήλθαν οι οριζόντιες περικοπές; Εξαιτίας της αδυναμίας του συστήματος να περιμαζέψει το Δημόσιο. Και το πλεόνασμα του κράτους πώς μας προέκυψε; Χάρη στη δυνατότητά του να μην πληρώνει τις οφειλές τους. Συγχωρήστε με, αλλά εγώ δεν βλέπω καμία βελτίωση σε αυτό, διότι δεν βλέπω την παραμικρή διαφορά μεταξύ ενός κράτους που δεν μαζεύει τα έξοδά του και ενός άλλου που απλώς δεν πληρώνει τις δαπάνες του. Την ίδια, αμετάβλητη παντοδυναμία του κράτους διαπιστώνω· επομένως, πού είναι η διαφορά; Και διερωτώμαι, αυτοί οι άνθρωποι (τα ζώα, αν προτιμάτε τον σκληρό ρεαλισμό...), που δούλεψαν τρεις και τέσσερις δεκαετίες, που κατέβαλαν τις εισφορές τους, περιμένετε ότι θα πάρουν στα σοβαρά ένα φιλοδώρημα που θα τους δώσει η φιλεύσπλαχνος κυβέρνηση;

Συνοψίζω: οι άνεργοι στους οποίους θα δοθεί η δυνατότητα να δουν πώς είναι η δουλειά σε ένα Δημόσιο δύο ταχυτήτων και οι συνταξιούχοι στους οποίους περιστασιακά θα δοθεί ως φιλοδώρημα αυτό που δικαιούνται, θα πιστέψουν ότι αυτά συνιστούν υπέρβαση της κρίσης; Να το θέσω διαφορετικά: είναι τόσο ηλίθιοι οι ψηφοφόροι;

Μπορεί και να είναι, δυστυχώς. (Δυστυχώς, διότι δεν είμαι κι εγώ ένας από αυτούς τους «κεντρώους» που ψήφισαν Κεντροδεξιά, ενώ συγχρόνως ελπίζουν σε μια σοβαρή Κεντροαριστερά;) Διερωτώμαι, ωστόσο, υπό αυτούς τους όρους ποια μπορεί να είναι εν τέλει η διαφορά ανάμεσα στη συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ από τη μια και από την άλλη, στον ΣΥΡΙΖΑ; Οι μεν υπόσχονται την αναπαλαίωση του συστήματος, οι δε υπόσχονται τη συντήρησή του ως έχει. Πού ακριβώς βρίσκεται η διαφορά; Οι μεν σου λένε ότι, σιγά σιγά, με κόπους και θυσίες, θα ξαναπάμε στα ίδια, όπως τα ξέραμε. Οι δε ότι δήθεν υπάρχει ο μαγικός τρόπος, ώστε να ξαναπάμε αυτομάτως εκεί, χωρίς κόπους και θυσίες. Γιατί κάποιος να διαλέξει το πρώτο και όχι το δεύτερο; Η απάντηση είναι μία και μόνον: επειδή είναι τελείως βλαξ ή μαζοχιστής - διότι ποσώς διαφέρουν οι δύο επιλογές.

Με όλα αυτά, θέλω να πω ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει ότι πετυχαίνει κάποια δήθεν βελτίωση, η οποία θα βασίζεται στην «αναπαλαίωση» του συστήματος μικρή σημασία έχει. Διότι, μόλις δύο βήματα παρακάτω, υπάρχουν κάποιοι άλλοι, οι οποίοι υπόσχονται στο ίδιο κοινό την ως διά μαγείας αναγέννηση του παρελθόντος. Ποιοτικά, δεν βλέπω να υπάρχει καμία διαφορά. Παρεκτός στον βαθμό της ηλιθιότητος εκείνων που θα επιλέξουν τη μια ή την άλλη εκδοχή: ο λιγότερο ηλίθιος θα πιστέψει ότι το σύστημα διασώζεται με στοχευμένες παρεμβάσεις, ο τελείως ηλίθιος θα πιστέψει ότι μπορεί να αναγεννηθεί με τον ελληνικό τσαμπουκά.

Επειτα από τρία χρόνια χρεοκοπίας, το μάθημα της κρίσης -για όσους το κατάλαβαν- είναι ότι το σύστημα όπως το γνωρίζαμε δεν μπορεί να πάει παρακάτω. (Εκτός αν υπάρχουν κάποιοι πρόθυμοι να πληρώνουν εσαεί τη δική μας ευμάρεια...) Αν αυτή η χώρα πρόκειται να γίνει βιώσιμη ως οικονομία, αυτό θα συμβεί μόνο με την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου που είχαμε ώς σήμερα. Αυτή είναι η δύσκολη στρατηγική που υπάρχει για τη σημερινή κυβέρνηση, είναι όμως και η μοναδική. Συντηρώντας τις ελπίδες για τη δήθεν αναβίωση του παλιού συστήματος, το μόνο που πετυχαίνει είναι να στρώνει τον δρόμο για τον ΣΥΡΙΖΑ...